Daaag! Mijn relatie met mijn moeder is altijd moeilijk geweest. Meerdere topics over haar geopend. Ik wil niet met mijn ouders breken, ik wil contact blijven houden voor mijn kinderen. Ik was vanavond even bij mijn ouders om iets te bespreken. Ik raapte al mijn moed bij elkaar want ik weet dat ik niet begrepen word. Ze kunnen zich niet inleven en ze vergelijken mij met mijn zussen. Zo verliep het gesprek dus ook. Eerst maakt mijn moeder een smeer naar mijn schoonfamilie, dan heeft ze een opmerking over de verjaardag van mijn dochter.....ze haalt alles uit de kast om haar mening te rechtvaardigen. Ik geef aan haar mening niet te waarderen en dat we bij het onderwerp moeten blijven. "Je zussen zijn makkelijker, zij deden het eerder wel, maakten geen problemen" enz. enz. Ik leg uit dat ik "ik" ben, ik werk 27 uur per week, de kinderen gaan naar de bso, we hebben een drukleven en ik houd van rust en regelmaat. Nu, een half uur later, ben ik in tweestrijd: ik ben trots op mezelf, ik bleef kalm, ik bleef bij mijn standpunt. Maar toch knagen haar "ideeën" en vooroordelen wel. Hoe kan ik dit (weer) loslaten? Ik weet dat tijd wonderen doet, maar ik wil sneller dit naar gevoel afschudden; het gevoel van niet deugen.
Oeh lastig is dat. Dat kan ontzettend dwars zitten zonder dat je dat eigenlijk wil. Ik heb dit met mijn inmiddels ex schoonouders. Wat bij mij hielp is echt letterlijk zeggen wat je precies dwars zit. En het bij jezelf houden. Dus letterlijk zeggen dat jij het anders doet en je het gevoel hebt om het niet goed te doen in hun ogen. En dat jou dit pijn doet. En ook al begrijpen ze dit misschien niet, jij bent dan echt verlost van dat nare gevoel. Want geloof me, het zeggen alleen al lucht erg op. Je kunt hun niet veranderen. Maar je eigen knagende gevoel wel. Wat je ook doet, succes! Jij doet het op jouw manier en dat is goed.
Misschien gewoon eerlijk tegen haar zijn? Ik ken je andere topics niet, maar ik vind best dat je moeder mag zeggen wat je voelt. Eigenlijk gewoon precies wat je hier schrijft. Misschien blijft dat ook wel hangen, en kan zij er ook eens over nadenken. En dat het steeds zwaarder wordt om bij haar langs te gaan omdat je bepaalde opmerkingen niet zo gemakkelijk van je af kan zetten.
Waarom probeer je het nog? Je zegt dat ze je niet begrijpen en dat ze je altijd met je zussen vergelijken, wat steeds weer zorgt voor de nodige frustraties.... Ik zou gewoon stoppen met proberen, waarom zou je bepaalde zaken uitleggen als je je toch niet (willen) begrijpen? Ik herken het gevoel heel goed (bij mij moeder moet het zoals zij het wil, anders is ze wekenlang boos), maar ik heb het geaccepteerd. Ik zoek niet meer naar begrip, respect of andere gevoelens bij mijn ouders. Ik wil ze in het leven van mijn kinderen, maar zelf verwacht ik niets meer van mijn ouders (vnl moeder). Wanneer iets niet kan zoals ze willen, dan zijn ze maar boos. Jammer dan. Het bespaart mij een hoop frustratie en slapenloze nachten, alhoewel het natuurlijk niet vanzelf ging....
Ik sluit me hier bij aan, maar met de kanttekeningen dat het heel veel moeite zal gaan kosten. Het enige wat je eigenlijk wilt is erkenning van je moeder. Mijn man heeft exact het zelfde gehad met zijn moeder. Hij is nu 31 en kon pas op z'n 29e de "knop" omzetten. Dit heeft veel tijd, energie en verdriet gekost. Maar er is wel een last van hem afgevallen. Het contact is erg oppervlakkig en dat is prima. Een hoi-hoe is het- drink een kop koffie-doei-contact. Wees trots op jezelf! Blijf bij jouw standpunt en jammer als het niet haar standpunt is. We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn.
ik herken er ook veel in, mijn moeder vergelijkt me dan niet met mijn broers, maar er is heel veel gebeurd. ik heb vroeger, toen mijn oudste baby/peuter was een paar jaar het contact verbroken. Later is dat wel weer "goedgekomen", maar nooit uitgepraat. Soms heb ik ook wel leuk contact met mijn moeder, het is niet altijd slecht, maar ik voel bij veel wat ik doe, dat zij er anders over denkt en me bekritiseerd. Dat doet ze niet continue, maar wel regelmatig. Als ik bij mijn moeder ben, of zij bij mij, heb ik het gevoel dat ik constant op mijn tenen moet lopen. Ik laat het maar zo, mijn moeder is inmiddels 72, heeft een heel traumatisch leven achter de rug, die zeker ook zijn weerslag op haar heeft gehad en mijn moeder ook gevormd heeft tot de persoon die ze nu is. Ik hou altijd wat afstand mbt haar, het zij zo, ik heb het inmiddels wel geaccepteerd. En ja, ook ik doe dat voornamelijk voor mijn kinderen. Ze is voor hen best een lieve oma en nogmaals, ze heeft haar goede kanten ook wel hoor. Maar een normale band zit er gewoon niet in.