Ik wilde dit al langer kwijt maar durfde het nooit te vragen.. M<ijn meisje van nu 15 maanden is een huilbaby geweest, er is nooit een reden voor gevonden. Het is natuurlijk een lief meisje en mijn schatje, maar ze is echt vaak humeurig en moppert veel. Huilt ook vaak, eigenlijk steeds als we ze savonds naar bedje brengen of huilt tussendoor savonds en dit eigenlijk al 15 maanden lang. Even er naartoe, troosten en ze slaapt weer dus gelukkig maar. Maar 1 avond stil?? Hooguit een record van 3 dagen dus een fase is het niet echt. Ook bij de opvang waar ze naar toe ging (nu niet meer) schreeuwde ze continu als de gastouder iets met een ander kindje moest doen. Nu gaat ze naar opa en oma, hetzelfde liedje.. Zodra oma wegloopt zet ze het op een gillen, ook hier thuis kruipt ze continu achter mij aan als ik iets wil gaan doen. Zolang we bij haar zitten is het goed. Ook tijdens het eten is het vaak mopperen, het gaat niet snel genoeg of ze moppert gewoon wat in de rondte steeds, niet leuk. Mijn man en ik kunnen gewoon niet achterhalen waar het aan ligt, ze mankeert niks. Niet ziek, niets. Maar ze is vaak humeurig en moppert gewoon veel. Natuurlijk heeft ze ook vele leuke momenten. Maar we zijn het niet gewend van onze zoon, die was juist altijd heel blij en opgewekt en lachte veel. Mopperde alleen als hij ziek was. Is dat nu het verschil tussen jongen en meisje? Of heb ik echt gewoon een klein chagarijnig/pittig meisje? Want ik kan er toch niet de hele dag langs gaan zitten? Ik moet toch eens wat kunnen doen? Maar ik kan gewoon niet meer tegen het gemopper van haar, heb genoeg gehuil gehoord in haar babytijd wat door merg en been ging toen ze zo een huilbaby was dus ga ik er maar weer bij zitten. Herkenbaar of niet?
Wel herkenbaar. Dochter is geen huilbaby geweest, maar wel een mopperkont eerste klas. En een écht mama's kindje. Zodra ik in de buurt ben, mag niemand anders haar ergens mee helpen en zet ze het op een gillen als iemand anders het toch probeert ipv mama. En ze was behoorlijk eenkennig, ook op het kdv wilde ze dan alleen verzorgd worden door haar lievelingsjuffie, ieder ander moest uit haar buurt blijven. Ze maakt enorm onderscheid tussen 'haar mensen' en 'andere mensen'. Gelukkig wordt haar kringetje wel steeds wat groter. En gelukkig is ze ook vaak heel vrolijk, maar ze heeft echt haar buien en is een stuk pittiger qua karakter dan haar broer, die gewoon een stuk rustiger is, en veel minder snel gefrustreerd. Nu ze behoorlijk wat kan en ook al aardig kan praten, gaat het wel beter dan in de babytijd. Toen was ze gewoon niet zo'n gezelligerd, maar de hele tijd boos omdat zij iets wilde wat ze domweg niet kon. Gelukkig was ze gezegend met een sterk lijfje (naast de sterke wil), en liep ze al met 9 mnd. Dat scheelde zó veel bij haar. Maar iedere keer dat ze iets nieuws kon, kwam de volgende frustratie. Overigens keek ze op de 3D echo al heel knorrig, echt een enorm diepe wenkbrauwfrons had ze daar. 'dat is geen vrolijke baby' zei de echoscopist nog. Ik ben dus wel bang dat het echt in haar karakter zit, en niet iets is waar wij echt wat aan kunnen doen. Sterkte, het is niet leuk om dat gemopper de hele tijd aan te moeten horen. Hopelijk ontstaat er bij jullie ook gauw een situatie waarin het beter te hebben is.
Mijn oudste zoontje is laat ik het vooropstellen een heerlijk kind. Een schatje, die je veel liefde geeft en die je hart laat smelte Maar hij was ook een huilbaby en huilt nu soms nog steeds veel. Ook al wordt het nu rap minder. Hij slaapt nog steeds niet door en wil ook een paar keer per nacht getroost worden. Hij is en was dan wel veel ziek, maar het huilen kwam voornamelijk door zijn zeer pittige en sterk karakter en de frustratie van het niet kunnen. Nu gaat hij praten en ook ineens heel goed en het is weer een stuk rustiger in huis. Wat ons hielp? Eraan toe geven, dus ik ga vaak naar het toilet gezellig met zijn tweeen, hij helpt mij mee met alles. Wil hij het op een krijsen zetten geef ik hem een taak (ga je dit opruimen, wil jij dit pakken etc) hij wil overal bijzijn en wij vinden het zo goed. Hij is door deze methode een schatje geworden! Owja qua eten, hij eet in de avond slecht en gaat dan mopperen, dan gaat hij uit de stoel. Je kan wel zeggen hij moet en zal aan tafel blijven, maar dan zitten wij een half uur naar een mierend kind te luisteren en dat neemt niet af of je het nu een maand volhoudt of niet. Hopelijk heb je er iets aan.