Ik wil dit even van me afschrijven.... Vorig jaar dec mijn spiraal eruit gehaald omdat we een tweede kindje wouden.... Zou opzich een makkie zijn aangezien ons dochtertje in de eerste ronde raak was..... De eerste twee maanden wist niemand het..... De twee maanden erna ook niet.... We waren bezig met alle voorbereidingen voor ons trouwen dus fanatiek met testen was ik niet.... Klussen deden we wel fanatiek... En toen was het mei.... Ik dacht ja het duurt wel ff maar komt goed voor me dochtertje dr eerste verjaardag zal het wel lukken.... En toen was ik een week overtijd.... Maar negatieve testen wat raar en ineens op me dochter dr verjaardag bah ongesteld en toen drong het door.... Het zal wel een tijdje duren... Elke maand weer een teleurstelling en elke maand weer een beetje hoop.... Maar het voelt zo anders... Ik voel me intens gelukkig omdat ik moeder ben maar intens verdrietig telkens ik weer een negatieve test en handen heb.... Tja ben wel 22 kg zwaarder en na heelveel onderzoeken heb ik een vleesboom... Die ze in de gaten gaan houden...en ja januari moeten we naar de gyn.... Maar dat wil ik niet... Ikwil gwn dat het lukt en als ik mijn ei kwijt wil bij mensen om me heen hoor ik " je moet gwn geduld hebben, wees gelukkig met je dochtertje, niet zoveel stressen" maar weet je hoe het voelt? Iets zoo graag willen en dat het gwn niet lukt...... Ik schrijf dit gwn in tranen want ik zie door de bomen het bos niet meer... Graag kom ik in contacten met vrouwen in een soortgelijkesituatie zpdat we mekaar kunnen steunen.. Pfoe
heftig meid... begrijp je gevoel. Ik hoop voor je dat de gyn je bespaard zal blijven en dat het alsnog spontaan gebeurt..... Rustig aan
Heel herkenbaar, ik zit nu in bijna het zelfde schuitje. Voor de eerste hebben we 9 maanden moeten oefenen, dus ik was er al vanuit gegaan dat een tweede op zich zou laten wachten. Dus na ronde 9 begon ik toch wel echt mijn geduld te verliezen en na ronde 12 was ik er helemaal klaar mee. Zeker toen er mensen om mij heen zwanger raakte van de 2e waarmee ik tegelijkertijd zwanger ben geweest. Wij zijn nu net de onderzoeken ingegaan bij het ziekenhuis. Dit is dus nog allemaal even afwachten.
herkenbaar meid! ik ben oom vorig jaar december gestopt met de pil. Wij willen zo graag ons eerste wondertje! ondertussen is het hier ook nog niet gelukt en elke maand is die verdomde telleurstelling weer. als ik met mijn verhaal bij mn beste vriendin aanklop (die het ook als enige weet) zegt zei ook alleen maar dat we er teveel me bezig zijn en niet zo moeten stressen...ja kan zei makkelijk zeggen zei was binnen 3 mnd zwanger. je voelt je zo machteloos omdat er niet gebeurd wat jij wilt. maar hier even je hart luchten helpt hoor succes meid hoop snel op een positieve test!
Jeetje meiden! Ook een dikke knuffel voor jullie! Makkelijk is het zeker niet.... Maar hoe krijg ke weer hoop! Dat is de vraag die ik mijzelf ook blijfavragen
Ook hier herkenbaar. Bij de oudste 2 in 3 en 1 maand zwanger. Ik heb de mirena laten zetten en binnen 2 jaar weer laten verwijderen. Al die tijd voelde ik mij anders, er klopte iets niet. Ook toen hij er uit was voelde ik mij niet mezelf. Zwanger worden lukte niet, maand na maand. Naar de gyn geweest niks te ontdekken. Na 14 maand was ik voor het eerst zwanger. Dat jaar werd ik uit eindelijk 3 keer zwanger. 3 keer ging het mis. Toen 3 maand aan de pil gezeten. Gestopt en ik voelde mij weer als van ouds. Had het gevoel dat ik een soort van gereset was. 2 maand later was ik zwanger, vanaf het moment dat ik het wist dag 26 wist ik dat het goed zat. Meid ik weet hoe het is, verlies de moed niet. Een hele dikke knuffel voor jou! Tuurlijk ben je blij met wat je hebt, dat zijn zulke dooddoenders. Als je nog een kindje wilt is dat een onvervulde leegte wat veranderd in verdriet. Of je nou 0 1 19 kinderen hebt.
💜💜💜💜 doet me zoooo goed om jou bericht te lezen! Hier de mirena na 6 maanden eruit en ook ik voel me sinds dan niet meer mezelf💜 dankjewel