Ik ben vroeger op school gepest, altijd door dezelfde, eigenlijk de hele schoolperiode lang. Ik denk dat een ieder die dit heeft meegemaakt, dat het je kan tekenen voor altijd. Ik ben er aardig gekomen, maar weet ook dat mijn bepaalde onzekerheid en iedereen tevreden willen houden, daar vandaan komt. Ik kreeg van de week een mail van mijn zus, dat een oud klasgenoot naar mij op zoek is, omdat ze een reünie organiseren van die klas, waar ik dus jaren in heb gezeten en ben gepest. Om eerlijk te zijn, ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik zit eigenlijk weinig te wachten op een reünie, zeker met deze personen. Zij heeft mij inmiddels een uitnodiging gestuurd om vrienden te worden op facebook, waar ik al heb kunnen zien dat er een hoop oud klasgenoten tussen staan. Ze voegen elkaar dan weer toe en daar bedank ik voor. Deze die mij heeft uitgenodigd heeft niet meegedaan met de pesterijen. Wat zouden jullie doen? Diegene wel accepteren? Niet? Mailen met uitleg? Totaal negeren?
Sta je sterk genoeg in je schoenen om te gaan? Gaan. Niet gaan als je verwacht dat je nog een jaar nodig hebt om bij te komen hiervan.
Owww ik herken dit goed. Daarom ben ik ook niet naar een eerste "reunie" gegaan. Ik had er zo geen zin in en heb me er met een smoesje vanaf gemaakt. Een drietal jaar geleden bestond de basisschool (waar ik destijds op zat) echter 25 jaar en ik was één van de eerste leerlingen. Toen voelde ik me sterk genoeg en ben ik wel heengegaan. Ik vond het wel spannend, maar wist dat ik nu goed voor mezelf kon opkomen. Het bijzondere was wel dat ik één van mijn pesters tegenkwam. Hij zat er duidelijk mee in zijn maag en heeft er zelfs naar gevraagd of het nog effect op me had. Dat vond ik superpositief en het heeft me echt heel erg goed gedaan. Van tevoren dacht ik dat het tegen zou vallen, maar het heeft me laten zien dat ik zoveel ben veranderd dat het nu totaal anders is.
Hier ben ik niet naar mijn reünie geweest, Ook door t perst verleden en had geen tijd, Maar weet wel dat ik beter af ben dan de pesters. (Uitkering,vroeg onbedoeld kinderen enz) en zou er niet om schromen om dat eens lekker non verbaal in hun gezicht te smijten Maar je moet wel doen waar je je goed bij voelt. En vaak is je eerste reactie de beste, dus als je geen zin heb lekker niet gaan. en ik persoonlijk zou ook niet eens reageren.
Hoe sta je er nu in? Hoe is jouw gevoel als je terugdenkt aan die schoolperiode? Voel je je krachtig (omdat je er boven staat) of voel je je verdrietig? Als de negatieve gevoelens overheersen, zou ik niet gaan. Je maakt het jezelf dan alleen maar moeilijk(er). Misschien ben je weken ervoor al zenuwachtig om de pestkoppen van toen weer te zien en te spreken. En op de dag zelf is het misschien toch te confronterend. Wie weet ben je dagen van slag. Maar als je nu het gevoel hebt dat je er boven staat en dat je het aankan, zou ik juist wel gaan. Laat ze maar eens zien wat een sterke vrouw je bent geworden. Als je durft, zou je ze zelfs kunnen vertellen wat het destijds met jou heeft gedaan en hoe het jouw leven heeft beinvloed. Maar dat moet je wel willen. Succes met jouw keuze. Je moet doen wat voor jou goed voelt.
Ik zou gaan! En ze laten zien hoe je nu bent! Laat zien dat je sterk bent door wat er allemaal is gebeurt
Ik zat twee jaar geleden in dezelfde situatie als jou, en ben niet gegaan. Heb ook slechte herinneringen aan de middelbare school periode. Ook al zullen de mensen vast wel veranderd zijn....
het is verschillend hoe ik mij nu voel. Ik kan door de afgelopen vier jaar behoorlijk labiel zijn, maar ook enorm assertief! En eerlijk, ik heb natuurlijk wel even gekeken bij sommigen en hoor ook nog wel wat via mijn ouders. Veel scheidingen, en degene die het meest treiterde is al jaren single en lukt niet om aan de man te komen, nog meer scheidingen, maar ook al lange relaties enz. Soms denk ik inderdaad, ik ga er naartoe en laat zien wie ik geworden ben en hoe het gaat. Ik ben namelijk in het onderwijs terecht gekomen en ben echt een leeuwin als het gaat om pesten, dan zijn ze helemaal aan het verkeerde adres bij mij, dat druk ik meteen de kop in. Het gaat niet om slechts 1 of 2 jaar, wat al te lang is, het gaat om zes schooljaren lang. Ik was als kind veel ziek en ja, dat was voer voor de pesters. Ik heb er zelfs aan gedacht diegene die mij uitnodigde, te mailen en uit te leggen dat ik er geen behoefte aan heb, met de reden. Dat ik eigenlijk eerst maar eens een excuus op zijn plaats vind en dat ik dan wel eens verder ga denken. Ze zijn geen onderdeel meer van mijn leven, dat is een feit. Ik bepaal zelf mijn leven, zij niet meer. Ik vraag mij weleens af of ze überhaupt wel weten wat ze teweeg hebben gebracht.
Hahahaha! Hier moest ik hard om lachen! dat zijn ze niet waard hoor! Momenteel sta ik niet sterk genoeg, dat weet ik zeker. Maar dat komt door alles wat er op mijn pad komt en de vermoeide gevolgen daarvan.
Ik ben ook erg gepest op alle scholen waar ik op heb gezeten. Ik ben ook niet naar de reunie van de basisschool geweest. Boeit mij totaal niet hoe het met sommige is vergaan (ook als het slecht met ze gaat/ging, zou ik daar ook niet blij van worden) en het gaat hun ook niet aan hoe het met mij gaat. Tuurlijk zitten er ook mensen bij, die me niet hebben gepest, waar ik me weleens vanaf vraag hoe het gaat, maar ik ben nog niet zo nieuwsgierig geweest om ze op te zoeken op fb ofzo. Dus zo erg boeit dat me ook niet
Ik ben enorm gepest en mishandeld op de lagere school. Toen ik 27 was werd er een reünie georganiseerd. Ik ben, na de nodige twijfel, wel gegaan. En ik ben blij dat ik gegaan ben! Het was fijn om van veel mensen complimenten te krijgen over hoe ik was en wat ik deed. Blijkbaar hadden veel een positieve herinnering aan me, en dat had ik niet verwacht. Het pesten heb ik ter sprake gebracht. Een paar herinnerden zich dat, ik kreeg excuses, een paar herinnerden het zich niet (of wilden het zich niet herinneren). En ach 't was ook leuk om te zien dat de grootste pestgrieten lang niet zo goed terechtgekomen waren Ik zou wel gaan. Maar ik zou niet op facebook met ze gaan.
ik zou ook gaan al die tijd dat ik gepest werdt heeft me wel een beschadiging opgelopen maar daar laat ik me leven niet door beinvloeden. en het leuke is nu vroeger dachten dat ze zo knap waren en nu zag ik gisteren een meid op facebook;P heel der gezicht zat vol putjes en alles.. karma:d en ik ben gelukkig heb een eige plekje een lieve vriend
Hele sterke zin! Als jij je nu zo voelt dan kan je dat wel aan om naar die reünie te gaan. Je mag hun echt wel laten zien hoe je bent geworden. Een sterke individuele vrouw zo te lezen. Dat is niet terug pesten maar dat is gewoon bad karma voor hun!
Precies hetzelve hier. Ik heb het verzoekje afgeslagen en heb het genegeerd. Ik hoef geen reünie, ik ben ook niet benieuwd naar hoe ze het doen. Mijn leven is mijn leven en zulke mensen gun ik ook geen enkele blik in mijn leven. Ik ben gelukkig nu en daar komen ze niet eens een paar uur tussen om dat voor mij te verpesten. Wat je doet, is aan jou. Maar ik heb er niets mee gedaan en het voelt goed. Degene die wel normaal was staat op Mn Fb en voor de rest (van heel mijn basis en middelbaar) heb ik er niemand op staan. Als mensen me alleen willen zien omdat ze de nieuwsgierigheid niet kunnen onderdrukken, is hun probleem haha. Als je niet nieuwsgierig bent naar hun leven, ga je lekker niet
Dank je wel! Wat lief! Ik moet wel zeggen ik ben op papier sterker dan verbaal (helaas), maar het is wel de waarheid. Ik heb niets met ze en wil ook niets met ze. Ik ben er, ondanks hun getreiter, echt wel gekomen.
Dat is wel iets waar ik over nadenk In hoeverre zijn ze niet gewoon nieuwsgierig naar mij? Moet ook eerlijk zeggen, ik ben niet echt enorm nieuwsgierig naar hun. En met hun bedoel ik de die-hard treiteraars, niet diegenen die zich af en toe eens lieten meeslepen omdat ze anders met de leidster van het stel te maken kregen.
Doen wat je hart zegt. Qua gaan of niet. Qua accepteren of niet. En qua mailen of niet. En stiekem weet je dat vast wel! Verschrikkelijk trouwens wat je me hebt gemaakt...