Ik ben in principe van het 'laat het los, laat het gaan' maar zou hier toch wel m'n grens aangeven. Zou misschien nog een keer een gesprek aangaan met z'n vieren en dit aangeven...of wat @cvm1985 zegt: gebeurd dit nog een keer, ze zelf feliciteren en negeren ze je dan nog dan duidelijk stellen dat zolang ze jou niet met respect kunnen behandelen, zeker in je eigen huis, ze niet meer welkom zijn...en man zelf laten bepalen of hij daar nog heen gaat, al dan niet met dochter.
Dat ze je negeert en niet feliciteert op de verjaardag van jouw dochter is natuurlijk heel onbeschoft en raar. Wat betreft het geld begrijp ik haar eerlijk gezegd wel. Zeker als je geen goede band hebt zou ik in haar situatie ook geen behoefte hebben om het geld naar jou over te maken ook al komt het dan alsnog op de rekening van haar kleinkind. En verder zijn er natuurlijk altijd 2 kanten. Dus kijk ook eens naar je eigen aandeel in het verhaal. Je kunt een gesprek aangaan in de hoop er samen uit te komen of je houding veranderen ten opzichte van haar.
Ik zou met dit soort dingen heel snel klaar zijn. Laat het contact voortaan maar via je man lopen. Laat ze het geld voor je kind maar op zijn bankrekening storten of contant geven en laat je man met jullie kind maar alleen bij zijn ouders op bezoek gaan. Bij jullie op bezoek komen mag natuurlijk, maar alleen als ze normaal tegen jou doen. Kunnen ze dat niet dan blijven ze maar weg of ze komen als jij niet thuis bent. En probeer zelf de verstandigste te zijn en erboven te staan. Ik snap dat het erg kwetsend is maar als het al zo lang speelt verandert er waarschijnlijk weinig meer. Dus ben beleefd als het niet anders kan en laat de rest van je af glijden. Verder hoef je geen contact met die mensen te hebben. Ik heb zelf ook vrij weinig met mijn schoonouders. We hebben zeker geen ruzie en er wordt ook niet gekwetst of gekleineerd maar we zijn zo anders als mens en ik vind ze eigenlijk gewoon niet leuk. Zij hebben dat volgens mij niet zo in de gaten en dat wil ik graag zo houden. Met verjaardagen en andere verplichtingen ga ik dus gewoon mee met mijn vrolijkste gezicht en doe een paar uurtjes gezellig. Verder ga ik nooit mee als mijn man naar zijn ouders gaat. Onze zoon neemt hij natuurlijk wel mee maar ik heb dan andere dingen te doen (of tijd voor mezelf, ook lekker). Als we het contact zo beperkt houden scheelt dat een hoop frustraties.
Na 10 jaar onbegrip van 2 kanten moet er wel een wonder gebeuren wil het goedkomen. Ik zou ze loslaten denk ik. Fijn dat je man achter je staat! Als mijn eigen ouders al 10 jaar respectloos zouden zijn naar mijn man toe, dan was het wel klaar geweest denk ik. Aannemend dat er verschillende bemiddelingspogingen zijn geweest. Ik denk niet dat je perse dingen verkeerd ziet zoals je aangeeft, maar wel dat er twee kanten aan het verhaal zitten en je schoonouders blijkbaar nogal destructief of uitzonderlijk reageren op normale situaties. Maarja, misschien jij inmiddels ook wel
Precies dit. Bij ons is de relatie met de schoonouders één keer tot een uitbarsting gekomen vlak nadat mijn zoontje geboren was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog wel wat hormonaal was en ik het nu misschien niet meer zo had aangepakt. We hadden ze uitgenodigd voor een gesprek en ik had vooraf alles op papier gezet wat we wilden zeggen. Zoals verwacht reageerde sm met 'het ligt zeker allemaal aan mij', terwijl ik altijd heel voorzichtig mijn woorden kies en dat zeker niet zo had opgeschreven, aangezien ik weet dat bij haar de slachtofferrol altijd voor het grijpen ligt. Sv kwam totaal onverwacht juist dichter bij mijn man te staan, dus dat was wel een positieve wending. Het is fijn dat we ons zegje hebben kunnen doen en nu laat ik het daarbij. Er zijn nog genoeg situaties waar ik graag op wil reageren of onderwerpen die me dwars zitten, maar ik kies er nu voor om het contact tot een minimum te beperken. Ik laat mijn man wel vrij om naar eigen behoefte contact te hebben met zijn ouders. Het zijn ten slotte zijn ouders en hij heeft een andere band met ze dan ik. Hij neemt ons zoontje daarin mee en dat vind ik prima natuurlijk.
In dit geval is het zo dat ze hun eigen aandeel gewoon niet (willen) zien. Ze hebben nooit iets verkeerds gedaan, bedoelen het altijd goed ook al wordt je nog zo gekleineerd of beledigd. Als je iets aangeeft dat ze te ver zijn gegaan of dat iets niet fijn is dat ze iets gezegd hebben dan is het altijd onzin/overdreven/flauw/kinderachtig dat je erover valt. Wij worden gewoon nooit gehoord. Ik sta er nog steeds in dat ze eerst oprecht moeten inzien wat hun eigen aandeel is. Zolang dat niet is blijft alles hoe het is. Natuurlijk zie ik ook wel mijn eigen aandeel. Alleen dat inzicht ontbreekt andersom totaal lijkt het. En daar steekt het. Er is hierin niet echt een oplossing denk ik. Ik vind het wel fijn dat meerdere mensen hier aangeven dat ze de manier van reageren niet normaal vinden en dat dit een grens zou zijn. Dan weet ik dat het echt niet allemaal aan mij ligt. Want dat krijg ik ook al 10 jaar te horen, dat ik ontzettend moeilijk ben en overal over val en dat zij niet zo moeilijk zijn.
Juist ja. Je schoonouders gaan echt niet veranderen dus het enige wat je kunt doen is veranderen hoe jij met hen omgaat en of je je van hun gedrag iets aantrekt. Dáár heb je invloed op, al het andere niet. Ik zou het gewoon van mij laten afglijden en verder niet druk over maken, er zijn zo veel ergere en belangrijkere dingen in de wereld. Gelukkig tonen ze in elk geval interesse in jullie kleintje dus concentreer je op het positieve in de relatie tussen je schoonouders en dochtertje.
Ik ben helaas iemand die dat niet van zich af kan laten glijden keer op keer dus dat gaat hem helaas niet worden.
Dat kan je leren. Heb je alleen maar baat bij en geeft een hoop rust. Want goed of leuk met je schoonouders gaat het ook niet worden vermoed ik na al die jaren.
Zij kunnen ook mij gewoon respecteren ipv kleineren. En het is ook nog eens bewust. Daarin ben ik dan misschien een rare, dit gaat hem echt niet worden als ze zich zo blijven gedragen en geen inzicht in eigen aandeel hebben.
Ik zou haar gewoon compleet negeren en zo heel af en toe eens een denigerende opmerking terug maken. En als ze daarover valt, hanteer je gewoon dezelfde tactiek als dat zij doet. Haar gedrag zal denk ik nooit veranderen. Die slachtofferrol zit zo lekker.
als je zoiets doet dan flipt ze met schreeuwen en al. Dat is het vervelende en frustrerende eraan. Ze verwacht een speciale behandeling waarin zij steeds te horen krijgt hoezeer ze gewaardeerd wordt enz. Elk dingetje moet uitgebreid bedankt worden enz. Als je dat niet of te weinig doet wordt je er meteen op aangevallen.
Lijkt een beetje op mijn sm Hier dus geen contact meer. Ik wil mijn dochter niet leren dat je bepaald superfout gedrag maar moet accepteren en verdragen omdat het toevallig familie is.
Zo denk ik er ook over uuz. Nu dus een allerlaatste poging van ons uit. Verwacht er niet zo veel van.
Afgezien van het feit dat ze normaliter gewoon geld rechtstreeks van haar rekening kan overmaken naar de spaarrekening van je dochter vind ik d'r houding zachtsgezegd vreemd. Als het zo moet zou ze van mij d'r geld ergens mogen stoppen waar de zon niet schijnt.
ze had aan mij een heel slechte gehad. ik had haar zo de deur gewezen. ik laat me niet zo behandelen en zeker niet in mijn eigen huis.
Die mensen gaan echt niet veranderen. Juist als je je positief gedraagt krijg je daar positieve ervaringen voor terug. Je hebt geen reden nodig om je normaal te gedragen, dat beloont zichzelf. Zij kiezen ervoor zich te gedragen op hun manier, of ze kunnen niet anders vanwege hun eigen beperkingen. De enige die kan veranderen ben je zelf. Wat maakt het voor jou makkelijker? Minder fysiek contact? Alle communicatie via je man, ook als het aan jou gericht is? Er zijn echt nog wel veel opties voordat je het contact definitief verbreekt.