Drie weken terug zijn wij trotse ouders geworden van weer een prachtig meisje. Ik heb een keizersnede gehad dus ben nog steeds herstellende. We hebben al een dichter van ruim 3,5. Pittige tante, altijd al wel geweest. Naarmate de zwangerschap verstreek werd het steeds erger. Zodra manlief thuis kwam van zijn werk, was het bal. Alleen maar uithalen en grenzen opzoeken. Met het avondeten werd alleen gespeeld en liep ze maar uit te stellen. Gaat ze expres hele verhalen vertellen of ze moet ineens nodig naar de wc, om maar onder het eten uit te komen. Gevolg, soms een paar hapjes eten op maar vaak schoof ze haar bord gewoon weg en weigerde ze pertinent te eten. Na het eten werd ze er niet gezelliger op. Tot ze op bed lag, irriteerde ze in welke vorm dan ook. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, begon het weer. Ze zag me aan komen strompelen en blokkeerde de deur voor me zodat ik niet naar binnen kon. Vervolgens sprong ze op de bank waar ik met m'n benen omhoog zou moeten zitten, maar denk maar niet dat ze aan de kant ging voor me. Ze haalde expres uit naar de wond of kwam op me af rennen alsof ze bovenop me wou springen waardoor ik natuurlijk enorm schrok. Dit alles met een gemeen lachje op haar gezicht. Ook papa moet het ontgelden. Ze haalt hem ook uit en bij hem kan ze net even wat verder gaan en dat weet ze dus daar maakt ze dan ook gebruik van. Zodra zij naar boven gaan voor het avondritueel bad/douche en naar bed Daan hoor ik alleen geschreeuw en gebonk boven. Ze springt overal op, vliegt als een razende door alle kamers heen en luistert niet naar papa. Ze slaat, schopt en heeft manlief zelfs al een paar keer gebeten. Het avondeten is drama. Dit is nu dag 3 dat ze zonder avondeten naar bed gaat. Op de gang zetten heeft totaal geen nut. Ze lacht je gewoon uit, trekt alles uit de kasten en haalt even haar handen langs het raamwerk. Als het te lang duurt schopt ze gewoon even flink tegen de deur aan of zet een enorme keel op. En iedereen hoor ik zeggen "Ja het is voor haar ook allemaal even wennen. Een nieuw zusje bla bla bla..." Maar tegen haar zusje is ze super lief! Ze geeft haar alleen kusjes en knuffels. Dus mijn vraag is... Is dit nou echt wennen? Of is dit gewoon jennen (en dat is dan zacht uitgedrukt)?
Onze dochter deed ook ongeveer zo, verschrikkelijk was ze.. Opstandig niet luisteren, brutaal en voornamelijk heel erg schoppen kwam niet tot nauwelijks meer bij mij.. En toen broertje geboren was was het de eerste week redelijk en daarna begon het weer, hier hebben we haar apart aandacht gegeven, gewoon echt even samen wat doen.. kleine man bij de ander en wat leuks doen,. en heeel erg consequent blijven en een hele lange adem hebben... Succes meid..
Bedankt voor je bericht. Dus je denkt wel dat het wennen is aan de situatie? Papa doet al zoveel mogelijk dingen met haar want ik ben nog niet zo mobiel. Met alles wat ze doet, geven we complimentjes. Bij het slijmen af zeg maar. Wat wil ze dan nog meer? Pfffff... Hoop dat dit gedrag onderhand af gaat nemen want voor mijn man is dit ook niet leuk thuiskomen.
Hier nu 24 weken zwanger.. en mijn dochter word ook met de week irritanter! Ze haalt mij echt het bloed onder de nagels vandaan! Boos worden (slaan).. niet willen eten.. Maar tegelijkertijd heel gek met mijn buik/baby.. knuffelen kusjes geven Ik denk dat het wennen is.. Maar door mijn klachten HG en sondevoeding.. daarna lange tijd slapjes en nu bekkenpijn.. dus minder mobiel. Wel probeer ik veel dingetjes te doen met dr.. zo is ze heel flink met zindelijk worden en doet ze vooral moeite als ik er ben.. (vandaag was ik ff weg en 2 ongelukjes) Maarr als ik even bij de kruidvat of zeeman kom kijk ik vaak even naar een kleinigheidje zoals een puzzle voor 1,50. En dan ga ik lekker puzzelen. Of even samen kleuren/stoepkrijten.. heerlijk! Misschien dat je iets als kleuren of puzzelen wel samen kan doen? Iets simpels in huis wat ze leuk vind?? Ik betrek onze dochter ook bij bijv heel simpel een rompertje kopen dan mag zij de kleur kiezen. Of als ik een lakentje koop kies ik 2 en daarvan mag zij de juiste kiezen. Geboortekaartje hadden wij 2 uitgekozen en dochter was doorslaggevend. Tot nu toe werkt dit!! Hopelijk straks ook nog als onze tweede uk er is
Het lijkt wel of dit ons verhaal is. Hier echt precies hetzelfde. Niet luisteren, de kont in de krib gooien, slaan, uitlachen als ze in de hoek moet, maar wel weer supergoed voor haar kleine broertje. Vooral het naar bed gaan en eten is echt drama. Niet op d'r stoel willen zitten, niet in bad willen, luier verschonen duurt n uur, op bed leggen na n half uur smoesjes kun je eindelijk naar beneden en dan maar hopen dat ze niet snachts wakker wordt. Ik lees even mee voor tips, de enige tip die wij toepassen is tot 10 tellen, rustig blijven, positief blijven benaderen en goed gedrag belonen. Succes hopelijk gaat deze fase snel over voor ons beide
Hoi, Heb hier geen ervaring mee hoor maar is de oudste niet gewoon jaloers? Nu moet het de aandacht delen, alles is veranderd. niet gek toch dat die dan uit de band springt en met zichzelf geen raad weet? Misschien proberen de oudste echt momentjes te geven met alle aandacht? Als de baby slaapt?
Ze te zien vraagt ze overal extra mama of papa tijd, ze wil niet vervelend zijn maar gewoon langer bij papa en mama zijn om zeker te zijn dat papa en mama wel nog evenveel van haar houden nu er een broertje bij is
Zelf kan ik me niet voorstellen dat ze jaloers is. Ze is heel bijdehand en ik denk dat ze dit dan wel enigszins zou laten blijken. Klinkt misschien raar voor een 3 jarige maar laatst zei ze ook "de kindjes in de speeltuin vinden mij niet zo leuk hè?" en dat vond ik zo sneu. Ze is heel enthousiast en vindt kindjes super leuk en lief. Ze speelt het liefst met iedereen maar helaas zijn andere kindjes niet zo en dat voelt zij met haar 3 jaar al zo goed aan. Maar ze laat ons niet merken dat ze aandacht tekort komt ofzo. Het is echt zodra mijn man de deur opent bij thuiskomst na z'n werk, breekt zij de toko af. Zo sneu ook voor hem want na een lange dag werken denkt hij leuk bij zijn vrouwtjes thuis te komen en dan krijg je dat...
Maar dat is een bekende manier voor peuters om exclusieve aandacht te vragen. Want negatieve aandacht is ook aandacht. En jaloezie om ouderlijke liefde en aandacht heeft niks met andere kinderen te maken. Ze hoefde haar mama en papa immers nooit te delen met andere kinderen. En nu wel.
inderdaad, natuurlijk zegt ze niet: mama, ik ben jaloers! Ook gaan ze niet lief op schoot zitten want dan wordt er daarna verwacht dat ze weer alleen gaat spelen en dat wil ze niet. Zodra papa thuis is gaat ze gewoon aandacht vragen, negatieve aandacht is ook aandacht. als ze veel herrie maakt en dingen kapot maakt wordt er naar haar gekeken en geluisterd. Ze wil gewoon laten weten dat ze er ook is dus: extra stout zijn want dan kunnen papa en mama niet om haar heen. En als papa en mama boos worden heeft het effect en doet ze het nog een keer. Dat is algemeen bekend, gewoon hele logische kinderpsychologie.
Succes hoor, ik zou het niet beter doen dan jij maar dat van kinderpsychologie ben ik toevallig op afgestudeerd
Ik zou denk ik ook proberen haar heel persoonlijke aandacht te geven. Daarnaast bepaald gedrag negeren, of haar bij de arm pakken, weg zetten en verder gaan, zonder iets te zeggen. Verder erg gericht zijn op het positieve. Lastig lijkt me hoor! Hier niet een gelijke situatie maar wel een kind van 3,5 die erg uittest, brutaal is enz..