Weet niet zo goed of ik het hier of bij samengesteld gezin moet plaatsen.. daar wordt denk ik minder gelezen.. Het gaat om de dochter van mijn vriend, 6,5 jaar. Ik vraag me wat dingen af bij haar, die ik lastig vind om te beoordelen. Is het mijn vriend die haar te erg verwend/pampert. Of is het normaal gedrag, past het nog bij haar leeftijd? Ben ik teveel 'de strenge stiefmoeder', omdat ik vind dat ze zelfstandiger moet worden/zou kunnen zijn.. Ze is erg onzeker. Dat is op zich niet erg. Wat ik lastig vind is hoe zij zich erdoor gedraagt (en hoe mijn vriend handelt). Ze durft niets nieuws.. (vnl bang om verkeerd te doen). Papa moet veel voor haar doen (haar brood smeren, haar handschoenen aantrekken). Ze wacht gewoon tot hij het doet. Nieuwe dingen is standaard wil/kan/durf ik niet, krijsen en vooral ontzettend krengerig. Iedereen is dan stom, sissen, rotopmerkingen. Ze kan ongenuanceerd haar mening blijven spuien, soms erg kwetsend. Ik weet niet of ze dat dan echt niet begrijpt, want dat zegt ze achteraf. Is dit kinderlijke onschuld of is dit ‘bewust’ gemeen.. uit onzekerheid, om zichzelf een beter gevoel te geven (onbewust mss) En mijn vriend stimuleert haar ook wel om dingen zelf te doen of proberen en dwingt haar (soms) iets toch te leren (wat met heel veel drama gepaard gaat). Als hij ergens voor gaat, dan lukt t m ook en dan luistert ze (vroeg of laat). Maar ook kan hij haar bv nog regelmatig met avondeten gaan voeren, dat wil ze dan. Als ze 1x probeert haar brood te snijden, na een halve poging: ‘lukt niet’, het over te nemen. ‘Ik heb nog kleine handjes’. Ze is een moeilijke eter en snap wel dat hij wil dat er genoeg in gaat. Maar voeren..? Zodra ze iets wel kan/net geleerd heeft, dan slaat ze 180 graden om. Dan is het super makkelijk, is ze de allerbeste erin.. Beter dan de leraar Natuurlijk begrijp ik dat haar zelfvertrouwen dan groeit en dat ze trots is en mag zijn. Maar zo extreem!? Is dat normaal? Ik herken het niet van mijn dochter (8), dat is een totaal ander kind. Dus ik kan het ook niet vergelijken. Maar ik vind het vaak wel erg lastig.. (ook omdat het niet mijn eigen kind is)
Ja hoor dat kan, ze zijn nog zo klein. Dl smeert zelf alles, maar vriendinnetje van 6 niet. (Tegen de tijd dat ze 18 is vast wel, het is verder een stoere meid). Onzekere kinderen krijgen volgens mij geen zelfvertrouwen als je ze botweg gaat dwingen, beter goed onderzoeken wat er achter zit en van daaruit eraan werken. Vooral niet jezelf gaan storen, niet gezond voor jezelf en sneu voor het meisje (die dat zal aanvoelen).
Nou ja, ook op school heeft ze er last van dat ze niet goed mee kan. Ze vindt het niet leuk, en ook hier speelt mee dat ze denkt dat ze t niet kan en daarom niet doet. Ze kan meer dan ze denkt. Het hoeft ook niet dwingen te zijn. Ik doe het meer als ‘zelf eten en als je niet meer wil prima.’ Slecht gegeten, maar wel chips? Echt niet! Eerst (echt) proberen en als het niet lukt, dan help ik je. Als je haar niet ‘dwingt’/verwachtingen stelt, dan gebeurt er gewoon niets en blijft ze in haar angst en ‘veilige wereldje’ hangen.
Op de psz van dochter moesten kinderen van 3 hun brood al smeren.. Ze kan het prima hoor. Net als eten.. ze hoeft echt niet meer gevoerd te worden Het is ook een aandachtskwestie. Als mijn vriend mij teveel aandacht geeft, komt zij er direct tussen.
Nouja, dan heb je daar dus al een goeie aanwijzing waar het aan zou kunnen liggen. Ik vind het op zich niet zo raar hoor.. zijn haar vader en moeder al lang uit elkaar? En hoe lang zijn jullie samen? Dit zou zomaar haar reactie kunnen zijn op de hele situatie.
eten voeren aan een 6 jarige vind ik niet kunnen dan eet je maar niet als je niet zelfstandig wilt eten mijn 2 jarige eet allang zelfstandig heeft ze wel tijd met papa alleen? of ben jij er altijd bij? ik vind het vooral een manier van aandacht vragen als ik het zo lees is ze op school ook zo onzeker? of bij haar moeder?
Ouders al lang uit elkaar, wij kennen elkaar een paar jaar, wonen een klein jaar samen. Nu we ‘echt’ samen zijn, moet ze zich wel aan meer/wat strengere regels houden (er is hier nog een kind). Ik laat ze altijd de zaterdagmiddag lekker samen invullen, tenzij hij graag wil dat ik mee ga. Avond ook vaak weg (mijn enige vrije avond zonder eigen kind). Op school heeft ze er ook last van en bij moeder ook, iig het snel bang voor nieuwe dingen, leren op zich. Weet niet of het (veel) minder is daar, mss wel iets.
mijn zoon was ook op die leeftijd altijd bang om nieuwe dingen te leren. een soort van faal angst. en als hij het dan kon was hij apentrots (wat jij ook schreef de allerbeste beter als iedereen enz). dat was meer een houding dan dat hij het meende denk ik om zichzelf moed in te praten. als voorbeeld hij ging heel laat pas fietsen zonder zijwieltjes. hoe vaak we ook oefenden met hem, maar als hij 1x omviel dan wilde hij niet meer want hij kon het niet! soms heeft hij nog wel dit soort trekjes, hij wil graag de beste zijn en als dat niet lukt dan geeft hij het bij voorbaat al op dus ook met nieuwe dingen. dat voeren op die leeftijd vind ik wel gek, dat is puur een aandachts kwestie maar of het erg is. het zal vanzelf wel over gaan, neem aan dat als ze 16 is ze echt niet meer door papa gevoerd wil worden. wil ze dit ook als er bijv. vriendinnetjes bij zijn? of schaamt ze zich daar dan voor? en het voorbeeld brood smeren. Dat is toch niet erg om voor een 6 jarige nog brood te moeten smeren. ze is nog zo klein, lekker vertroetelen zo lang het kan en ze het nog willen hoor! en als laatste en misschien wil je dat niet horen. Je geeft aan dat ze papa zijn aandacht op eist als hij jou te veel aandacht geeft (een soort van jaloezie) maar ik lees in jouw verhaal tussen de regels door dat jij dat andersom ook zo voelt. dat papa te veel aandacht aan haar besteed en jij daar een beetje jaloers op bent. of heb ik dat mis?
Inderdaad, hoe is ze met vriendinnetjes? En zit ze nog op leuke cursussen, of iets anders 'eigens' waardoor ze zich goed kan voelen over zichzelf?
Ik zelf krijg genoeg aandacht En vind ook dat hij dingen met haar moet doen zonder mij, de meeste dingen voor/met haar doen. Je gevoel voor het kind van een ander is wel sowieso anders, dat hebben we allebei. Begrijp ik, maar gevoelsmatig is dat soms lastig of jammer. Dus daar zou het wel in kunnen zitten. We moeten ook beiden alert zijn of het allemaal wel eerlijk gaat voor hun, want kinderen voelen dat feilloos aan. Ze is meestal alleen in het weekend bij ons, kinderen spelen vooral samen dan. Als andere mensen/kinderen erbij zijn, doet ze hetzelfde. Ze zit naast zwemmen (wat ze vreselijk vindt) ook op een ander clubje, dat vindt ze wel leuk. Natuurlijk gaat het vast wel over. Ik vind het ook niet erg dat ze bang of onzeker is, wel sneu voor haarzelf. Gaat meer om het gedrag waarmee ze t ‘compenseert’ en hoe mijn vriend er mee omgaat. In sommige situaties vind ik trouwens juist weer dat hij te hard is. En in hoeverre ik daar 'commentaar' op mág hebben, en dan de vraag of ik het wel 'objectief' genoeg bekijk.
En ik vroeg me af waarom een kind echt niet zelfstandig lijkt te willen zijn (heeft ze altijd gehad volgens haar papa)
@nan1984, hoe is jouw zoon nu? Nog steeds erg onzeker (op een andere manier) of helemaal niet meer zo? Was er een reden dat hij zo was (achteraf gezien)?
gaat al een stuk beter! bij mijn zoon is het echt zijn karakter (perfectionistisch) heeft hij van mij helaas. Ik merk wel dat hij nog snel roept kan ik niet, maar daarna met een kleine peptalk wil hij nu wel alles proberen. Ik vertel regelmatig dat ik trots ben op het feit dat hij nieuwe dingen wel probeert of dat en bewust niet op het feit dat hij iets goed gedaan heeft. En blijf hameren op dat je best doen belangrijker is dan het goed doen. Deze 2 weken is het weer wat zwaarder want hij heeft cito toetsen dus hij voelt weer die prestatie drang en is daardoor erg chaggerijnig en huilt snel. Ik ga er maar niet te veel tegenin en herhaal elke dag dat hij niet meer dan zijn best kan doen.
Fijn dat het beter gaat! Hoe oud is hij? Mijn dochter is ook super perfectionistisch, en voelt prestatiedruk (verwachtingen). Alleen bij haar uit het zich juist andersom! Ze wil de beste zijn en alles durven en dwingt zichzelf daartoe. Alleen sociaal heeft ze wel faalangst, door negatieve ervaringen. Hier krijgt ze hulp voor.