weet je, de eerste drie maanden konden we gewoo niet met hem ergens heen, zijn we ook bij niemand geweest met hem. Daarna hebben we dat heel langzaam een beetje opgebouwd, maar toen was het contact al zo slecht en hadden ze het alleen maar over willen oppassen dat we het toen niet meer gedaan hebben. Zo is het eigenlijk gekomen. Bammetjebam en Denise, fijn dat jullie het begrijpen vanuit ervaring van dichtbij. Voor jullie natuurlijk bedoel ik niet fijn, maar wel dat de situatie die we hebben voor jullie duidelijk is. Ik heb voor mijn gevoel er zoveeeeeeeel energie in gestoken om het duidelijk te maken, dat ik er af en toe ook wel wat hopeloos/hulpeloos van word. Heb het idee dat zij denken dat ik overdrijf of hen buiten wil sluiten, dat is echt, echt, echt waar niet zo. Overdrijven ook niet. Anastasia, voel me niet persoonlijk aangevallen hoor, maar merk wel dat het een echte 'zorg-vraag' is. Is volgens mij ook iets van deze tijd en absoluut niet naar jou persoonlijk bedoeld, maar soms moet men niet meteen de ervaring van de ouders onderuit halen en kijken of men evt. meteen alweer te maken heeft met een overbezorgde moeder of vader. Meestal wordt het op de moeder geschoven toch? Denk inderdaad dus echt niet dat er hier overdreven wordt, de ervaring is er namelijk. (zie bij bammetjebam het verhaal) Ik hoop dat er, stel dat wij nu aan de bel hadden moeten trekken met onze zoon, dat ze er dan vanuit gaan dat wij 'onschuldig zijn ten schuldig bewezen' snap je? Soms is iets gewoon zo en zit er niet iets achter, wat je kunt ontkrachten door moeder of vader eens goed te bestuderen. Nogmaals sorry als je het toch persoonlijk opvat. Het komt bij mij ook een beetje voort uit de couveuse tijd van L. ZE hadden een huilschema gemaakt omdat ze ons toch niet zo geloofden. TEn eerste was t daar 25 graden, dus hij lag constant voor pampers. DE helft was niet ingevuld maar er werd wel gelet op papa en mama, die er volgens hun dossier (hebben we gelezen) er maar wat afstandelijk bijstonden. Ze missen de nuchterheid in mijn ogen, zijn niet meer los van hun werk. Als je de couveuse pal voor hun balie neerzet waar vier mensen continu je bekijken, voelen wij tenminste ons goed bekeken en werden daar onzeker van als nieuwe ouders. Dit werd dus totaaaaal verkeerd geinterpreteerd als zijnde afstandelijk. Heel gevaarlijk vind ik. Toen ik erachter kwam dat ze hem eten gaven als hij huilde en niet ophield ondanks hun pogingen tot troosten (en hij had net eten gehad hoor) werd ik best boos. Dat kunnen wij thuis ook niet he, continu eten geven, dan krijgt zo'n klein manneke een liter binnen opgeteld (acht weken oud). Jaja, beetje vaag antwoord kreeg ik namelijk: 'hij meldde zich eerder' ......... uiteindelijk moesten ze zich neerleggen bij onze ervaringen, maar niet voordat ze zeg maar heel goed gekeken hadden of er niets iets goed loos was met mama of papa. Dat knakt je vertrouwen wel op zo'n moment. Begrijp je waar mijn antwoord vandaan komt? Goed ik houd erover op, want aan die periode wil ik eigenlijk niet meer denken. Goed! Vriendlief heeft gisterenavond dus smsje gestuurd, maar we hebben tot op heden nog niets gehoord. Ben benieuwd of er vandaag wat gaat komen, hij zou meteen smssen als hij wat hoort.
Er is inmiddels reactie! Dat ze graag L. willen komen zien en of we maar even door willen geven wanneer hij wakker is. Nou, dat biedt perspectief! Ben benieuwd, maar in elk geval leuke reactie.
Goed zo! En nu hopen dat alles wat kan uitgepraat worden en jullie terug een fijn contact krijgen met elkaar!
goed bericht! ik hoop dat het iets goeds opleveren gaat! Wbt die conclusie van de koekeloerders.. ik ben het met je eens! Natuurlijk voel je een verlegenheid als er vanaf een balie op je gelet wordt
hoi nanette, ja en omdat ik een traumatische bevalling heb gehad (en L. dus ook, hij zat onder de blauwe plekken en vaccuumpomp hoofdje) vonden ze dat er (ik heb het medische dossier opgevraagd) kans was op interactieproblemen. Dus vooral op moeder werd (weet ik dus achteraf nog meer) extreem gelet. Elk dingetje werd meteen subjectief geinterpreteerd, vreselijk. En wij voelden ons al gigantisch bekeken daar. En kunnen daar beiden heel slecht tegen, worden daar erg onzeker van. ZE hebben het zelfs gehad over 'je kind moeten leren lezen', ook zo'n lekkere zin. Poe zeg. Zo hebben professionele mensen (of wat het zou moeten zijn, maar is het dus absoluut niet) een mening gekregen die als een sneeuwbal door die afdeling gaat en waar je niet meer vanaf komt. Ik heb later ook aangegeven dat dit gedrag echt heel, heel gevaarlijk is.:x Dat ze geen dingen moeten gaan ZOEKEN. Heel veel later zei een van de verpleegkundigen: och wat erg, ze moeten eens ophouden dingen voor anderen in te vullen.....:x Ja, dat is wel wat het was, en het heeft onze kraamtijd, wat toch als op een couveuse afdeling was, een gigantische knauw gegeven. Ik ben echt heel benieuwd, en heb ook wel zin in het bezoek. Zal jullie op de hoogte houden!
Meid wat een rotte situatie zeg! Ik zou zeggen als ze langs willen komen, dan bel van te voren even of jullie thuis zijn (vind dit dus hun fout..) En idd je moet ze L. eerst laten kennen en dan nog denk ik (verbeter me als ik het fout zeg) dat hun altijd zo doen van oh maar dat doorslapen (voorbeeld he) dat zullen wij er eens inkrijgen en 'ik zal eens beginnen met brood (terwijl hij dat van jullie nog niet krijgt) Wat ik dus wil zeggen is dat hun het, als ik je verhaal zo lees, toch nooit op jullie manier gaan doen.. Ze konden niet eens begrip op brengen dat jullie dood op waren met L. als huilbaby dat zegt toch al genoeg.. Nu voelen zij zich het slachtoffer terwijl jullie drie dat zijn.. Gelukki zien jullie je schoonzus wel en kan zij het nu wel begrijpen.. Succes ermee!
Nou............ vorige week gaven ze aan dat ze maandag of dinsdagavond zouden komen. Wij gisteren grote pot koffie gezet, en rekening ermee gehouden met in bad van L. enzovoort. Niemand. Dan zullen ze dus vanavond komen. Normaal hadden ze volgens mij wel een berichtje gestuurd gisterenavond van 'het wordt toch morgenavond, gaat niet lukken vanavond' maar gisterenavond geen berichtje en ik weet eigenlijk ook niet of we dat wel konden verwachten in deze situatie. Maar goed. Krijg ik net een berichtje van mijn vriend.........geen visite vanavond! En dat hij heel erg boos en verdrietig is. De tekst luidt: naar rijp beraad hebben we besloten niet te komen. Onze deur staat altijd open. (HUH???????):x ???????????????????????????????????????????????????? Wat is dit nou? Jemig zeg. Dit had ik niet verwacht en mijn vriend ook niet. :xGEen reden erbij. Ze willen hun kleinkind dus niet zien vanavond. Het enige koppige weer dat ik kan bedenken is dat ze perse willen dat wij eerst bij hen komen. Sorry, maar dat gaan mijn pet te boven........ ze laten hier toch wel een hele grote kans liggen vind ik. Ik vind t zo sneu voor mijn vriend. Als er iets anders achter zit, kan natuurlijk ook, is dat niet bekend, de reden hebben ze niet meegestuurd....jemig. Ik sta echt versteld. Wat een gedoe. En ze zijn getuigen op onze bruiloft in augustus weet echt niet hoe dat moet op deze manier. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik nu in eerste instantie zoiets heb van : wat is dit nou? En zoek het dan maar uit hoor, ik weet t ook niet meer. Maar t gaat er natuurlijk meer om wat mijn vriend vindt. Heb hem wel gesmst even geen reactie te geven, dat hij het beter even kan laten bezinken. Maar wat vind ik dit ontzettend sneu voor hem.
Gatver, wat een vreselijke koppige mensen zeg! Bah, maar je zit er maar mooi mee. Gewoon terug sms-en en vragen waarom niet? Alhoewel, misschien is afkoelen idd wel het beste. Heel veel sterkte ermee!
Vreselijk he. Wat moet je hier nou mee..... En ze zijn getuigen op onze bruiloft. WEet echt niet hoe dat moet als dit zo doorgaat.
Hoi Loe, Jeetje, wat vervelend en onbeschoft van ze... Ik kan me voorstellen dat je vriend erg verdrietig is dat zijn ouders zo reageren, en dat het voor hem weinig blijk geeft van liefde. Jullie hebben ze verteld dat het niet zomaar een bezoekje is, maar dat jullie met ze in gesprek willen gaan? Als ze dit weten, dan weten ze ook dat dit voor jullie erg belangrijk is, en het niet fijn is dat ze eerst niet eens komen opdagen en de 2e keer afzeggen zonder reden. Het is in zo'n geval heel moeilijk om de volwassene te blijven, maar wel het verstandigst. Neem even een kleine adempauze, en bel ze vanavond of morgen op, zodat jullie ze kunnen uitleggen hoe jullie je nu voelen, dat ze hun bloedeigen zoon kwetsen, en vragen waarom ze niet willen komen praten. Jullie hebben een gezamenlijk doel, ervoor zorgen dat de grootouders hun kleinzoon leren kennen. Dit gaat echter alleen als zij zich ervoor open stellen, en tot nu toe zie ik erg weinig medewerking van hun kant. Zo'n vreemd smsje dat begint met de woorden "na rijp beraad" zegt ook niet veel goeds. De deur van hun huis staat misschien altijd open, maar de deur van hun begrip lijkt op slot te zijn en de sleutel weggegooid. Als ze jullie tijdens dat telefoongesprek nog steeds teleurstellen, dan heb je denk ik al het mogelijke gedaan, en ligt de volgende stap van contact bij hun.
hai bammetjebam, je heb weer een wijs antwoord, ik kan er zeker wat mee. (ben je schrijfster/analist oid misschien?) verschrikkelijk, zo'n deur in je gezicht gesmeten. We hebben ze niet verteld over een gesprek, juist wilden we de drempel niet hoog maken. We hebben puur gevraagd of ze het leuk zouden vinden L. weer eens te zien het was al lang geleden. Dus geen drempel, niets. Ik weet ook niet waar dit op lijkt, maar misschien zijn ze kwaad op mij? Dat voo rhem alleen de deur open staat? of dat we dus perse op onze knieen moeten en daar heen moeten? Dat zou ik echt belachelijk vinden. Ik zal wel telkens hetzelfde schrijven, maar ben echt flabbergasted en snap er geen drol van. Ben er wel van overtuigd eigenlijk dat al er contact gelegd gaat worden door mijn vriend, dat hij niet zal gaan bellen......dat is al een half jaar niet gebeurd, en ik denk dat het dan een smsje gaat worden.
Hehe nee, enige schrijfervaring die ik heb is in de games journalistiek, jaren geleden Ik denk dat het toch nog steeds een goed idee is om ze te bellen en de dingen uit te leggen.
TS: Is dit het eerste kleinkind van je schoonouders? Misschien dat als het hun eerste is ze het daarom niet snappen dat je met jullie kind niet zo om kan gaan als met een kind dat wel een makkelijke start heeft gehad. Het is voor hun dan ook heel lang geleden dat ze met een kleintje zaten (?) en vroeger hoorde je nooit iets over al die complicaties Ik merk trouwens ook aan mijn schoonouders, die vergelijken nu echt alles van Collin met de tijd dat mijn vriend net geboren was, dat was 33 jaar terug! (zo irritant ) Maar even terug naar jou: Het lijkt mij verstandig dat je niet te lang hiermee rond blijft sukkelen. Stel zelf een grens met hoeveel verzoeningspogingen je nog wilt proberen en als zij dan nog zo onredelijk reageren of niet willen inzien dat jullie kindje voorlopig anders behandeld moet worden en ze daarmee moeten leren omgaan dan houdt het echt een keer op, hoe graag je ook de lieve vrede wilt bewaren. Dit vreet heel veel energie van jou en je vriend en dat kunnen jullie nu beter aan je zoontje besteden! succes!
Ja het klopt dat het energie vreet ja. Ze volgens volgens mij wel dat wij het initiatief namen. DAt hebben we nu gedaan en nu zijn wij afgewezen. Inclusief L. HEt is inderdaad hun eerste kleinkind. Ik begrijp dat zij sommigen dingen niet kunnen weten of begrijpen, maar ze stonder er eerder ook niet echt voor open had ik het idee. Nu kunnen ze opnieuw kennismaken met hun kleinkind en hem beter leren kennen, en nu wijzen ze het af. HEt belabbertste vind ik nog wel dat er geen reden bij staat. Dat vind ik eigenlijk ook wel het onbeschofte eraan. HEt komt zo over van: zie maar. We hebben er lang over nagedacht, maar we doen het toch maar niet. Maar als je naar ons toe wilt komen, kan dat altijd. Ja, maar waarom zouden we dat doen, als zij hun kleinkind hier niet op willen komen zoeken??? We gaan vanavond maar eens rustig denken waar we de grens gaan leggen. Helaas moet ik wel zeggen, want dit had ik allemaal nooit verwacht. Maar mochten zij (ik weet niet wat ze willen, maar mochten ze) willen dat wij op onze knietjes bij hun aan de deur moeten komen en dat het daar allemaal om draait, dan houdt het voor mij wel heel snel op. Als er zulke koppigheid overheerst, dan denk ik niet dat hun leven met ons en hun kleinkind nog niet veel meer van die hobbels zal krijgen en blijkbaar is daar dan niet mee om te gaan en het openlijk uit te spreken. Misschien reageer ik nu wat bot, maar ik schrijf even wat ik voel en uit even mijn frustratie hier.
Pff wat een gedoe zeg. Erg vreemd dat ze nou zo'n sms sturen.. lekker makkelijk zeg Getuigt ook niet echt van volwassenheid. Als ik jullie was zou ik (als je afgekoelt bent) de telefoon pakken en ze bellen met de vraag waarom ze er nu ineens weer vanaf zien. En inderdaad zoals iemand anders al aangaf, duidelijk maken hoe jullie je hierbij voelen. Mochten ze daarna nog niet thuis geven dan zou ik er toch aan gaan denken om dat hoofdstuk te gaan sluiten, hoe lullig het voor je vriend ook is. Op deze manier doet het volgens mij meer pijn.
Ik ga eens vragen vanavond wat hij daarvan vindt, bellen. Tis ook een gek idee, want er is al ruim een half jaar niet meer gebeld.
ik zou zelf geen contact meer opnemen jullie hebben de eerste stap gezet en hun doen daar niets mee. dus zou ik echt zo iets het hebben van "loop dan maar naar de kloten.tis graag of helemaal niet" hoe hard het ook klinkt ik denk dat het weinig zin heeft. het lijken mij echt mensen waarbij het op hun manier moet en jullie manier is het goed! an als je dan wel daar heen gaat oid dat er dan ruzie komt of dat ze weer niets laten horen.
Wat een rot situatie voor jullie. Misschien is het nu aan je vriend om zijn (jullie) grens aan te geven bij zijn ouders en bij hen langs gaan ipv bellen of sms-en. Dan kan hij het ze face-to-face vertellen dat zij hem enorm kwetsen met hun gedrag. Dat hij super trots op zijn zoon en dat graag met hen gedeeld had, maar dat hij helemaal klaar is met de situatie. Als zij hun kleinzoon willen leren kennen ze welkom zijn bij jullie en jullie er best over willen praten maar wel bij jullie thuis. Het is aan hen wat ze ermee doen en het is graag of niet. En dat je vriend dan weer naar huis gaat. Zo kan je vriend zijn ouders laten weten wat het met hem doet en kan hij de situatie wat meer loslaten. Het kan dan ook niet anders geïnterpreteerd worden. Wat bij bellen, sms-en of schrijven wel kaan. Ook niet verwachten dat ze daarna snel op de stoep staan, maar dan zijn jullie open en eerlijk geweest en ligt de bal bij hen. Wij hebben een soort gelijke situatie gehad met mijn schoonmoeder. Mijn man is uiteindelijk naar haar toe geweest en heeft gezegd hoe kwetsend het voor hem was. Dat hij probeerde contact te houden, maar er niets van terug kwam en dat hij er klaar mee was. Ze wist waar we wonen en de deur zou altijd open staan. Een half jaar later stond ze op de stoep en zij wilde het ook graag anders, maar wist niet hoe ze het aan moest pakken. Nu het het steeds een stukje beter en ziet ze haar kleinzoon regelmatig. Sterkte in deze moeilijke situatie.