Wat moet ik nou?

Niet iedereen heeft nou eenmaal direct het oermoeder gevoel. Soms moet dat groeien.. En dat is helemaal niet erg

Je hebt een pittige bevalling gehad en dat gaat natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten. Je bent pas recent bevallen en ook hormonen nemen (heel vaak) een loopje met je. Doe ik het allemaal wel goed, ben in wel goed genoeg om mama te zijn enz enz.. Gevoelens die we allemaal kennen. Heel normaal!

Wat fijn dat je partner je zo goed ondersteunt! Voor buitenstaanders is het allemaal heel makkelijk praten, maar het gaat er om wat jij en je partner je goed bij voelen en hoe jùllie het afspreken. Daar heeft een ander geen snars mee te maken.

Geef het wat tijd.. Leer je kindje rustig kennen..

Wat je ook kunt doen is eventueel contact opnemen met je verloskundige en je gevoelens met haar delen.

Dikke knuffel en maak je geen zorgen. Je zal het geweldig doen!

 

Je verteld dat je Asperger hebt. Hoe zit dat bij jou met veranderingen? Voor iedereen is het krijgen van een (eerste) kindje een ingrijpende gebeurtenis. Ik kan mij voorstellen dat het schakelen iets lastiger is met Asperger.

Ik had ook even tijd nodig om het te laten groeien. Bij beide kindjes. Bij de tweede ook minder tijd en rust om hem snel goed te leren kennen. Ook was hij de eerste maanden een huilbaby. Zo zeker als dat ik was bij de eerste, zo onzeker was ik bij de tweede. Ik was bang dat die afstand zou blijven. Maar elke dag groeit het een beetje. En het moment dat de kleintjes gericht naar mij lachte nam het gelijk een grote sprong. En ook de eerste keer dat je zo'n klein kinderstemmetje mama hoort zeggen is heel erg fijn voor de band.

That said is het misschien ook wel heel fijn dat je een begeleider hebt. Die dichter bij je staat en beter kan inschatten of het binnen de normale grenzen valt. En kan signaleren wanneer het richting een evt pnd gaat.

Verder ben je misschien erg prikkelgevoelig? Probeer veel momentjes van rust in te bouwen. Waarin je lekker de tijd kan nemen om een band op te bouwen. Sta af en toe stil en neem de tijd om waar te nemen.

 

Ik herken het zelf niet echt en heb dus niet echt tips. Wel moest ik bij het lezen gelijk denken aan een artikel die ik laatst gelezen heb op een blog:

Moederliefde - 2WMN

Misschien geeft dit het artikel het gevoel dat je niet de enige bent, want dat ben je ook echt niet! Geef het de tijd. Het is allemaal niet niks. Opeens verandert er heel veel en die hormonen werken ook niet mee. Blijf er vooral over praten. Het komt wel goed!

 

Alleen al het feit dat je hier een topic opent en je bang bent hem misschien emotioneel te verwaarlozen geeft al aan dat jij je zorgen maakt om zowel jezelf maar ook hem! Je hebt nu al zorgen om je kleintje wat volgens mij alleen al betekent dat je ontzettend van hem houdt! Net zoals hier staat zijn hormonen echt rare dingen. En dan heb je alles en iedereen om je heen die je onzeker maken. Vergeet daarbij niet de tijdschriften en dingen op tv over hoe mooi alles wel niet moet zijn na een bevalling. Nou dat is het gewoon niet. Er komt ineens een kleine krummel in je leven die je niet kent. Waarom huilt hij, hoeveel wil en moet hij eten, wat vindt hij prettig? Je moet elkaar echt leren kennen en straks ken je elkaar door en door en komt het grote houden van echt! Goed dat je in gesprek gaat met je begeleider! En dat je vriend je zo steunt! Je psst nu al goed op jezelf door aan te geven dat er iets niet klopt. Dat maakt je al een fantastische moeder!

 

Ik proef ook een beetje uit het verhaal dat je huis op huis contact hebt gemist maar dit kan gewoon nog steeds hoor. Lekker Luka alleen in een luier op je blote borst leggen.

 

Dit vind ik zo lief geschreven, zit er gewoon bij te huilen haha Stomme hormonen (ongesteld..) Sluit me hierbij aan, TS.

 

Zoals anderen al zeiden, moederliefde moet bij sommige vrouwen groeien. Soms hoor je wel eens dat moeders gelijk verliefd zijn op hun kindje als hij of zij geboren is. Maar dat gebeurt lang niet altijd. Bij mijzelf ook niet en ik heb geen Asperger. Toen ons eerste kind geboren werd, had ik totaal geen band met hem. Na een paar weken was het zelfs zover dat ik dacht: als ze hem nu bij me weg zouden halen, dan zou ik het niet eens erg vinden.... Maar dat moedergevoel komt vanzelf. Als je je kindje beter leert kennen, als het zich gaat ontwikkelen, rollen, kruipen, eerste stapjes. Ik zou onze zoon niet meer kunnen missen nu!

Heel goed om het vandaag aan te geven bij je begeleider, wellicht heeft die tips om er mee om te gaan.

Geef het de tijd, het komt goed!

 

Het is echt een kwestie van doen. Ga hem vasthouden, ga hem voeden, ga samen onder de douche en ga lekker bloot samen in bed. Zoveel mogelijk huid-op-huid. Dat maakt bij hem én bij jou stofjes aan. Zie het maar als een chemisch proces wat je op gang moet brengen.

 

Helaas herkenbaar je hebt een zware bevalling gehad wat niet ging zoals je had verwacht/ gehoopt. Je moet jezelf de tijd gunnen en rustig opbouwen. Veel vasthouden, knuffelen, voeden lekker huid op huid.
Het komt echt wel maar misschien nog wat meer tijd nodig. Veel blijven praten!

Onze uk kwam met 34.5 dus het ging ook niet zoals we dat bedacht hadden. Heb hem wel even op me gehad en daarna meteen controle en naar de neonatologie. Hij heeft nog 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en kort daarna bleek hij verborgen reflux te hebben waardoor hij uren en uren dag en nacht huilde.

Ook bij mij kwam het uit eindelijk en nu ben ik niet bij hem weg te slaan. (Ook een mama's kindje)

Het komt echt goed en je zal echt een goede mama zijn!!! Dikke knuffel!

 

Ik zit met tranen in mijn ogen.... herken het helemaal! Heb na mijn bevalling een postnatale depressie en angststoornis gekregen. Mijn zoon is nu 16 maanden en ik ben aan het herstellen maar ben er nog lang niet. Ga met je vriend naar de huisarts, en spreek met je begeleider. En negeer je omgeving.

Als ik het zo lees.. Ben je een lieve mama, alleen al het feit dat je je hier veel zorgen om maakt, maakt dat je een goede mama bent. Zoek hulp want er is zoveel hulp voor na de zwangerschap, schaam je nergens voor naar je man toe in ieder geval, de rest van de wereld komt vanzelf wel.

 

Bij beide kinderen was ik na de geboorte verliefd op ze, dat houden van moet groeien naar mate je je kindje leert kenne. Althans bij mij was dat zo.

Dat zal bij jou ook zeker komen. Een kindje krijgen is een hele verandering (hormonen) die je zelf een plaats moet geven en waar je in moet groeien. Komt helemaal goed.

En buitenstaanders hebben altijd makkelijk praten en weten het altijd beter. Dat zal je nog op veel fronten ervaren

Komt goed. Praat erover vooral met je partner.

 

Je hebt een pb

 

Lieve meid.. ik zelf heb geen roze wolk meegemaakt en geen van mijn vriendinnen ook niet. Alles was eng en nieuw en alles draaide om de baby. Ik heb ook geen leuke start gehad en was altijd blij als ze sliep maar binnen 3 maanden zaten we wel op 1 lijn en waren we dikke maatjes.
Je moet echt op jezelf vertrouwen. Jij als mama doet het altijd goed.. echt. Ik weet zeker dat je binnen 2 maanden alles anders ziet

 

Denk dat dit wel iets verder gaat dan gewoon doen. Het is een combinatie van hulp én de dingen (stap voor stap!) doen.

Ik herken je verhaal wel. Ik heb dit ook gehad en hulp gezocht. Echt, zoek hulp. Anders kom je in een negatieve spiraal en wordt het erger. Je kunt dan steeds meer (emotioneel) afstand gaan nemen en dit voelt Luka ook. Ik ben naar de huisarts geweest en hij heeft mij doorverwezen naar een psychiater in het ziekenhuis. Dit ging via de pop-poli. Ze zijn gespecialiseerd in zwangere vrouwen en vrouwen die net een kindje hebben gekregen.

Je voelt je schuldig en rot naar je kleintje toe en tegelijkertijd lukt het je niet om de dingen te doen die anderen wel 'gewoon' doen. Het voelt als een enorme opgave en dan weer schuldig, want 'dit hoort toch niet'?

Met mij gaat het veel beter en ben stapelgek op mijn kereltje. Toch heb ok nog steeds dagen dat ik helemaal geen zin heb om er voor hem uit te gaan ik moet me dan uit bed slepen. Zie dan weer de lach op zijn gezicht en nu pas kan ik daarvan genieten.

Ben ik dan een slechte moeder? Nee, ik doe alles wat ik kan om voor mijn ventje en voor mezelf te zorgen. Dit heeft alleen een tijdje geduurd voordat ik dit besefte. Als ik een rotdag heb, voel ik me wel een slechte moeder en dan zoek ik steun bij de mensen die het wel snappen. Mensen die dit niet hebben meegemaakt kunnen dit moeilijk begrijpen. Logisch, omdat je het gevoel niet kent. Mijn schoonouders hadden weinig begrip voor mijn situatie. Prima, alleen dit heeft wel de consequentie dat ik nu minder bezoekjes afleg naar schoonouders omdat ik me nog niet oo mijn gemak voel en dat is nu heel belangrijk; veiligheid!

Meid, zoek hulp. Het is niet iets om je voor te schamen. Echt niet! Sterkte

 

Wat heeft jouw begeleider gezegd van de situatie?

 

Ach wat verdrietig dat je zo onzeker bent en ook van je (schoon)familie commentaar krijgt! Hopelijk kun je de opmerkingen van je af laten glijden, al wil eens flink stampvoeten wel eens helpen. Bij mijn (schoon)familie moet ik altijd eerst boos worden voor er geluisterd wordt grrr. Maar goed, ik herken je gevoel deels. Bij mijn oudste zoon was ik een soort van in shock de eerste weken na zijn geboorte. Na een paar dagen werd hij opgenomen in het zkh en ik heb moeten knokken om bij hem te mogen blijven. De borstvoeding liep niet goed en ik had vreselijke bekkenpijn. Ik deed het volgens mijzelf allemaal verkeerd en in plaats van liefde voelde ik alleen maar angst. Angst dat ik hem niet goed verzorgde, angst dat hij dood zou gaan in zijn slaap (lekker opbeurend sorry), angst dat hij mij een rotmens vond Tot hij na een paar weken mijn stem hoorde terwijl hij op papa's arm lag en zich naar mij toedraaide en de mooiste glimlach ooit produceerde. Hij had mijn stem herkend, hij kende mij en hij vond me toch leuk! En op dat moment kwam dat cliche moment dat de wolken openbraken en er een stel engeltjes met een harp op een regenboog naar ons toe gleden

En toch heb ik achteraf gezien wel degelijk geworstel met PND en daar niet de juiste hulp voor gekregen. Ik ben heel prikkelgevoelig vanwege PTSS en kon het soms echt niet aan allemaal. Dat is met Asperger niet anders. Mijn oudste heeft PDD-Nos en die heeft ook af en toe zijn eigen momentjes, dat kan ik hem beter even laten. Als daar commentaar op komt van buitenstaanders, dan wil ik het best een paar keer vriendelijk uitleggen. Maar ik laat niemand doorzagen over hoe ik iets moet aanpakken!

Hopelijk heeft je begeleider wat goede tips voor je en kan je vriend je verdedigen tov van de familie. En probeer stap voor stap contact te maken met je zoon. Ga naast elkaar op bed liggen en kijk naar hem. Zijn kleine dopjesneus, die lange wimpertjes, die kleine wriemelvingertjes. Kijk in eerste instantie gewoon. Als je er klaar voor bent, laat hem dan je vinger pakken en kijk naar zijn reactie. Mogelijk gaat hij op een gegeven moment huilen, weet dan dat dit geen afwijzing is naar jou toe. Baby's huilen om allerlei redenen, maar bij hun moeder zijn is daar geen een van, echt niet. Neem hem vervolgens bij je, dit hoeft niet lang te zijn, gewoon even aan zijn haartjes ruiken en over zijn ruggetje wrijven. Breid dit vervolgens uit, neem hem bij je in de draagdoek, geef hem zijn voeding, ga naast hem in bed liggen als hij slaapt. Voor je het weet ben je ervan overtuigd dat jij de meest gelukkige moeder op aarde bent, omdat jij dit perfecte exemplaar mocht krijgen. Je komt er echt wel meid! Oh en bij de jongste ging die wolk meteen open, ik voelde meteen die moederliefde die zo overweldigend is. Daar voel ik mij niet schuldig over. Soms kun je het gewoon even niet, maar opgeven zit er niet in en jij kunt dit echt

 

Beste Emma,

Verschrikkelijk he om je zo te voelen. Mijn kleine is nu 3 en een halve maand en ik begin er nu pas een beetje bovenop te komen. Ik heb net als jij zo'n pittige bevalling gehad en ook dat eerste huid op huid contact moeten missen. Als ik er dingen over lees schiet ik nog steeds vol. Onze kleine man kwam via een spoedkeizersnede die ook nog eens onder algehele narcose moest omdat de ruggenprik niet wilde. Een paar uur later was ik pas bij hem en mijn man op de kamer en hij werd toen al gauw opgehaald door de ambulance om naar het WKZ gebracht te worden. Die eerste quality time heb ik dus ook helemaal gemist.
De eerste maanden heb ik me net zo gevoeld als jij beschrijft. Via het maatschappelijk werk in het ziekenhuis ben ik bij een psychologe van het ziekenhuis terecht gekomen die me nu stapje voor stapje verder helpt en ik kan nu gelukkig zeggen dat ik wél blij ben dat hij er is.

Het huid op huid contact vond ik erg moeilijk en vind ik nog steeds moeilijk. Ik knuffel hem wel maar gewoon gekleed. Ik denk dat dit misschien ook komt door de start die we hebben gehad.

Het is erg lastig dat jullie omgeving geen begrip toont voor jouw gevoel. Hier hadden we gelukkig wel begrip uit onze omgeving.

Mijn man heeft autisme en we zijn tijdens mijn zwangerschap naar een lezing over ouderschap met autisme geweest van het autisme kennis centrum. Hier deed Sigrid Landman ook haar verhaal. Zij heeft zelf asperger en had ook een verschrikkelijk moeilijke tijd toen haar dochter geboren werd. Zij heeft er een boek over geschreven. Dat heet moederen met autisme.

Het is niet niks zo'n bevalling en dan heb je daarnaast te maken met hormonen en jouw asperger dat is gewoon heel erg lastig. Weet dat je niet de enige bent die dit zo heeft er wordt alleen nooit veel over geschreven en gesproken helaas waardoor het voelt alsof het niet zo hoort.

Ik wil je heel erg veel sterkte wensen en hoop dat je met de juiste begeleiding straks kan genieten van je kindje.

 

Hoi,


Hoe is het met je? En met de kleine?
Hier geen autisme oid, ook geen postnatale depressie maar zowel bij de 1e als 2e heel veel huilen, heel slecht slapen door heftige allergieën en reflux. Het dreef me af en toe echt tot wanhoop. De jongste is nu ruim 9 maanden en nu pas begint het genieten, af en toe was het houden van hier ook ver te zoeken en ging het gewoon op de automatische piloot.

Blijf hulp vragen hoor! Het gaat om je kindje! Een goede hechting is wel erg belangrijk en het is ook belangrijk dat jij het in je hoofd op een rijtje krijgt, een kind krijgen is gewoon heel erg heftig en het heeft gewoon rust en tijd nodig...