Stuur ze eens info sites van couveuse kindje en prematuren. Gevolgen voor gedrag etc. Misschien gaat er dan een lampje branden. Vind het wel erg vervelend voor jullie. Weet hoe het is om een couveusekindje/prematuur thuis te krijgen en hoe belangrijk structuur etc is. Maar heb ook veel onbegrip uit mijn omgeving gekregen en lompheid. Ook over mijn ziekte toen. Maakt af en toe heel kwaad. Ben het ook wel eens geworden.
ja word ook weleens kwaad, maar dan wel binnenshuis. Toon het verder niet. Als ik het zou tonen tegen mijn schoonouders (vind ik ook vrij brutaal maar da's meermijn gevoel) is het sowieso over denk ik. Ja,misschien die foldertjes/boekjes sturen, maar zo uit het niets, denken jullie niet dat ze dan helemaal kwaad zullen zijn? Ik zal t eens aan mijn vriend voorleggen. Merk gewoon heel erg dat hij er flink de pe erin heeft vanwege dit gedoe. Ikzelf maak me meer druk om van: als dit nu over is, wat is dan het volgende.......als dit als zo'n olifant wordt zeg maar. Hun reactie naar mijn schoonzus was trouwens: (waaruit het onbegrip dus opnieuw blijkt): hij gaat wel naar het kdv waar ze voor hem mogen zorgen maar wij niet. Ook daar heb ik angst voor, maar ik moet me erover heen zetten, ten bate van L. Maar ook daar zullen ze luisteren naar de structuurwensen zeg maar die we hebben voor hem. Staan ze daar tenminste open voor. En hij gaat ook niet omdat we het zo graag willen, maar omdat ik het flink nodig heb. Ik ben hartpatient onder andere en hij gaat dus ook voor een deel ter onlasting van mij met name. WIl niet zeggen dat ik hem met plezier breng dus. Maar hopelijk zal het voor hem een positief avontuur worden. Uit de reactie echter van mijn schoonouders vind ik blijken dat ze het dus voor geen meter snappen en dus alleen aan hunzelf denken op zo'n moment. Niet aan de achtergrond van dit alles en niet aan L.
Kun je ze geen brief schrijven? Op die manier kan jij goed nadenken over wat je zegt, en zij hebben de tijd om na te denken over wat je schrijft. Zo kan het even bezinken. Ik zou uitleggen hoe jullie je voelen, en waarom, en ze ook (onafhankelijke) informatie geven over de situatie van jullie zoon. Verwijs naar een site of een boek ofzo.
Oh Loe toch wat een rotsituatie! Allereerst wil ik je een dikke knuffel geven want dit kan niet makkelijk zijn voor je! En ten tweede wil ik zeggen dat ik er wel een deel van herken aangezien onze kindjes ook héél veel gehuild hebben en nu nog een heel strak ritme nodig hebben omdat ze anders helemaal ontredderd zijn. En ook ik merk bij sommige mensen dat ze denken dat ik overdrijf of dat ik ze gewoon verwen ofzo. Totaal geen begrip voor de situatie. Van sommige mensen had ik misschien ook wat meer bezoek en/of hulp verwacht en dat heeft me ook teleurgesteld. Maar ik probeer me er niet in op te winden en het gewoon te laten passeren en een eerder oppervlakkig contact te onderhouden, zeg maar. Nu is dat in jullie geval natuurlijk niet mogelijk aangezien er momenteel totaal geen contact is blijkbaar. Eerlijk gezegd, ik weet niet wat ik in jullie situatie zou doen. Misschien nog eenmaal contact proberen te zoeken (in een mail alles een beetje proberen uit te leggen) of toch hun initiatief afwachten? Ik weet het echt niet... . Aan mijn post heb je dus niks vrees ik. Hoop dat er spoedig een goede oplossing uit de bus valt!
geeft niet bereke dat jij geen advies brengt. Ben blij dat ik niet de enige ben (hoe ook rot voor jou!) die dus het gevoel heeft dat anderen misschien vinden dat ik overdrijf, terwijl ze mijn kind helemaal niet kennen. DAn zouden ze dat namelijk niet zeggen. Staan we dan samen in he. Zoals in veel dingen, maar ook de leuke. Ik weet t ook niet. De ene keer denk ik nou ik neem wel weer t initiatief de volgende keer denk ik 'echt niet!' . Mijn vriend heeft deze heen en weer buien ook.
Is ook al letterlijk gezegd tegen mij dat ik ze gewoon verwen en in bedekte termen dat ik misschien wel overdrijf. Dan denk ik "ik had jou wel eens in mijn schoenen willen zien staan die moeilijke maanden". Sommige mensen weten blijkbaar echt niet beter... . Ja had is ook moeilijk hé, het blijven natuurlijk je man zijn ouders en L. zijn grootouders. Misschien een paar daagjes/weken laten bezinken en dat je dan een besluit neemt?
Sorry maar ik vind dat je jezelf behoorlijk tegen spreekt. Ook maak je naar mijn gevoel een groot onderscheid tussen je ouders en je schoonouders. Je had toch gewoon om hulp kunnen vragen? Wat is daar zo moeilijk aan. Okay, misschien deden jouw ouders dat gewoon maar jouw schoonouders hebben het evengoed aangeboden. En als jouw schoonmoeder wel uit zichzelf in de auto stapt en naar jou komt om je te ontlasten reageer je daar geirriteerd op omdat het "zonder aankondiging" was. Deden ze wat uit zichzelf...is het weer niet goed. Sorry maar de logica ontgaat mij. En wat betreft dat kdv...ook op dat gebied hebben ze wel een beetje gelijk. Jij gaat er bij voorbaat al vanuit dat het niks wordt om je zoon naar je schoonouders te brengen. Dat weet je toch helemaal niet? Probeer het gewoon. Blijf er eventueel bij zonder dat je zoon jou ziet. Gaat het niet...nou prima toch. Dan is dat duidelijk. Voor zowel jou als je schoonouders.
Ik vindt dat jezelf al genoeg hebt gedaan om het contact goed te houden? Je moet je heel tijd verdedigen. Bovendien is het praten tegen een muur. Want ze weten geen bal van jullie situatie. Mijn menig; niet verdiepen is geen commentaar. Ik kan me daar behoorlijk boos om maken. Jullie hebben wel wat anders aan je hoofd dan wat schoonouders vinden. Je geeft aan niet brutaal te willen zijn, tja.. soms MOET je wel eens van je laten horen. Dat kan op een nette manier, en dat is niet brutaal!!! Het is pas brutaal dat opa en oma jullie niet serieus nemen. Leg het balletje bij hen neer, want zulke mensen eten je energie op. (wat je nu wel beter kan benutten voor je kindje) Kan je schoonzus eventueel niet vertellen wat ze ziet/weet? Of je man? Ik las ook een tip om een paar websites door te sturen, het kan ook een optie zijn om ze te vragen of ze dat willen lezen. Wanneer ze dit niet willen lezen.. (wat me sterk lijkt) heb je naar mijn weten genoeg gedaan.. Sterkte, en ik hoop dat er een oplossing is. Want hoe dan ook.. dit soort gedrag van hun kant moet te verklaren zijn!
Queen, ik denk dat je het niet helemaal begrijpt of ik het niet helemaal goed verwoord heb: we hebben ook een aantal keren hulp gevraagd aan ze hoor.Maar dan vonden ze daarna dat ze 'weggekeken' werden. Wij waren alleen moe en misschien niet zo assertief in een gespreksonderwerp verzinnen als normaliter. Met het verschil in schoonouders en ouders: ik probeerde alleen uit te leggen dat het toeval was, dat mijn ouders als eerste insprongen omdat zij vlak na de thuiskomst van L. op vakantie gingen. En ik vond het alleen maar vervelend dat ze na een onverwacht bezoek weer wegging, puur en alleen omdat de auto van mijn ouders er stond. Van mij had ze gewoon, al was het voor de gezelligheid binnen kunnen komen. Snapte niet dat je dan rechtsomkeert maakt meteen. Dat bedoel ik met 'als ze gebeld had van te voren, had ze zich dat gevoel bespaard en had ze gewoon kunnen komen'. Denk dat er voor je gevoel altijd wel onderscheid is tussen ouders en schoonouders, maar dat komt door de bloedband. Is niet mijn bedoeling om onderscheid te maken in wel/niet welkom naar kleinzoon. Fullhouse: tja, zo voel ik het ook een beetje zoals jij het verwoord. Volgens mij schoonzus voelen mijn schoonouders zich net zo? Ik begrijp dat niet helemaal. EN ik denk dat ik ook moet zeggen wat ik vind, hoeft niet meteen brutaal te zijn. Vond dat dan vorige keer ook best moeilijk in het gesprek, maar ben blij dat ik het toch gedaan heb. Zelfs mijn schoonzus schijnt het nog een keer uitgelegd te hebben, maar ze willen het niet snappen. En hun frustratie wordt natuurlijk gevoed doordat L. straks wel naar het kdv gaat. DAt begrijp ik wel. Maar als je niet wilt luisteren naar de achtergrond en het waarom en dat als zij L. hebben leren kennen de komende maanden,d at hij dan net zo lief bij hen komt, ze snappen t gewoon niet, zover komt het gesprek niet eens...... Zij zien alleen maar: zij wel, wij niet. En zie: nou zijn ze weg als wij op bezoek komen en ze kunnen zogenaamd nergens heen met hem. Moet trouwens heel eerlijk zijn: nu vind ik het onderhand fijner met mijn ouders, omdat de band met mijn schoonouders zo geknakt is.....dat is waar. Misschien lees je dat er tussendoor. Maar dat was de afgelopen jaren helemaal niet het geval. Kon het zeer goed vinden met ze.
jeetje meid wat lastig..ik zelf heb een soort van vergelijkbare relatie met mijn schoonouders gehad. (maar hier waren ook andere dngen hoor!) Maar kwa mn dochtertje hebben we tijdens de zwangerschap getracht het contact weer te verleggen oftewel weer op te bouwen.. zodat ze kennis konden maken met hun kleindochter en de echo's mee konde maken. Helaas is hier nooit een reactie uit gekomen dan ellende.. Toen ons dochtertje geboren was heeft manlief zijn ouders gebeld met de mededeling dat ze geboren was.. het antwoord oh. fijn.. vervolgens de 2 dagen later een pakket met wat speeltjes. mijn man gebeld om te bedanken kwam er een gesprek ze wouden praten.. prima dat ging erg goed. maar ze stelde een voorwaarde waar ik mij niet in kon vinden.. hun kleindochter ontmoeten zonder dat ik daarbij aanwezig was.. DUS niet dit is voor mij de druppel geweest. Hier is vrijwel geen contact en ze hebben de kleine nog niet gezien.. en ze is bijna 11 maanden.. dit doet ons giga zeer omdat ze wel van ons heel veel kanse/uitnodigingen/openingen hebben gekregen.. Wat ik wil zeggen is Geniet van je kleintje. probeer nog contact op te nemen maar geef een grens aan voor jezelf. bijv. nog zoveel pogingen en dan houd het op.. Succes meid !
oei Lautjuh wat moeilijk ook bij jullie! En wat een gewoonweg nare voorwaarde die ze stellen. Vreselijk. Ja, het is moeilijk he. Je kunt wel meegeven, maar niet barsten.......Sterkte ook bij jullie. Ik heb tegen mijn vriend gezegd: ik wil heel graag dat het contact hersteld word. Mijn enige voorwaarde is dat zij luisteren naar ons, voor L. dat zijn 'gebruiksaanwijzing' gekend wordt. Juist voor hem. Niet voor mij. Eigenlijk kun je het geen voorwaarde noemen, maar ik noem t maar zo. Mijn ouders vinden het zelf ook vervelend en die gaven aan als mogelijkheid om ze uit te nodigen en dan geen moeilijk gesprek te voeren, maar het op zijn beloop te laten. Maar ik ben er gewoon heel bang voor dat het onderwerp gelijk weer op oppassen komt en 'zij wel en wij niet' of 'het kdv wel en wij niet'. Dan zit je gelijk weer in hetzelfde verhaal...
Misschien een hele domme vraag hoor.. Maar je hebt het steeds over de gebruiksaanwijzing/handleiding van L. Mag ik je vragen wat dit dan inhoudt?
jawel hoor (als je het tenminste als open vraag bedoelt?) L. had in het begin helemaal geen ritme, waarschijnlijk vanwege zijn prematuriteit volgens het ziekenhuis. elke twee uur wakker. Daarnaas is hij geboren met een enorrrrrrrrrrrrrrrrrrrme zuigbehoefte dus continu aan de speen. In het ziekenhuis al. Die bleef niet vanzelf in, dus zaten wij genoodzaakt 's nachts aan zijn bed. (niet om me te verdedigen maar ik doe het toch maar weer: nee, je kon hem geen voeding blijven geven, nee hij had geen honger en lichaamswarmte, knuffelen, schommelen hielp niet, hij had gewoon zuigbehoefte). Vreselijke nachten waren het. Hij is ook een hele periode ingebakerd geweest. Nu gaat het een stuk beter, maar slaapt nog steeds met 1 arm binnenboord van de slaapzak, omdat hij zichzelf anders wakker mept zeg maar. Ben al heel trots op 1 arm buiten de slaapzak! Mijn grote jongen zeg maar. Maar hij weet nog niet wat hij 'met zichzelf aan moet' in de tijd dat hij wakker wordt en het ongeveer tijd is voor voeding. Hij wil NIET in de box, niet spelen, niet knuffelen, niets van dit alles. Alleen maar spenen (zo noemen we het). Dus ligt hij veelal in zijn slaapzakje op de bank met een speentje in zijn mond, en een zakdoekje opgerold ervoor om het speentje helpen in te houden. Dit is wat hij graag wil, bij andere pogingen (die blijven we gewoon doen,wie weet lukt het op een gegeven moment wel) krijst hij het uit. Niet even nee, maar hij raakt totaal overstuur. Mijn schoonouders begrijpen dit gedrag niet. Dat hoeft ook niet. Medisch is alles ok, met de nexium voor de reflux en hij krijgt thyrax voor een traag werkende schildklier en pepti melk voor waarsch. intolerantie. Voordat we dit alles kregen, kun je je voorstellen dat we het gigantisch moeilijk hadden met zijn koliekaanvallen en het gewoon niet lekker in zijn vel zitten. Het was zo zielig om te zien. Aub........geen vragen over is hij dan niet dit, of heeft hij geen honger. ....ik weet dat het goed bedoeld is, maar we hebben ALLES uitgeprobeerd en ALLES besproken in het ziekenhuis. En ja, hij is naar een chiropractor geweest (Geen kiss, alleen wat spastische darm) en het gaat goed op de manier zoals het nu gaat. Naarmate hij ouder wordt zal deze gestructureerdheid van hem wel veranderen, het is al veeeeeeeeeeeeeeel verbeterd in vergelijking met het begin. Hij kan nu al zo hard lachen, geweldig is dat. En hij is blij als hij als het ware weet waar hij aan toe is. Hij weet als hij uit bed komt, hij gaat 'spenen' op de bank en lacht je dan toe als je naast m komt zitten. Geweldig toch? Maar wat we nodig hebben, is dat ze hem accepteren zoals hij nu is, en waar hij rustig bij wordt/blijft en gelukkig is. En dan begrijpen ze ook,als ze dit willen doen en willen door laten dringen, waarom wij dus alleen de periode weggaan met hem in de tijd dat hij wakker wordt tot aan zijn volgende voeding. DAN kunnen we hem meteen voeding geven daarna en zitten we niet met die 'structuurperiode' die hij zo nodig heeft. Hij heeft dan de heel tijd gehobbeld in de maxi cosi en wil NIET stil in bed liggen en niet in de box, bank of wat dan ook. Als ze dit willen begrijpen, begrijpen ze ook de perioden wanneer wij weg zouden zijn. Omdat ik op een week gezien ook weleens met hem naar buiten wil (heb twee instabiele polsen wordtnog geopereerd dus kan de maxi cosi met hem erin nu niet alleen tillen) dus dat is dan de tijd. En die gebruiken we om gezellig met hem bijv. eens in de maand bij mijn schoonzus op visite te gaan. Dit zullen we ook moeten proberen uit te leggen aan het kdv. Maar zij zullen ons aanhoren en hun best doen, daar ga ik vanuit. En meer kun je ook niet verwachten. Maar mijn schoonouders willen het gewoon niet horen.......en dat doet goed pijn. Niet voor mij niet eens. Maar voor onze zoon. Als ze hem zo niet willen leren kennen (gewoon doen alsof er geen 'gebruiksaanwijzing' is) dan wijzen ze voor mijn gevoel mijn zoon af....
Als ik het goed begrijp is schoonmoeder wel bekend met de gebruiksaanwijzing van je zoontje? is het dan geen idee om haar een dagje mee te laten draaien ? dat eze toch het contact met haar kleinzoon heeft zodat jullie je allebei prettiger voelen?
nee, mijn schoonmoeder heeft L. ongeveer drie keer gezien in dit half jaar sinds hij thuis is. Zij heeft, in tegenstelling tot mijn schoonzus, nooit zijn over-zijn-toeren buien meegemaakt en heeft geeneens een idee wanneer hij eten krijgt...... was het maar zo. Als ze hem hadden leren kennen in deze periode, dan had ik hem met een gerust hart ook bij hen kunnen laten. Maar dan hadden ze eerst eens hier moeten komen, op visite bij hem. En hem zo leren kennen, dat is wat ik bedoel.Ik kan echt niet als moeder zijnde van hem, hem zo bij hen op bezoek 'afleveren'. Dat krijg ik niet over mijn hart en ga ik dan ook absoluut niet doen....vandaar dus mijn 'enige voorwaarde'. Eigenlijk vind ik het helemaal geen voorwaarde, maar ja. Hierbij even een foto van het jongetje waar het allemaal om gaat: onze mooie prins:
Bedankt voor je uitleg. Ik vroeg het omdat ik toch wel nieuwsgierig was wat die 'handleiding' dan inhoudt. Kijk ieder kind heeft natuurlijk zijn eigen handleiding om het zo maar even te noemen. Maar dit is natuurlijk wel een hele specifieke. En nou wou ik een reactie gaan geven.. maar mijn zoontje denkt daar anders over.(lees die zet het net op een brullen) Dus die ga ik straks ff geven.
Is goed hoor. Ja het is echt een specifieke. En hij is gewoon al zo geweest sinds zijn geboorte. IS ook officieel zeg maar (Duhh) tot huilbaby benoemd. Maar het gaat zoals ik zei echt stukken beter. Maar voor hem wens ik zo dat ze hem volgen, dat ze hem begrijpen. Het zal heus wel minder worden naarmate hij ouder wordt.
Mijn vriend heeft een concept smsje net naar mij gestuurd, wil blijkbaar toch iets van contact leggen,maar bellen gaat hem te ver (omdat je dan als 'opener' direct weer verwijten terug krijgt verwacht hij en daar heeft hij geen zin in). Het smsje luidt als volgt: het was afgelopen weekend 2 maanden geleden dat L. zijn opa en oma hier voor de deur hebben gestaan, maar dat we er niet waren. Het kan toch niet zo zijn dat jullie daarom niet meer op visite komen. Een smsje of belletje en we waren thuis gebleven.' wat vinden jullie hiervan? Ik vind t persoonlijk wel een goed smsje.