Mijn bevalling op het toilet van het ziekenhuis...

Jaja, jullie lezen het goed. Om 16:02 ben ik de trotse moeder geworden van een dochtertje wie geboren is op het toilet van het ziekenhuis.
Gisterenochtend ben ik mijn slijmprop verloren. 'S middags verloor ik slijm met bloed. Dit de hele dag door, dus er zat iets aan te komen.
Vannacht heb ik enkele "weeën" gehad. Elke keer als ik ging plassen en terug in bed kwam, had ik harde buiken. Maar niet zo erg dat ik niet kon slapen ofzo. Ik heb dus ook gewoon redelijk geslapen vannacht.
Vanochtend om 08:30 hadden we eerst een CTG, echo en consult bij de gyneacologe in het ziekenhuis omdat ik 10 dagen overtijd liep.
Verteld over het slijmverlies en deze zei dat dat mooi was en dat er toch iets aan het gebeuren was.
Eenmaal thuis kreeg ik een schoonmaak woede. Alles heb ik schoon gemaakt. Wel 4 keer mijn hele huis stofgezogen, de laatste was weg gewerkt, meubels afgenomen, sommige kennen dat wel.
Om 13:00 kreeg ik regelmatig krampen. Maar of dit weeën waren...? Net of ik flink ongesteld was, maar dan iets erger.
Om 14:15 toch maar de verloskundige gebeld. Deze was er om 14:45 en zei eerst nog dat die "beneden" krampen eigenlijk geen ontsluiting geven... Maar bij controle bleek ik toch al 3 cm te hebben! :wow:
Na overleg besluiten we om geleidelijk aan richting ziekenhuis te gaan. De verloskundige moest nog even kolven en we hebben rond 16:00 in het ziekenhuis afgesproken.
Mijn man heeft om 15:10 onze oudste dochter uit de klas gehaald, en mijn schoonvader was om 15:30 thuis om op te passen.
Dus wij richting het ziekenhuis. Om 15:45 kwamen we aan.
We werden door verwezen naar een verloskamer, en na onze spullen neer gezet te hebben wilde ik nog even plassen.
Aangezien alle toiletten in de buurt bezet waren, moest ik de gang terug lopen en daar naar het toilet gaan.
Onderweg kwam ik mijn verloskundige tegen en deze besluit even mee te lopen. Onderweg nog een wee weggepuft, en wij richting het toilet.
Mijn man kwam mij achteraan en de verloskundige besluit om dan maar alvast in de kamer alles klaar te zetten en dat me man bij mij blijft.
Om 15:50 heb ik geplast en wilde ik opstaan...
Op dat moment voelde ik het hoofdje letterlijk zakken en kreeg ik flinke persdrang... Ze kwam eraan!
Ik heb mijn man iemand laten halen en deze kwam gelijk aan gerend. Zij heeft op het alarm knopje gedrukt en binnen no-time stonden er nog 3 verpleegkundige bij ons, in de toch al krappe toilet.
Mijn eigen verloskundige zag iedereen rennen en vraagt wat er aan de hand is. Er wordt geroepen dat er iemand op de toilet aan het bevallen is en zij vraagt nog "Toch niet mijn vrouwtje?"
Daar wordt geen antwoord op gegeven, dus zij volgd iedereen naar het toilet. Zij ziet mij en vraagt nog half lachend "Wat doe jíj nou?"
Inmiddels was ik op een baarkruk gezet en mijn verloskundige vraagt nog of ik niet naar een bed begeleid kan worden.
Daarop komt het antwoord dat het hoofdje al staat en een perswee later wordt onze dochter geboren!
Op het toilet van het ziekenhuis, om 16:02!
Zoals jullie kunnen begrijpen was iedereen behoorlijk van slag. Ik, ons dochtertje, mijn man, maar zeker ook het voltallig ziekenhuis personeel!
Ik blijk het gesprek van de dag te zijn! Zelfs de kantine juffrouw heeft het over ons.
Om 18:30 ben ik weer thuis.

Haar naam is Noa Noëlle en ze weegt 3650 gram.

En ik was nog zo bang dat deze bevalling net zo lang zou duren als de eerste. 64 uur... Nou, alles behalve