Wel of niet uit elkaar

Ik zou toch uit elkaar gaan als ik jou was. Jij bent niet gelukkig en jouw man verdient eigenlijk ook beter dan dit. Ik lees te weinig grond om jullie relatie nog op te bouwen.

Maar dat gezegd hebbende, dit is een keuze die alleen jij kan maken. Veel sterkte hoe dan ook!

 

Wat een vervelende situatie. Wel erg goed dat je zo open en eerlijk over alles bent.

Wat zeg jou gevoel? Dat is belangrijker want neem aan dat de kindjes liever een gelukkige mama dan een ongelukkige mama zien.

Voor je man wel heel zuur natuurlijk maar goed jij telt ook mee.

Misschien een idee om samen wat dingen op te schrijven met je gevoelens en hoe je het eigk het liefste ziet? Kijken of daar misschien een weg in te banen is?

Relatietherapie.. als je daar al "negatief" in gaat dan heeft dat weinig zin maar goed wat wil je zelf.

Liefs

 

Zoals ik het lees zijn na je affaire bij je partner zijn oogkleppen afgevallen, maar voor jou te laat... mij viel wel het volgende op:

We zijn even in relatietherapie geweest maar dat draaide op niks uit omdat ik er echt niet meer open voor stond. ik ben een paar maanden ergens andersgaan wonen.

Je hebt 3 kinderen met hem gekregen, terwijl hij toen geen vaste baan had. Toen stoorde jij je daar blijkbaar niet voldoende aan. Ik vind dat je alles op alles moet zetten om nog een keer voor deze relatie te gaan. Dus open staan voor relatietherapie, hier heel hard aan werken. Hij doet zijn best, maar lijkt je niet te begrijpen, jij wilt eigenlijk niet meer begrepen worden, maar vindt scheiden afschuwelijk.

Op welke eigenschappen van je man ben je jaren geleden verliefd geworden? Wat was de reden dat hij de vader van je kinderen mocht worden?
Ik lees niet dat hij een slechte man of vader is en die zijn er helaas genoeg. Dus ik zou echt heel goed nadenken voor je een volgende stap naar buiten zet, zodat je (ongeacht de uitkomst) later kan zeggen dat je er alles aan hebt gedaan.

 

Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken, en als ik je verhaal lees, denk ik, hak die knoop door.
Het is niet beter om voor de kinderen bij elkaar te blijven, als je niet meer van elkaar houdt.
3 kinderen opvoeden in je eentje is pittig maar zie mijn onderschrift. Als ik het kan, kan jij het ook (en mijn jongste heeft een rugzakje).
Ik denk dat de liefde inderdaad over is.
Scheiden is afschuwelijk maar het geeft 2 mensen de kans een nieuw leven op te bouwen, en voor je kinderen juist rust, en duidelijkheid.
Een gezin is niet het belangrijkste, believe me....Een gelukkig gezin, daar gaat het om.
En soms is dat geluk niet met papa en mama samen, maar apart.

 

Ik vind het heel knap van je dat je het eigenlijk nog wilt proberen. Maar zoals ik het lees walg je van hem (je verdraagt zijn aanraking niet)

Voor mij zegt dat het mij persoonlijk beter lijkt om te scheiden.

Of zie je nog kans hem bijvoorbeeld aantrekkelijker te gaan vinden, waardoor je weer een positiever beeld van hem kan krijgen? Waardoor je zijn aanrakingen wel weer zou kunnen verdragen?

Ook heb ik het idee dat je heel boos en teleurgesteld bent in jouw man. (En verdraag je daarom zijn aanrakingen niet meer?)

Misschien zou relatietherapie dan wel nog een optie zijn, en is er nog een kans dat als je alles eruit gooit en heel eerlijk naar elkaar bent je misschien toch nog tot elkaar kunt komen?

 

Alleen voor de kinderen bij elkaar blijven zou ik niet doen. Kinderen merken veel meer dan je denkt...
Als ik je verhaal zo lees denk ik eigenlijk dat je diep van binnen wel weet wat je wil...

 

Ik lees niet direct principieel onaanvaardbare issues. Geen drank, drugs, verwaarlozing, geweld zeg maar.

Ik denk eerder dat de sleur de baas is geworden en dan telt elke irritatie dubbel zo zwaar. De "magie vervalt" en alles lijkt elders beter. De vraag is of het ook werkelijk zo is. Dat is in dit soort "fases" best moeilijk om nog eerlijk en helder te zien.

Heb je niet misschien goud in je handen wat her en der een deuk heeft opgelopen en hoog nodig een poetsbeurt moet hebben?

Misschien herkenbaar (mn man weet t hoor)

Begrijp me goed, hier is ook een sleur en vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta. Ik werk op de klok 24 uur (tijdschrijven en hangen facturen aan) hij zit in t onderwijs, officieel 32 uur.

• Met dochter heb ik meer geduld, dus veel komt bij mij. Het is nogal een gifkikketje soms en ik ben behendiger in om haar weer in t gareel te krijgen ipv de volle verzetslaag bij dr open te gooien.
• Huishouden, is hij blind en stomdoof voor geloof ik, ligt op mijn nek grotendeels
• Klussen nog meer dan t huishouden, ik groeide op met een motorblok op tafel en vond t boeiend, mn man heeft er niks mee en groeide twee linker handen. Hij helpt met de zware dingen, dat dan wel. Witten en meehelpen met behangen gaat ook. (jij wij kunnen samen behangen...het is een wonder, bij iedereen in de familie wordt t oorlog)

Er zijn momenten bij dat ik me voel alsof ik alleen mama en huishoudster (nouja "huissloof") ben en voor de rest er kennelijk weinig toe doe.

Dat gevoel bekruipt mij wel eens als ik van mn werk, mn dochter t huishouden doe en vervolgens on the fly nog eten op tafel zet alsof ik een all in one team ben. Te veel hooi op je vork en alles tegelijk, altijd funest voor mn humeur.

Mja, dan knaagt er ook wel een stemmetje...heb je hem gevraagd je te helpen? Meestal is dat "euh neeeeeej...." en dan koel ik ala minute weer af.

Ja er mogen wat mij betreft ook wel 15-20 kilootjes bij m vanaf. Hij is niet iemand die met zn looks me head over heels sleept en me op een roze wolkje laat deinen. Dat zoek ik ook helemaal niet. Bedoel ik vind mezelf nou ook geen plaatje, maar daarnaast heb ik voldoende skills. Oud en lelijk worden we allemaal maar met karakter, fatsoenlijk gespreksniveau en een portie humor blijft ook t bejaardentehuis nog gezellig samen.

Hij zit me ook niet in de weg, mijn ex'en gaven me wel dat gevoel, "laat me lekker mn eigen ding doen" en dat heb ik bij hem nooit gehad. (wist nog niks van corona maar het is maar goed dat dat in t eisenpakket zat...)

Het meest belangrijke:

• Hij is goud eerlijk, ontzettend liefdevol (soms wat lomp maar goed)
• In de 22 jaar die we elkaar nu kennen heeft hij nog nooit iemand oneervol behandeld of bewust gekwetst (lekker makkelijk als je al jaren in dezelfde kringen loopt)
• Hij is als ik m nodig heb (soms na expliciet roepen, want subtiele signalen zijn net zo zinvol als een BMW uitrusten met een richtingaanwijzer)
• Hij geeft me ruimte om te kunnen doen wat ik moet doen (fasciliteerde alles zodat ik mn ouders kon helpen toen mn vader terminaal was)
• Hij wil niets liever dan dat ik en zn kleine meissie gelukkig.
• Hij is een risico calculator (ik ook) en weegt af naar de beschermendere kant. Ook wel impulsief maar daar waar het kan.
• Hij zal altijd helpen waar hij kan (binnen normale grenzen).

Afgezien een gamer en dat dingen niet altijd even goed uit zn mond komen als bedoeld, hij onzeker is waar dat niet hoeft, geen verslavingen of rare uitspattingen maar gewoon rustig en redelijk voorspelbaar, echt een geweldige man.

Eentje die ik soms zn nek om kan draaien, maar graag samen oud mee wil worden. Ik voer de scootmobiels op en hij berekend de snelste route door t complex. Scootmobiel racen...

Wat eerder al gezegd werd, je bent ooit deze relatie aangegaan. Er is een moment geweest dat je zoiets had van "samen kinderen". Achterhaal eens wat hem zo "hem" maakt waar je op viel en wat maakte dat je met hem door wilde. Vandaar mijn lijstje hier boven, het lijkt allicht een "ja natuurlijk" maar het zijn wel vaak de ondergewaardeerde eigenschappen/dingen terwijl die SUPER belangrijk zijn.

 

Eigenlijk zou het voor jullie de beste oplossing zijn, apart maar toch samen wonen.
2 in 1 woning, wel met ieder een aparte keuken, woonkamer, slaapkamer en badkamer.
Maar dat de kinderkamers samen gedeeld worden. De kinderen kunnen dan bij elke ouder terecht.
Geen gesleep meer, en hopelijk geen irritaties.

Optie 2; 3 kinderen alleen is pittig. Misschien is 1-2 kinderen een oplossing.dus papa 1, mama 2 en dan telkens wisselen. Papa 2, mama 1. Dan heeft ieder kind ook af en toe de ouder voor zichzelf. En dan ook 3 samen..
Afijn, wat voor jullie werkt.

 

Ik denk zelf dat er een heel groot verschil is tussen 'sleur' en 'geen gevoel meer'. Ik heb het beide meegemaakt.
De tweede optie bij mijn ex, na een relatie van 7 jaar (geen kinderen, maar ik had me achteraf gewoon veel te jong vastgelegd), en hoewel het de liefste man ter wereld was (en is) kon ik het gewoon niet meer opbrengen samen te blijven.
De eerste optie speelt nu absoluut soms wel na een relatie van inmiddels 27 jaar, maar er is geen haar op mijn hoofd die erover denkt hem te verlaten. Ondanks de sleur en soms wederzijdse irritaties is hij de ware voor me en ik zou me geen raad weten zonder hem.
Zoals jij je relatie beschrijft zou ik persoonlijk de knoop doorhakken, hoe moeilijk ook.

 

Mijn ouders zijn toen ik nog jong was bij elkaar gebleven 'voor de kinderen' en ik heb jarenlang geweten en gevoeld dat het niet goed zat tussen mijn ouders. Toen ze eindelijk uit elkaar gingen voelde dat als een opluchting maar inmiddels was ik zo 'oud' dat ik veel last heb (gehad) van alle ellende wat de scheiding teweeg bracht.

Ik zou bij iemand blijven voor de kinderen echt nooit doen.

 

TS ik denk dat dit het beste advies is dat je maar kunt krijgen. Ik schrok in je op wel dat je schreef dat je echt niet meer van hem houd. Is de liefde echt helemaal weg? Of alleen de liefde die nodig is om samen een liefdes relatie te hebben? Hou je nog wel van hem als vriend of als vader van je kinderen? Want zo te lezen heeft hij behalve je voor lief nemen een hele lange tijd je niet echt iets misdaan waardoor je boos op hem zou zijn en de liefde die je ooit had helemaal weg is.

Het enige wat er in mij nog op kwam was als dat van 2 kanten mogelijk is, omdat je schreef dat opvoeden alleen zo pittig is. Is samen blijven wonen als vrienden/ ouders van de kinderen om als gezin wel samen er te zijn voor de kinderen en als vrienden voor elkaar maar absoluut geen liefdes relatie meer te hebben dus wel scheiden enz. Volgens mij hebben die mensen van tv de meilandjes jaren lang zo geleefd. Maar dat kan alleen denk ik als je samen de neus in dezelfde richting hebt staan.

 

Ik had vroeger trouwens buurmeisjes met gescheiden ouders en allen in 1 huis nog. Beide ouders kregen later een nieuwe partner in hetzelfde huis en moeder kreeg zelfs uiteindelijk nog met haar nieuwe partner een baby in hetzelfde huis. Voordeel was dat het een erg groot huis was en het huis had drie ingangen, moeder sliep op zolder (zijkant huis had een eigen ingang die bij de trappen naar boven uitkwam) voorkant huis had de hoofdingang naar de woonkamer en woonkeuken. En vader sliep in de "kelder" dijkwoning dus je kunt niet echt over een kelder spreken en in de kelder was ook nog een extra badkamer, keuken en kleine woonkamer naast de slaapkamer ook met eigen ingang. En de meiden hadden op de 1e etage hun slaapkamers met de badkamer die ze met moeder deelden. Doordat het een dijkwoning was hadden ook beide ouders een eigen tuin 1 op de dijk en 1 onder aan de dijk. Ik kan me herinneren dat er regelmatig als groot gezin samen werd gegeten of samen tv werd gekeken op zaterdag avond of bordspellen werden gesleeld en als de ouders even prive tijd nodig hadden dan waren de kinderen met eten beneden bij vader of boven bij moeder en had de ander dus even tijd alleen. Toen de jongste dochter van het gezin ging studeren en op kamers ging hebben ze het huis verkocht en is ieder een eigen weg in gegaan en in een eigen huis gaan wonen maar ze hebben minimaal 9 jaar zo gescheiden samen geleefd heel bijzonder en vooral heel mooi voor de kinderen dat dit kon.

 

Het klinkt alsof je misschien nu wel open staat voor relatie therapie? Als dat echt niet zo is dan samen een oplossing bedenken voor de situatie. Dus wel uit elkaar maar wel samen grotendeels voor de kinderen zorgen. Heb je plek voor eigen slaapkamers? Of misschien iets kleins te huren in de buurt waar julie je omstebeurt een dagje terug kunnen trekken, maar dat jullie huis dus wel de hoofdwoning blijft? Zodra de kinderen wat ouder zijn kunnen jullie alsnog op zoek naar 2 woningen. En als dat niet gaat of jullie zien het beide niet zitten, dan red je het apart uiteindelijk ook wel. Heel veel sterkte!

 

Volgens mij weet jij allang wat je wil doen en houd je nu jezelf, maar ook hem voor de gek. Niet eerlijk, niet tegenover hem en niet tegenover jezelf.

 

Ik pik dit er even tussenuit. Ik lees het alsof je man van niets wist over hoe jij je voelde en toen ineens: “ik wil niet met je verder en ik ben verliefd op een ander”....
En dan geen relatietherapie willen? Ik vind dat in en in gemeen. Jij bent de vreemdganger in dit verhaal, als een man zou doen wat jij zou doen, dan zouden we allemaal over hem heenvallen, maar jij moet maar voor jezelf kiezen?

En ik zeg dus niet dat je bij elkaar moet blijven hoor. Maar jij bent degene die absoluut totaal fout zit in wat je hebt gedaan. Als je ongelukkig bent in je relatie, los je dat op door dat uit te spreken, en er aan te werken en dan of weer bij elkaar te komen of uit elkaar te gaan. Pas daarna mag er ruimte zijn voor een ander in mijn ogen. Als jullie een open relatie hebben/hadden, dan heb ik niets gezegd.

 

Op basis wat je hier zegt, ga alsjeblieft scheiden. Je bent doodongelukkig en je man ook (die weet het alleen nog niet). Ik lees geen enkele goede reden om bij elkaar te blijven. Dingen gaan niet magisch beter worden.

 

Ik ben toentertijd ook niet bij de vader van mijn oudste gebleven kosten wat het kost vanwege onze zoon.... Ik was ook al jaren ongelukkig en, net als jij, werd ik verliefd op iemand anders. Niks mee gedaan maar het was wel het einde van mijn relatie omdat het mijn ogen had geopend dat ik niet zo meer wilde doorgaan. De koek was op....

Voor mij, en mijn oudste zoon was het de beste beslissing. Mijn zoon kreeg weer een gelukkige moeder (en later een geweldige bonus papa en een lief broertje ) en uiteindelijk was het ook voor mijn ex beter.

Als je alles al geprobeerd hebt en de koek is op.... dan is het tijd om los te laten

 

De titel maakte me nieuwsgierig naar je verhaal.
Ik herken het, alleen voor mij was het makkelijker omdat het geen kinderen betrof.

volgens mij zijn alle adviezen wel al gegeven.
Ik vind het goed dat je niet zomaar dit besluit wil nemen, en eerst alle opties afwegen.
Om dit zo goed mogelijk te doen, is het denk ik inderdaad handig om terug te gaan naar de oorsprong van jullie relatie.
Dat wat ooit was, kan dat terugkomen.
En te bedenken, is het de sleur die je zat ben, of is er echt geen liefde meer.

tuurlijk is het hoe je er nu insta extra benauwend nu je man teveel zijn best gaat doen.
En ook hij moet eigenlijk teruggaan naar jullie opsprong.
En bedenken of die echt nog verliefd is, of dat hij gewoon bang is je te verliezen.

meen heel goed gesprek is hoe dan ook nodig.
En ik denk dat een relatie therapeut daar het beste mee kan helpen.
Ook bij uit elkaar gaan, kan die jullie helpen dit op een harmonieuze manier te doen.
Want of je uiteindelijk nou bij elkaar blijf of uit elkaar ga.
Jullie zullen elkaar weer moeten waarderen, en beter communiceren, elkaar begrijpen.
ook om goed uit elkaar te gaan, en de zorg van de kinderen te delen, is goede communicatie belangrijk.

Ik hoop dat je eruit komt, en jullie samen de beste beslissing voor jullie kunnen maken