Titel zal wel een hoop mensen doen steigeren en ik zou dat ook doen normaal gesproken. Mijn verzoek is om oprecht te reageren of een ander plekje in het forum op te zoeken, want ik vind het al moeilijk genoeg. Ik hoop dat mensen mij met hun ervaringen kunnen helpen. Wie had gedacht dat mij dit zou overkomen.... hondenliefhebber in hart en nieren. Met honden opgegroeid en veel moeite gestoken om juiste honden voor ons te zoeken. Man niet met honden opgegroeid, maar was het er zeer mee eens dat ze zouden komen. Zit ik nu in een situatie die ik niet verwacht had.... man ergert zich aan de honden en nu met de kinderen kotst hij ze echt uit. Had ik nooit achter hem gezocht. Hij is continu negatief tegen ze bezig... gebruikt niet eens de woorden (commando's zeg maar) die ze kennen om het duidelijk voor ze te maken. En maar klagen dat ze niet luisteren (wat wil je als iemand zo tegen je tekeer gaat), dat ze stinken (ik kan er niet tegenop poetsen) enzovoorts. Inmiddels ga ik er zowat aan onderdoor. Ik voel me al schuldig genoeg dat ik ze op dit moment onvoldoende train (om ze bezigheid te geven) en aandacht geef, omdat ik amper bij kan komen van de bevallingen. Ik moet 3 x daags oefeningen doen voor mijn diastase en daar vind ik net genoeg tijd voor of niet. Hij buldert zijn verwachtingen, verwacht niets van zichzelf en ik kan niet bij hem terecht met mijn verdriet. Het enige dat hij vroeg toen ik aangaf te twijfelen of ik de honden beter een ander baasje zou gunnen was 'En nu twijfel je of je mij weg moet doen of hen?'. Speelt het ontzwangeren bij mij een grote rol. En we hebben veel stress omtrent de verkoop van ons huis. Vanaf september horen we steeds verkocht/niet verkocht met steeds dezelfde kopers. Vlak voor de bevalling (want alles was rond) hebben wij ons droomhuis gekocht, waarna we steeds de ontbindende voorwaarden moesten verlengen vanwege problemen met de hypotheek. 21 mei zaten we dan eindelijk bij de notaris en werd er nog niet getekend vanwege weer andere zaken. Te diep om op in te gaan en voor de gemiddelde mens niet te snappen, maar ons droomhuis zijn we in elk geval kwijt. En we zouden terug verhuizen naar waar mijn familie woont, terug naar onze ouders. Dus dit is ook een klap die amper te verwerken is doordat het allemaal al zo lang speelt. Hoop, trap tegen de vlakte, weer wat hoop, nog een hardere trap tegen de vlakte enz.... Ik weet het gewoon even niet meer.... voel me doodongelukkig in elk geval. Voel me schuldig naar de honden en zou willen dat ik hen wat beters zou kunnen geven. Daarom denk ik aan een ander thuis. Niet uit egoïsme, juist niet. Want dan zou ik ze per se willen houden. Man weg doen is te simpel gedacht (voor het geval je daar aan denkt), want het meest belangrijkst zijn toch je kinderen.
Klinkt alsof er meer problemen zijn dan de honden. Alsof er een groter probleem is en dat op de beestjes wordt geprojecteerd. Ik zou ze dus niet zomaar weg doen, maar iets dieper graven. Is het een optie om ze een tijdje ergens te laten logeren tot de gemoederen bedaard zijn?
Nouja ik dacht wel als eerste aan jou man.. Ik vind zijn gedrag echt compleet nergens op slaan.. gewoon een groot kind zoals het hoort. Ik zou mijn vent dan ook behoorlijk bij zijn oren grijpen en duidelijk maken hoe de vork in de steel zit. Hij kan gewoon normaal doen, en op dezelfde manier tegen ze praten als voor jullie kinderen er waren. Tuurlijk is het wat rommeliger met dieren in huis, kinderen gaan daar niet dood aan.. jij bent ook groot geworden, ik ook. en idd bij ons lag er ook gewoon haar en als hij net had gezwommen rook je natte hond. Jammer dan, hij heeft destijd ook voor een hond gekozen en ik vind echt dat hij nu niet zo moet doen en ze weg wil doen.. dat is gewoon zielig.. Ik val jou absoluut niet af, ik vind dat jou man zich als een volwassen vent moet gedragen en verantwoordelijk moet nemen voor zijn keuzes. dus de honden.
Zitten jullie er allebei niet even goed doorheen? Dat je man alles afreageerd op de honden? Heb je het erover gehad met je man?
Eerst een dikke knuffel Daarnaast, zou ik zeggen, geen overhaaste beslissing maken en vooral heeeeel goed gaan praten met je man! Er liggen meer problemen onder en hij uit het naar de honden. Als een ander baasje uiteindelijk het beste is, is dat geen wereldzonde, maar nu zitten jullie in veel stress en verdriet, een baby, ontzwangeren, hormonen, gedoe en andere omstandigheden. Dan is het maken van zo'n belangrijke beslissing niet echt slim!
Meid, wat moeilijk. Het is gewoon zwaar, ontzwangeren, 2 kleine kinderen en dan ook nog die andere dingen erbij. Zelf zou ik de honden zeker weg hebben gedaan. Heel sneu voor die beessies maar het is nou eenmaal veel werk. Beter was het natuurlijk om ze helemaal niet in huis te halen maar daar heb je nu niets meer aan. Ik ben sinds ik in de stad woon niet zo'n fan meer van al die beesten hier. Honden en katten hebben ruimte nodig en aandacht. Kan je ze dat niet geven dan moet je ze ook niet hebben.
Als er meerdere dingen spelen dan de honden, denk ik niet dat het wegdoen van de honden iets op zal lossen. Dat is volgens mij maar een klein deel van de problemen of niet?
Dus....als mensen een gezin krijgen met alle drukte erbij, moeten de huisdieren maar opdonderen? Jij bent overduidelijk geen dierenvriend......Dat mag uiteraard.
Vreselijk als een 'volwassen' vent zich afreageert op een paar onschuldige dieren, heel laf. Ontzettend sneu voor de beestjes ook, die snappen er niks van...honden zijn zó trouw. Lastig, het klinkt alsof jullie wel diepgaandere (relatie) problematiek hebben. Zometeen doe je de honden weg, loopt je relatie stuk en heb je sowieso verschrikkelijk spijt. Ik zou een hartig woordje met je vriend spreken en toch echt eisen dat hij normaal doet tegen de viervoeters. Als hij dat niet kan zou ik geneigd zijn hem idd buiten de deur te zetten , maar misschien kunnen de honden idd tijdelijk ergens logeren. Het zou mijn hart breken om mijn dieren weg te moeten doen voor zo'n lamzak, ik zou hem dat toch echt de rest van mijn leven kwalijk nemen.
Verschrikkelijke situatie voor je, het lijkt of je nergens goed kan doen. Hoe was je man met de honden voor de kinderen zijn geboren? Jullie zitten natuurlijk in een heftige periode en mss is alles bij elkaar ff teveel. Als hij voorheen goed om ging met de honden kun je mss een tijdelijke oplossing bedenken? (Frequente) uitlaatservice, honden af en toe weekendje naar pension of familie, hobby zoeken met de honden (wij speuren met onze hond en dit is inmiddels een leuk uitje met zijn 3) of tijdelijke uithuisplaatsing? Wellicht is het leven heel anders als jij herstelt vd bevalling en de kindjes ietsjes ouder zijn. Wie weet mist hij ze dan wel. Verder eens met bovenstaande....voelt alsof er meer aan de hand is, dus dat je vriend heftiger reageert door combinatie van teveel factoren/stress.
Inderdaad zeg! Walgelijk zeg, alsof ze over een paar afgedragen schoenen praat!!!! Ts het moge duidelijk zijn dat jullie beiden niet goed in jullie vel zitten en dat jouw man dat afreageert op de honden. Echt sneu voor die beestjes, maar ik denk niet dat ze wegdoen veel zal uithalen...
Jeetje wat een situatie! Ik vind het ook erg zielig voor je honden, want zij kunnen er ook niks aan doen maar worden dus wel de hele dag afgesnauwd. Ik snap je wel dat je de honden een beter huis gunt....maar ik vraag me af of dat wel zo veel zal veranderen in de situatie. (oftewel, het gedrag van je man). Ik denk dat het wegdoen van de honden het probleem niet oplost, want er blijft nog genoeg over om over te stressen. Alleen worden je honden dan niet meer uitgekotst. Ik zou me erg in een hoek gedreven voelen door je man. Ik vind het ook erg kinderachtig om jou zo te pakken. Ikzelf zou mijn beesten nooit wegdoen als ik jou was. Ik zou hem eens flink de waarheid vertellen, hoe je hierover denkt en dat je het niet meer accepteert dat hij zo achtelijk doet tegen die beesten.
wat een rot situatie.... als echte hondenliefhebber, riep ik altijd, een hond komt niet voor even maar voor zijn hele leven....Echter ben ik hier al twee keer op teruggekomen. Reeds twee keer heb ik een hond weg moeten doen omdat een situatie niet langer houdbaar was. Mijn advies: Zorg voor een heel goed tehuis en weet ook zeker dat het goed is... Ik heb bij een van mij afgestane honden later te horen gekregen dat ze in een asiel was beland zonder dat de nieuwe eigenaar mij daarvan in kennis had gesteld (formeel gezien was ik nog eigenaar van de hond omdat ik de stamboom niet overgeschreven had) Ik heb er toen alles aan gedaan om haar terug te krijgen maar ze was inmiddels al herplaatst....Ik heb hier toen heel veel verdriet van gehad, dus bij de tweede heb ik dit heel anders aangepakt en deze hond woon nu op een zonnig eiland. Al jou stress, die van jou man en van je kids zullen er aan bijdragen dat je honden anders zullen gaan reageren. Neem van mij aan honden voelen dit gelijk. Trouwens wat voor een hondenras/kruising heb je?? In mijn geval waren het beide herders. Als je man ze alleen niet meer in huis wil hebben kan je trouwens ook nog een kennel in de tuin overwegen, scheelt erg veel schoonmaken en vieze luchtjes
ik denk dat je spijt gaat krijgen als je de honden gaat weg doen. jou man steunt je voor geen meter,schandalig!! denk eerder dat jou man wat hulp moet gaan zoeken.... en honden stinken? die van ons niet,heb je geen leuk neefje/nichtje die de honden dagelijks wat extra aandacht/wandeling kunnen doen?? sorry maar je man moet wel echt een schop onder zijn reet hebben,dat hij je zo ongelukkig maakt....want dat is het probleem ...de honden niet. film eens hoe hij doet tegen de dieren,en laat t hem zien! en praat eens met hem dat hij het alleen maar erger maakt zo.
Ohwja....ik denk trouwens niet dat de problemen na afstaan van je honden opgelost zullen zijn tussen jou en je man, want volgens mij ligt het ware probleem dieper... Ik wou je alleen mijn ervaring meegeven en hopelijk maak je een juiste beslissing voor alle betrokkenen......
Fijn dat ik even mijn hart kan luchten hier... blijkbaar kan ik dat thuis niet meer. De honden zijn gekomen toen ik er nog 100 % zeker van was dat ik geen kinderen wilde. Waarom dat ineens zo omsloeg bij mij weet ik niet. Je ziet, het leven kan raar gaan. We wonen nu een uur bij de familie vandaan, in een bos, afgelegen. Als ik de honden weg zou doen, dan is dat echt puur omdat ik de honden wat beters gun. Niet omdat dat moet van mijn man of zo. Ik zou het dan echt puur voor de honden doen. Verder lees ik veel wat ook allemaal door mijn hoofd gaat. En ja, ook ik riep altijd dat een hond voor het leven was. Maar nu zet ik erachter: niet ten koste van alles. Als het beter voor de hond is om weg te gaan, dan is dat zo. Als alles beter wordt, dan weet ik dat ze altijd een bepaalde ergernis voor hem zullen zijn. Hij heeft er last van zegt hij. Maar ja ik heb er ook last van dat hij rookt (niet in huis en niet bij ons in de buurt) en ik heb straks ook stank- en geluidsoverlast van zijn motor als hij die weer heeft.
maak afspraken ,doe je niet normaal tegen de honden? dan mag de motor oprotten! vind niet dat je man dit van je mag verwachten