Al weken twijfel ik of ik er een topic over zal openen. Bang voor de reacties denk ik, maar ik kan ef helaas me tv niemand over praten. Ik moet eerlijk zeggen ik heb ook een hekel aan mezelf hierom, ik baal van mezelf en ben continue met mezelf in gevecht. Ik ben trotse moeder van 5 geweldige kids en een lieve man. Ik heb mezelf altijd Met een groot gezin gezien en die heb ik ( al voelt hef voor mij niet zo) Mijn man wilde het bij 3 Kids laten, maar omdat we de nfp methode gebruikte en wiste dat het niet 100% betrouwbaar was hebben we hef risico genomen en bleek ik toch zwanger te zijn van onze vierde. Zij is ons zorgenkindje maar het gaat nu super met haar. Daarna heb ik hef gevoel wel gehad van Nog een kindje will ef n maar dat was op een gegeven moment ook weg. Misschien wel omdat onze dochter een huilbaby's was e we veel zorg van en aan haar hadden. Een maand na een zware hoofdoperatie van onze dochter bleek.ik zwanger te zijn, Door de pil heen. Een vijfde was op komst. Ik heb hief best wel wat moeite mee gehad want ik had het voor mij gevoel eindelijk af kunnen sluiten, terwijl ik normaal steeds verlangde naar nog een kindje na een zwangerschap. Uiteindelijk is onze jongste geboren en was ik er echt heel blij mee. Mijn man had er echt heel veel moeite mee en vind baby's echt niet leuk meer. We hebben een zwaar jaar gehad doordat mij man de jongste slecht kon accepteren. Nu gaat het goed. Maar hier begon al heel snel hef verlangen naar nog een kindje en he tv wordt helaas alleen maar sterker dan minder... Ik heb hulp gezocht hiervoor maar de hulpverlener kwam ermee dat ik me maar voor moest houden dat hef druk genoeg was met 5 Kids en met onze dochter en dan mogelijk nog en zoontje met pddnos. Alleen hier kan ik niets mee en hoe moet ik hiermeegaan dealen om mij gevoel te veranderen. Ik ben continue met mezelf in gevecht en baal van mezelf en haat mezelf erom. Ik heb al meer dan mij man wilde (hij is stapel op zijn t kids hoor)en nog lijk in niet tevreden. Ik kan er verder met niemand over praten ook niet met mij man. Ik voel me alleen met mij gevoelens ik heb mijn man een belofte gedaan en nu wil mij gevoel en mij har tv totaal wat anders. Ik weet het allemaal. Begrijp me nietniet verkeerd ik ben niet doodongelukkig absoluut niet maar dit is wel een zwar t plekje voor me waar ik mee om moet leren gaan, maar ik kan en wil mijn man hie ef niet mee lastig vallen. We zijn de spullen aan het wegdoen ik weet me groot te houden maar als ik alleen ben komt er nog weleens een traan. Sorry voor mijn geklaag maar ik worstel hier al zo lang mee en ik moest het kwijt. Ik moet mezelf gewoon een schop onde ef mijn kont geven. ... en me hief niet druk om maken maar in andere dingen...
Even heel kort: wat een slechte hulpverlener heb jij gehad! Dat is absoluut niet hoe zo iemand je zou moeten helpen. Ben je nog bij die persoon? Dan zou ik het ter sprake brengen dat dit absoluut niet helpend is. Als je er al weg bent zou ik toch een andere hulpverlener zoeken (1 die je kan helpen met je gevoel en niet iemand die je iets opdringt).
Ik herken het niet, maar heb wel iemand in mijn omgeving met soortgelijk verhaal. Bij haar was het echt een "rouwproces" waar ze door heen moest om te accepteren dat het zo was. En dat was niet binnen een maand ofzo klaar. En nog vind ze het soms lastig. Ik denk ook dat je beter een andere hulpverlener kunt zoeken, als je graag een hulpverlener hebt om mee te praten.
Ik ga door hetzelfde proces, elke keer een stapje verder. Vorige week heel hard moeten huilen bij mijn man nadat ik een heel lieve baby had gezien en nu gaat ineens een stuk beter! Geef jezelf de tijd en rouw erom. Het wordt langzaamaan wel beter..
bedankt voor jullie reacties... Cathalijne wat fijn dat je bij je man terecht kan en jullie het samen delen het verdriet. Moeilijk het dat proces doorgaan.
Ik herken jouw gevoel ook... Na een aantal vervelende gebeurtenissen in ons leven wilde mijn man eigenlijk geen kinderen. Ik wel. Na veel gesprekken heeft hij zijn mening bijgesteld. Uiteindelijk zijn wij trotse ouders van vier kinderen. Mijn zwangerschappen, bevallingen en het eerste jaar zijn erg pittig geweest. Toch blijft het bij mij kriebelen terwijl ik verstandelijk weet dat het niet slim is om nog een kindje te krijgen. Onze jongste twee kindjes hebben erg veel problemen met hun gezondheid en dat kost natuurlijk erg veel energie. Maar ondanks dat... Ik ben na de vierde keizersnede gesteriliseerd maar ik heb hier heel veel moeite mee. Het is inderdaad een rouwproces en zeker nu de jongste bijna twee wordt merk ik dat ik het nog definitiever vind. Spullen wegdoen, etc. ik doe het wel allemaal maar diep van binnen huil ik... En ik kan er met mijn man niet over praten want die vindt het prima zo. Natuurlijk tel ik mijn zegeningen en ben ik tevreden maar het knaagt wel.
We hebben het er overigens 1 keer over gehad en toen afgesproken dag we naaf een jaar gingen kijken hoe we er in stonden, maar mijn man gaf toen duidelijk aan dat de kans dat zijn gevoel zou veranderen 99 % zeker van niet was en dat het eigenlijk zeker is dat hij zich dan waarschijnlijk laat helpen en ik zou er aan gaan werken om het een plekje te gaan geven.