Hallo allemaal, Ik heb toestemming van het beheer om even onder een andere nickname dit topic te plaatsen. Ik vond het te moeilijk om het onder mijn vaste nickname te plaatsen. Uit schrik voor meelezers maar ook uit schaamte en schrik voor de reacties... Het wordt vast een lang verhaal dus alvast bedankt aan diegene die de tijd en moeite neemt om het volledig te lezen. Al mijn hele leven, of nou ja al zolang ik me herinner, worstel ik met mezelf. Ik ben een echte piekeraar, heel onzeker, vaak moe, somber, beetje bang aangelegd, ... . Dit zal deels te verklaren zijn door mijn jeugd (onstabiele thuissituatie, geldproblemen, emotionele verwaarlozing...) en deels door mijn karakter + aanleg denk ik. Ik ben al bij psychologen geweest en medicatie genomen en dit helpt steeds wel maar altijd slechts tijdelijk. Moeilijkere periodes wisselen makkelijkere periodes af en dit blijft zo maar doorgaan. Nu zit ik weer in een moeilijke periode, een heel moeilijke periode zelfs. Ik ga terug naar een psycholoog en ze heeft me doorgestuurd naar de psychiater om extra ondersteuning te krijgen en mijn medicatie op punt te laten stellen. Ik heb van de psychiater de diagnose 'depressie' gekregen en de raad om er intensief aan te gaan werken, om een goede slaaphygiene aan te leren en om toch leuke dingen proberen te ondernemen i.p.v. deze uit de weg te gaan. Verder heeft ze mijn medicatie verdubbeld en word ik over een tijdje terug verwacht om de stand van zaken te bespreken. Verder blijf ik tweewekelijks naar de psycholoog gaan. Ik hoop eindelijk voor eens en voor altijd met de demonen in mijn hoofd af te rekenen en wat gelukkiger en vooral 'luchtiger' door te kunnen met mijn leven. Voor mezelf maar ook (zelfs vooral) voor mijn man en kinderen. Want momenteel schiet ik behoorlijk te kort: geen energie voor de leuke dingen maar ook niet voor het huishouden of om consequent te zijn in de opvoeding en een goede regelmaat aan te bieden. Ik heb geen geduld, sluit mezelf af, knuffel bijna nooit meer met ML, ben heel vlug boos, heb geen zin in vrienden- of familiebezoekjes, ... . Ik zit gewoon heel erg slecht in m'n vel en alles lijkt te veel, te zwaar, een opgave. Ik ga nog werken (4 dagen), kan nog genieten van dingen zoals een dikke knuffel van de kinderen, een grappige serie, een goed glas wijn, een compliment van ML, het zonnetje. Verder zijn er ook nog af en toe gewoon fijne, makkelijke momenten. Ik lig dus niet de godganse dag te huilen in de zetel en wil ook niet dood. Er zullen zelfs mensen zijn die zouden schrikken moest ik ze dit allemaal vertellen. Maar die 'chronische' last die ik meedraag is toch best zwaar en ik kan er tegen niemand over babbelen buiten ML (uit schrik voor ongeloof of botte reacties). Ik voel me bovendien héél erg schuldig over dit alles... Want geloof me, ik wil niet de eeuwig droevige en lusteloze mama/vrouw/zus/vriendin/... zijn. Ik wil genieten van mijn leven want ik heb alles om gelukkig te zijn en ik ben op deze manier erg ondankbaar vind ik. Ik wil er zijn voor de mensen rondom mij en gewoon eens wat relaxter zijn. Ik ben dit gevoel gewoon zo beu hé! Vandaar dus dit topic. In de hoop op wat herkenning, tips, ervaringen van mensen die eruit zijn geraakt of er nog mee worstelen,... Gewoon om het eens allemaal kwijt te zijn dus. Bedankt voor het lezen en sorry voor het lange verhaal! Groetjes, Sneeuwklokje
Sneeuwklokje heel veel sterkte en ik hoop dat je er snel uitkomt. Ik weet niet wat ik verder erop moet zeggen maar Veel sterkte in ieder geval
Ik worstel hier ook (bij tijden) mee. Wel met andere oorzaken (pestverleden en ernstige onzekerheid). Heb dan periodes dat ik alles heel zwart inzie en geen uitweg meer zie, omdat alles te zwaar lijkt. Heb al meerdere keren therapie gehad, maar nog nooit medicatie eigenlijk. Elke keer denk ik eruit te zijn, maar het komt toch regelmatig weer terug. Wel heb ik handvaten gekregen die me helpen om het toch net wat lichter te maken. Maar het blijft moeilijk, het blijft een kwestie van alert zijn en niet toestaan dat ik blijf wegglijden. Afgelopen weken heb ik dat wel een beetje gedaan en heb eigenlijk ook vandaag besloten dat de knop weer om moet! Terug naar boven, die put uit! Heel veel succes en ik hoop dat de hogere dosis medicatie snel aanslaat en dat je dit inderdaad achter je mag laten!
Mijn broer klonk echt precies hetzelfde als jij, en ze zijn er nu (hij is 26) eindelijk achter dat hij add heeft. Hij heeft nu medicijnen en het is een wereld van verschil, ook voor de omgeving. Om dingen altijd maar op depressie te gooien is wel makkelijk, maar niet altijd juist. Sterkte in ieder geval, en laat goed onderzoeken wat er nu precies aan de hand is.
je probleem (her-)kennen en verandering in je situatie willen zij een eerste stap! en geloof me het is vaak niet makkelijk. wil je een dikke kunffel geven en alle liefs toewensen en hoop dat je gauw weer de persoon bent die je wil zijn x
OMG, meid, dit is mijn verhaal helemaal. Echt, had het zelf niet beter kunnen schrijven. Bij mij ook: ik kan genieten van een kinderknuffel, zonnetje, lekker frietje. Maar dat duurt hooguit 10 minuten, en daarna weer grijze blu voor de rest van de dag. T is niet dat ik depri in de zetel hang, alleen niets kan mij gelukkig maken lijkt mij. Alles is dus grijze waas/blur. Je doet dingen omdat je moet, hoort enz maar er is niet echt iets dat je echt eens gelukkig kan maken. Zoals je wel kan lezen, veel kan ik je niet helpen. Wel sterkte en t besef dat je blijkbaar niet alleen bent
Verder heb ik het ook aanvaard de laatste weken (is al een week of 6 aan de gang). Raar gevoel, lijkt echt of ik in mijn lijf thuiskom en alles helderder zie. Ik ben zo, ik zal niet meer veranderen(toch niet op mijn leeftijd), ik probeer nu de dingen te doen die ik leuk vind (alhoewel iedereen mij dit afraad). Maar ik heb zoiets van: ik heb nu al 20 jaar gedaan wat jullie mij voorschrijven, en het betert niet, nu ga ik doen waar ik mij goed bij voel. En het geeft rust, ik zie mezelf niet meer als een patient. Want dat ben je uiteindelijk. de patient die moet luissteren naar de deskundigen die het steeds beter weten. En het gaat ook over het negatieve: hoeveel crisissen heb je gehad, hoe heb je t opgelost, elke dag een situatie beschrijven met bijhorende gevoelens in het dagboek. Nu voel ik mij weer heleentje, die mss niet zo sociaal is, maar die wel goed tegen alleen-zijn kan; die niet tegen de stress van een baby kan, maar wel perfect een kleuterklas "handelt". Net zoals elk andere met zijn voor-en nadelen. Gewwon een gewone persoon en niet meer patient "heleentje"
Bedankt allemaal! En jammer dat er lotgenoten zijn hier. Want dit wens je niemand toe... Dikke knuffel voor jullie! Ik heb zo'n schrik dat ik er gewoon nooit ga vanaf raken . En dat mensen denken dat ik gewoon lui en ongeïnteresseerd en ... ben omdat ik het ook niet durf vertellen dat er iets scheelt. Maar vooral dat de kinderen hier schade van gaan ondervinden (zelf onzeker worden, onhandelbaar wegens onvoldoende structuur,...). Gelukkig is mijn man er nog wel om bij te sturen maar ze hebben toch ook hun mama nodig! Ik kan zo jaloers zijn op mensen die lekker in hun vel zitten en het glas als halfvol zien. 'What doesn't kill you makes you stronger' zeggen ze. Maar toch niet altijd hoor...
Heleentje, mij therapie is anders, gericht naar de toekomst i.p.v. het verleden. Ik voel me daar geen patiënt moet ik zeggen. Het aanvaarden is heel moeilijk voor mij. Ik blijf denken dat ik gewoon niet voldoe en daarom met deze problemen worstel. Ik sta het mezelf niet toe te denken dat zoiets ook wel eens door andere zaken zou kunnen komen dan door mijn falen.
bij mij was het ook (zeiden ze), ik zou sociaal worden, en vriendinnen leren maken en geen schrik hebben als de cassiere van de wibra iets tegen mij zei (erge sociale schrikkerd dus). Maar na 5 jaar aanmodderen, ben ik nog steeds bang van de kassierster en de buurman. Daarom heb ik maar besloten om het te aanvaarden en niet meer om krampachtig te doen wat ze zeiden en er mij toch al 5 jaar slecht bij te voelen. De kentering kwam bij mij door het boek van Roodvoets over Niemandskinderen. Daaruit blijkt wat zo'n jeugd met je doet en dat heeft mij vertrouwen gegeven. En ook mijn schoonzusje: ik zei dat ik schrik had van de werkmannen die hier in huis zitten. Mijn psych zei steeds dat ik er moest bij blijven zitten, ook al werd ik er helemaal gestoord van en kreeg ik crisissen van de angst. Na verloop van tijd zou het wel beteren (zegt ze dus al 5 jaar). Betert niets, behalve regelmatig uren stress en crisis voor weer een nieuwe werkman. Ik vertelde dit tegen mijn schoonzus, die bekeek mij en zei:"als dat zo k*t is, dan pak je toch je tas en gaat een paar uur wandelen/shoppen/whatever" en toen dacht ik: ja, waarom doe ik dit eigenlijk, het is echt zo simpel. Nogmaals, mijn ervaring, ik ben geen dokter hé
dat ik niet voldoe heb ik ook, hoeveel keer dat ik zitten huilen heb omdat mijn kinderen met mij opgeschept zaten en niet met een coole,rijke,slimme,knappe, ... moeder. Maar dat is nu ook aan het omdraaien, kindjes zien mij graag. Ik heb ooit eens gelezen dat een kind gelukkig is bij een goede hechting. En hoe kan je dat checken. Simpel: als je kind valt, moe is, vriendje hem slaat ed en hij komt naar jou gelopen voor troost. Dan heb je een gelukkig kind. Een ongelukkig kind doet dit niet (ik ook niet hoor, geen haar op mijn hoofd dat er als kind aan dacht om met een wonde naar mijn vader te gaan, was toch weer miserie). En zie, mijn kinderen doen dit, dus ik voel mij er zekerder door.
Ja eigenlijk is het ook wel logisch dat je dan gewoon even het huis uit gaat. Dus ik snap wel dat je wat meer op jezelf gaat vertrouwen hierin! Bedankt voor de boekentip! Goh konden ze onze hersenen maar eens volledig resetten hé. Het is ook beangstigend voor mij want zo'n jeugd met je kan doen. Als ik niet voldoe, zorg ik dat dit blijft voortduren en mijn kinderen ook prijs hebben. Bah ik wil er zelfs niet aan denken.
Oh dat doen mijn kindjes gelukkig wel. En ik zeg hen heel vaak hoe graag ik hen zie en hoe grappig, flink, mooi,... ze zijn. Maar ik gun ze zoveel meer hé!
Zo jammer dat je je schuldig voelt. Als je je been breekt of een lichamelijke ziekte hebt waardoor je niet optimaal kan functioneren voel je je dan ook schuldig. Zo jammer dat psychische problemen zo worden onderkend door de maatschappij. Jullie verdienen zoveel meer. Ik hoop dat de dames hier snel opknappen zodat het leven een stukje minder zwaar zal zijn. (ikzelf heb in het verleden ook meerdere depressies gehad. Bij mij was het mijn relatie. Nu dat ik het heb aangepakt. Relatie verbroken. Zijn voor mij de depressies verleden tijd.)
Dank je rozeroos! Fijn dat het voorbij is bij jou! Naast schuldig voelen is het ook schaamte. Zelfs nu, volledig incognito, denk ik 'wat zouden de anderen denken?', 'zou ik zielig overkomen of zwak of...'? Misschien moet ik toch proberen om het al tegen een paar familieleden te vertellen? Beetje extra steun en begrip... Maar oh da's een grote stap hoor.
you're wellcome, Dat boek was echt enorm confronterend, echt, ik heb er passages in zitten onderstrepen(nog nooit van mijn leven gedaan), zelf zinnen die letterlijk tegen mij gezegd werden stonden erin( genre: duivelsjong enzo). Ik heb het nu de tweede keer gelezen en nog steeds leer ik eruit. Ik leer er ook uit dat het komt door onze jeugd, niet door ons (in therapie leer je toch dat jij zelf verkeerd denkt, bent) maar in dit boek zie je dat je eigenlijk een normale reactie doet op een geschifte situatie. Hierdoor kan ik nu beter situaties inschatten: de kassierster deze ochtend was niet zo vriendelijk, nu ik dacht "wat ben jij onbeleefd", vroeger dacht ik direct "o neen, wat heb ik gedaan, ben ik te traag, te moeilijke producten, stink ik enz". Echt was relaxt heb betaald en me er niet meer druk over gemaakt En je kindjes dragen je ws op handen (doen de mijne ook). Dus daar zou ik mij geen zorgen meer over maken. De hechting zit al goed he LOL.
weet je dat ik als ik auto rij constant denk aan wat de andere bestuurders van mij denken: ik zal wel te traag rijden, niet snel genoeg vertrekken, verkeerde lichten gebruiken. Nu merk ik het wel op. Ik rij dus niet graag met de auto, o iedereen is ergens gestoord. Wat betreft het mededelen met familie: zoek iemand op wie je echt 100% kan vertrouwen. Heb ooit meegemaakt dat iets wat ik zei (psych had gezegd dat ik familie moest inlichten) serieus tegen mij is gebruikt. Begin ook met kleine stukjes, zelf nu kan mijn man moeilijk geloven wat er met mij is gebeurd en heeft hij ook tijd nodig om die nieuwe info te verwerken. Die info is ook niet leuk en erg confronterend/grof voor die persoon natuurlijk. Mijn man zijn wereldbeeld staat ook meermaals op zijn kop door mijn verhalen