Hoi meis, ik heb niet alles gelezen, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Mensen hebben vaak niet door wat het betekent om een huilbaby te hebben, of waarom sommige baby's wat meer rust en regelmaat nodig hebben dan andere baby's. Zolang ze zelf geen huilbaby gehad hebben kunnen ze het maar moeilijk begrijpen. Vaak denken ze dat de ouders overbezorgd zijn en/of dat ze niet welkom zijn (mijn zusje dacht ook dat ik haar bij de baby weghield en die werkt nota bene zelf in kinderopvang). Vooral opa's en oma's willen de leukste zijn voor het kindje en beseffen niet dat jullie kindje nu echt beter gebaat is bij rust. En dat jullie er zelf even helemaal doorheen zitten en ook niet op bezoek zitten te wachten (terwijl je wel wat hulp kan gebruiken) komt vaak helemaal niet bij ze op. Het is oneerlijk dat het contact nu van jullie uit moet komen, ik geef jullie groot gelijk, maar zij voelen zich ws heel erg afgewezen omdat ze de situatie niet snappen. Ik zou het - al is het maar voor jullie kindje - wel blijven proberen en je er maar gewoon bij neerleggen dat ze het niet snappen. (het valt me trouwens sowieso op hoe debiel vrienden en familie soms reageren op een nieuwe baby. Kennelijk maakt het een hoop verwachtingen en emoties los bij mensen.)
Zilvervosje, dank je wel voor je reactie. Ja, tis bizar hoe soms dingen kunnen veranderen door de geboorte van een nieuwe mensje. Heb je zelf ervaring met een huilbaby? Ik wilde hier vandaag ook even vertellen dat wij tot op heden helaas geen enkele reactie meer hebben mogen ontvangen van mijn schoonouders op ons berichtje aan hen terug.
Hoi! Ja, ons meisje heeft 3 maanden 12 - 16 uur gekrijst en hebben ons ook hard gestoten aan het oordeel van onze omgeving. We hebben alles gehoord van dat wij overbezorgd en onervaren waren (het lag aan ons) tot aan dat het allemaal wel meeviel (juist....). Alle ongevraagde adviezen (heb je al geprobeerd te troosten?), weggestuurd worden bij de huisarts en het cb vroeg of we in spoken geloven (mss zag ze wel spoken...) en mensen die ons slechte ouders vonden omdat we haar soms langer dan 10 min lieten huilen (tja, als je alles al gedaan hebt en ze huilt standaard 12 uur per dag...). En natuurlijk je omgeving die zich niet beseft dat een babytje overprikkeld kan raken als iedereen haar op schoot wil of boven de wieg gaat hangen, en dat je vaak niet echt zit te wachten op bezoek. Ik weet ongeveer wat het is Hoe gaat het nu met jullie kleine man?
@ Loe; je lijkt alleen maar te reageren op berichtjes die je steunen in je gevoelens. Ik en enkele anderen hebben al een paar maal geprobeerd je te laten zien hoe het voor je schoonouders moet voelen, maar je lijkt er overheen te lezen. Net alsof die berichtjes er niet zijn. Ik zou zeggen, lees ze een keertje wel, dan begrijp je wrs waarom je geen reactie meer terug krijgt. Ik hoop voor jou en je man, dat jullie later een grotere rol in je zoontjes leven mogen vervullen, en jullie je niet verstoten gaan voelen door de ouders van zijn partner, wanneer er een kleinkind geboren wordt. Niet iedereen durft zich uit zichzelf naar voren te plaatsen. Sommige mensen zijn wat afwachtender. Als ze zich dan toch een paar keer over hun schroom heenzetten en de deksel dan op hun neus krijgen , krijgen ze daar een keer genoeg van. Dan worden ze ook een keer opstandig en willen dat de ander een keer moeite doet. En jullie vinden dat zij als eerste moeten komen. Jullie zitten in een cirkeltje. En zijn, voor mijn idee, niet erg toegeeflijk maar alleen maar eisend.
Het gaat nu gelukkig beter dus? Poe, ja, het hakt er goed in he? Ik denk ook dat het niet te begrijpen is hoor als buitenstaander, alleen de 'tips' moet je maar slikken in die tijd, dat is echt moeilijk. L. heeft ook drie maanden continu gehuild, met echt zo'n hagedissenmondje, noemde ik dat. Helemaal over zijn toeren, ook soms even stoppen met ademhalen. Eng vond ik dat. Ik weet zeker dat hij in het begin ook buikkrampen had, van die kolieken. En we konden hem (met alle middeltjes) niet helpen, t had te maken met de onrijpheid van zijn darmpjes (zes weken te vroeg geboren). Hij had ook totaal geen ritme, had jullie meisje dat ook? Gelukkig is het vanzelf beter gegaan en ik ben nu zo blij als ik hem vrolijk zie lachen! Marsupilami, ik heb er wel zeker op gereageerd, moet je even goed teruglezen. Ter hoogte ongeveer van oa. de berichtjes van bammetjebam ed. zie je dat ik op andere reacties ook gewoon gereageerd heb. Logisch dat je een verhaal vanuit jezelf schrijft, ik kan moeilijk vanuit mijn schoonouders schrijven en ik heb ook al een aantal keren aangegeven dat ik een idee heb hoe zij zich zouden kunnen voelen. (is ook terug te lezen). Wij hebben nu ook gevraagd om een reden en die hebben we helaas dus niet teruggekregen. In mijn eigen topic mag ik toch zeker wel aangeven wat nu de stand van zaken is lijkt me. Dat ze niet gereageerd hebben is gewoon een feit. Meer staat er niet. Misschien heb jij een bepaalde achtergrond dat je zo reageert? Ik heb gezegd dat we geen reden hebben gekregen dat ze niet ingegaan zijn op onze uitnodiging. Dat lijkt mij niet bepaald eisend, maar vragen om uitleg van hun kant.
Het klinkt erg herkenbaar! Gelukkig is die van ons nu echt een lachebekje en een engeltje (fijn hè, als ze zeggen dat het aan het temperament van je kindje ligt... ). Wat betreft je schoonouders, jammer dat ze niet reageren en zich niet over hun onzekerheid kunnen zetten. Je hebt nu wel andere dingen aan je hoofd met een kleintje. Maar ik denk idd wel dat het ws nu van jullie uit moet gaan. Ik zou niet blijven wachten, wat je man ook zegt. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt. Maar ik weet natuurlijk niet precies hoe het zit en hoe de band eerst was.
Ja, volgens mij zijn het juist gewoon de allerliefsten hoor hihi die eerst huilbaby waren. Ik zie inderdaad al net zo'n lachje als bij onze zoon! Heerlijk he. Eindelijk contact en lachen. Gedijt jullie meisje ook nog zo op structuur of heeft ze daar geen moeite mee? L. gaat woensdag voor het eerst 'oefenen' op een kdv, ben benieuwd hoe hij het zal vinden. Ja, ik denk ook dat ze geen contact opnemen, heel misschien via een brief (denkt mijn vriend). Mijn vriend heeft een eigen zaak en zijn vader kwam meerdere malen per week normaal even wat halen daar. Helaas komt zijn vader sinds een aantal weken ook niet meer in de zaak, ik zie dat mijn vriend dat heel moeilijk vind. Hij verwacht zijn vader ook niet meer zegt hij. Weet je, ik wil er wel heen (heb er wel heel veel moeite mee, maar dan zou ik het ook heel erg voor L. doen) maar mijn vriend is daar niet aan toe, die is zo boos en verdrietig door de situatie dat hij dat (nu nog) niet wil. Hij zegt nu letterlijk: ja, weet je, ik zie het niet zitten. Dan moeten wij daarheen en wordt ons van alles kwalijk genomen, terwijl wij niet eens weten wat er is en niets wordt verteld als we dus nu daarom vragen. Bovendien, we hebben niets verkeerd gedaan. En daarom staat het me tegen...
Wat een verhaal zeg! Ik zou nog eenmaal bellen. Dus niet smsen of dat soort geneuzel, maar bellen. Smsjes vind ik mbt dit soort dingen waardeloos, waar is de tijd gebleven dat mensen elkaar gewoon bellen dan kun je alles uitpraten. Een smsje kan heel anders overkomen dan je bedoelt
Jammer Loe dat het allemaal zo moet... vind eigenlijk wel een beetej wat marsipulami vind... verplaats je eens in hun en zet je eigen trots ( je vriend dan) opzij. En gun je kindje zijn opa en oma.. van jullie trots heeft hij niks aan! Snap best wel dat het moeilijk is, de relatie tussen mijns choonouders en mezelf is ook niet top, maar jullie zijn er zelf bij en kunnen zelf de 1e stap zetten. Hoe moeilijk dat ook is!