Ik zit een beetje met een dilemma waar vast meer moeders wel mee zitten soms. Mijn dochter is nu 4,5 jaar en speelt sinds dit voorjaar ook voor het huis buiten zeg maar.Nu komen daar natuurlijk ook kindjes uit de buurt spelen.1 meisje is nu 5,5 jaar en werkelijk waar ik heb nog nooit zon kattekop meegemaakt.Hoe ze praat,niet normaal, ze weet alles beter,heeft op alles commentaar en ik heb haar ook al vaak horen zeggen tegen andere kindjes als die bv iets niet mochten van hun ouders : dan doen we het toch lekker stiekum!!En ik mag dat lekker wehel!! wat overigens niet zo is, zij mag dat ook niet maar haar ouders letten er totaal niet op.Ze woont vlak bij ons, dus vandaar dat ik dat weer.Soms speelt mijn dochter bv bij haar in de tuin en dan hoor ik precies wat ze tegen elkaar zeggen ging laatst als volgt: mijn dochter en zij zitten te tekenen, dan vraagt mijn dochter,mag ik op jouw rolschaatsen?NEEEEEE dat ga ik lekker doen, want jij kan dat toch niehiet! mijn dochter zegt, dan gaan we om de beurt, zegt zij NEEEEE jij maakt ze stuk.Mijn dochter gaat naar haar moeder vraagt of ze om de beurt op de rolschaatsen mogen, dat mag van haar moeder, waarop het buurmeisje zegt, maar ik wou eerst maar zij duwde me zomaar omver!!!Nou dat is dus totaal niet waar!!! gevolg mijn dochter verdrietig,omdat ze dus niet geduwd heeft,maar er wel voor op de kop krijgt, maar nog niet mans genoeg om echt te zeggen dat het niet waar is. Soms speelt dat meisje ook bij ons, maar ik hou ze altijd goed in de gaten,want ik heb al vaker gemerkt dat ze echt heel stiekum is, mijn dochter kleineren als je denkt dat je het niet hoort en zelfs ook duwen enzo. Ik zelf het het idee dat ze thuis aan haar lot over wordt gelaten, het gaat er thuis best apart aan toe bij haar.Eten is niet met z,n allen aan tafel, nee de een zit in de keuken de ander met bord en al op de bank voor de tv, en zij loopt gewoon rond,neemt een hap en gaat weer buiten spelen en wordt af en toe voor een hap binnen geroepen.5 min. na eten loopt ze alweer met ijsje rond.Soms heeft ze 10 min. ijsje op en zeurt weer om ijs. Dan hoor je zeggen nee,begint ze te huilen en ja hoor even later heeft ze weer drop chips of weer een ijsje.De tv staat altijd 24 p/d aan.Regelmatig wonen er tijdelijk ooms of tantes bij hun, en die slapen dan bij buurmeisje op de slaapkamer,vanwege ruimte gebrek.Het huis zelf is ook niet "af" zeg maar, de tegels zitten nog niet aan de muur in de keuken, de gang is de muur nog helemaal niet gedaan en haar slaapkamer zit laminaat er voor de helft in.(en ze wonen er toch al wel 3 jaar,) ze zitten gewoon hele dagen achter de pc en de tv. Als mijn dochter buiten speelt komt dat meisje ook opeens buiten, maar er wordt niet meer naar om gekeken, dat meisje komt hier vragen of ze drinken mag en of ze naar de wc mag ect ect. en toen ik een keer zij, ga maar naar je eigen huis, hoorde ik dat er tegen gezegt werd dat ze niet steeds binnen mocht komen, (en dat was de 1ste keer pas) en gister kwam mijn dochter na 5 min. huilend thuis, ze mocht niet mee spelen van dat meisje en ze had haar geduwd. Ik weet dat mijn dochter ook daar aan moet wennen en sterker moet worden, maar ik werk zelf in de kinderopvang en heb echt waar nog nooit zon kattekop mee gemaakt. Laatst was mijn dochter niet thuis en speelde ze met ander meisje voor ons huis, ze hadden bloemen verzameld en dat andere meisje had meer bloemen als haar, ze zij "je moet mij meer bloemen geven!!!" dat andere meisje zij, er staan er daar nog meer ga ze zelf maar plukken, waarop zij zei: Oh dat is niet eerlijk, ga je schamen!!! dat vind ik dus geen kindertaal. Ik vind zelf dat het meisje thuis verwaarloosd wordt op sociaal/emotioneel gebied, ze is bv 5,5 jaar maar fiets nog steeds met zijwieltjes, want er wordt ook nooit mee geoefend. En er wordt ook nooit ingegrepen, soms hoor ik haar dingen zeggen,waar denk ik alle kindjes voor op hun vingers getikt worden,maar hun ouders zitten ernaast en kijken ernaar maar doen er niks aan. Maar het ergste vind ik dus dat gesnauw en gekat, als ik haar hoor praten draait mijn maag om.Het liefst zou ik dat meisje eens flink de waarheid willen zeggen, zeggen dat het niet normaal is wat ze doet, maar ja dat is mijn taak niet, dat moeten die ouders doen maar zij doen het niet.Als ik bv tegen mijn dochter zeg, kom doe even je jas aan, zegt zij: dat hoeft ze niet hoor, want ik heb ook geen jas aan en dat hoeft niet van mijn moeder, dus hoeft zij dat ook niet.1 keer heb ik terug gesnauwd: dat ik de moeder ben en zij die grote mond dicht moest houden, maar achteraf denk ik had ik beter niet kunnen doen,want het werkt toch niet, en mijn dochter heeft er dan mss meer last van en dat meisje kan er opzich niks aan doen, dat heeft nooit anders geleerd. Wat zouden jullie doen?Ik durf zo mijn dochter niet alleen te laten met dat meisje er eger me elke keer dood.
Ik zal een keer met die ouders gaan praten over het gedrag van haar. Je kan je dochtertje moeilijk binnen houden omdat ze anders dat meisje tegen zou komen. Je zit een een lastige situatie misschien dat je dochtertje ook dat brutale gaat overnemen zal jammer zijn. Het is wel zaak dat ze wel van zich af bijt en niet elke keer gaat huilen want dan heeft dat meisje het gevoel dat ze wint.
Ik zou eens praten met je dochtertje en haar proberen duidelijk te maken dat het gedrag van dat meisje niet echt gepast is en dat zij zich niet door dat meisje moet laten afsnauwen of kleineren. Ik zou haar verder wel met dat meisje laten spelen en als je dochtertje dan weer eens thuiskomt omdat dat meisje vervelend is geweest, zou ik haar aan het gesprekje laten herinneren. Mss dat je dochtertje dan op een gegeven moment zelf ook geen zin meer heeft om met dat meisje te spelen of dat ze de volgende keer meer voor zichzelf op komt.
ik ben het met astrid0482 eens! gewoon een gesprekje met je dochtertje aangaan dat het niet normaal is wat het meisje doet.. en kijken wat je dochtertje met die informatie doet.. misschien laat ze zich dan niet meer zo behandelen? en sowieso de volgende keer dat het vriendinnetje je dochtertje zo behandeld, er wat van zeggen.. gewoon iets in de vorm van '' wel leuk met elkaar spelen, niet zo kattig doen ''
Ik denk dat als je tegen je buurmeisje er iets van zegt er misschien niet zoveel mee opschiet. Moeilijke situatie en in ideale wereld zou ik zeggen ga eens met haar moeder praten, want bij de opvoeding ligt het probleem zou ik zeggen als ik je verhaal lees. Maar of je daar iets mee opschiet..en dat zou ik zelf ook niet zomaar doen. Dus dan is misschien de beste oplossing om idd met je dochter een gesprekje te hebben over het buurmeisje. Succes!