Hallo allemaal, Ik maak op dit moment toch iets mee met m'n schoonmoeder, dat wil ik toch even delen hoor. Waar zal ik beginnen . Afgelopen donderdag gingen we met ons zoontje op bezoek bij m'n sm, waar ook haar zus uit Spanje en diens dochter waren om hem te komen bewonderen. Op zich vond ik dat best spannend omdat hij twee weken daarvoor eenkennig leek te zijn en drie kwartier aan een stuk heeft gehuild bij m'n sm. (papa was met hem op bezoek). Ik was heel benieuwd hoe hij zou reageren op drie dames. Ok, dus die tante deed open en ja hoor, hij begon gelijk al te huilen. Ik met hem op de arm en rustig hem laten wennen. Ik merkte dat ie in z'n broek had gepoept, dus ik hem verschonen. Hij huilen, komt die tante erboven hangen, raakt hem aan, wat is er dan? Ik zeg: laat hem nou, want hij begon alleen maar harder te huilen en nog een keer laat hem nou, ik kom zo weer naar je toe goed? Haar dochter zat al met haar vingertje, zo van kom hier ma. Dus ik vond het vrij normaal allemaal. Vervolgens gaan we op de bank zitten, koffie, thee en hij bij mij op schoot. Na een tijdje kwam ons zoontje tot rust en ging hij zitten kijken terwijl iedereen praatte. Ondertussen had sm al twee keer gezegd, hij moet meer onder de mensen komen. En: hoe gaat het met jou Karin, nog niet aan het werk? Nog amper mijn antwoord afwachtend: al zou je hem maar 1 dag in de week naar het kdv doen. Waarop nichtje: nee, dat vind ik zielig zo jong en naar het kdv. Ik zeg ook, nee we doen hem niet naar het kdv. En zij ondertussen lachen naar m'n zoontje in de hoop dat hij teruglacht. Echt doorgaan tot in het extreme, ja bijna, ja bijna. Ik zeg, goh oma doet wel heel erg haar best . Ja, eerst lachte hij wel tegen mij zegt ze. Op een gegeven moment was hij zo rustig dat hij wilde gaan spelen, dus ik zei dat ik hem op een zelfmeegenomen kleed ging leggen, had ik in m'n tas zitten. Waarom, zegt m'n sm, hij kan toch gewoon in de box, dan ligt hij er toch ook bij! Maar die box staat een heel eind uit de buurt en ik had hem graag bij mij in de buurt liggen (want eenkennig), dat voelde goed. Even later zeg ik nog een keer ik ga het kleed pakken, nog een keer hetzelfde liedje, leg hem nou gewoon in de box. Ik leg uit dat het zo voelt voor mij, dat hij dan iets vertrouwds heeft. Ach, jij met je gevoel zegt ze neerbuigend. Vervolgens loop ik richting haar met het kleed en ik voel gewoon dat ze me liever tegen zou houden. Ik zeg: je hoeft het er niet mee eens te zijn en loop langs haar en leg het kleed neer en zl erop. Vervolgens reageert die tante, dat is toch een mooi plekje daar, hij ligt toch goed? Dus het ging verder weer ontspannen. Bij het afscheid geeft ze me gewoon een kus en heb ik het gevoel dat er niks aan de hand is. De volgende dag heeft ze m'n vriend gebeld (ze belt altijd hem, niet mij) dat ze dat toch niet zo leuk vond die opmerking van mij over het kleed. M'n vriend vertelt dat en ik wilde er toch het mijne van weten, dus ik heb haar gebeld (na lang aarzelen). Je was zeker wel zenuwachtig he, was het eerste wat ze zei. Ik zeg ja, dat kan, maar dat geeft toch niet? Nou de familie heeft me gebeld gisteren en vond het maar een gespannen situatie! Ze klaagden erover. Dus ik zeg, wat was er dan? Nog een keer herhalen: De hele familie vind dat jij er gespannen mee omgaat. Ik snap niet wat je bedoelt? Nou je reageerde zo raar toen tante ... erbij kwam, ze hebben toch allang ervaring en weten toch wel hoe ze met kinderen om moeten gaan? Ik leg uit dat ik liever heb dat zl zijn eigen tijd krijgt om te wennen aan vreemden. Ik zeg, ik denk eerder dat ze merkten dat het tussen ons niet zo goed boterde. Dat is niet waar! zegt ze. Waarom vond je het nou zo lastig van het kleedje vraag ik? De vorige keer wou je hem wel in de box en niet meer op het kleed, ik weet gewoon niet wat ik aan jou heb zegt ze. Dus ik val uit, ja, toen was hij toch nog niet eenkennig? En op een gegeven moment werd ze heel fel, jij zoekt gewoon steeds weer een punt om te bewijzen dat JIJ de moeder bent, dat JIJ het voor het zeggen, nou jij bent de moeder en jij hebt het voor het zeggen, is het nou goed? Ik zeg: jij hebt je er ook veels te veel mee bemoeit de afgelopen tijd. Ik heb niks gezegd over de opvoeding, niks over de voeding, niks over het slapen zegt ze. Nee, deze keer ging het alleen over de box zeg ik en over dat hij meer onder de mensen moet zijn, dat bleef je ook maar herhalen. Op een gegeven moment zei ze dat ze er niet meer over wilde praten, dat ze zo'n last kreeg van haar .... die weer zeer doet. (laat ik even buiten beschouwing is prive info). Wat vinden jullie nou van m'n schoonmoeder, is dit normaal gedrag, of zie ik iets over het hoofd? En hoe zouden jullie met zo'n situatie omgaan, tips? Ok, ik denk dat ik er ook wel wat gespannen insta en niet veel van haar kan hebben, maar ik vind haar dus gespannen en vind het echt abnormaal dat ze zo kan zeuren. Het lijkt net of zij de moeder denkt te zijn. O ja, m'n vriend zegt in zo'n situatie als ze over mij belt wel, dat moet je met Karin bespreken, maar daar trekt ze zich niks van aan, dan gaat ze gewoon door. En die opmerkingen laat m'n vriend gewoon langs zich heen gaan. Vraagt soms waarom ze zich zo druk maakt en verder laat hij het erbij. Soms wilde ik dat hij wat meer tegen zijn moeder optrad, maar dat kan ik denk ik vergeten
Mijn schoonmoeder respecteerd alles wat ik doe want ik ben inderdaad de moeder. Of ze het er nou mee eens is of niet ze zal me altijd steunen. Heb een moeilijke tijd met mijn jongste en ik heb er voor gekozen om tijdje niet in de avond met hem weg te gaan en ook niet bij sm eten en ze vind het volkomen begrijpelijk, leuk is anders maar dat zal ze me nooit verwijten
Jeetje, wat vervelend. Die eeuwige schoonmoeders ook! Ik denk dat je er wel wat gespannen in staat, maar dat vind ik niet heel gek, als je sm zich altijd overal mee bemoeit. En ja: jij bent de moeder en bepaald. Maar waarom moet zij dat zo benoemen en voelt zij dat als een bedreiging? Mensen moeten je met jouw keuzes over opvoeding e.d. in de waarde laten. Ik denk ook dat je gewoon bij je eigen gevoel (ja jouw gevoel ) moet blijven en moet doen wat jij wilt. Ik denk ook dat die familie de spanning tussen jou en je sm opviel. Wat vind je vriend ervan dan? Misschien gewoon samen met je vriend naar je sm gaan en niet (meer) alleen. En mocht er toch weer zoiets gebeuren zou ik gewoon benoemen dat je niet alles gaat herhalen en dat jij bepaald. Succes..!
ok ok ok ik snap het.. moeilijk om te reageren, want ik wil jou niet aanvallen maar ook schoonmoeder niet goedkeuren.. tenmintse je vraagt mijn mening en ik ga die nu geven ik vind dat je wel heel strak de touwtjes houdt, begrijpelijk want je ergert je gigantisch. Maar sommige dingen vind ik wel wat zwaar.. tenminste ik koppel het even terug naar mijn zoontje en situaties.. een kind dat eenkennig is, kun je ook gedeeltelijk sturen.. hoe beschermender jij bent, hoe eenkenniger het wordt.. jaj, nu zullen het er vele niet met me eens zijn.. maar laten we zo zeggen ik werk met gedragsgestoorde kinderen.. maar goed dat even terzijde denk ik dat je idd wel wat streng bent, ongeacht hoe smoeder zich gedraagt.. persoonlijk irriteerde ik me ook soms aan mensen hoor, hun overdrevenheid en ze weten natuurlijk alles beter want ze hebben immers al kinderen gehad.. maar van de andere kant.. wat doe jij als je een baby ziet? dan ga jezelf ook even kijken? dan is het toch gek als je iemand wegstuurt? hoe zou je het vinden als je bij die mensen binnen zou komen en niemand kijkt naar je kind? dan zou je je toch ook niet prettig voelen.. Mijn oom zijn vrouw is braziliaanse.. je weet dan gewoon dat de cultuur al anders is dan bij van ons.. iedereen loopt daar met ieders kind en hij gaat van hand naar hand.. toen ik bij hun op het feestje kwam waar veel familie van haar was, dan weet ik dat van te voren.. voor hun is dit normaal. ik kan het bij hun bespreekbaar maken of denken, nou ze weten niet beter, mijn zoontje vindt het goed dus laat hem maar.. mijn zoontje keek heel vaak naar mij alsof hij dan wilde zeggen, is het goed? en dan knikte ik naar hem en vond hij het goed.. toen was hij 6 maanden ofzo.. maar ik denk dus omdat jij de situatie niet prettig vond, en al zelf gespannen was, je hier ook naar gehandeld hebt. En ik zeg niet dat het fout is, want als je gevoel iets aangeeft is het niet fout. maar kan het ook anders.. snap je een beetje wat ik bedoel? als jij je beeb niet in de box wilt leggen, doe je dat niet, maar ik denk niet dat dat het punt is waar het omgaat.. het gaat erom dat jij je niet begrepen voelt en je de tijgerin tussen de tijgerinnen was.. natuurlijk hou jij de regie, natuurlijk bepaal jij... maar sommige dingen moet je wel proberen los te laten.. ongeacht of een ander fout is of niet, het gaat hier namelijk niet over goed en fout.. maar je kind delen en een middenweg vinden in beschermend zijn of te beschermend.. Dit is wat ik uit je verhaal haal, als ik ernaast zit en je het anders bedoeld, hoor ik het wel succes met de situatie!
M'n vriend was er ook bij hoor. Die vond het eerst ook heel vervelend, heeft dat al meerdere malen benoemd, heeft er met haar over gepraat en laat het nu maar gewoon langs zich heengaan. @Elegance Ok, ja ik snap je wel een beetje en kan er ook wel wat mee. Ik stond er inderdaad gespannen in en ik snap als ik je verhaal lees, dat andere mensen/culturen er heel anders over kunnen denken dan ik. En dan zou het goed zijn als ik me ook kan aanpassen. Het kwam denk ik wel omdat het voor mij de eerste keer was dat ik zelf meemaakte dat hij eenkennig deed en alleen bij mij rustig was. En natuurlijk ook omdat ik mijn grens met sm al aardig heb bereikt . Dat van dat het kindje eenkenniger kan worden hoe meer ik hem bescherm, dat zal ik ook even op me in laten werken.
pffffffffff ik ben er door heen! ik denk dat jij gewoon moet doien wat jij wil jij bent de mama jammer voor je schoonmoeder
@Elegance: ik denk dat je deels wel gelijk hebt. Vooral met dat je kindje voelt als jij je als moeder niet prettig voelt. Maar ik blijf vinden dat je als ouder zelf bepaald hoe je met dingen om gaat als opvoeding, eenkennigheid, voeding. En cultuurverschil of niet: waarom zou jij een andere cultuur wel moeten begrijpen en accepteren en andersom niet? Het gaat om jouw kind. En als je kind er goed op reageert, dan is het misschien anders (maar nog bepaal je zelf). En daarbij: of een ander nou al wel kinderen heeft of niet, jouw kind is een ander kind niet. En iedereen mag toch zelf uitvinden wat prettig is? En dat laatste stukje: ik denk ook dat het niet om het kleed of de box gaat, maar om het feit dat ze je niet accepteren met jouw keuzes.
Misschien moet jij dat ook maar doen dan. Gewoon helemaal niet meer reageren. Of éénmaal en vervolgens niet meer en dan doen wat je van plan was. Wil ze praten, dan hou je het kort: je accepteert mijn keuzes maar. Blijft lastig!
je hebt helemaal gelijk! ik vind ook dat hun zich kunnen aanpassen, maar ik denk dan bij mezelf, al die rompslomp die het met zich meebrengt.. en ik ben blij dat ik weet dat het anders is en me kan aanpassen ook dat is een kunst.. maar zoals je zegt, mocht mijn zoontje er last van hebben, gaat dat natuurlijk voor en sowieso bepaalt de moeder! altijd en overal of vaders natuurlijk! maar onderschat niet, dat veel moeders ondanks de vervelende schoonmoeders echte tijgerinnen zijn die soms echt te ver gaan.. tenminste.. we kunnen als moeders best overdrijven, dat terwijl als we even stilstaan en kijken naar de sityuatie we best ook "anders" hadden kunnen reageren het is buiten dat moeders altijd bepaalt, wel zo redelijk om naar je eigen handelen en grenzen te kijken of ze wel redelijk zijn tenslotte stoot je wel mensen af die van jou en je kind houden...
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan idd. Ik denk dat uit dit conflict wel een gesprek komt waar we ook ruimte voor elkaar maken om er eens echt over te hebben. Want ik zit niet te wachten op een blijvend gespannen situatie. Bij haar zit er ook nog een lading onder dat ze heel bezorgd is om ons zoontje omdat ze ooit zelf haar zoon is verloren. Dat is natuurlijk heel erg, maar ik vind niet dat ik daar 'last' van hoef te hebben bij ons kindje. Dat klinkt misschien hard, maar dat vind ik echt. Dit is ONS zoontje, niet die van haar.
Vervelende situatie.. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, jij bent zijn moeder! Mijn dochter was ook erg eenkennig, ik heb haar nooit gepusht en haar het veilige gevoel gegeven dat ze bij mij zocht. Ook al kreeg ik ook regelmatig commentaar dat ze naar een kdv moest, ze gewoon bij anderen op schoot moest blabla. Ondertussen is ze bijna 2 en een heerlijk open en spontaan kind, ze stapt op iedereen af, kletst met iedereen. Helemaal niet meer verlegen en eenkennig dus! Ik denk dat dit altijd een lastig punt blijft, iedereen denkt hier anders over. Snap alleen niet dat de mensen met commentaar niet snappen dat ze de moeder zo juist alleen maar tegen zich in het harnas jagen.... Succes! En geloof me, als je zoontje groter wordt en duidelijker kan maken wat hij wel en niet wilt wordt het een stuk gemakkelijker
@Elegance: je hebt helemaal gelijk. Zo kan je het ook bekijken: ik weet wel beter... @Karin: Ja, dat is zeker makkelijk gezegd. En wat verschrikkelijk, een kind verliezen.. Maar je kunt niet bij alle reacties of keuzes dat als 'excuus' gebruiken, nee. Ik kan me indenken dat je niet wilt dat het zo blijft. Ik heb namelijk al gauw mijn sm (en sv) voor ogen: dat is al meerdere malen zo geescaleerd (al vóór mijn zoontje er was), dat het nooit meer volledig ontspannen wordt. Dus ik heb een beetje een andere houding naar mijn schoonouders toe, denk ik. Succes met het gesprek wat waarschijnlijk nog gaat komen. Tip: probeer vanuit 'ik' te praten en niet vanuit 'wij'. En benoem haar gevoel: 'ik merk/zie dat je...." Wil wel eens helpen..!
Dank je! Fijn om te horen van je dochtertje die nu heel open en makkelijk is terwijl jij haar ook de veiligheid gaf. Dat geeft vertrouwen! En als ze kunnen zeggen wat ze willen lijkt me ook heel gemakkelijk, want nu heb ik vaak het gevoel dat ik namens hem moet spreken. Toch?
Ik snap het helemaal. Mijn schoonmoeder is ook zo'n draak met rare fratsen en ze wil altijd haar neus overal in steken. Ze wil niet gewoon de baby vasthouden, nee ze wil ook een vinger in zn mond doen (man en ik 'pinkten' de kleine vaak omdat hij geen speen wilde), ook de baby ophalen bij het kdv (waarom in godsnaam, ik werk ernaast en ik moet dan eerst haar op komen halen en dan weer terug, ik ben dan moe, wil naar huis, eten enzo).. Toen we net de babykamer klaar hadden begon ze als een dolle rond te rennen in die kamer en alle kasten open te rukken om erin te kijken. Mijn tactiek is zoveel mogelijk afstand proberen te creeëren. Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat er meer voorgevallen is en dat mijn man zich ook niet prettig voelt bij haar 'streken'. Die afstand scheelt manlief en mij heel veel stress.
@ratatosk: Bizar zeg die sm van jou die in de kasten loopt te struinen, pffff. Dat is nog een tandje erger dan hier volgens mij. Die afstand kan ik heel goed begrijpen, maar ik weet niet of dat voor mij gaat werken. Dat zal alleen gebeuren als we er echt niet uitkomen samen denk ik.
@Karin: Ja komt vast goed joh! Eigenlijk hoef je niet eens voor je zoon te spreken, hij begint te huilen omdat hij het niet leuk/eng vindt. Dat is toch al duidelijk genoeg!
Ja, das waar . Als hij DAT doet, hoef ik eigenlijk niks meer te zeggen . 't is wel een keer gebeurd dat m'n pa steeds z'n voetjes pakte terwijl ik zag dat zl moe was en niet meer wilde. Toen heb ik niks gezegd en bedacht ik me later dat ik er wel iets van had moeten zeggen. Want toen we thuis kwamen, brak de hel los (hij stopte niet meer met huilen )