Mijn vader en ik hebben geen echte vader/dochter band. Toen ik nog thuis woonde was hij er niet vaak voor ons zeg maar. Hij was geen vader die veel met werk bezig was, maar meer een vader die een relatie met zijn eigen pc had. Alles om hem heen bestond dan gewoon niet. Met verjaardagen thuis, of met visite zat hij achter de pc en zei geen woord. Toen ik langs kwam om te vertellen dat ik zwanger was, kon ik met moeite zijn aandacht krijgen dat hij het cadeau open maakte. Zijn reactie was daarna een felicitatie en draaide gelijk weer om naar de pc. Iedereen kent hem zo en ik dus ook. Ik verwacht ook verder niks van hem, want het gebeurd toch niet. Nu zijn mijn ouders inmiddels gescheiden en zien we hem nu nog minder. Hij heeft wel een nieuwe vriendin waar hij mee gaat 'trouwen', maar daar heb ik absoluut geen klik mee. Hij verwijt ons dat we geen contact met hem zoeken, terwijl ik steeds bel, een praatje probeer te maken en als ik tijd heb even langs kom met mn zoontje zodat hij die ook ziet opgroeien. Heb hem wel aangegeven dat het niet alleen van mij uit moet komen en dat ik er een beetje klaar mee ben dat mij van alles verweten wordt als ik weer vaker naar mn moeder ga en dan niet even bij hem langs kom (hij woont 2 straten verder dan mn ma). Maar elke keer als ik wat wil afspreken gaat hij moeilijk doen, dat hij het druk heeft, of al andere plannen heeft. Dit kan natuurlijk gebeuren en neem hem dit echt niet kwalijk. Maar vandaag ben ik er dan weer zo klaar mee. Gisteren was hij jarig en kreeg gisteren nadat ik hem belde om te feliciteren te horen dat hij het vanavond viert..., dit vind ik dan gelijk weer jammer, want sprak hem een week geleden ook nog en toen er niks over gehoord. Ik al gelijk aangegeven dat de kleine gewoon op tijd naar bed gaat en het voor mij een uur reizen is met de ov en mn man niet alleen thuis wil laten omdat ik geen oppas heb. Hij bood toen gelijk aan dat we dan wel overdag konden komen, als ik maar even liet weten hoe laat ong. Ik laten weten dat ons zoontje tussen de middag slaapt en we daarna dan wel even zouden langs komen, maar ik nog geen tijd kon zeggen omdat ik niet weet hoe laat hij wakker wordt. Dan krijg ik de opmerking dat ik dan maar even moet bellen als hij wakker is om te kijken of ik wel langs kan komen want ze willen vanmiddag ook nog even weg! Nu snap ik dat je ook je dingen moet doen, maar nodig me dan niet uit voor overdag! Ik heb nu al gelijk geen zin meer om te gaan en daar alleen te gaan zitten met de kleine, waar hij meestal geen aandacht aan schenkt. Ben ik nu echt zo moeilijk? Ik denk dat ik nu maar de avond ga komen om toch wat moeite te doen voor hem, al heb ik hier dus echt geen zin in, aangezien manlief nou ook niet graag alleen thuis zit 's avonds aangezien ik hem de avonden al bijna nooit zie.
Alleen als jij het wil zou ik er energie in steken en anders niet. Ik had ook een afstandelijke vader,heb er nauwelijks een band mee maar komt ook door cultuur waar hij uit komt. Begin dit jaar hebben hij en mn moeder elk contact plotseling verbroken nou doei,dan niet. Wel contact zoeken als ze weer eens geld nodig hadden(wonen in Indonesië)dus lekker rustig nu.
Nee je bent niet moeilijk. Persoonlijk vanuit mezelf sprekende zou ik geen contact meer zoeken. Het dwars liggen, geen intresse tonen, geen begrip hebben, alleen oog voor de pc hebben en alle pogingen die al gedaan zijn om contact te houden afwegende zou ik er zo klaar mee zijn.
Mmh moeilijk....ik heb t niet gedaan en ineens kreeg ik een telefoontje dat mijn pa was overleden..en toen vond ik t toch wel erg, dat ik nooit meer met m gesproken heb.
Ik heb besloten om vanavond toch te gaan. Mn broertje gaat ook, daar heeft hij wel goed contact mee. Ik zie de rest van zijn kant kwa familie ook weer sinds een jaar, dus ben benieuwd hoe het zal zijn...
tja vind het een moeilijke de ene kant zou ik zeggen ik zou de moeite wel willen blijven doen omdat het je vader is maar de andere kant zeg ik als jullie er alleen maar onder lijden zou ik het verbreken tjee wat moeilijk ook altijd ik heb goed contact met mijn vader en ben daar echt blij mee vind het zo erg als er geen vader meer zou zijn hoop dat alles goed is gegaan gisteren avond
Zolang je geen knallende ruzie hebt, en er geen enorme rampen zijn gebeurd waar je je echt niet overheen kunt zetten, zeg ik: altijd doen. Je hebt maar één vader, en als hij er niet meer is zul je hem toch gaan missen. Het is een cliché, maar dat is ook omdat het voor zo ontzettend veel mensen waar is. Ik weet niet hoe oud je vader is, maar er komt een moment dat je moet accepteren dat je ouders zijn zoals ze zijn, en dat je daar niets aan kunt veranderen. Mijn vader is al meer dan 20 jaar dood, en ik vind het nog steeds vreselijk dat ik toen nog een enorme puber was die voortdurend boos op pa liep te doen.
Dit lijkt me zo moeilijk! Hier ook al 14 jaar geen contact meer met vader, maar ben zo bang dat hij komt te overlijden en ik dan spijt krijg En toch... Ik kan het niet opbrengen om naar hem toe te gaan. Ook hij doet geen moeite om contact te zoeken, vind het zo'n lastige situatie..