God vraagt van ons niet om gelukkig te zijn, maar om Hem te dienen en zijn wil te doen. Ik heb soms het idee dat mensen dat denken, maar dat is niet juist. Als wij Zijn wil doen en Zijn kind zijn, dan belooft Hij ons het eeuwige geluk, maar dat is pas na dit leven. Ik weet niet of je enigszins bekend bent met de Bijbel, maar in de bijbel staat ook altijd beschreven dat het hier niet is en dat wij hier het geluk niet moeten najagen. Een tekst uit de voorzeggingen van het van de wereld staat dan ook: in de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goede moed Ik de wereld overwonnen. En Hij zal alle tranen van onze ogen afwissen, in de hemel zal geen rouw, pijn en verdriet meer zijn. Dus wij geloven dat daar het ware geluk op ons zal wachten. Daarom heeft de Heere Jezus ook zo'n haat gehad op deze aarde, de mensen dachten dat hij vrede zou komen brengen en dat deed Hij niet en toen waren ze teleurgesteld. Net zoals veel mensen dat beeld nu hebben. Er wordt vaak gedacht God is toch een God van vrede, nou dat kunnen we zien met zoveel ellende. En dat snap ik dat mensen dat denken, af en toe bekruipt mijzelf ook wel eens dat gevoel. maar nergens in de bijbel kunnen we lezen dat God ons hier het geluk op aarde geeft. Oeps dat is wel een hele lange tekst geworden. Bedankt voor je compliment, ik probeer het inderdaad zoveel mogelijk bij mijzelf te houden, maar vind het ook heel fijn om mijn beweegredenen en gedachtegangen uit te leggen. Het is fijn dat dit met respect van beide kanten kan!
@hollandsenieuwe Ik vind het heel verdrietig dat je dat zo voelt. En ik hoop dat je kinderen blij zijn met hun lijf en verliefd worden op een partner van het andere geslacht. Voor jou, maar ook voor hen, omdat ik denk dat jullie anders in een hele verdrietige situatie terecht komen. Mocht dit niet het geval zijn dan wens ik je de kracht toe om ze te accepteren en van ze te houden om wie ze zijn. Ook al is God het daar misschien niet mee eens. Ik vind het knap dat je je standpunten zo respectvol en rustig uitlegt. Het lijkt me heel lastig wanneer er heel veel mensen zijn (waaronder ook ik) die zich totaal niet in die standpunten kunnen vinden.
ik zou het niet doen, maar dat heeft niets te maken met jongen of meisje, ik ben van mening dat make up niet bedoeld is voor kinderen. ik zou het misschien bij hoge uitzondering een keer voor de grap toestaan. maar liefst zie ik mijn kinderen pas make up dragen als ze naar de middelbare school gaan.
Het is eigenlijk best een interessant onderwerp. Ook wij willen dat onze kinderen gelukkig zijn natuurlijk en zover zichzelf mogen en kunnen zijn. Maar toch proberen wij wel mee te geven dat er ook mensen zijn die in hokjes denken. Of gewoon hier niet mee bekend zijn. Vanaf kleins af aan zeg voor het gemak, vanaf 2,5jaar wilt mijn zoon alles roze. Op de psz droeg hij jurken en wilde hij alleen maar in de poppenhoek. Heeft voornamelijk vriendinnetjes en ook meisjes interesses (zoon heeft vorm van autisme) dus hier was lange tijd Dora, sophia het prinsesje en MLP favoriet en ging hij in op. Totdat hij ging zeggen dat hij zich een meisjes voelde en als dat niet kon, liever dood wilde zijn. Wij hebben zijn gevoel heel serieus genomen en veel met hem gepraat. Hij ging en gaat gewoon in jongenskleding naar school en vind dit ook prima. Het meisje willen zijn spreekt hij niet meer zo uit, maar we hebben het er nog geregeld over. Hij mag er ook alles over vragen. Betekend niet dat in de jaren het niet ontzettend lastig is geweest. Ook wij werden nagekeken, of mensen vonden het schattig als hij op een verjaardag in een tutu ging verkleden. Soms is het ook niet handig om altijd te doen hoe je het wilt. Want hoe krom het ook is, veel mensen zijn niet altijd ruimdenkend. Dus hii mag verkleden en opmaken en als popidool bijv Rihanna optreden, maar probeer ook te zeggen dat er pesterijen kunnen komen en sommige mensen het gek kunnen vinden. Hollandsnieuwe: respect hoe je zo bij je zelg blijft en je elke keer weer netjes verwoord hoe jou visie is.
Mijn oudste zoon van net 7 jaar draagt af en toe nagellak. Toen hij vorig jaar in groep 3 zat heb ik hem gezegd dat het kan gebeuren dat mensen het gek vinden dat een jongen nagellak op heeft. Dat kon hem niet schelen, hij vindt het mooi. Ik vond het wel even lastig, want ik ben zelf gepest en dat gaat dan toch door je hoofd. Ik vind echter dat mijn angst hem niet in de weg moet staan, dus heb ik alleen gezegd dat mensen er iets over zouden kunnen zeggen. In zijn klas kijkt niemand er van op, ze kennen hem inmiddels Op de BSO hadden twee jongetjes er om gelachen, maar toen waren de meisjes uit zijn klas voor mijn zoon opgekomen Al met al (nog) geen reden voor hem om nagellak te laten staan.
Ouders die niet achter de homosexualiteit van hun kinderen staan, hebben niet per definitie een vooroordeel tegen homosexualiteit op zich he? Ik snap dat buitenkerkelijke mensen dit zo denken, toch is dit in een groot deel van de gevallen niet zo. Ik ben tegen homosexualiteit omdat dat het tegen Gods wil ingaat, maar ik accepteer homo's wel omdat de Bijbel ons leert om onze naaste lief te hebben en wij niet mogen oordelen, opdat wij zelf niet veroordeelt worden. Maar dat wil niet zeggen dat wij er achter zouden moeten staan, dat doen we nl niet, echter we accepteren het, net zoals wij als Christenen ieder ander accepteren (dat zou tenminste zo moeten zijn) Wanneer 1 van mijn kinderen homosexueel zou blijken te zijn, zou ik daar dus niet blij mee zijn (op zijn zachtst gezegd) maar ik zou mijn kind er zeker niet om laten vallen: het is en blijft mijn kind. En het is niet aan mij om hier wat van te vinden, maar iets tussen mijn kind en God.
Je bent tegen homoseksualiteit maar wil er niet over oordelen. Die zin klopt niet. Als je er geen oordeel over wil hebben kun je er ook niet tegen zijn. Als je ergens tegen bent, oordeel je namelijk dat het niet goed is. Je zegt dat je het accepteert, maar tegelijk ben je er ook tegen. Ook dat kan niet. Als je het accepteert ben je er ook niet tegen. Dan maak je misschien de keuze dat je dat zelf niet wil (ook al valt een seksuele geaardheid niet te kiezen), maar dan ben je er niet tegen. Vervolgens zeg je dat het niet aan jou is om er iets van te vinden, dat het iets is tussen die persoon en God. Maar je bent er wel tegen? Ik vind dat er erg veel tegenstrijdigheden in je bericht staan.
Ik ben kerkelijk opgevoed en mijn ervaring is dat er wel degelijk dat er vaak geen acceptatie is, dat ouders zoals je zelf als zegt boos zijn en dus veroordelen. Dat ze niet welkom zijn tenzij de doen alsof ze hetro zijn en homo's als ziek zien.dat ze nooit met hun geliefde welkom zijn.Dat noem ik geen liefde of acceptatie, en daarbij weet je best zelf dat volgens het geloof maar 1 is die mag oordelen. God zelf. Dus waarom zou je dat regels opleggen als geen nagellak mogen, korte kleding dragen of liefde niet accepteren? Daarom schrijf ik ook dat ik hoop dat ze de kracht en liefde vind écht oprecht blij te zijn voor haar kind en altijd liefde te geven aan haar kind en niet alleen als ze aan haar voorwaarden voldoen. En niet de rug toe te keren omdat ze een ander pad kiezen.
We gaan compleet off-topic, maar ik ben dan wel weer nieuwsgierig of je dit soort dingen ook thuis bespreekt? Weten jullie kinderen hoe jullie over dit onderwerp denken? Wanneer kinderen weten dat ouders bijv. een bloedhekel aan roken hebben, zie je vaak dat ze het niet durven te zeggen en het stiekem gaan doen. Dit is natuurlijk van een hele andere strekking Maar ik kan me zo voorstellen dat het toch iets is waar je als kind vreselijk mee worstelt als je weet dat je ouders hier totaal niet blij mee zijn.... dan voel je je toch "niet geaccepteerd" en ik vraag me af of een kind homosexuele gevoelens dan wel snel bespreekbaar zou maken met zijn/haar ouders....
Het klinkt hard, maar wat denk je dat o.a. de reden is voor zelfmoord onder jongeren? Het lijkt mij enorm verdrietig om als tiener of jongere te ontdekken dat je homoseksueel bent en je ouders daar niet blij mee zijn. Heel veel kinderen weten dat nl al van hun eigen ouders en durven dat dus nooit te zeggen.
Dat mag je vinden, toch is dit niet zo. Ik wil Gods woord volgen (de Bijbel) In de Bijbel staat (dus Gods woord) dat homosexualiteit niet goed is, een gruwel in Gods ogen. Dat geldt dus voor homosexualiteit, NIET voor de persoon zelf. Ik oordeel dus niet over de persoon zelf, maar veroordeel de homosexualiteit an sich. De meeste Christenen ( en Joden, Moslims) vinden overigens dat wanneer iemand homosexueel is deze celibatair moet leven, dus het kan zijn dat je homosexuele gevoelens hebt, maar zij vinden dat je die niet in praktijk mag brengen.
Nou, het is niet iets wat ik met mijn kinderen bespreek of zo. Mijn oudste zoon is 21 en heb nooit gezegd hoe ik daar over denk. Ik zie daar ook niet direct het nut van in. Ik neem aan dat hij weet hoe wij er vanuit het geloof over (zouden moeten) denken maar wat hij daar zelf mee doet, moet hij zelf weten. Mijn dochter haar beste vriendin heeft 2 moeders. Ik heb daar heus wel mijn bedenkingen bij, maar ga niet tegen mijn dochter zeggen dat ze om die reden niet met haar vriendin mag spelen. Ik, als ouder zijnde, hoef mijn gevoelens niet te ventileren op mijn kinderen natuurlijk
Je kan wel zeggen dat je niet tegenstrijdig bent, maar dat ben je wel. Je zegt letterlijk "ik veroordeel homoseksualiteit". Om vervolgens te zeggen dat het niet jouw plaats is om te oordelen maar die van God. Dus je mag niet oordelen maar doet het toch. Daarnaast zeg je "ik accepteer het" en "ik veroordeel het". Ook dat gaat niet samen. Je moet het zelf weten, maar je spreekt jezelf wel tegen.
Maar dan weet je dus eigenlijk ook al wel dat als jij homo zou zijn, hij weet dat hij daar niet bij jullie kan aankomen en dan zeker niet met zijn vriend.
Dat zijn jouw woorden, zeker niet de mijne! Ik zou er niet blij mee zijn, en, laten we heel eerlijk zijn: ik denk dat er maar weinig ouders zijn die het daadwerkelijk zouden toejuichen. Ik zou het best heel moeilijk vinden ja. Allereerst om de moeilijkheden die het vraagt, want er zijn, hoe je het ook wend of keert, veel mensen die het veroordelen, het vies vinden, het als een ziekte zien....Het maakt zijn leven een stuk moeilijker dan "gewoon" een relatie met een meisje. Mocht hij ooit kinderen willen, is dat als homostel een stuk ingewikkelder dan wanneer je een heterostel bent. Wat ik belangrijk vind is dat mijn kind gelukkig is, mocht dat zijn met iemand van het andere geslacht zou ik daar niet blij mee zijn, om de moeilijkheden die erom heen zijn. Ondanks dat ik er niet blij mee zou zijn wil dat niet zeggen dat ik het niet zou accepteren. Het is zijn leven, niet de mijne. Hij moet verantwoording over zijn daden bij God afleggen. Het is niet aan mij om hem daarop te oordelen. En ik vind het nogal wat dat jij, die mij niet kent, zegt dat mijn zoon (of dochter, want die heb ik ook ) niet bij mij kan aankomen met "mam, ik ben homosexueel" en zelfs nog verder gaat door te zeggen dat zijn eventuele vriend niet welkom zou zijn. Mijn kinderen blijven altijd mijn kinderen, hun keuzes hoef ik niet voor hen te maken, dat mogen ze zelf, net zoals ze zelf hun fouten mogen maken. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik daar altijd achter zal staan.
Mijn zoontje vroeg het laatst maar dat was 5 minuten voordat hij ging slapen dus ik zei nee. Maar van mij mocht het wel. Als hij het later weer vraagt doe ik het. Mijn man vond dat minder maar meer vanuit het oogpunt met pesten. Maar goed dat speelt niet als ze 3 zijn wat mij betreft! Overigens lang haar vind ik niet vreemd maar ik zat diep na te denken en ik ken geen mannen met lang haar En ik ben echt niet wereldvreemd en woon in een stad enzo..
Ik heb het er helemaal niet over dat jij het niet zou accepteren. Maar als je ouders gelovig zijn weet je als kind dondersgoed dat ze homoseksualiteit niet ok vinden. Dan is de stap naar je ouders toe heel moeilijk omdat je als kind weet dat ze het niet leuk zouden vinden. Heb je je kinderen ooit duidelijk gezegd dat het niet uit zou maken als ze op hetzelfde geslacht zouden vallen?