Hallo allemaal! In 2019 heb ik eens een topic geopend over onze buurvrouw. Nu denk ik dus dat ze borderline heeft. Het ene moment scheld ze ons verrot en de andere dag zwaait ze naar ons en krijgen we tijdschriften van hun. Ze heeft hele erge last van stemmingswisselingen. Heeft iemand ervaring met borderline of heb je het zelf? Hoe werkt dit in je hoofd? Ik wil dit graag weten zodat ik weet hoe ik met haar gedrag moet omgaan. (Ter info. Als ik met mijn dochter in de tuin speel dan laat ze express de hele tijd haar hond blaffen zodat ik me erger en ik weet dat ze er om lacht dat zien de andere buren vanuit het raam. Ze probeert ons te treiteren en ik weet niet waarom). Is negeren de beste optie bij iemand met borderline? Of wil diegene juist aandacht? Ps. Ik weet natuurlijk niet of ze dit heeft maar naar wat zoeken op Google lijkt dit er wel op
Heb er geen ervaring mee, maar heb je ook persoonlijk contact met jullie buren? En doet ze dit bij iedereen? Denk dat negeren het beste is, niet laten merken dat je je irriteert? Mensen die negatieve aandacht vragen, vinden het vaak vervelend als je ze dan positief benaderd Maar als het borderline zou zijn, geen idee eigenlijk.. zou in ieder geval niet zomaar aannemen dat het borderline is.
Ja misschien ben ik beetje te kort door de bocht. Maar ik vraag het me gewoon af hoe dit werkt in iemand zn hoofd. En dat bedoel ik niet negatief. Ze doet dit bij iedereen. Het is gewoon heel vaag omdat die stemmingswisselingen wel heel heftig zijn! Zo is ze de leuke buurvrouw en de volgende dag is het weer helemaal mis haha. Ze wil blijkbaar een reactie van mij maar die krijgt ze niet. Ik hou er niet van om te gaan schreeuwen. Ze zijn niet benaderbaar want als je met ze wil praten zeggen ze dat er corona is of familie problemen en vliegen ze naar binnen. Alleen als ze buiten voor het huis in de tuin bezig is wil ze nog weleens een praatje maken maar over serieuze dingen niet. Haha
Mijn zusje heeft borderline, heb er niet zulke goede ervaringen mee. Overigens zou mijn zusje nooit tegen minder goede bekenden zoals buren zich zo laten kennen, maar ik weet niet of dat typisch is voor mijn zusje of bij borderline hoort.
Ik heb zelf borderline gehad, alleen wat jij omschrijft is denk ik geen borderline, maar een andere psychische aandoening. Als je borderline hebt, heb je inderdaad last van stemmingswisselingen. Alleen je zal nooit bewust iemand treiteren, en daar dan ook nog eens om lachen. Vaak als je borderline hebt en je hebt een moment heel erg last van boosheid/verdriet, dan op dat moment uit dat zich ook zo door ruzie te maken etc. Maar dit doet diegene niet echt bewust, het is echt de stoornis waar ze geen controle over heeft. Nog meer typische kenmerken zijn; impulsief gedrag (denk aan geld smijten, teveel alcohol etc), verlatingsangst, moeite met sociaal contact (niet durven aangaan/onderhouden), en heftige emoties waar diegene geen controle over heeft. Ze weten vaak ook niet wie ze zijn/wat ze voelen. Bij een kleine tegenslag kunnen ze al snel in depressie raken. En wat jij eraan zou kunnen doen? Eerst misschien wat meer erover opzoeken, om te kijken of ze het wel echt heeft? En ga anders een keer een gesprek met haar aan, vraag hoe het gaat, of je iets voor haar kan doen. Mensen met psychische klachten voelen zich intens eenzaam, alleen als zij echt geen contact wil, dan kan jij helaas verder niks.
Mijn moeder heeft borderline, en ik vind persoonlijk dat daar niet mee om te gaan is tenzij je jezelf compleet weg cijfert. ik noem haar niet meer mijn moeder, heb haar al ruim drie jaar niet gesproken en ben het ook niet meer van plan. Zij maakte mijn jeugd verschrikkelijk en heeft tot aan drie jaar geleden mijn leven ontzettend negatief beïnvloed. Bij mij kwam het breekpunt dat mijn zoon er bij betrokken raakte, toen ging ze te ver. Omdat het mijn biologische moeder is heb ik er 27 jaar over gedaan om afscheid en afstand te nemen. Wanneer het Gewoon iemand was, zoals een buurvrouw zou ik niet eens de moeite nemen. Toedeledokie en tot ziens. ik ben tevens een ruim halfjaar in therapie geweest om emotioneel afscheid te kunnen nemen van mijn biologische moeder. Mijn psycholoog gaf hierbij ook aan dat borderline de heftigste stoornis is voor haar om mee om te gaan en deze mensen over het algemeen meer kapot maken dan je lief is. Dat het vaak de keuze is tot gekwetst worden of afscheid nemen.
Ik heb dezelfde ervaring met mijn zusje en dat geldt vast niet voor alle mensen met borderline, maar eerlijk? Ik zou heel hard wegrennen (ok, zit dan wel nog middenin het drama, maar toch). Het is vreselijk.
Heel erg om te horen! Vreselijk! Helaas zijn er inderdaad mensen met borderline die gewoon niet genezen. Ik heb geluk gehad dat het kwam in combinatie met veel stress en depressie. Inmiddels helemaal genezen. Maar als iemand het zo heftig heeft, dan is het inderdaad beter om afstand te nemen. Wat je zegt klopt ook; het beïnvloedt je leven heel negatief. Ik hoop dat je nu wel je rust gevonden hebt! lekker aan jezelf denken, dat is het belangrijkste.
Oei, een klant van mij is, wat ik begreep zware borderliner. Heel jong meisje, onverwacht zwanger geraakt, over een paar maanden komt haar kind op de opvang. Ik ben benieuwd, na het lezen van jullie reacties. Niet dat ik er ineens anders in sta ofzo, maar wel benieuwd wat ik van haar moet verwachten.
Helaas herkenbaar. Ook ik heb zo’n biologische moeder. Een hele tijd heb ik geen contact gehad. Tot ik hoorde dat ze therapie volgde en het goed ging. Ik heb toen voor de laatste keer geprobeerd contact met haar te hebben. Mijn oudste dochter was net 4 toen ze vroeg wat er toch altijd met oma aan de hand was en dat ze vond dat ze zo raar deed steeds. Dat was voor mij genoeg aanleiding om mijn kinderen niet met zo iemand om te laten gaan dus ik heb geen contact meer. Overigens kun je bij borderline het vaak of helemaal goed doen, dan zullen ze vaak veel voor je over hebben. Als je, in hun ogen, iets hebt gedaan dat niet oké is zullen ze er ook alles aan doen om dat te laten merken. TS, als er iets is gebeurd wat in de ogen van je buurvrouw niet goed was is het best mogelijk dat dit een trigger was om zo te doen.
Ik heb ook zo'n zusje en vind wegrennen de beste tip... echt, als het alleen een buurvrouw is waar je niets mee hebt, raak er niet bij betrokken. Ik heb na al die jaren eindelijk de stekker eruit getrokken. Wat een rust.
Ja dit dus. Ik had de stekker eruit, maar nu ze weer bij mijn ouders woont kan ik er niet omheen en het is alweer een al drama en stress.
Overigens past treiteren en lachen idd meer bij andersoortige problemen, denk aan antisociale stoornissen. Mijn ervaring is dat een borderliner veel meer gehaaid is, in het verborgene. Op het oog sociaal en leuk, maar wel een mes in je rug en dat elke dag. En dat eronder gewoon heel veel angst om alleen te zijn en verlaten te worden zit. Wat dan weer door de eigen daden bewerkstelligt wordt.
Pfff wat erg voor je hoe staan je ouders erin? Kunnen ze het zien dat ze ziek is? Mss kan je ze vaker bij jou thuis uitnodigen.. Dat is ook echt onderschat he.. dat het niet die ene zieke persoon is, maar dat je als ouder of zus ook helemaal kapot gaat van alle drama stress intriges..
Klopt. Volgens mij is er een mooi boek over borderline uitgebracht: "I hate you don't leave me". Hier ook ervaring met borderline. Maar adhv jouw info uit je post lijkt het niet op borderline.
Ja mijn ouders gaan eraan onderdoor, maar ze willen niks negatiefs over haar horen, dus het is heel lastig helaas.
Zoals ik jouw beschrijving lees herken ik ook geen typisch 'borderline gedrag'. Mijn moeder heeft bordetline. Dit heeft grote invloed (gehad) op mijn leven. Ik lees nu veel uiterste van jullie. Wegwezen of jezelf wegcijferen. Op zeker hoogte snap ik dit, maar ik wil ook een tegengeluid laten horen. Ik heb een goede band met mijn moeder. Het is niet een typische moeder/dochter band. Maar zeker hou ik van haar en ben blij met haar in ons leven. Wat mij heel erg heeft geholpen is het onderscheid zien tussen uitingen van haar ziekte en haar persoonlijkheid. Ze heeft het, ze is het niet. Ik heb mijn verwachtingen aangepast richting haar en ben mij er heel bewust van wat ik wel/niet deel met haar en toelaat van haar. Klinkt vermoeiend, is het soms ook. Maar staat niet in verhouding van de liefde zie ze onze kinderen geeft en geluk dat wij ook in haar leven brengen. Waardoor de zware periodes en momenten voor haar door te komen zijn met wetenschap dat wij er allen blijven.
Herkenbaar mijn ouders zijn fysiek en emotioneel ook tot de bodem gegaan omdat ze zo zielig is... dat herken jij ook vast... Vorig jaar ging ze te ver en was het eindelijk klaar. Ik heb zitten janken van opluchting maar nu moeten ze nog steeds herstellen. Ze zijn nog steeds zo vreselijk kapot. Sterkte Suus, het valt niet mee. Zorg dat jouw gezin hier niet onder lijdt. Knuffel!