Eens met deze reactie. Ook ik heb een niet zo fijne pubertijd gehad, na de scheiding van mn ouders. Het contact met mn vader en zusje zoog negatieve energie. En hoewel ik héél veel van ze hou, wil ik die energie, maar vooral de omgeving waar ze zich in bevinden, niet toelaten in mijn leven. (En nu ik ook kinderen heb, ook niet in het leven van mn kinderen). Ik weet dat zij nooit gaan veranderen. Ik heb mijn vader uitgelegd waarom ik nooit langs kom, Hij zegt het te begrijpen maar ik voel dat dit niet zo is.. ook in het geval van mijn vader en zusje draait het altijd om hun. Medelijden kweken om mij over mn grenzen te laten gaan.. Nee, ik heb heel bewust dit contact verbroken. En ik zal altijd van ze blijven houden ♡ maar helaas passen zij gewoon écht niet in mijn leven. Het heeft me in het verleden al te veel gekost (Jarenlange depressie). Sinds het contact verbroken is, voel ik eindelijk rust en vrede met het leven..
Het blijft een heel lastige keuze.. volg je hart en bedenk wat het beste is voor jou en je gezin Ik heb met mijn vader alle lijnen volledig gebroken, alcoholist vanaf mijn geboorte, meerdere dingen voorgevallen. Mijn dochter van 7 vraagt er nu wel eens om dan zegt ze mama jou mama is in de wolken maar waarom is jou papa er niet? Ik heb haar verteld dat er heel veel is gebeurd en dat ik haar dat ga uitleggen als ze een stuk ouder is..
Mijn moeder is niet verslaafd maar zij heeft mij vroeger verwaarloosd, fysiek en emotioneel. Ze kon niet voor me zorgen en kon me niet geven wat ik nodig had, ook niet als puber en jongvolwassene. Toen ik 17 was gingen mijn ouders scheiden en sindsdien heb ik haar eigenlijk niet meer gezien en heel sporadisch online gesproken. Ze kan me echt niet bieden waar ik behoefte aan heb en dus vind ik het prettiger om geen contact te hebben zodat ik niet steeds teleurgesteld word. Ik mis op sommige momenten een moederfiguur maar haar als persoon mis ik niet. Ik weet dat dat hard klinkt maar het is wel echt zo... Ik ben een stuk gelukkiger en rustiger nu ik haar niet meer spreek. Ik zou dus uit ervaring zeggen; laat haar haar ding doen en doe waar jij gelukkig van wordt.
Lastig het enige advies dat ik kan geven is doen waar jij je goed bij voelt. Je verhaal doet me denken aan mijn schoonmoeder die heeft haar kinderen achtergelaten voor een nieuwe liefde en is weg gebleven en aan de andere kant van Nederland gaan wonen. Schoonzusje was toen 12 en man 18. Man heeft toen we zelf ouders werden weer contact gezocht maar dit ging binnen 6 maanden alweer mis omdat ze alleen maar negatieve energie van ons vroeg en maar bleef blowen en drinken en gewoon geen moeder meer was. Schoonzusje heeft op en af periodes contact gehad. Op een bepaald punt heeft haar moeder haar openlijk op Facebook geheel afgekraakt over haar gewicht dat ze een vies varken leek (en schoonzusje is al super gevoelig en onzeker) toen heeft ze het contact weer verbroken voor langere tijd. Enige positieve dat eruit kwam is dat ze toen aan zichzelf is gaan werken, sport fanaat werd en 60 kilo is afgevallen en nu een killer body heeft. Toen werd schoonzusje zelf moeder en miste ze een eigen moeder voor adviezen en hulp en de moeder dochter band. Toen heeft ze weer contact gezocht maar kwam snel het besef dat die band die ze wil niet mogelijk is met haar moeder. Gelukkig is man en schoonzusje hun tante opgestaan en is die moeder en oma rol gaan invullen en daar haalt schoonzusje de liefde uit die ze van haar moeder mist en nooit zal krijgen. Ze heeft nog wel contact, dit voelt als verplichting, vreet energie van schoonzusje, eens in de maand zien ze elkaar. Maar toch wil schoonzusje dit contact ook niet helemaal verbreken. Nu ze zich erbij heeft neergelegd dat de situatie nooit zal veranderen kan ze die negatieve energie handelen en zal ze nooit spijt krijgen als er wat met haar moeder gebeurt dat ze ruzie hadden op dat moment. En zo gaat het met haar nu dus goed. Maar wat voor de 1 goed werkt hoeft voor jou niet goed te werken. Het advies hierboven ergens om een therapeut te zoeken die jou leert omgaan met het gedrag van je moeder vind ik een hele goede tip. Veranderen zal je haar niet meer, tenminste dat denk ik, en ik denk dat als jij die hoop laat varen en je verwachtingspatroon van je moeder bijstelt en je erbij neerlegt dat het geen band zal worden die je eigenlijk had willen hebben dat je best contact kunt houden zonder keer op keer te worden teleurgesteld en te worden pijn gedaan. heel veel sterkte en succes ermee in ieder geval en een dikke digi knuffel omdat dit gewoon een gigantische k#t situatie is voor je!
Ik begrijp jouw verhaal heel goed. Op een aantal dingen na, is het heel herkenbaar. Ik ben toen ik ongeveer 16 was gaan stoppen met dingen van mijn moeder verwachten die ze niet waar kan maken. Ze had geen moeder moeten worden. Die rol kan zij niet vervullen, dus ik verwacht dat ook niet meer. We hebben contact op een laag pitje. Zien elkaar eens in de 2 a 3 maanden en dat is meer dan genoeg. Ze is een leuke oma voor mijn zoon, al erger ik me dood aan het feit dat het nu allemaal wel kan. Het lijkt alsof ze iets goed wil maken, maar dat gaat niet meer. Ze heeft 3 kansen gehad en niet benut. Ik houd haar dan ook op zekere afstand. En nu ik niks meer van haar verwacht, kan ze me ook niet teleurstellen. Ik heb dan wel het geluk dat ik een persoon in mijn leven heb die min of meer de functie van moeder heeft overgenomen voor mij en ik dus wel iemand heb waar ik altijd bij terecht kan met wat dan ook. Sterkte!
Poeh meiden, wat een verhalen hier, ik geef jullie allemaal een dikke knuffel! Jullie mogen trots zijn op jezelf!
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden en het delen van jullie eigen verhalen en ervaringen. Ze hebben mij echt kippenvel bezorgd en ik herken de gevoelens en gedachtes uit veel van jullie verhalen heel erg. Het is niet niks als je als kind deze negatieve ervaringen hebt meegemaakt met je ouder(s), de personen die je juist 100% zou moeten kunnen vertrouwen, op moet kunnen terugvallen, waarbij je veilig fouten kunt maken en kunt leren, groeien en ontdekken. Het vreemde is, dat ik als kind echt onvoorwaardelijk van mijn moeder hield, al liet ze mij in de steek. En dat kind zit nog steeds in mij. Ik heb altijd gevochten voor de liefde van mijn moeder. Nu vecht ik niet meer voor haar liefde, want dat gaat gewoon niet. Al zou ze me liefde geven, dan nog kan ik dat niet accepteren. Ik kan hoor nooit meer toelaten en vertrouwen, daarvoor heeft ze te veel aangericht. Het blijft dus voor nu en altijd op een grote gevoelsmatige afstand. En als ik dit zo typ dan denk ik.. ja, dat is hoe het is. Dus ik hoef niet meer op zoek te gaan naar moederlijke liefde, zoals ik dat vroeger altijd deed, want ik weet dat IK dat eigenlijk helemaal niet meer wil van haar. Ik ben nu zelf moeder en door de liefde die ik wel kan geven aan mijn kind, als ik hem zie stralen, schaterlachen, kattenkwaad uithalen omdat hij zich veilig voelt om dat te kunnen doen, maakt dat ik die liefde ook indirect aan mezelf kan geven. Ik heb voor dat ik ging trouwen een lange tijd therapie gevolgd. Eigenlijk jaren, vanaf het moment dat ik uithuis geplaatst werd.. en dat heeft mij erg goed geholpen om het allemaal een plaatsje te geven wat er gebeurd is, maar het stukje omtrent mijn moeder is altijd een grote issue geweest bij mij. Misschien omdat ik altijd zó graag wilde dat het goed kwam. Ik denk dat ik onbewust nog steeds die hoop heb. Maar nu ik al jullie verhalen en adviezen heb gelezen denk ik: waarom hoop ik op haar liefde terwijl ik weet dat ik het zelf ook niet meer zou kunnen? Iemand die je 29 jaar heeft afgewezen, gekleineerd, achtergelaten, heeft gedumpt en niet naar omgekeken heeft, die kun je nooit meer vertrouwen. Dus ik hou me onbewust vast aan een illusie want al zou ze volledig tot inkeer komen en veranderen, dan nóg zou ik haar nooit vertrouwen en toe kunnen laten. Ik ga loslaten. De gedachten achter mijn openingspost ging eigenlijk minder over mij, maar over mijn kleine mannetje. Is het veilig voor hem om een band op te bouwen met zo'n oma? Gaat zij hem niet indirect de zelfde gevoelens bezorgen als ze mij heeft gegeven? Een oma die niet heel erg naar haar kleinkind omkijkt (woont niet ver paar minuten rijden, werkt niet, maar kan makkelijk 2 maanden niet langs komen), als ze er is is het zuchten en steunen, pijntje hier pijntje daar en kijk eens hoe ellendig mijn leven is.. en dan is het "O hallo (naam zoon)". Een oma die soms stoned, of aangeschoten kan zijn. Ik wil niet dat mijn zoon het gevoel krijgt gedurende zijn jeugd dat hij een oma heeft die eigenlijk niets om hem geeft, niet naar hem omkijkt.. en wie weet wel gedachten als: doe ik iets fout? Ik wil die lijn niet door laten trekken door haar bij mijn kinderen en als dat het geval gaat zijn, stopt het voor mij direct. Ik vind het lastig, maar ik denk dat ik mijn moeder nog een keer de waarheid ga vertellen, over hoe ik er over denk wat betreft mijn kinderen.. en mijn grenzen ga aangeven hierin.