Alvast mijn excuses voor als ik mensen kwets. Dit is absoluut niet mijn bedoeling. Maar ik wil heel erg graag mijn verhaal kwijt, al weet ik niet zo goed waar ik het beste mijn verhaal kan plaatsen. Ik schrok me kapot! Vanmorgen voor het douchen "even een testte voor de "zekerheid". Wij gebruiken condooms, maar ik test soms even tussendoor voor de zekerheid omdat ik ook nog borstvoeding geef en mijn cyclus nog niet regelmatig is. Maar de test streep kwam gelijk heel duidelijk zichtbaar al voordat de urine überhaupt bij de controlestreep was. Pfff ik stond gelijk te trillen op mijn benen. Ik kan dit niet, ik wil dit niet. Wanneer dan? Geen idee hoelang ik zwanger ben. Man heeft een clear blue gehaald met indicator. De uitslag 3+ tja dat was te verwachten. Mijn man is duidelijk. Hij wil het niet. Nu niet, nooit niet. Sowieso vanwege de praktische kanten. 1.Wij hebben een ruime auto, maar met maar 5 plekken. 2.kamers. 2 kinderen slapen al samen. Andere kamers zijn klein. 3.Geld, weet sparen al heel lang voor bepaalde dingen, maar zo schiet dat niet op. Ik weet het niet. Ik kon eerst alleen maar huilen. Aan de ene kant wil ik geen abortus, maar ik wil ook niet vanwege de punten van mijn man, maar ook niet weer de nadelen van een baby om het cru te zeggen. We wennen net aan het feit dat als groter wordt en makkelijker. Maar ja dan het gevoel.... er groeit een kind in mijn buik. Ik voel al van alles. Wat is dit moeilijk....
Ik kan me heel goed je gevoel voorstellen. Ik denk dat voor nu het belangrijkste is dat je weet hoelang je al zwanger bent. Dat zal waarschijnlijk een ook een grote rol spelen in je beslissing. En je moet voor jezelf nagaan, hoe vind je het nu met 3 kinderen? Erg pittig of gaat het je makkelijk af. En qua woonruimte, als ze klein zijn is samen slapen prima maar op den duur hebben ze een eigen plekje nodig. En je moet ook voor jezelf nagaan of jullie gezin dat gaat trekken met nog een kindje erbij. Wij hebben in ons vorige huis ook 'gestapeld' het was eigenlijk veel te klein. Wij sliepen samen met 2 kinderen op een kamer (grote slaapkamer dat wel) en onze oudste had een eigen kamer. Het ging voor even maar op den duur breekt dat op en nu hebben we een veel groter huis met ieder een eigen kamer plus nog een hele zolder over. Ik denk als je ervoor kiest om door te gaan met de zwangerschap dat verhuizen wel een must zal worden. Een grotere auto aanschaffen ook. En tja een abortus gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Maar als eerste is het beste om nu te weten hoe ver je bent want als je langer dan 12 weken al zwanger zou zijn dan veranderd dat de situatie natuurlijk wel. Ik zou alleen niet kijken naar de echo dan en aan de echoscopiste alleen vragen of ze wil aangeven hoelang je zwanger bent en meer niet. Daarna kun je er denk ik pas echt goed over nadenken wat jullie met deze zwangerschap willen.
Hoi, Voor mij zou abortus absoluut geen optie zijn. Waar er drie kids kunnen opgroeien kunnen er ook 4 opgroeien. Jullie hebben vast genoeg liefde te geven. Als praktische bezwaren die je noemt vind ik niet zo zwaar dat ik hiervoor een abortus zou overwegen. Ik heb vroeger met 2 zussen op een kamer geslapen. Nou beste tijd van mijn leven hoor, nu ik er zo op terugkijk. Wat mij ook best stoort, en dan heb ik het echt niet specifiek over jouw man hoor, maar over het mijn indruk over het algemeen na vele topics te hebben gelezen, ik vind die mannen zulke ego's. Zo vaak zoo stellig, van nee ik wil het kind absoluut niet. Ja lekker makkelijk praten. Had ie zich maar moeten steriliseren. Soms vraag ik me af of ze weten welk impact die woorden op hun partner kunnen hebben. En het is niet zomaar iets wat ze van je vragen, ja onderga maar even. Het is niet iets wat je zomaar even doet. Het is een hele emotionele en onwijs pijnlijke achtbaan waarin je dan zit. Ik kan me dan echt aan die houding van ze ergeren. Maar goed, ik denk echt dat het gewoon nog even moet bezinken. Kan me echt goed voorstellen dat de schrik er goed inzet. Maar geef je zelf even wat tijd en ruimte om aan het idee te wennen. Sterkte met het maken van je beslissing.
Tjonge wat een schrik! Dat moet als eerste even gaan bezinken. Wat daarna mijn advies zou zijn, is om NIET naar de praktische kanten te kijken. Kijk, een kind is eigenlijk praktisch gezien sowieso onhandig, dus nadelen ten overvloede (heel oneerbiedig en zakelijk gezegd). Wat denk ik na de eerste schrik de kern is, is je gevoel. Kun jij jezelf in de toekomst aankijken met de keuze die je maakt. Sta je er helemaal achter (ook al blijft het natuurlijk zeer verdrietig)? Anders gaat dat voor problemen zorgen later. Zowel bij jezelf, als tussen jou en je man. En Saare heeft ergens wel een punt. Een man kan beter naar de praktische zaken kijken, omdat hijzelf niet degene is die het zwanger zijn doormaakt. De emoties die daarbij komen kijken, zijn voor hem verder van zijn bed. Dat is niet perse onwil. Maar misschien is het wel een idee, om hem dat duidelijk te maken, zodat hij zich wat beter kan inleven en jullie steun hebben aan elkaar. Wat jullie ook gaan besluiten, heel veel sterkte, dit moet heel moeilijk zijn.
waar er 3 kunnen opgroeien kunnen er ook 4 opgroeien vind ik heel makkelijk gezegd, maar dat komt misschien omdat ik in diezelfde situatie heb gezeten. vorig jaar februari bleek ik onverwachts zwanger van ons vierde kindje, ons derde kindje.. toen nog geen 1,5 jaar sliep nog geen nacht door, vanaf 7,5 heeft ze af en toe een nacht door geslapen tot de 8 maanden, daarna elke echt elke nacht wakker van 22.00 tot 00.00 en van 02.00 tot 06.00 zelf naar bed om 18.00 om te kunnen slapen tot 22.00 zodat je iig IETS slaap hebt gaat niet, je hebt immers nog twee oudere kinderen die pas om 19.30/20.00 uur gaan. ze had heel veel last van kno problemen na de 8 maanden en sliep echt letterlijk maar een paar uurtjes per nacht, 06.00 terug naar bed had ook geen zin omdat ik gewoon 2 schoolgaande kinderen heb, daarnaast was ze echt een handje vol, ik vind niet dat je een vierde er zomaar even bij doet wanneer je het al zwaar hebt met drie, als je echt 0,0 aan slaap krijgt sta je even in de overlevings stand, een vierde doe je er dan niet zomaar "even"bij ik heb dus open gestaan voor abortus, ik zei tegen mijn man dat ik dit echt aan kon, en voor hem hoefde een vierde kindje ook niet, we hebben een afspraak gemaakt voor 23 feb 2015, we hebben elke avond gepraat, staan we erachter ? hoe zien we het voor ons een vierde, gaat dit lukken kunnen we het echt niet ? waarop mijn zei ik ken jou, ik weet dat je echt geen vierde wil, maar onze dochter zal ooit op een dag gaan door slapen en makkelijker worden en dan zul jij bij jezelf denken had die vierde echt niet gekund ? je zult je schuldig gaan voelen, en ik weet 100% zeker dat we beiden enorm veel van dit kindje zullen houden, liever een kindje meer en samen komen we er wel uit dan dat jij straks niet met je schuld gevoel om kan gaan, we kozen die ochtend er voor het niet te doen, we zouden er voor gaan., een week later lag ik in het ziekenhuis met uitdroging, met 8 weken ook, met 11 weken met 13 weken en 15 weken ook, ik spuugde 60 keer per dag, ik had 0,0 energie ik kon letterlijk mijn eigen benen niet meer optillen, ik plaste zo 5 dagen niet en poepen... dat was eens per drie weken, ik had hulp nodig om uit bed te komen, ik was zo slap dat ik mijn hoofd niet eens kon ophouden met spugen en dus in mijn eigen kots lag, ik had hulp nodig met mjzelf verschonen, ik had hulp nodig met douchen, ik had hulp nodig met in de bak kunnen spugen, ik kon niets meer tot ik 20 weken zwanger was, mijn man heeft op zijn werk geregeld alleen maar avonden te werken, hij zorgde voor drie kinderen, hij bracht ze naar school. hij kleedde ze, hij zorgde dat ze eten kregen en op hun sport kwamen, om 16.30 kwam mijn schoonmoeder, zij ging eten koken, zij at met de kinderen en mijn man, en om 17.00 uur ging mijn man werken, in tussen tijd ging mijn schoonmoeder mij verschonen, zorgen dat ik in de bak kon spugen, verschoonde het bed, verschoonde de bakken, boende de vloer als ik mis spuugde deed de kinderen onder de douche, mij eventueel nog als ik mijn haren onder had zitten, las de kinderen een verhaaltje voor, speelde wat met ze en bracht ze naar bed, om 00.00 uur was mijn man weer thuis, en hij deed ook de nachten als kindje 3 weer eens wakker was, en om 06.00 was het voor hem gewoon weer opstaan, en heel eerlijk, ik heb in die dagen dat ik in het ziekenhuis lag en weer weg van mijn kinderen.... vaak gedacht waarom heb ik 23 februari afgebeld ? nu kan ik geen kant meer op, nu moet ik door gaan, toen was ik net 5 weken.... waarom ?? met 20 weken kreeg ik medicatie die normaal gegeven word bij chemo patienten, ik voelde me hier stukken beter op. ik kon zelf weer recht in de bak spugen, ik kon wat vaker een slokje binnen houden, ik kon heel af en toe in op een bankje als een zombie zitten bij voetbal of majorette, ik heb mijn kinderen echt enorm verwaarloosd en ben zo enorm dankbaar voor mijn man en mijn schoonmoeder en de liefde en begrip en het vertrouwen in mij van de kinderen, ze zijn altijd zo lief geweest, zo begripvol, en als de baby er is dan ben je weer terug he mama, wij wachten wel, we houden van je, echt zo hart verwarment met 21 weken begonnen de galsteenaanvallen, waar ik OOK voor in het ziekenhuis heb gelegen, vanaf 25 weken voelde ik me door de sterke medicatie echt stukken beter, ik kon me zelf aankleden, en zelf de spuugbakken schoonmaken, en af en toe de kinderen naar school brengen ( 100 meter) wat was ik trots ! en hun ook ! toen bleek ik zwangerschaps diabetes te hebben, en vanaf 25 weken ook (weer) cholestase, de cholestase maakte me gek, ik had emmers ijs naast het bed staan, ik stond hele dagen en nachten onder de steen koude douche, ik heb vorken gepakt om mijzelf compleet kapot te krabben, ik heb mijn volledige teennagels tot het vlees eruit geknipt omdat het eronder zo enorm jeukte en ik zoveel liever de pijn had, ik sliep hooguit 1,5 uur per 24 uur, en toen werd hij geboren met 36.1, nu zou het beginnen, het geluk, ik kon gaan genieten ! hier heb ik het allemaal voor gedaan, helaas was niets minder waar, hij ademde niet, ik heb hem niet gezien en hij werd meteen bij mij weggehaald, om het kwartier kwamen artsen mij vertellen dat hij nog altijd niet ademde, en dat de kans groot was dat hij het niet zou halen, was dit mijn straf ? voor uberhaubt ooit aan abortus te hebben gedacht ? ik wilde mijn kindje ! ik heb dit verdorie niet allemaal voor niets doorstaan, ik zou naar huis gaan met de baby waardoor ik 4 !!!!! kinderen zou hebben, ik wil 4 kinderen ! ik kon alleen maar huilen en denken dat ik wil hem ik wil hem ik wil hem ik wil hem het spijt me zo ooit gedacht te hebben jou niet te willen, kom op kerel adem nou ! maar hij ademde niet, een uur later zeiden ze dat nijmegen onderweg was, hun konden niets meer doen, en intuberen mogen ze niet bij neonatale baby's het was hopen dat nijmegen optijd zou zijn want de zuurstof kwam niet goed aan bij de longen. nijmegen was optijd, ze hebben hem geintubeerd, de kinderarts zei dat ik hem eerst nog mocht zien voor ze hem over gingen brengen, of hij de rit zou overleven was nog onzeker en moeder moest haar kind in iedergeval nog levend gezien hebben, bang voor wat komen ging kwamen ook wij aan in nijmegen, de kinderarts zei dat de rit goed ging, maar hij te zwak is voor meerdere onderzoeken, hij had een lading morfine gekregen en morgen zouden ze verder gaan, de volgende dag kwamen er onderzoeken en kregen die middag nog een gesprek met een chirurg, hij had een gat in zijn midden rif, hierdoor zaten organen uit de buikholte in zijn borst holte ( volledige dunne darm en beide nieren) waardoor links de longen zich niet goed hebben ontwikkeld omdat ze in de verdrukking lagen, het hartje moest wijken naar rechts en daarom lag ook rechts in de verdrukking en heeft zich niet goed kunnen ontwikkelen, een operatie was nodig, bij operatie bleek hij ook een malrotatie te hebben, zijn blinde darm lag los, zijn maag was verschoven, alles is op de plek gelegd alleen de darmen hebben ze omgewisseld omdat het niet op de normale plek geaccepteerd werd door het lichaam, na een aantal weken mocht hij mee naar huis, het waren zware weken ook thuis.. maar we waren compleet en het klopte, en ookal slaapt onze 2,5 jarige meid nu ondertussen nog niet door.... we trekken het beter dan we dachten, het valt ons zo ontzettend mee, we zijn zo blij en zo dankbaar dat hij bij ons heeft mogen blijven, de kinderen zijn zielsgelukkig, alles is weer bij het oude en ook nog eens een super leuk en lief broertje erbij, ik heb mijzelf nooit meer compleet gevoeld, ik voel me soms nog weleens schuldig maar ik weet dat we de juiste keus gemaakt hebben, uiteindelijk was hij altijd welkom, alleen positief denken met zoveel ellende en je andere kinderen tekort doen is heel moeilijk. ik denk dat je goed samen moet praten, wat wil jij, wat willen jullie, blijft hij bij je en steunt hij jou in jou keus en gaan jullie er samen voor als jij het liefst het kindje wil houden, gaat hij weg ? en wil je het dan alleen doen met 4 ? ik snap in iedergeval je gedachtengang, het is niet zo makkelijk om te zeggen abortus is geen optie, denk er goed over na meid, ik kan je alleen maar zeggen dat hij ons gezin echt compleet gemaakt heeft, en hij was het echt allemaal waard, en de dagen met vier... zijn eigenlijk appeltje eitje geworden.
auto hebben wij nu trouwens een mazda 5, heerlijke auto, ik heb alles dichtbij dat scheelt een hoop, de oudste twee doen veel zelf, de derde kan in de wandelwagen terwijl de baby in de draagzak zit,en soms lopen er drie en ligt de baby in de wandelwagen, wij hebben de zolder volledig moeten verbouwen met dakkapel, nu hebben we daar ipv geen slaapkamers 2 slaapkamers en hebben alle kids hun eigen kamer, over 2 weken beginnen we met beneden verbouwen, er komt 4 meter bij onze woonkamer aan, we hebben beneden de badkamer, deze is heel groot, die word met de helft verkleind en komt zo bij de bijkeuken aan zodat deze groot worden, er komt dus een nieuwe keuken, een nieuwe bijkeuken, een nieuwe badkamer en een nieuwe woonkamer ( indeling en ingangen e.d worden ook volledig anders ) want als de kleine straks begint met lopen en kruipen is beneden wel echt te klein voor 4, maar wij hebben gelukkig altijd wel goed kunnen sparen en kunnen verbouwing zelf bekostigen dat scheelt een hoop, anders had hij bij ons op de kamer geslapen en de meiden samen en de oudste een eigen kamer,
Ik heb zelf bewust 4 kinderen En de 2 jongens delen een kamer en straks komt de kleine man die nu 11 maanden is ook bij hun en dochter eigen kamer Ik zeg eerlijk ik vind 3 of 4 geen verschil uitmaken enige de jongste heeft kno problemen vaak ziek begin zelfs virale hersenvliesontsteking gehad in ziekenhuis gelegen Kma Slaapt nog niet door maar ik ben zo gelukkig zou het niet anders willen Ik ben me 1a jongste zoontje bijna verloren door een ongeluk ik weet hoe gezegend wij zijn met 4 kinderen En zelfs al zou ik ooit peronfeluk zwanger worden dan optie abortus zou niet in me opkomen ik zou alleen denken hoe gaan we het oplossen maar alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht
Ik denk er nu bijna het zelfde over hoor, ik voel me enorm gezegend met vier kinderen en ben enorm dankbaar dat ons jongste het heeft overleefd. En Nu is 3 helemaal niet anders als 4 voor mij, ik vind het zoveel makkelijker dan gedacht, het lijkt veel meer te kloppen dan met drie en vind het misschien zelfs wel makkelijker dan met drie, Maar.... Zeggen alles komt wel op zijn pootjes terecht is natuurlijk wel heel makkelijk praten, praktische dingen kun je allemaal wat op verzinnen maar het is maar de vraag of je dat moet willen, ik ken een mama dat per ongeluk zwanger was van haar 5e, bij de vierde konden ze al niet meer op vakantie, bij de vijfde mochten ze maar 1 boterham in de ochtend en 1 in de middag en geen 2/3 boterhammen want dat koste te veel, nu willen ze een zesde en laten ze alle cadeautjes ( Sint kerst en zelfs verjaardagen ) weg om te kijken of ze zo geld over kunnen houden voor een 6e met dan de kinderbijslag van een 6e er nog bij, de kinderen moeten zonder uitzondering 18.00 uur naar bed, er word geen verhaaltje voor gelezen want van de hele dag met de kinderen in de weer zijn heeft ze aan het eind van de dag het zin er van af en moeten ze direct naar bed, ze vroeg mij 3 maand geleden of ik nog weleens knuffel met mijn kinderen, ik zei ja tuurlijk dat gaat hier vanzelf hoezo ? Nou de juf heeft me er net op gewezen dat mijn dochter zegt dat mama nooit knuffelt en nooit zegt ik hou van jou en dat ze dat mist, de juf vind dat ik vaker even een knuffel moet geven, maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen, ze gaan nooit weg, niet naar de speeltuin en niet naar de kinder boerderij want ze moet op teveel kinderen letten, de oudsten zijn bijna 6 en 7 en die zitten nog niet op zwemles want dat kan ze niet betalen en zovaak gaan ze toch niet zwemmen want met zoveel kinderen is dat veel te druk, ook mogen ze niet op een sport want dan houd ze nog minder tijd over en is het nog meer rennen en vliegen als ze er 5 moet brengen en halen naar en van sport. Ik vind dan een extra kindje, gepland of ongepland.... Geen optie, je doet de andere kinderen die je hebt te kort, kunnen ze er groot mee worden ja tuurlijk maar ik wil mijn kinderen alles kunnen geven, en dan hoeft dat niet financieel te zijn maar qua aandacht, Mijn oudste ligt met lezen schrijven en rekenen ver boven het gemiddelde, wij maken tijd om dit te oefenen met hem om Hem te blijven stimuleren, , maar mijn dochter is juist helemaal niet goed in rekenen, ook met haar willen we oefenen, zij heeft logopedie en ook daar krijgt ze oefen opdrachtjes mee,zij is heel creatief en dit willen we ook stimuleren, onze derde heeft binnenkort ook logopedie en ook met haar word geoefend, tijd maken om samen naar het bos te gaan de speeltuin de kinderboerderij..... En als je dat niet meer kunt en niet meer wilt ..... Omdat het te druk is.... vind ik dat je je kinderen te kort doet in hun dagelijkse levens behoefte, het is in mijn ogen echt niet zo dat liefde voldoende is, een kind heeft niet alleen eten drinken en een dak boven het hoofd nodig.
Wat ontzettend schrikken. Ik ken het gevoel wel een beetje, deze laatste is ook een verrassing. Voor ons was de keuze makkelijk, vroeger wilden we graag meer kinderen, maar zwanger worden en zijn ging heel moeilijk. Vandaar bij twee gestopt. Om dan opeens wel weer zwanger te zijn was heel onwerkelijk. Wat hierboven al is gezegd, de meeste praktische zaken zijn oplosbaar. Als jullie nu goed genoeg rond kunnen komen, dan lukt de vierde ook wel. Maar de emotionele kant is in dit geval van belang. Kun je jezelf, je partner en je andere kinderen bieden wat je nodig hebt? Kun je een abortus echt doen of blijf je je schuldig voelen? Hoe goed kunnen jullie hier samen goed over praten? Al dat soort zaken zijn van belang. Succes!
Pff wat lastig zeg. Ik heb altijd geroepen nooit een abortus te laten doen, maar als ik nu zwanger zou zijn van een 4e, zou het vast wel door mijn hoofd schieten. Na de laatste ks en mijn vreselijke pnd weet ik niet of het echt wel goed zou komen, dat vind ik wat te makkelijk gezegd. Je man vindt ik ook echt te makkelijk praten, als hij het zo erg vindt, had ie zich moeten latem steriliseren. Ik denk dat ik zelf niet in staat zou zijn om een abortus te doen, maar als jij denkt dat je met die beslissing kunt leven, is dat wel een optie. Ik zou je wel het advies geven om naar je eigen gevoel te luisteren en niet te doen omdat je man het wil.
waarschijnlijk is het voor hem ook schrikken en heeft ie zoiets in een opwelling gezegd en als je het even laat bezinken denkt ie er straks heel anders over... en de dingen die jij noemt om geen 4e te willen tja dat zijn zaken die allemaal op te lossen zijn en daarbij is een abortus iets wat je niet zomaar even doet
Allemaal ontzettend bedankt voor jullie fijne reactie. Dat waardeer ik enorm. Hippo, Wat hebben jullie een hoop meegemaakt zeg! Gelukkig met een goede afloop. Hoe het hier gaat.... Mijn gedachten schieten van het één naar het ander. Ik wil niet nu (of misschien zelfs nooit meer) zwanger zijn. Ik heb overgewicht. Ben altijd 9 maanden aan het spugen. Ik kom nu al slaap tekort. Ik word al moe bij de gedachte. Maar kan ik het verwerken als ik abortus doe? We hebben de laatste jaren veel pech gehad met bepaalde dingen waardoor sparen niet echt mogelijk was. Vakanties hoorden er dus ook niet bij. Nu werk ik weer volop en zou dit allemaal weer mogelijk worden. Ik denk dat het allemaal een stuk krapper wordt met een 4e erbij. Ze ''moeten'' zwemmen, op een sport etc... Ik wil ze wel alles kunnen geven. Maar ja, dit 4e kindje zit er al. Waarom hebben we nu niet dubbel safe gedaan. Over mijn man; hij verlaat mij niet als ik ervoor zou kiezen om het te houden. Maar ik wil dit hem ook niet door zijn strot duwen. Ik wil hier wel samen uitkomen. Maar ik weet het zelf nog geen eens. Pfff wat is dit moeilijk ik wil gewoon niet kiezen....
In België heb je Fara, een supergoed adviescentrum waar je oa terecht kan in zo'n situaties: Home | Faranet Een vriendin zat in een soortgelijke situatie, en ze was zo blij met de hulp die haar daar geboden is om haar keuze te maken. Want je kan hier wel advies en ervaringen vragen, maar het is jouw leven en uiteindelijk moet jij ook met de gevolgen van je keuze leren leven. Hebben jullie in Nederland misschien een soortgelijk centrum?
Klinkt heel kinderachtig, maar wat echt helpt (wordt ook klinisch toegepast) wanneer het in je hoofd alle kanten op gaat, is de dingen waar je mee zit opschrijven. Gewoon elk probleem, hoe klein ook, opschrijven. En dan puntgewijs alles aflopen, om te bedenken wat de oplossing voor het probleem zou kunnen zijn. Doe dit samen met je man. En je bent nog helemaal niets door zijn strot aan het duwen, dus laat die angst even los.
Ik denk dat je voorop moet stellen dat jullie beiden (ongewild) deze situaties hebben veroorzaakt en voor mij persoonlijk zou gelden dat ik een zwaarwegende reden moet hebben om een al bestaand kindje te aborteren. Dus mijn vraag zou zijn: welke problemen ontstaan bij een 4e kind? En vervolgens: welke problemen kunnen we niet zelf oplossen? Ten slotte: is er hulp die we kunnen inschakelen om de laatste problemen op te lossen? Alleen als er problemen over blijven zou ik tot abortus overgaan, of om emotionele redenen natuurlijk. Uiteindelijk blijft je gevoel de beste raadgever.
Ik zou eerst een echo laten maken om te kijken hoe ver je bent en dan kijken wat voor gevoel die echo bij jou en je man oproept. En van daaruit verder beslissen? Veel sterkte!
Eerst een echo inderdaad. En ik vind ook: als jouw man zó stellig geen vierde had gewild had hij zich moeten laten steriliseren. Wij gebruiken ook alleen condooms, ml wil nog geen sterilisatie maar wij hebben wel afspraken gemaakt over wat als.. De afspraak is: condoom en indien nodig de map maar niet verder. Dus raak ik per ongeluk zwanger dan geen abortus. Zonder die afspraken was ik nooit met de hormonale ac gestopt. Laat een echo maken en ga eens met de ha samen praten. Veel sterkte!!
Hippo. Ik kende je verhaal al een beetje, maar nu.moest ik er echt even van snikken. Wat een enorm topwijf ben jij!!! @ts hier zou abortus geen optie zijn,dus ik zou idd alle problemen en strubbelingen opsxhrijven en kijken hoe we dat moeten oplossen. Sterkte!!!
Ik weet hoe je je voelt... Heb hetzelfde meegemaakt. Drie jonge kinderen en onverwachts zwanger van nr. 4 (ondanks sterilisatie van man!). Ik was totaal in shock. Man ook, maar legde bij mij de keuze. Ik heb nagedacht over abortus, maar ik kon het niet. Ik heb me negen maanden verloren gevoeld. Schaamde me zelfs voor mijn zwangerschap. Ik heb professionele hulp bij huisarts, verloskundige en psycholoog ingeroepen om de zwangerschap, bevalling en kraamtijd door te komen. Nu is het bijna 3 jaar later en heb ik een fantastisch knulletje van 2 jaar. Hij is niet meer weg te denken uit ons gezin. Is het (te) druk? Ja. Is het overleven? Ja, vaak wel. Is het ideaal? Nee, want je hebt ogen tekort, tijd tekort, ruimte tekort en geld tekort. Maar ondanks alle bezwaren zou ik nu dezelfde keuze maken. Veel succes met je keuze. Schroom niet om hulp in te roepen, het heeft mij echt geholpen.