Hoi, Pas las ik ergens dat het probleem tussen mannen en vrouwen is dat mannen over het algemeen aan dingen en oplossingen denken en vrouwen denken vooral in gevoelens en emoties. Dat brengt mij op de volgende vraag: kan jouw partner jouw emotionele behoeften vervullen? Of is dat per definitie teveel gevraagd van een man?/de meeste mannen?
Ik denk dat ik geen echte vrouw ben. Ik denk vooral niet in emoties maar praktisch en oplossingsgericht. Mijn man is ook geen emotie mens dus dat botst ook nooit. Soms denk ik het is niet goed dat we daar nooit over praten maar aan de andere kant hebben we beide de behoefte niet. En als ik last heb van emoties wil ik toch alleen zijn en dat alleen verwerken.
Grappig, hier een beetje hetzelfde. Maar we merken wel dat die houding bij ons kind niet zo goed is. Die vindt het zeer lastig om emoties te laten zien en loopt daar nu in vast met angsten. Waarvoor we nu hulp hebben.
Ik denk dat geen enkele ouder het perfecte kan bieden voor het kind. Maar het erkennen en hulp zoeken is wat je dan wel kunt doen. Ik hoop dat jullie kind ermee om leert gaan en er sterker uit komt
Mijn zoon heeft daar ook moeite mee, maar we lopen nog niet tegen problemen aan met hem. Dochter is een “echte vrouw” zo emotioneel als maar kan. Als baby al. Als je een treurige muziek opzette ging ze direct huilen. Ik/wij hebben daar moeite mee ik moet echt mijn best doen niet direct te roepen stel je niet aan, maak je niet zo druk. Haar gevoel mag ze namelijk hebben maar hoe ik erop moet reageren is een dingetje want ik voel niet mee met haar, ik snap haar gevoel niet.
Ja, absoluut. Ik zie mijn man ook echt als mijn beste vriend oa wat dat betreft: hij wil graag naar mijn verhalen/problemen/zorgen/emoties luisteren: soms door gewoon alleen een luisterend oor te bieden, andere momenten door bijv. advies te geven. Hij uit zelf ook makkelijk emoties, bovenstaande gaat echt twee kanten op. Het enige verschil dat ik zie is dat hij dingen makkelijker los laten kan, waar ik nog weleens kan blijven hangen in emoties of frustraties
Hier dus echt een Venus versus Mars situatie. Ik leef enorm vanuit gevoel en emotie. En mijn man wil dan dus op een nuchtere en zakelijke manier over oplossingen praten. En dat gaat dus Niet... en elke keer heb ik toch weer de domme hoop dat hij een keer door gaat hebben dat ik vooral mijn emoties wil uiten, gewoon: Luisteren, Samenvatten, Doorvragen... maar ik vraag iets dat hij niet kan geven en andersom. Na 15 jaar maak ik nog steeds dezelfde fout helaas. Net alsof we 2 puzzelstukjes zijn die op 1 gebied nooit gaan passen omdat ze allebei iets te kort komen. Kortom: we zijn geen soulmates
Het is echt lastig. Het gekke is dat ik dus van mijn ouders hetzelfde voorbeeld kreeg. Mijn moeder werd ziek toen ik 14 was. Er werd weinig over gepraat. Hop en weer door. En ik loop daarin dus zelf weleens vast nu, want niet goed geleerd te praten over dingen. Dus nam mezelf voor, bij mijn kind doe ik het anders. En nu, 4 jaar na een heftig ongeluk van mijn vriend, komen we er pas achter wat dat toen met onze destijds 4-jarige dochter heeft gedaan. En rationeel weet ik, je ging toen door, wilde niet aan dochter laten zien hoe overstuur ik er door was, wilde dat zij er vertrouwen in had dat het goed kwam. En ze leek er zo makkelijk doorheen te gaan, die periode. Little did I know... Laatste jaar meerdere situaties waarvan ik dacht: dit is niet goed. Verhaal al lang zat, dus zal niet helemaal uitweiden welke situaties. En toen werd dochters oma 4x met de ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Waar dochter 1x helaas bij was, en helaas heeft zij dit in dr eentje, buiten in de speeltuin, gevlucht bij oma en tante die dr alleen liet in die speeltuin, mee moeten maken. Dit was de druppel en nu erg angstig met naar bed gaan. Of ik wel bij dr blijf, huilend dat ik niet weg mag gaan. Soms 's nachts wakker. En overdag ook erg aanhankelijk. Wil het liefst met me mee naar werk ipv school. 2x nu bij de pedagoog geweest. En in die 2x heeft zij er al meer uit gekregen dan ik. En dat maakt me heel verdrietig, want ik wilde het zo graag goed doen. Maar ik weet ook dat dingen nu eenmaal zo lopen. Dus ik ben blij met de hulp, en hoop dat ikzelf voortaan ook wat keer mn gevoelens durf te laten zien. Zo leren we er allemaal van. Hoewel dochter me echt raar stond aan te kijken toen ik een traantje liet omdat 2 pony's op haar manege ingeslapen waren. Nou ja, sorry, allemaal nogal off topic.
Heeft er juist wel mee te maken vind ik. Je hebt al die gevoelens wel, maar ze uiten kan super lastig zijn. Je hebt het beste willen doen maar je kunt altijd pas achteraf praten. Wie weet was het ook erg moeilijk voor haar geweest als je er wél veel over gepraat had.
Vind het hebben van kids en bepaalde dingen die gebeuren hoe kids met dingen omgaan echt een confrontatie met jezelf en ook heel mooi want door je kind leer je ook echt het op een andere manier te doen. Hier zijn man en ik beide gevoelig en kunnen elkaar erin vinden en kunnen het beide op onze eigen manier doen. Lastig uit te leggen want met opvoeden ook er is veeeel ruimte voor gevoel en dat ze mogen zijn wie ze zijn enz maar daarin tegen kan ik ook weer zo zijn ennnnn dooooorrrr, niet te kleinzerig. En wat ik ze mee wil geven is ook dat ze empathie hebben naar andere.
Ik heb inderdaad niet heel veel aan mijn man in dat opzicht. Nu ben ik zelf ook niet heel emotioneel maar vooral praktisch en oplossingsgericht dus meestal gaat het goed. Af en toe niet maar dan zit ik vaak zelf rond mijn menstruatie Maar het afgelopen half jaar ben ik overspannen (geweest) en nu is het wel echt irritant dat hij zo praktisch is. Want het is allemaal niet praktisch op te lossen. “Gewoon lekker slapen” “ (terwijl ik last van ernstige slapeloosheid had) “ gewoon niet aan denken” (terwijl ik echt depressieve gedachten had) en vaak als ik iets veranderd wil zien in onze relatie is het van: ik wil het hier niet over hebben het gaat toch prima. Valt wel mee allemaal. Dus ja, we begrijpen elkaar soms Niet nee. Gelukkig heb ik wel veel vriendinnen voor dit gedeelte
Hier net zo. Ik ging er eigenlijk altijd vanuit dat het iets typisch was voor vrouwen met autisme. Maar dat hoeft natuurlijk niet per se zo te zijn.
Wat vervelend dat je dit zo ervaart. Maar het klinkt wel herkenbaar. Soms mis ik de emotionele binding met mijn man heel erg. Hij is gewoon heel praktisch ingesteld en pikt signalen heel slecht op. Ik zelf merk het eigenlijk meteen wanneer hij bijv. niet lekker in zijn vel zit en vraag dan hoe het gaat. Andersom is dat niet zo en dat vind ik soms heel lastig.
Je topictitel sluit niet helemaal aan bij je stelling. Ik ben zelf wel oplossingsgericht. Probleem, oplossing, en weer verder. Maar ik heb geleerd om dat niet altijd te doen en dan vooral te zeggen: wat vervelend, hoe is dat voor jou, en dingen in die trant. Maar mijn primaire reactie is "oplossing". Bij mijn man doe ik dat ook. Als hij dan ergens over klaagt en misschien vooral wil horen dat dat idd vervelend is, geef ik hem vaak een oplossing. Die reactie van: he, vervelend, doe ik - realiseer ik me nu - vooral bij vriendinnen. Ik ben ook wel opgevoed met niet klagen, maar doorgaan. Of de dingen nu eenmaal nemen zoals ze zijn. Zoals regen. Ja, is vervelend. Moeten we onszelf dan zielig vinden of in de auto hijsen? Neuh, neem een droge broek mee of doe een regenbroek aan. Hij kan wel goed aan mij zien als er wat is. Maar als ik geïrriteerd ben oid ben ik ook echt een open boek. Hij kan daarbij ook veel beter sorry zeggen dan ik en is dan ook wel vaal degene die na een discussie bij mij terug komt, terwijl ik nog wat meer tijd nodig heb soms om sorry te kunnen zeggen.
Ja, dat kan hij absoluut. Mijn vent is goud! We zijn allebei nuchtere mensen maar als vrouw zijnde heb ik nu eenmaal soms wat meer emotionele behoeften dan hij. En hij weet daar perfect op te anticiperen wanneer nodig. Hij neemt dan echt de tijd om te luisteren, mij te laten razen, of wat er ook nodig is. Hij voelt het perfect aan. Het is mijn allergrootste vriend!
Ik weet niet of ik vooral in gevoel en emotie denk. Ik kan namelijk ook wel gewoon praktisch en in oplossingen denken. Ik ben wel sneller emotioneel dan mijn man, maar hij kan ook zijn emoties wel tonen. Ik pieker wel sneller. Zie vaker beren op de weg. Ik ben blij dat mijn man juist kan relativeren. En dat we daarin een balans hebben.
Wij zijn alle 2 emotiemensen, maar vooral bij elkaar. Man misschien zelfs nog iets meer dan mij, waar ik misschien nog iets praktischer ingesteld ben. Hij kan enorm goed mij inschatten, en ook andere mensen. Zijn job in de zorg op een leefgroep is wel echt de beste plek voor hem daarom ook. Ik werk(te) ook in de zorg,maar ik hou net veel meer van alle technische dingen zoals beademingsmachines enz. Ik word zelf altijd heel awkward als andere (bekende, zoals familie) mensen te emotioneel worden, weet dan nooit zo goed wat ik moet zeggen. Dus eigenlijk is het voor de buitenwereld omgekeerd bij ons. Gelukkig kan ik man wel echt vanop kilometers afstand lezen en inschatten. Afgelopen week ben ik enkele keren nogal emotioneel geworden bij onze werkmannen, uit boosheid en frustratie, en dan wordt het wel snel geschoven op 'je bent een vrouw' heb ik gemerkt. Maar het helpt wél om hun net ietsje harder te laten werken haha as we speak zijn ze alles in de primer aan het zetten, want bij ons duurt het toch maar 5minuutjes met ons verspuitmachine als we dat zelf zouden doen (wat zo was afgesproken) zouden we enkele dagen kwijt zijn. Ik hou ze niet tegen hoor daar ween ik graag nog eens extra voor
Ik ervaar dit net zo. En soms loop ik daar tegenaan. Ik kan moeilijk met hem over mijn gevoelens praten, want hij weet hier niet mee om te gaan. Ik hou van mijn man en zou hem op veel vlakken niet willen missen, maar op dit vlak mis ik veel en breekt mij dat weleens op.