Hier ben ik het niet mee eens. Ik was zelf een "homewrecker" om het maar even zo te noemen. Ik was jong, naïef, over mijn oren verliefd en dacht niet goed na over de gevolgen van mijn daden. Al deze dingen zijn absoluut geen excuus en ik vind dus ook zeker niet dat mij niks aan te rekenen valt. Ik was net zo goed hartstikke fout en zal nooit trots zijn op de manier waarop ik toentertijd heb gehandeld. Wij zijn nog steeds samen en onze relatie is dus ook op een "verkeerde" manier gestart. En ook ik maak me geen illusies, want het zou heel naïef zijn om te denken dat mij niet hetzelfde zou kunnen overkomen. Is die gedachte fijn of leuk, nee absoluut niet! Maar het is de consequentie waar je mee moet dealen als je op zo'n manier een relatie begint. En dat wist jij ook neem ik aan! Verder is het nu zo dat jullie een kindje verwachten. Persoonlijk vind ik dat je het aan je kindje verplicht bent om te proberen er nog wat van te maken. Dat je nu het gevoel hebt dat je hem niet kan vertrouwen is heel vervelend, maar dat gevoel heb je altijd al diep van binnen ergens gehad lijkt mij (nogmaals, het gevolg van op zo'n manier een relatie beginnen). Hij moet met zichzelf aan de slag, en jij moet proberen om hem jouw vertrouwen weer terug te laten winnen. Ik zou het persoonlijk nogal makkelijk van je vinden om na een paar "leuke" appjes de handdoek in de ring te gooien. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij een vrijbrief heeft om van alles uit te vreten omdat hij al eens is vreemdgegaan en je dit dus had kunnen verwachten.. Absoluut niet! Maar ik vind dit persoonlijk wel van een andere orde dan vreemdgaan zoals hij een aantal jaar terug met jou heeft heeft gedaan. Succes in ieder geval!
Precies. Dat TS er nu achter is gekomen, betekent bij dit soort mannen meestal alleen dat ze ervoor zorgen dat ze het vanaf nu beter gaan verbergen.. Daarnaast, en daar stoot ik misschien best wat mensen mee voor het hoofd, ken ik echt niet één kind dat gelukkiger is geworden van twee ongelukkige ouders die desondanks maar bij elkaar bleven 'omdat er kinderen in het spel waren'. Vreemdgaan is niet ineens acceptabel omdat er kinderen zijn. Een partner die je pijn doet of kwetst, hoef je niet te vergeven, alleen omdat er kinderen zijn. Natuurlijk hoef je niet alles meteen op te geven als er iets gebeurt, je gevoel speelt ook nog mee en natuurlijk kun je werken aan je relatie, maar 'een kindje dat de dupe wordt' van een moeder die niet bij de vader wil blijven omdat hij haar belazert, vind ik echt een kulargument om maar samen te blijven.
Omdat jij je niet helemaal openstelt, mag hij flirten met een ander? Beetje sneu. Maar als je echt om hem geeft zal je hem wel vergeven.
Als hij je nu al niet kan handelen met je hormonen van de zwangerschap hoe denk je dan dat het straks gaat als de baby geboren is?
Sorry maar ik snap het niet. Jij hebt altijd gezegd dat het stopt bij vreemdgaan. Terwijl dat precies is wat hij deed maandenlang, aan jet begin van jullie relatie?? Kijk, ik ben niet naïef. Maar; verliefd worden op een ander. Dat aan je partner vertellen en met de ander verder gaan. Is niet sjiek, maar kan gebeuren. Maar vind ik echt van een totaal andere orde als maandenlang de boel bedonderen en de hele zaak maar aan laten sudderen. En ondertussen lekker van twee walletjes eten.
Wat vreemdgaan betreft, ik heb er een ontzettende hekel aan. Er is geen enkel excuus om zoiets goed te praten. En ook als je de minnaar/minnares bent zit je fout. Je bent gewoon bewust iemands leven kapot aan het maken en dat is werkelijk afschuwelijk. Ik heb zelf aan beide kanten gestaan, meerdere keren. Je maakt zelf de keuze hoe je er mee om gaat, en bent verantwoordelijk voor je eigen handelen. Ik was op vakantie destijds door mijn toenmalige partner op een ontzettend romantische manier ten huwelijk gevraagd. We gingen vanuit Zuid Duitsland een dagje de bergen in. En bovenop die berg midden tussen de wolken kreeg ik een aanzoek. Om het kort te houden: 3 maanden later betrapte ik hem met mijn toenmalige beste vriendin. Ik heb op dat moment 2 dingen voor mezelf gezworen. 1. Ik zou nooit in mijn leven iemand bedriegen, niemand, geen man, geen vrouw. 2. Ik zou nooit in mijn leven meer iemand mijn beste vriendin noemen. Ik was kapot, voor een hele lange tijd. Maar uiteindelijk ben ik er weer bovenop gekomen, maar de littekens zijn er nog steeds. 10 jaar later, net gescheiden van de man die ik na deze ex leerde kennen. Ik zat veel online, chatten, msn, ik had een heel nieuw sociaal leven op te bouwen na de scheiding en chatten met zowel mannen als vrouwen met als doel zowel gewone vriendschappen en eventueel een nieuwe relatie. Ik kwam op een avond in gesprek met een man die zijn verhaal kwijt moest, hij zat duidelijk om een goed gesprek verlegen. In het kort: hij had al lang een vriendin en zij was vreemd gegaan en hij heeft haar betrapt. Ze heeft zich mee laten slepen en had veel spijt. Ze was letterlijk het verschil tussen fictie en realiteit kwijt en was er eigenlijk "het type niet voor" vertelde hij. Hij had er een enorme klap mee gehad en wist niet goed hoe ze nu verder moesten. Hij wilde misschien wel hetzelfde doen zodat ze weer op gelijke hoogte stonden. Ik heb dagen en nachten lang uren met hem gepraat. Hem geadviseerd. Hoe hij haar echt kon vergeven, en belangrijker, hoe hij kon inzien dat hij dat tot dan toe nog niet had gedaan. Toen heb ik hem gezegd dat hij al onze gesprekken aan haar kon laten lezen, als hij het gesprek met haar wilde aangaan en niet uit zijn woorden zou komen en dat eerlijkheid de enige weg was. Blijkbaar heeft hij dat gedaan. Een paar dagen later kwam er een gesprek tevoorschijn van een vreemde account op mijn msn. Het was zijn vriendin. Ze wilde me bedanken voor mijn reactie naar hem en vertelde dat het hun relatie gered had. Ik heb ze daarna nog een paar keer samen gesproken. Een paar jaar later kwam ik op zijn Facebook pagina en zag allemaal gelukkige gezinsfotos en kon eruit opmaken dat ze inmiddels getrouwd zijn. Ik had heel gemakkelijk de keuze kunnen maken om hem te verleiden, om hem ervoor te doen kiezen om "het haar betaald te zetten" ookal wilde hij zijn relatie redden. Eigen verantwoordelijkheid! Zowel voor hem als voor mij. Ik leerde mijn huidige man kennen toen hij nog getrouwd was met 1 van mijn vriendinnen. Hij was voor mij dus "de man van..." Na een tijdje bekende hij op trillende pootjes tegen zijn vrouw dat hij verliefd op mij was. Zij ontkende het gewoon en zei, dat kan niet waar zijn, jullie hebben "gewoon" een hele sterke spirituele connectie. En ze vertelde vervolgens lachend tegen de hele vriendengroep hoe schattig bedremmeld haar man een verliefdheid had verward met spiritualiteit. Man vond het allang gezegend want hij was het kwijt en hoefde er verder niets mee. Geen verwachte ruzie, problemen, en wij deden er niks mee, zij waren immers getrouwd, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht verder. Een goed jaar later eindigde de vriendschap met haar en zag ik ze niet meer. Mijn leven ging verder. En na 1,5 jaar kreeg ik een contactverzoek van hem, nog via hyves. Ik heb er tijd overheen laten gaan, wist niet wat ik ermee moest. Na 4 maanden nam ik contact op en we spraken af om bij te kletsen. Op dat moment was het niet meer te houden, de vonk sprong over en we werden vreselijk verliefd. Klein detail: toen hij zijn eerste berichtje stuurde die 4 maanden daarvoor, lag hij al in scheiding. Op het moment dat hij tijdens zijn huwelijk een andere keuze had gemaakt en had geprobeerd om vreemd te gaan, dan had ik per direct alle respect voor hem verloren. Dan had onze relatie geen schijn van kans gehad. Toen niet en nu niet. Het is je eigen verantwoordelijkheid hoe je met dergelijke situaties omgaat. Als je het van een hele andere kant bekijkt. Bijvoorbeeld het strafrecht. Iemand die zelf misschien geen misdaad pleegt, maar wel faciliteert is óók schuldig. Medeplichtig noemen ze dat, en is strafbaar. Als ik de vergelijking trek dan ben jij ook medeplichtig aan zijn vreemdgaan. Ook jij hebt zijn ex bedonderd. In een ander topic had ik het over ons gedrag als maatschappij en welke invloed we met ons gedrag hebben op anderen om ons heen. In dat topic ging het om kinderen en opvoeding. Maar hetzelfde geldt voor volwassenen onder elkaar. Door met hem vreemd te zijn gegaan heb je onbedoeld de boodschap gegeven dat dat oké is. Ookal zeggen je woorden iets anders. (Zie het spreekwoord: "daden zeggen meer dan woorden") Ik schrijf hier niet om met een moralistisch vingertje te wijzen. Ik wil slechts duidelijk maken dat de manier waarop je met dergelijke situaties je leven zal tekenen. En dat gebeurt nu bij jou. Ik snap de reacties hier die misschien erg hard overkomen (zoals Bijvoorbeeld "what comes around goes around" en dergelijke) Ik denk dat het goed is om je te focussen op het feit dat jullie beiden een slechte start hebben gehad en daar dubbel zo hard voor moeten werken om te zorgen dat zoiets niet meer gebeurd. Blijf alsjeblieft veel met elkaar praten, ook als de dagelijkse gang van zaken weer normaal lijkt/is. Houdt het in je achterhoofd. Ik vind het knap van je dat je toch dat weekend weg bent geweest en dat gebruikt hebt om nader tot elkaar te komen. Blijf dat regelmatig doen, ook als jullie kleine er straks is! Dan is het dubbel zo belangrijk!! Ow, en wat mijn eerste ex betreft, ik heb mijn zoete wraak gehad hoor... Jaren later stuurde hij mij ineens een mailtje, midden in de nacht notabene. Ik wist via via dat zijn huwelijk niet zo denderend was op dat moment (ja, hij is daarna met háár getrouwd!) De bedoeling in de mail was duidelijk. Ik heb met zijn tekst eronder gereageerd met: "weet jouw vrouw dat jij mij midden in de nacht zit te mailen?" En haar op cc gezet.... Op dat moment was ik er definitief klaar mee...
Oei, dit is een topic waarvan je weet dat het een hoop stof doet opwaaien... Logisch dat mensen het vreemdgaan veroordelen, vreemdgaan is never ok. Punt uit. Dat gezegd hebbende... Leuk appen met iemand kan een voorbode zijn van vreemdgaan. Kan, hoeft niet. Denk je dat hij er mee door was gegaan als je hem niet had betrapt? Was het dan verder gegaan dan alleen appen? Als het antwoord hierop 'ja' is, heb je je antwoord op de vraag wat te doen. Zo snel mogelijk wegwezen. Want na deze komt de volgende. Ergens lees ik dat je de schuld ook een beetje bij jezelf legt. En dat vind ik altijd zo vreselijk om te horen! Dit is niet jouw schuld. Ongeacht hoe jullie relatie ook gestart is, of het hier om karma gaat of niet, je bent zwanger. Natuurlijk ben je dan jezelf niet. Natuurlijk ben je dan moe. Natuurlijk heb je dan helemaal geen zin in andere beslommeringen anders dan je toekomstige kindje. En aangezien hij toch medeschuldig is aan je zwangerschap, vind ik het meer dan laf dat hij het blijkbaar nodig vond 'iets' elders te halen. Je spreekt ook over sleur en daarbij bekruipt mij het gevoel... Hebben jullie wel goed nagedacht over het krijgen van een kindje? Je kan je hier nooit 100% op voorbereiden, maar besef jij (en hij vooral!!!) dat de eerste maanden nog veel 'erger' zijn dan je zwangerschap? Vermoeidheid, een nieuwe draai vinden, verantwoordelijkheid. Niet te vergeten eventuele hechtingen daaro waardoor je kop niet naar seks of intimiteit staat. Ga ne jezelf dan ook de schuld geven als 'ie 'm bij een ander er in hangt? Kortom; kom voor jezelf op. Praat met hem, maak duidelijk dat zijn gedrag belachelijk laf is en stel duidelijke grenzen voor jezelf. Therapie lijkt me voor deze manier echt geen stom idee.
Ok, ik vind ook dat het echt niet best was dat je 8 maanden met hem ging terwijl hij nog bij zijn vriendin was. Maar ik denk ook dat verliefdheid soms rare dingen met je kan doen en dan vind ik het hem toch het meest aan te rekenen dat hij het niet eerder uit heeft gemaakt met zijn toenmalige vriendin. Ik snap dat jij hem niet helemaal vertrouwt. Dat zou ik ook niet doen! Ik heb ook het idee dat hij snel vlucht ofzo, dat is echt een probleem. Jij moet je echt niet schuldig voelen. Zwangerschap en kleine kinderen zorgen nou eenmaal voor een soort sleur want je bent moe, hormonaal en alles staat in het teken van de zwangerschap of kinderen. Tuurlijk ben je beiden verantwoordelijk om elkaar aandacht te geven, maár echt, hij mag niet verwachten dat er hierin niks veranderd als jij zwanger bent! Hij zou jou juist meer aandacht moeten geven... Dat vind ik dan he! Kortom ik denk niet dat jij hier schuldig aan bent, maar echt dat hij een probleem heeft. Ik vind dan ook dat als jij hem die geeft hij een keuze moet maken. Of hij verandert niet en kan zijn biezen pakken of hij gaat in therapie om eraan te werken. Ik vind alle uitspraken van Karma is a bitch etc. Wel begrijpelijk, maar ik vind toch dat ook al heb je een fout gemaakt in het verleden je je hierdoor niet hoeft te blijven laten straffen zeg maar. Zeker nu je moeder wordt! Ik zou dus therapie 'eisen' en inderdaad heel duidelijk naár hem zijn. Gaat hij vreemd of papt hij nog een keer op deze manier dan is het over en kies jij voor jezelf en je kind. Succes!
Wat kunnen vrouwen toch enorm wreed zijn onder elkaar, niet te geloven. En het is uiteraard heel gemakkelijk om met allemaal oneliners te gooien. Dat haar relatie misschien niet helemaal begonnen is zoals het 'heurt' wil niet zeggen dat de relatie niet oprecht is of dat een man altijd vreemd zal gaan. Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen waar de grens ligt. Sommige mensen, want ook vrouwen gaan vreemd bij hrt leven, kunnen niet goed monochaam zijn. Daar kan je als mens enorm tegen vechten omdat het maatschappelijk gezien onacceptabel is. Ik zou persoonlijk het gesprek open ingaan en onderzoeken waar de behoefte vandaan komt. Er zijn zat huwelijken waarbij de man of de vrouw heel af en toe eens een wat met een ander doet. Die openheid kan je huwelijk ook sterker maken. Maar dat is wel iets wat je moet willen anders heeft het geen zin. Ik snap dat je heel erg gekwetst bent zeker nu jullie samen een kindje verwachten. Maar probeer hier samen sterker uit te komen. Wantrouwen is funest voor je relatie en als je nog genoeg van je man houdt is het zonde om dit te laten klappen door een paar stomme whatsapp berichten. Want je kan speculeren tot je een ons weegt, maar welicht was het wel gewoon bij die berichtjes gebleven.