Hallo, Al jaren ben ik aan het tobben. Ik heb heel veel last van PMSS, wat me niet in koude kleren gaat zitten. Het beheerst alles. Ondertussen voel ik me zelfs in mijn goede periode niet meer goed. Daarnaast ook ADD, maar dat schijnt dus ook met elkaar te maken te hebben. Ook dit maakt het voor mij niet makkelijker. Ben zo vreselijk onzeker en chaotisch. Dat maakt me echt knettergek. Ik heb juist die rust en regelmaat nodig. Naast dit is ons leven, zoals die van zoveel moeders, na de geboorte van onze kinderen in een rolercoaster veranderd. De oudste, een heerlijke meid, maar wel een hele pittige. Heftige voedselallergie en ADHD (fijn die genen), dochter 2 ook voedselallergie, maar gelukkig wel een makkelijk meisje. Afgelopen jaar nummer 3 geboren. Was niet helemaal de bedoeling, maar zeker welkom. Al moet ik eerlijk bekennen dat het me allemaal niet in de koude kleren gaat zitten. We begonnen het eindelijk een beetje onder controle te krijgen en het ging steeds makkelijker. mijn andere meiden zijn 8 en 10, dus best wat leeftijdsverschil. De nachten zijn behoorlijk prut en dat werkt ook niet zo mee. Ik ben werkelijk helemaal opgebrand. Ben al 10 jaar aan het strijden tegen die rot PMSS en met alles wat erbij is gekomen, kan ik gewoon niet meer. De koek is echt op. Ik ben wel onder behandeling bij een PMS kliniek en er wordt wel actie ondernomen gelukkig. Maar na alles wat ik al heb geprobeerd, geloof ik er niet meer in. Binnenkort ook een afspraak met een psycholoog. Over een maandje pas helaas. Volgens mij zit ik ondertussen gewoon in een burnout. Ik was altijd zo vol levenslust, maar er komt niks meer uit mijn handen en alles is me gewoon teveel. Ook mijn sociale leven ga ik uit de weg. Het gaat gewoon helemaal niet goed zo. Hoe kom ik hier in godsnaam nog uit? Het is zo erg dat ik het liefst opgenomen wordt, alleen al voor de rust in mijn hoofd. Of gewoon in mijn eentje weg, voor een hele tijd, maar ik heb nou eenmaal een gezin om voor te zorgen. Ik weet niet wat ik wil, moest het gewoon van me afschrijven. Of misschien toch advies...al weet ik dat dat er gewoon niet is.
Ik zou toch even je huisarts bellen. Want als je echt een burnout hebt kun je daar beter gelijk iets mee doen. Mocht dat niks uithalen om bv eerder naar de psycholoog te kunnen. Ga dan na het eten even een wandeling maken. Desnoods met de jongste zodat het ook een soort van doel heeft. Heb ergens begrepen dat sporten kan helpen bij een burnout. Dus als wandelen niks is, fietsen of touwtje springen gewoon iets wat je leuk vindt. Sterkte!
Is je huisarts op de hoogte van hoe het nu met je gaat en hoe hoog het je zit? Ik wil je echt op het hart drukken hiermee naar de huisarts gegaan. Je hebt een afspraak bij een psycholoog, dus hij zal je hebben doorverwezen, maar misschien heeft hij niet door hoe slecht het werkelijk gaat. Maak een afspraak en zorg dat je je verhaal kwijt kunt. Misschien kan je tot je bij de psycholoog begint bij de praktijkondersteuner terecht, zodat je daar je verhaal kwijt kunt en je vast wat tips en ondersteuning kan krijgen.
wat vervelend en ook herkenbaar (dat alles teveel is) bij mij hielp het al veel door op praktisch gebied te gaan kijken wat ik nodig had. ik lees niet in je verhaal of je ook nog werkt? hier heb ik onze dochter 2 ochtenden per week op het kdv goed voor haar en voor mij. verder hebben we een huishoudelijke hulp zodat ik die strees ook niet meer zo had. wanneer ik moe ben zorg ik soms even voor oppas zodat ik wat kan bijtanken (ben zwanger). het kan al heel erg helpen als je kan uitkijken naar een ochtend voor jezelf. met add is het natuurlijk ook heel lastig om alles onder controle te houden voor je gevoel. misschien kan je kijken naar een online cursus oid voor mindfulness? en duidelijke planning maken zodat je niet meer zo wordt leeggezogen door alles wat er door je hoofd faat. dan hoef je daar niet meer zo over na te denken. ook dingen van tevoren regelen geeft hier rust. ik lees niet in je verhaal of je mensen hebt die je kunnen ondersteunen en hoe je man hierin staat?
Mijn dochter heeft add en geeft nu al aan daardoor later geen kinderen te willen , in haar woorden ze zou ongelukkig worden door de chaos en zou dat niet willen voor haar kinderen dat ze een ongelukkige moeder krijgen . Ze is jong 13 maar ze denkt wel al na over dit soort dingen , dit is vooral nu ze aan het ontdekken is wie zij nou is . Elke keus die ze maakt zou ik achter staan
Wil alleen zeggen dat ik je heel goed snap dat het je soms teveel word , mijn dochter heeft mega veel Moeite met gaar broertje die hoog gevoelig is en ADHD heeft 😏 Ze word letterlijk knettergek van hem aangezien ze zelf al vreselijk druk is in d'r hoofd . Ze heeft besloten om te stoppen met de ritalin omdat het niks Meer voor haar doet, merk wel dat ze wat teruggetrokken word en wat stiller . Ook komen dingen bij haar kwa gesprekken minder goed binnen
Dankje voor je reactie! Ik ben al zo vaak bij de huisarts geweest....ik durf niet eens meer. Het is echt een schat van een man en hij helpt me waar hij kan. Ik loop nu in het traject voor die PMSS en ik denk dat er van me verwacht wordt dat ik dat eerst afwacht. Wanneer mijn normaal gesproken slechte periode begint, ga ik aan de ad en dat tot mijn menstruatie. Maar wat ik al zei, zo ondertussen heeft dat en al het andere bijkomende met letterlijk knettergek gemaakt. Die psycholoog waar ik heen ga, is er eentje die niet vergoed wordt door de verzekering, maar wel een hele goede. Ze kan gelukkig wel wat regelen met mijn werk (coaching oid). Daar heb ik wel veel vertrouwen in. Het duurt alleen zo lang.
Bedankt voor je berichtje! Ik denk dat het inderdaad wel heel fijn zou zijn om alleen al te praten. De huisarts weet nu niet hoe het gaat. Ik weet ook niet of dat nog heel veel zin heeft.
Dankjewel! Mijn dochter gaat ook 2 dagen naar het kdv. Het klinkt niet zo leuk, maar ik vind het heerlijk. Dan kan ik mijn hoofd even legen, ook al werk ik dan. Ik kan gelukkig op veel mensen terugvallen, maar ben niet het type dat makkelijk vraagt. Misschien moet ik dat toch eens gaan doen. Mijn man steunt me waar hij kan, ook al is het voor hem soms moeilijk te begrijpen. Dat maakt het weleens lastig. Vooral omdat ik echt om niks zo boos kan worden. Het is gewoon zielig. Heb het gevoel dat ik mijn gezin ontzettend tekort doe.
Begrijp ik het nou goed dat je antidepressiva gebruikt voor de pmss, maar dan alleen in de slechte perioden? Want antidepressiva gaan over het algemeen pas na een paar weken werken. Of tenminste, je kunt pas na een paar weken met zekerheid zeggen of het niet werkt. Maar vervolgens moet je het wel een tijd lang stabiel doorslikkken. Je kunt niet elke twee weken beginnen met antidepressiva en dan na twee weken weer stoppen en dat dan iedere maand opnieuw. Dan onderwerp je je zenuwstelsel echt aan een chemische rollercoaster! Misschien heb ik het verkeerd begrepen, maar zo niet, dan snap ik wel dat je er emotioneel en qua enervie doorheen zit. Ik snap de drempel om naar de ha te gaan hoor. En ook dat je denkt: "wat kan hij nou nog doen?" Ik ben er zelf steeds meer achter dat het belangrijk is dat de huisarts een accuraat beeld heeft van hie het daadwerkelijk met iemand gaat, juist ook bij psychische problematiek. En er is nu inderdaad het een en ander in gang gezet, dus ik snap ook dat je dan dat traject even moet afwachten. Maar als je het echt niet trekt, en zo komt het in je op wel over, is het misschien toch wel goed om dat met hem te bespreken en te vragen of je bij een praktijkondersteuner terecht kunt. Wat ik trouwens ook aanraad: ga regelmatig iets leuks doen voor jezelf. Misschien weet je niet eens meer wat je leuk vindt. Heb je hobby's? Wat voor dingen deed je vroeger, waar je plezier aan beleefde? Maak daar echt tijd voor vrij. Dat voelt waarschijnlijk heel tegenstrijdig en verkeerd, omdat er zoveel andere dingen moeten gebeuren in huis, voor je gezin en/of je werk, die in jouw belevening een hogere prioriteit hebben. Maar het is echt noodzakelijk dat je zelf ook aan je trekken komt. Dat je momenten hebt dat je even kunt opladen. Het belangrijkste wat je voor je kinderen kunt doen, is goed voor hun moeder zorgen.
Heel herkenbaar! Ik ben ook al sinds mijn jonge jaren ´overspannen´/ overbelast. De eerste keer dat ik in een dip viel was al in groep 7. Ik wilde altijd een 10 hebben en legde de lat altijd veel te hoog voor mezelf. Toen ik ouder werd ging ik naar school, werkte fulltime en had mijn eigen internetbedrijf --> toen was ik inmiddels 17. Rond mijn 18e jaar klapte ik weer ineen. Ik kon niet meer in groepen zijn/ wilde überhaupt helemaal niet meer onder de mensen zijn want anders ging ik hyperventileren, kreeg hartkloppingen en dacht werkelijk dat ik dood ging. Voor mijn man destijds ook een nare periode want als we uit eten gingen moesten we als de sodemieter weg omdat ik weer een aanval kreeg. Nadien wel half er bovenop gekrabbeld maar omdat ik mezelf nooit de rust gaf kwakkelde het altijd wel wat aan. Ik ben al zovaak naar de huisarts geweest welke mij naar een psycholoog en nadien een psychiater stuurde, waarna ik medicatie kreeg maar NIETS hielp en helpt. Toen ik de laatste keer bij de psychiater was zat ik in zo'n dip dat ik aangaf dat ik wel asperger kon hebben. De psychiater had dit idee ook (na aandringen van mijzelf!) en ik heb dus nu deze diagnose op mijn hoofd. Echter geloof ik eerder dat ik hooggevoelig ben. Ik ben erg gevoelig voor fel licht en geluid kan voor mij ook erg intens zijn. Ook ben ik erg sfeergevoelig. Als ergens een sfeer niet goed is krijg ik meteen buikpijn. (ik heb de meeste hooggevoelige symptomen wel maar die hoef ik hier niet allemaal neer te zetten) Nouja even een kort verhaal want dit is natuurlijk nog lang niet alles Nu hebben we kinderen en ik merk dat mijn gesteldheid geestelijk nog veel meer op de hobbel is. Ik voel mij niet prettig als de kinderen om mij heen zijn omdat het zo druk is. Ze kwebbelen heel veel, zijn druk/hollen alle kanten op, huilen op dit moment enorm veel. Ik kan dit geestelijk niet aan en heb dan ook regelmatig het gevoel dat ik voor het raam moet staan en zeggen HELP mij! ik kan dit niet meer. Gelukkig zijn ze beiden schoolgaand en hebben de kinderen een continu rooster. Dan tank ik bij. Ik ga meestal weer naar bed als de kinderen naar school gaan anders hou ik de dag niet vol. Heel regelmatig logeren de beide kinderen bij ouders zodat ik bij kan tanken en dat doet me goed. Gelukkig dit weekend weer van vrijdag tot zondag en ik kijk er enorm naar uit! Ik werk wel erbij overigens. Wat mijn ervaringen in ieder geval zijn met dokters hulp of andere hulp : het helpt NIETS! Met lotgenoten praten helpt of erover lezen helpt voor mij meer dan al die doelloze therapie sessies. Ik kan niet zonder mijn kinderen en zou ze niet willen missen, maar als ik heel realistisch ben zou het beter geweest zijn dat we geen kinderen hadden gekregen want geestelijk is het voor mij zwaar. Ik ben vaak een chagrijnige moeder overdag omdat de kinderen zo ontzettend druk zijn en als de kinderen op bed zijn voel ik mij weer 'mijzelf'.
Tip: Tijdelijk ritalin en daarbij mindfullness behandeling coaching bij ggz zodat ritalin weer snel afgebouwd kan worden
Wat bijzonder dat je dochter er nu al zo over denkt. Moeilijk dingetje natuurlijk. Ik had het er nooit om gelaten, ook niet achteraf. Hoe moeilijk het soms ook is. Maar nu moet ik zeggen dat het bij mij pas in een veel later stadium is ontdekt, dus waarschijnlijk ook in veel mindere mate. Succes met je dochter!
Dat heb je helemaal goed begrepen! Ik sta er ook heel sceptisch tegenover en ga dat de volgende ronde pas voor het eerst doen. Volgens die arts kan dat echt, is her afwachten hoe ik reageer. We beginnen met een lage dosis. Volgens haar zijn mijn klachten nu zo heftig, dat de mogelijkheid is dat de bijwerkingen peanuts zijn. Ze vind het zonde om het daarom ook in mijn goede periode te gebruiken. Haar ervaring is dat dit heel vaak wel goed gaat. Ook weleens niet, maar dat is iets wat we nu gaan uitproberen. Ik probeer ook echt leuke dingen te doen, maar merk dat het me steeds minder makkelijk afgaat. Ik voel me zo down en negatief. Die gezellige meid is een beetje verdwenen. Maar ik moet even een knop om gaan zetten. Vanavond in ieder geval met mijn vriendinnen naar de film. We gaan er wat van maken. Ik ga inderdaad misschien toch maar naar de huisarts, want sommige momenten ben ik bang dat het nier goed gaat. Ik heb toch de verantwoordelijkheid voor mijn gezin. Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Heftig!! Lijkt me heel naar. Gebruik je nog iets van medicijnen? Je hebt gelijk dat praten, met mensen die je begrijpen, helpt! Ik vind dit al heel fijn. Ik herken het wel hoor dat chagrijnig worden van teveel drukte. Heb ik ook. Soms staat de tv hard, iPad aan en is die kleine ook met iets van geluid aan het spelen. Dan moeten van mij echt de koptelefoons op. Daar word ik gek van. Maar dat vind ik wel zwaar, kinderen moeten gewoon lekker hun ding kunnen doen. Ik wil zo graag een lieve moeder zijn. Daar voel ik me heel erg schuldig over.
Nee ik heb vrijwel mijn hele leventje nog geen medicatie gebruikt. Tot nu toe nog geen medicatie gehad wat mij hielp. Van medicatie kreeg ik vaak of doodsgedachten (terwijl ik mij verder prima voelde niet down oid) werd agressief uit het niets of juist nog meer vermoeid dan ik altijd al ben. 2,5 jaar geleden voor het laatst medicatie geprobeerd maar ook dit was een flop. Na het stoppen van de medicatie kreeg ik ineens in de rust muziek in mijn hoofd. Het is na een jaar wel beter maar jemig mooi die medicatie!! En een bijwerking waar ik na 2,5 nog niet vanaf ben Hier ook altijd een vreselijk schuldgevoel naar de kinderen. Soma denkbik pff ja ik ben nu wel heel erg onredelijk tegen jullie maar ik word gek van jullie drukte!!!!!! Eke dag probeer ik weer de leuke mama te zijn want ik denk elke dag kan je jezelf nog verbeteren het is nooit te laat, maar het is vreselijk lastig. Misschien als ze wat ouder en zelfstandiger zijn het makkelijker gaat?
Wat je schrijft klopt niet. Bij PMS gebruik je AD alleen in je slechte twee weken. De werking is dan ook anders dan als je het gebruikt bij bijv. een depressie of angststoornis. De dosering is vaak dan ook lager. Het staat ook uitgelegd op de site van de patientenveniging gynaecologie PMS - Patientenvereniging Gynaecologie Nederland bij behandeling. Ik heb het zelf ook een periode twee weken per maand gebruikt en mij hielp het erg goed. Alle lichamelijke en psychische klachten verminderde sterk en ik had echt heftige PMS. Helaas heb ik ook te maken met terugkerende depressies en gebruik ik nu continue AD. TS ik vraag me af of er bij jou inmiddels ook niet meer aan de hand is dan alleen PMS? Vooral omdat je aangeeft dat je je continue rot voelt? Het klinkt alsof je een burn-out hebt of een depressie? De PMS kan de trigger geweest zijn. Ik ben zelf ook erg gevoelig voor prikkels. Wat mij erg helpt is toch mindfulness, een zeer regelmatig leven en actief te blijven. Ik heb in slechte periodes de neiging om alle leuke dingen te vermijden en mij thuis te verstoppen. Inmiddels weet ik dat het dan alleen maar erger wordt. Verder ben ik gestopt met tv kijken. Klinkt behoorlijk extreem, maar ik ben daar uiteindelijk veel rustiger van geworden. Na een drukke dag geeft de tv mij teveel prikkels. Ook kan ik enorm opladen van een boswandeling of iets dergelijks. Bij voorkeur alleen. Wat mij toch wel het meest helpt is AD. Zonder kan ik bijna niks en ben ik constant geïrriteerd naar alles en iedereen . Ik baal daarvan, maar ik probeer het te accepteren. Ik hoop dat je snel uit de negatieve spiraal komt en snel de juiste hulp krijgt! Kun je trouwens niet eerder bij de psycholoog terecht? En waarom wordt ze niet vergoed? Heeft ze alleen de basisopleiding psychologie gevolgd?
Goh, weer wat geleerd! Ik had hier echt nog nooit van gehoord! Verder kan ik me helemaal vinden in jouw verhaal en adviezen.
Dankjewel Janna voor je berichtje. Er is ook veel meer aan de hand. Ik trek het ook bijna niet meer. Voel me zo'n waardeloos mens momenteel. Er komt helemaa niks meer uit mijn handen en ik ben ook geen lieve moeder meer. Ben er even zo kapot van. Die psycholoog is een eerstelijnspsycholoog (zoals ze zelf uitlegde). Geen instelling oid. Ik heb ook geen verwijzing nodig, al heb ik die wel. Ik hoorde over haar hele goede verhalen. Er zijn verzekeringen die het wel (gedeeltelijk) vergoeden, maar die van mij helaas niet.
Volgens mij komt alle ellende van alle jaren er nu uit. Ik hou hee veel van mijn kinderen, maar na de geboorte van de jongste is het gewoon helemaal mis gegaan.