erkend of niet maakt geen bal uit. Vriendin van mij zat in dat schuitje en toen haar dochter 2 was wilde hij om het weekend bezoek recht. Via de advocaat gespeeld en hij heeft dus nu dat recht. Wel hebben ze een plan opgesteld met regels en dingen betreft de dochter.
Daar ben ik het deels mee eens. Maar heb je er wel eens bij stil gestaan wat voor grote problemen kinderen kunnen krijgen als hun vader onbekend blijft? Er werd gevraagd wat anderen zouden doen. Ik zou dus hulp inschakelen waarbij duidelijke afspraken worden gemaakt en deze te dienen worden nageleefd van beide kanten. Mocht hij zich met hulp niet aan de afspraken houden dan zou het voor mij klaar zijn. Een kindje van 3 kan uit zichzelf niet zo'n hekel aan zijn bio vader hebben als hij die hij nooit heeft gezien.
Hmm ik merk wel dat er een hoop te overdenken is. Enerzijds vind ik, moreel gezien, dat een bio-vader en kind recht hebben op elkaar. Anderzijds, vanuit mijn (oer)moedergevoel, voel ik dat ik alles wil doen om mijn kind te beschermen en te behoeden voor de gevolgen van een eventuele omgang. Natuurlijk weet ik dat ik hem niet overal tegen kan beschermen maar waar ik het wél kan zal ik het doen. Mijn zoontje heeft geen hekel aan zijn bio-vader, dat kan niet omdat hij hem niet kent. Maar hij wil ook echt niet hebben dat we over hem praten, ook al praat ik niet negatief over hem tegenover mijn zoontje. Ik ben in ieder geval zeker niet van plan om koste wat kost een relatie af te dwingen omdat ik weet dat dat mijn zoontje niet gelukkig gaat maken. Ik heb geen verdere details verteld over het hoe en waarom van mijn keuze en dat doe ik ook niet ivm evt. meelezers. Maar op grond daarvan is het veiliger en beter voor het welzijn van mijn kind om het zo te houden zoals het is. En zodra hij oud genoeg is en zijn bio-vader wil zien dan breng ik hem er zelf heen. Maar dan moet hij wel echt een bewuste keuze kunnen maken. Blijft de vraag; waarom wil mijn ex nu ineens wél? Dankje allemaal voor het meedenken en delen van jullie meningen!
Dat is een vraag die alleen hij kan beantwoorden. Wellicht is hij volwassener geworden of meer gaan nadenken. Niet leuk dat het niet eerder gebeurd is. Maar ik denk dat je het anders moet bekijken en blij moet zijn dat hij het nu wel doet. Waarom zou hij je zoontje nu weer kwetsen? Hoe weet je dat als hij zich niet kan bewijzen? Nogmaals als je hier van te voren vanuit gaat kun je ook hulp zoeken. Zodat jullie begeleiding krijgen in het opstellen van afspraken en het naleven hiervan.
Ik zou werkelijk niet weten wat ik in zo'n situatie zou doen. Ik zou denk ik deskundige hulp zoeken en bidden om wijsheid. En mijn omgeving daar ook om vragen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe de komende tijd.
Ik zou het heel graag zo willen zien dat hij volwassener is geworden, is gaan nadenken en verstandig is geworden. Maar (zonder dat ik in kan details treden) is dat in zijn geval hopen tegen beter weten in, helaas. Ik kan proberen blij te zijn dat hij het nu wel wil maar dat lukt me niet zolang ik het idee blijf houden dat het niet goed is voor mijn kind. Heh, waarom is dit zo moeilijk; ik wil het beste voor mijn kind maar tegelijk zou ik het liefst iedereen tevreden willen stellen maar ik heb moeten accepteren dat dát in ieder geval onmogelijk is. Het probleem is dat ik in dit geval degene ben die moet bepalen wat het beste is voor beide partijen omdat mijn ex daartoe niet in staat is gebleken. Tenzij hij is veranderd maar dat geloof ik niet. Mijn verantwoordelijkheid geldt mijn kind, niet mijn ex. Die is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes, zoals ik dat voor die van mij ben. Ik ben er de persoon niet naar om hem andere keuzes op te leggen, dat zou ik bij niemand doen. Voor mijzelf heb ik al hulp gezocht omdat ik er niet uitkwam wat ik nu moet doen en er is mij van meerdere kanten (door o.a. professionals) aangeraden om het vooral te laten zoals het nu is. En dat is ook wat iedereen om mij heen tegen me zegt. @Dirksmama; dankjewel, ik kan alle wijsheid gebruiken
Ik denk dat wij, omdat wij niet het complete verhaal kennen geen goed beeld kunnen vormen. Je hoeft hier absoluut niet je complete verhaal neer te zetten maar zou dan uit gaan van de adviezen van de mensen die jouw maar ook zijn kant weten. Verder wil ik je nog zeggen dat contact niet hoeft te betekenen dat jouw kindje een heel weekend zonder toezicht bij hem moet zijn maar een uur in de twee weken onder begeleiding van een professional is wel een idee. Daar vanuit kan dan gekeken worden of het opgebouwd kan worden of dat het niet mogelijk is. Zo hoef jij niet zelf te beslissen en wordt er door een professional naargekeken.
lieverd.... je weet hoe ik er over denk en hoe ik met het (helaas) heel goe kan voorstellen en goed met je mee kan leven! Het gaat allemaal goed komen! Hoe Dan Ook! via hier ook nog even heel veel sterkte in deze strijd!! **KNUFF***
@Twinkle star; dat is inderdaad lastig voor jullie en ik ben te voorzichtig met het hele verhaal openbaar neerzetten dus dan is een goed 'oordeel' vormen natuurlijk een stuk moeilijker. Over de optie die jij noemt heb ik wel gedacht maar ik ben er zelf nog niet over uit. Als dat gebeurt, dan niet van mijn kant uit want ik vind wel dat iemand die zichzelf als een echte vader ziet, ook moeite moet doen en moet laten zien dat hij die titel waard is (al zal ik hem zelf nooit echt zo gaan zien) Ik betwijfel ten zeerste of hij dat ooit gaat kunnen maar als hij dat wil dan zal hij zelf zijn verantwoordelijkheden moeten nemen en die niet bij mij neerleggen. @Ceilo; thnx meis, lief van je We knokken door tot we er bij neervallen he Alles voor mijn lieve, kleine schat