Een vraagje voor de dames die er inmiddels 2 hebben gekregen. Is de zwangerschap heel anders ervaren dan bij de eerste? En als de tweede er is, hoe is dat? Ook heel anders? Je hoort wel eens dat mensen vaak heel verschillende kinderen hebben, dat het niet te vergelijken is met de eerste. Wij weten nog niet of we ooit voor een tweede gaan. Ik heb de zwangerschap heel erg anders beleefd dan ik van te voren had gedacht. Ik was heeeel erg onzeker en bang. Was ook totaal mezelf kwijt. Ik voelde me niet aantrekkelijk en was ook behoorlijk opgezwollen door veel vocht. Ik was er wel erg blij mee, hoor, met het feit dat we een kindje kregen maar ik had niet gedacht dat ik zo totaal mezelf kwijt zou zijn. Ook de bevalling is heel erg tegengevallen. Ik ben daarna nog maanden niet mezelf geweest en vond het een enorme aardverschuiving. Het feit dat er nu continu een kindje was dat om aandacht en verzorging vroeg, dat ik niet meer mn eigen gang kon gaan, dat alles anders was, daar heb ik toch wel veel moeite mee gehad. Ik was ook snel bezorgd om mn kindje. Wilde alles perfect doen. Dit klinkt nu allemaal alsof ik niet genoten heb, maar dat heb ik trouwens wel! Ik was wel meteen helemaal hoteldebotel van ons kindje. Ons zoontje was ook nog eens een prikkelgevoelig kindje dat bovendien overdag haast niet sliep waardoor ik 's avonds helemaal afgepeigerd was. Ik vond het eerste jaar echt wel zwaar, en mijn man ook. Dus nu hebben mn man en ik besloten om voorlopig nog geen besluit te nemen over een tweede. Maar ik word volgende maand 35 en heb voor mn gevoel niet zoveel tijd meer om een beslissing uit te stellen. Soms denk ik; misschien is het met een tweede wel heel anders. Zou ik relaxter zijn? Hoe zou de zwangerschap zijn? Zou het een heel ander kindje zijn dan de eerste? Dat soort dingen. Niet dat ik er nou zomaar vanuit ga dat het een tweede keer ook weer zou lukken maar ik vraag me dat soort dingen wel eens af. Dus dames, hoe is het een tweede keer??
k heb er geen twee maar we gaan wel voor een tweede tzt (tegen die tijd ben ik 37...) maar ik denk dat het antwoord hier ook zal zijn: dan verschilt voor iedereen. Zwangerschap, de bevalling, ouders worden, de opvoeding / verzorging, iedereen ervaart dat weer anders en dat zal ook zo zijn bij een tweede. Ik ben zelf ook erg benieuwd... mijn zwangerschap was redelijk goed (zeer veel vocht en daardoor weinig mobiel maar verder goed), de bevalling ééntje om aan te bevelen en een kind die zo uit het Groeiboekje is gestapt... en nog vond en vind ik het enorm wennen hoor. Maar voor hetzelfde geldt krijgen we een 2e en is die zwangerschap en / of bevalling heel moeizaam en is het een kind met van alles en nog wat... tja, het is van te voren niet te voorspellen. Wel vind ik het in ieder geval zo verstandig om een tijdje te wachten met het beginnen aan een tweede (ondanks mijn leeftijd). Eerst maar eens weer echt mezelf zijn in mijn nieuwe rol van mama, laat mijn zoontje maar eerst lopen zodat ik niet straks continu 2 kinderen hoef te sjouwen (dat lukt met mijn rug echt niet) en ook manlief moet alles even laten bezinken en misschien het allerbelangrijkste: even een tijdje genieten van met z'n drieën zijn! We hebben ook een tijdje moeten nadenken of we een tweede wilden... en we hebben daar toch ja tegen gezegd. Natuurlijk is dat ook omdat het bij de eerste allemaal goed gegaan is en nog steeds goed gaat maar ook omdat we zelf zussen hebben en ons kindje ook een broertje of een zusje gunnen (mijn vader is 16 jaar geleden overleden, mijn moeder heeft een slechte gezondheid, mijn zus is MIJN familie en voor mij heeeeel waardevol). Maar mijn eigen zus is na één kind gestopt (heeeeeeel lang getwijfeld). Zij heeft een moeilijke zwangerschap gehad (ik zie veel overeenkomsten met jouw verhaal) en een dramatische bevalling. Mijn neefje is zeer sensitief en vooral de eerste 4 jaar was dat - naast heel leuk - ook heel zwaar. Toen ze 40 was heeft ze pas definitief besloten niet meer voor een 2e te gaan. Met 35 heb je nog wel even (al snap ik dat dat niet zo voelt) Niet helemaal antwoord op je vraag maar misschien toch aardig om te lezen
ik ben op 11 maart 2009 mama geworden van ons 2 e kindje. Mijn eerste zwangerschap was heel fijn, voelde me op en top zwanger en genoot van elk moment. Maar kreeg al vrij snel last van vocht en het eindigde als zwangerschapsvergifteging, werd opgenomen in het ziekenhuis en na ruim 1.5 week daar gelegen te hebben werd mijn bevalling ingeleid. Het was geen pretje had weeen storm en totaal geen idee waar ik mee bezig was, kon niet goed persen en kreeg uit eindelijk met een verdoving een flinke knip. Dat was nodig omdat luca zijn hart slag langzamer ging. Het waren de langste 2.5 uur van mijn leven. Opgegeven moment wilde ik mijn benen dicht doen en naar huis gaan =D> =D> =D> geen idee hoe ik dat ging doen. Niet echt een bevalling waar ik trots op was, had er voor mijn gevoel een zooitje van gemaakt. Maar wilde toch wel graag een broertje of zusje voor de oudtste. Mede omdat ik zelf mijn vader verloren ben en een vriendin die haar vader ook overleden is zei: als mijn moeder overlijd heb ik niemand meer die heel dicht bij mij staat. Na ongeveer een jaar ( en tussen door een miskraam ) was ik zwanger. En vanaf dag 1 was ik bang voor de bevalling,maar ik heb een hele fijne bevalling gehad, binnen een uur was ze er. De zwangerschap daarin tegen was niet leuk: veel spugen, maagpijn, bandenpijn. Maar zei tegen mezelf nu eindigd ie wel leuk. En dat bleek zo een " droom-bevaling " En als je me nu vraagd wat heb je als prettigst ervaren zeg ik de 2 e ondanks dat ik me toen veel minder goed voelde het totaal plaatje was toch leuker. Momenteel is het best pittig 2 kids, maar begin nu beetje mijn draai te vinden....en geniet van mijn beide kids, hou van ze op een andere manier, maar ze zijn allbei even speciaal... Je bent 35, ik had mezelf tot mijn 38 e gegeven om zwanger te worden......
Ik vond de zwangerschap bij de tweede best heftig. Ik was veel ziek en had er dus al 1 rondlopen. De bevalling ging erg goed en snel. Je hebt geen garanties, maar meestal gaat het bij een tweede beter. Juist omdat je je hele leven al hebt aangepast aan je eerste kind, lever je nu een stuk minder in. Het is natuurlijk drukker en de eerste maanden blijven pittig. Je moet je draai weer vinden, maar toch.... dat gaat net wat makkelijker bij een tweede dan bij een eerste vind ik.
Bij de zangerschap van Sophie was ik vaak misselijk, en wel erg onzeker of het allemaal wel goed ging enzo...Met Roos was ik nog veel zieker en heel veel spugen,maar wel minder onzeker maar als ik eerlijk ben vond ik het wel erg zwaar. Sophie was nog geen twee en zij is erg druk en bewerkelijk en ik kon niet meer gaan liggen wanneer ik wilde ( dat kan met de eerste wel ) en dat vond ik zwaarder. De bevalling van Roos ging een stuk sneller dan met Sophie ( dat vond ik wel weer meevallen) maar daarna vond ik het ook erg zwaar. Roos huilde veel ( door verborgen reflux en krampjes ) en bijna niet slapen overdag,ik vond het eigenlijk iets teveel allemaal,je herstel na je bevalling en Sophie die ook 100% aanadcht vraagt en die alles erg snel zat is en een baby die veel huilt...nu gaat het gelukkig allemaak iets beter maar als ik eerlijk ben vind ik het best zwaar,maar dat is natuurlijk voor iedereen anders en ik denk ook dat het temaken heeft hoe je andere kindje is en de baby natuurlijk. Succes ermee! Liefs.
Ik vind de 2e zwangerschap ook zwaarder. Je hebt al een kindje rondlopen, dus rusten schiet er vaak bij in. Denk dat het na de geboorte ook wel zwaarder zal zijn, omdat je toch 2 kinderen hebt dan. Ik denk dat de beginjaren van kinderen altijd moeilijk zijn, het wordt steeds makkelijker. Al krijg je natuurlijk dan weer met andere dingen te maken. Maar het is toch voor ieder persoonlijk of je het bij een laat of meer kinderen wilt.
Iedereen ervaart het anders. Ik vond de eerste zwangerschap perfect, wel misselijk, maar wel erg energiek (ondanks hypertensie en ziekenhuisopnames) en ik genoot met volle teugen. Het weekend voor de bevalling nog een fietstocht gemaakt van 40 km. De bevalling, brrrrr. De tweede zwangerschap, weer misselijk, ook veel langer, last van mijn bekken, zo moe, maar de bevalling was "a piece of cake". Mijn kindjes lijken uiterlijk heel erg op elkaar. Maar het karakter is totaal verschillend. Zo grappig. De jongste is ook veel "sneller" groot. Ze gaat gewoon mee in ons ritme, terwijl mijn eerste juist ons ritme bepaalde. Ik vind de overgaan van geen naar een kind enorm groot en van een naar twee niet echt noemenswaardig. Je weet waar je aan toe bent, voelt je stukken minder onzeker en meer dan ooit durf ik nu op mijn gevoel te vertrouwen. Het is mijn kind, ik heb haar al negen maanden gedragen, ik weet wat het beste voor haar is en wat een ander daar van vindt of denkt, is niet mijn probleem. Bij mijn zoontje durfde ik echt mijn eigen gevoel niet te volgen en wilde ik perse alles volgens de boekjes doen, nu geniet ik alleen maar en dat is een stuk prettiger voor ons allemaal. Succes met je keuze, volg je gevoel en niet te veel je verstand. Je weet nooit van tevoren hoe je leven er uit zal gaan zien en hoe het wordt.
Mijn eerste zwangerschap was heerlijk. Ik voelde me geweldig, zat hoog op een roze (blauwe!) wolk en vol energie. Na de bevalling was dat wel anders. Mijn oudste is in de winter geboren en ik was echt helemaal down. Achteraf denk ik wel eens dat ik misschien wel bijna een postnatale depressie heb gehad. Ik huilde heel veel, voelde me eenzaam, mijn baby huilde nog meer dan ik en het regende alleen maar waardoor ik nergens heen kon. Iedereen werkte om me heen, dus ik had weinig aanloop en verveelde me te pletter, als ik niet bezig was de baby te troosten. Gelukkig is hij uiteindelijk wel gestopt met huilen en heel vrolijk kind geworden, hoor. Ik had heel veel zin om weer zwanger te zijn, omdat ik er zo van had genoten. MAar dat was nu juist helemaal niet zo. De eerste 25 weken kon ik alleen maar huilen, ik voelde me waardeloos en doodmoe. Daarna ging het beter en kon ik er wat meer van genieten, ook omdat mijn beste vriendinnen en zusje ook zwanger bleken te zijn. Erg gezellig dus. En nu de tweede geboren is voel ik me veel beter dan na de eerste. Ik heb veel energie, doe leuke dingen met de kinderne, hou m'n huis lekker bij. Door het mooie weer kan ik nu ook weer naar buiten, heerlijk. En aangezien iedereen om me heen ook verlof heeft, is het supergezellig af en toe. Heel anders dus. De tweede is wel een wat ander kind, trouwens. Niet alleen in uiterlijk, hij is veel groter en zwaarder dan de oudste en groeit veel sneller. Hij is ook een driftkikkertje, veel krampjes, huilt ook veel, net als de oudste. Hij heeft alleen een veeeeeel hardere stem, dus het is af en toe best zenuwslopend. Maar ik kan er wel beter tegen nu. Ik weet nu dat het overgaat en bovendien heb ik inmiddels de oplossing ontdekt in een draagdoek. En nu hij door de regeldagen heen is, wordt hij ook weer wat vrolijker en gezelliger als hij wakker is. En ik heb afleiding met de oudste, die gelukkig dol is op z'n kleine broertje.
Verdorie, heb ik een hele lap tekst getikt, blijft de pagina hangen en weg! @@#$%%%&^%*%$ Maar wat een reacties al. Ik lees dat het toch wel behoorlijk aanpoten is met een tweede. En ik vind een al best zwaar! Ons zoontje is ook nog eens een vroeg vogeltje (half zes 's ochtends wakker zijn is vrij normaal) waardoor ik er 's avonds om een uur of negen al in lig. NIet echt gezellig voor mn man en ook niet echt bevorderlijk voor je relatie. We hebben sowieso moeilijke momenten gekend. En das toch te gek voor woorden eigenlijk. Je kiest met zn tweetjes voor een kindje omdat je elkaar zo leuk vindt en nu zou het daardoor komen dat je relatie het niet zou redden! Maar hoe moe zal ik wel niet zijn als we er twee hebben? Ik lig nu al om negen uur op bed! Het lijkt nu allemaal wel kommer en kwel maar dat is het trouwens niet. We genieten erg van ons mannetje en zijn stapelverzot op hem. Het wordt ook steeds leuker vinden wij. Maar zwaar vinden we het wel. Ik ben tijdens mn zwangerschap ook heel moe geweest, vooral de eerste 3 maanden. Ik moet er niet aan denken dat ik dan niet meer zou kunnen rusten. Maarja, tegelijkertijd lijkt het me ook wel heel leuk. Ook voor ons zoontje, om een broertje of zusje te hebben. Mijn man heeft geen broers of zussen en als zijn ouders er niet meer zijn, dan is hij alleen. Hij heeft wel wat familie maar ook niet veel. En de herinneringen en het 'nestgevoel' kan hij dan niet delen. Niet dat je om die reden zou moeten kiezen voor een tweede trouwens maar het speelt wel mee vind ik. En voor mijn gevoel is ons gezinnetje nog niet 'af'. Maarja, we moeten het wel aankunnen... Sommigen van jullie zeggen dat ik nog wel wat tijd heb. Maar je hoort toch wel dat het na je 36e allemaal wat moeilijker wordt om zwanger te worden en ook dat de kans op een kindje met een handicap of aandoening groter wordt. Als ik naar mijn eigen ouders kijk, ik heb nog 2 broertjes, dan hebben zij 3 totaal verschillende kinderen gekregen. Ook als baby waren we al heel verschillend. In karakter en in uiterlijk. Ik was als baby en als kind heel makkelijk. Stabiel, vrolijk en makkelijk. De tweede was een huilbaby die pas ophield met huilen toen hij kon lopen. Maar hij is altijd een moeilijk persoon gebleven, ook nu is hij lastig te peilen. De derde zat er een beetje tussenin. Dus ja, hoe groot is de kans dat een tweede weer veeleisend en prikkelgevoelig is? Misschien slaapt de tweede wel goed overdag...En ja, zo blijf je twijfelen en denken....
Hoi Hier ook een moeder met 2 kleintjes. Het leeftijd verschil is 17 maanden. 1e zwangerschap: tot verlof heerlijk genoten en geen kwaaltjes. Toen verlof begon zeer veel last van carpaal tunnelsyndroom gehad wat ook na de bevalling nog een poos aanhield. De bevalling was kort maar heftig (6 uur) Onze eerste meid is heel makkelijk. Sliep al snel door en was overdag heel wakker maar gezellgi. Ze is heel ondernemend en actief 2e zwangerschap: tot 30 weken geen kwaaltjes maar daarna wel wat maar kwam vooral door spanningen op het werk. Ik vond het wel veel zwaarder omdat je inderdaad geen rust kan nemen overdag omdat je er nog een hebt lopen. De bevalling heb ik als zwaarder ervaren doordat we een nacht niet hebben geslapen door de weeen. Maar bevalling was op zich nog kort (10 uur) ons tweede kindje lijkt qua uiterlijk heel erg op haar zus maar qua karakter niet. Ze heeft heel veel gehuild de eerste periode maar dat gaat nu langzaam aan steeds beter. Ze is een echte slaapkop maar het lukt haar overdag maar moeilijk om in haar eigen bedje te slapen. In de draagdoek bij mij is ze zo weg. Langzaam aan zijn we dit aan het afbouwen maar ze heeft erg de behoefte om dichtbij mama te zijn. Over twee weken is mijn verlof voorbij maar slaapt nog niet door dus dat zal ook wel zwaar worden. Voor de rest zijn prikkels haar als snel te veel. Ach alles zal op den duur wel makkelijker gaan. Is alleen de eerste jaren wat hectisch.
Hoi, Hier eigenlijk hetzelfde, Ryan is bijna 1 jaar maar nog vind ik het best zwaar soms. Ik heb zelf wel heel erg genoten van mijn zwangerschap, ik voelde me op en top vrouw en dat zag je dan ook echt. Ik heb me in mijn hele leven eigenlijk nog nooit zo goed gevoeld. Mijn bevalling is me ook niet heel erg tegengevallen kleine 10 uur gelegen(wel anderhalfuur liggen persen) en een knip. Maar toen ik 's nachts alleen in een kamertje in het ziekenhuis naar mijn kleine vent lag te staren, drong het ineens tot me door dat ik volledig verantwoordelijk was voor dit kleine mensje. Ik ben al niet zo zeker van mezelf, dus ik was/ben soms nog echt bang dat ik het niet kan allemaal. De eerste paar weken ging het eigenlijk best goed maar toen begon het huilen, ik kreeg Ryan niet meer stil en liep soms uren met hem rond. Hier bleek ook dat hij heel gevoelig voor prikkels was. Het is met kleine stapjes beter geworden maar toch schieten mijn schouders soms helemaal vast als hij weer begint te huilen. Wat gelukkig wel zo was, is dat Ryan snel de nachten doorsliep. En wat jij ook had is het moeilijk vinden dat je niet meer je eigen gang kon gaan. Ik verweet mijn vriend wel eens dat hij gewoon lekker naar zijn werk kon en ik maar thuis met een huilend kind zat! Wat ik deed (nu kan er voorzichtig om lachen) is soms pas 15:00uur mijn 1e boterham eten, of soms gewoon niet naar de WC gaan. Ik hou verschrikkelijk veel van mijn stoere vent en lach ik wat met hem af op een dag, alleen die onzekerheid mag van mij wegblijven ! Soms heb ik de kriebels voor een 2e kindje maar toch wachten wij nog wel even voordat we er weer over gaan nadenken ook al hoor je vaak dat een tweede toch vaak wel veel makkelijker is.
Hier twee meiden, oudste is 5 jaar en de jongste is net 1 jaar. De zwangerschappen waren ongeveer gelijk, de tweede bevalling was sneller dan de eerste. De eerste weken nadat de jongste er was vond ik het wel even zwaar, want je kunt je niet alleen maar richten op de kleine, de oudste wil ook aandacht. Meeslapen tijdens slaapjes zit er niet echt in, want je kunt de oudste niet alleen laten. Maar na de eerste weken is het mij ontzettend meegevallen. Je weet inmiddels alles al zo'n beetje, dus die vervelende onzekerheid die je bij de eerste hebt is er niet. Daardoor heb je meer ruimte om te genieten van de kleine. Daardoor was ik ook relaxter en maak ik mij niet snel druk om dingen. Dingen die ik nu onbenullig vind, maar toendertijd een big issue vond. Ook ik vind de stap van nul naar 1 kind groter dan van 1 naar 2. Je leven is er al op ingericht en qua ritme ben je eraan gewend. De tweede hobbelt daarin mee. Maar ik moet wel zeggen dat ik het leeftijdsverschil van vier jaar heerlijk vind. De oudste is gek op haar zusje en helpt met van alles mee. Ze is uiteraard allang uit de luiers dus kan zelf naar de wc en kan zichzelf aan- en uitkleden enzo. Met 1 of 2 jaar leeftijdsverschil zou ik het (denk ik) zwaarder hebben. Het karakter van de twee is tot nu toe een verschil van dag en nacht. Echt totaal anders en toch helemaal hoteldebotel van elkaar
"niemand om het nestgevoel mee te delen" als je enig kind bent. Sja maar wat als je het later niet goed met elkaar blijkt te kunnen vinden? Hoe vaak hoor je niet dat broers/zusters geen contact hebben omdat ze elkaar niet liggen. Dus dat weet je toch nooit van te voren
ja dat is absoluut zo....en daarbij denk ik niet dat als je geen broers of zussen heb dast je weet wat je mist... Ik heb dat dus niet en mis het ook niet hoor.. even ontopic...hehe mijn eerste zwangerschap was ik heel bang onzeker zal ik het wel goed doen...en voelde me alles behalve mooi en aantrekkelijk, maar toen mn dochter dr was was dat over... 2de zwangerschap precies anders om...voelde me goed...buiten het feit dat ik last had van bekkeninstabiliteit...genoot van mn zwangerschap niet echt veel kwaaltjes...maar toen mn zoon er was werd ik onzeker... er zit 10 jaar tussen die 2 (ze zijn trouwens helemaal gek op elkaar) dus ik kon wel gewoon de tijd voor mezelf nemen, mn dochter was oud genoeg...dat scheelt denk ik ook een stuk...