Met m'n handen in het haar, hoe pak ik dit gedrag aan?

Voor gedragsproblemen hoeft een kind niet een schooljaar over te doen hoor, dus daar hoef je niet bang voor te zijn.

Gelden er duidelijke consequenties aan haar gedrag? Zowel thuis als op school?

 

Ik zou het eerder bijzonder vinden als kinderen van deze leeftijd alles deden wat er van hen verwacht wordt. Oftwel: ik denk dat het gedrag van je kindje helemaal niet zo gek is. Misschien kun je je eens bedenken waar het vandaan komt. Soms uit onzekerheid of verandering in sterke emoties. Emoties die niet passen in het plaatje 'doen wat er van je gevraagd wordt' of 'gewoon doen'. Ik zou me proberen te verdiepen in wat er aan haar gedrag vooraf gaat. De oorzaak.
Ik ben zelf gevoelig en daardoor nooit uit de verf gekomen op school. Ik deed over het algemeen wel wat men van me vroeg maar heb daardoor nooit kunnen ontdekken wat ik zelf goed kan of graag zou willen. Ik vertel dit, omdat ik een licht wil werpen op: 'wil je wel dat een kind precies doet wat een ander zegt'. Als ik wat meer temperament had gehad was dat vast heel anders uitgekomen.
Mede daardoor denken wij aan het montessorionderwijs voor onze zl. Hij zit daar nu op een peutergroep en de leidsters vertelden me dat veel kindjes die vast lopen op regulier onderwijs wel uit de verf komen in het montessorionderwijs of soortgelijken.

Misschien heb je hier wat aan. Tis een lap tekst, maar werpt misschien een ander licht, aangezien je aangeeft dat op dit moment weinig werkt.
Respectvol communiceren met de Gordonmethode - Kiind Magazine

 

hoi, wij hebben ook een dochter met een sterke wil, wij zeggen vaak tegen elkaar: daar gaat ze nog ver mee komen in haar leve! en dat geloof ik ook echt, maar het maakt de opvoeding niet gemakkelijker...

Is er een baby bijgekomen ik het gezin?

Ik zou het baby spelen in een rollenspel los zien van het zich als baby gedragen. een gedrag kun je ze op aan spreken maar in hun spel zijn ze vrij volgens mij.

ik ben ook benieuwd naar de huidige aan pak van de juf; of de dingen die ze al geprobeerd heeft.

 

Hier ook een kind die erg temperamentvol is. Als ze iets niet wilt, doet ze het niet. Ze is dan nog 3 jaar, maar ik vrees dat ook wij tegen dit soort problemen aan zullen lopen als ze straks naar school moet. Wel wil ik iets met je delen. Enkele weken geleden ben ik bij een kindertolk geweest. Klinkt zweverig (het is geen babyfluisteraar hoor, dat is wat anders). Ze passen de Presentchild methode toe (fluisterkind). Kort samengevat: het gedrag van je kind is een boodschap voor jou. Dit krijg je vertaald, zorgt voor besef bij jou en verandering. Ik wist niet zo goed wat ik hier van moest verwachten, maar vreemd genoeg paste het precies allemaal. Details wil ik liever niet zo op internet publiceren (je mag me ook een PB sturen). Alleen de bewustwording heeft mij al in bepaalde opzichten veranderd. Toeval of niet: het heeft zeker tot gedragsverandering gezorgd bij mijn dochter. Niet dat het temperamentvolle eruit is en dat hoeft ook helemaal niet, maar ze is wel een stuk makkelijker geworden.

 

LIgt het nu aan mij dat ik vind dat de juf dit gedrag moet aanpakken, niet jij?

Je kan thuis rustig praten over school en haar stimuleren om flink te zijn in de klas en benadrukken hoe leuk school is. Maar het lijkt me geen goed idee om thuis consequenties te koppelen aan haar gedrag op school. De juf is daar de 'baas', dus zij moet een manier zoeken om je dochter in de pas te laten lopen.

Daarmee bedoel ik overigens helemaal niet dat de juf jouw kind op te voeden heeft. Maar je verhaal gaat volledig over niet luisteren op school. Dat is toch het domein van de juf? Tenzij het natuurlijk zo ernstig is dat de juf wilt samenzitten met jullie als ouders om oplossingen te zoeken, maar dat lees ik hier niet?

 

Hier ook zo'n dochter. Echter is het wel onder controle tot nu toe.
Ik geef haar vaak 2 keuzes, niets? Dan negeer ik haar compleet. Kan iets niet door de beugel dan spreek ik haar daar op aan. Is ze brutaal waarschuw ik 1 keer dat ze gewoon tegen mama kan praten. Niet? Dan mag ze even op de trap. Blijft ze niet zitten op de trap? Dan zet ik haar net zo vaak terug (zonder iets te zeggen) totdat ze blijft zitten. Dat trap gebeuren is eigenlijk al over. Maar het koste wat energie. Ze heeft altijd een weerwoord en een "maar". Die onderbreek ik af en toe ferm. Dan geef ik aan dat ik aan het praten ben en ik straks naar haar luister. Drama ga ik sowieso niet op in, dat doe je maar even ergens anders. Prima dat je zo doet, maar wel even ergens anders. Als je dan gewoon kan praten of iets kan vragen luister ik graag naar je.
Ik doe alles op ooghoogte anders komt het niet aan. Ik vraag haar om oogcontact anders komt het ook niet aan.

Wat hier geheel averechts werkt is actie reactie. Dus als ik mij stem verhef, of het niet aan kan maakt ze daar gebruik van. Maar goed ik ben ook maar een mens. Als het dan eens gebeurt word ik direct herinnert waarom het niet werkt.

Gelukkig heeft onze dochter een fantastische juf. Die begrijpt het helemaal. En daarbij is onze dochter echt niet de enige.
Ik zie het ook als iets moois. Maar het is wel aan ons om haar op te voeden en enigsinds bescheidenheid mee te geven.

Die van ons is trouwens een onderhandelaar eerste klas. Heeft ze van haar vader. En daar bedank ik hem regelmatig voor.. NOT! Ghehe

 

Wij hebben trouwens ook een periode gehad dat ze heel veel als een klein kindje ging praten en gedragen. Ik loste het op door er soms even specifiek aandacht aan te geven. R. kom maar even bij mama, dan mag je even mijn baby zijn. En dan het spel meespelen. Als ik er dan klaar mee was gaf ik haar aan dat ze dan nu weer grote R. was.

Vaak hielp dit. Als ze dan verviel in weer praten als een baby etc. Zei ik dingen als: och ik kan je niet verstaan zo, praat maar even als een grote R.

 

Hier ook zo een.. Noemen hem onze eigenwijze mormel.. Als hij iets niet wil, dan doet hij het ook niet..

Hij is nu net een paar weken bezig op de basisschool, omdat hij van december is ook een twijfelgeval voor groep 1 of 2 volgend jaar. Maar dit helpt hem niet. Is gelijk ook zijn enige probleem.

Thuis zijn we ook strikter geworden met hem. Wil je je schoenen niet aan doen. Prima, ik zet je achterop de fiets en je schoenen in het mandje. Wil je je jas niet aan doen, idem dito. Wil je niet eten, prima, maar als je 10 minuten later zeurt om een snoepje staat dat bord eten er weer. etc.. Hij moet toch ook leren dat sommige dingen gewoon ook moeten.

Op school gaan de basis dingen wel goed, zeker als juf hem even een seintje geeft 5 minuten van te voren. Opruimen, schoenen/jas halen etc doen ze per groepje en dan gaat hij wel met het groepje mee. Bij zijn schoenen en jas wil hij graag piepen dat het niet lukt. Als juf kijkt zit hij er om te huilen, draait juf zich om heeft hij ze binnen een paar tellen aan. Gewoon toneelspel dus. De stagiair zei dat gisteren ook nog, hij had de invaljuf vorige week ook in de maling genomen. Helaas wist de stagiair zijn nukken wel en heeft de invaljuf even ingeseind. Moest hij toch zijn eigen dingen doen

Ik ben vooral voor consequenties ervaren. Doe je iets niet is dat prima, maar het kan een gevolg hebben. Zoals niet buiten spelen omdat je schoenen niet aan zijn. Of geen knutsel mee naar huis als iedereen dat wel heeft. Om het buiten spelen geeft hij wel en binnen een paar dagen ging dat ook goed. Knutsels zeggen hem nog steeds weinig, maar dat vinden juf en ik ook niet erg. Juf pakt dit aan in overleg met ons, en we pakken dit gezamelijk aan. Thuis krijgt hij ook minder zijn zin (vooral mijn man werd er bewust van). Je kunt wel een uur aan mijn kop zeuren om iets, maar als ik al gezegd heb van nee, dan is het nee. Zeuren ga ik zeker niet belonen. Soms als hij rustig word en wat anders gaat doen, dan pak ik alsnog een kwartier later wat hij wilde, om hem te belonen voor het rustig worden..

 

Hier is de jongste in november in groep 1 begonnen en volgend schooljaar zal ze nogmaals groep 1 doen. Hierbij speelt vooral haar gedrag, vooral het eigenwijze niet mee willen doen in de groep. Dat is toch wel een vereiste hier in groep 2. Ze zal echt moeten luisteren en mee moeten doen met de werkjes anders red ze het gewoon niet. Natuurlijk is een eigen wil goed en zal ze er ver mee komen zoals iemand al benoemde maar ze moet ook leren dat ze soms dingen zal moeten doen die ze eigenlijk helemaal niet wil. Hoort er 'n u eenmaal bij op school.
Dit is trouwens niet het enige waardoor ze groep 1 nogmaals zal doen, daarbij speelt ook spraak en de motorische ontwikkeling een rol.
Onze "rode draak" , zoals wij haar wel eens noemen, heeft gewoon een sterke eigen wil en dat is erg leuk, maar soms wat lastiger

 

Ik ben van mening dat als juf een probleem heeft met jouw kind, dat dat zeker weten wel jouw probleem is!
Sorry ben echt allergisch voor ouders die hun handen van hun kind af trekken zodra ze op school vastlopen.

Als ik dit zo lees komt dit gedrag thuis ook voor. Zoals eerder genoemd zou ik goed uitzoeken waar het vandaan kan komen. Alleen temperament lijkt me een onderschatting. Het lijkt me wel echt een pittig meisje en de kunst is om aansluiting bij haar te vinden en haar te begeleiden naar passend gedrag op school. Als er teveel focus op haar gedrag alleen komt en dit wordt elke keer bestraft dan krijg je nu al een negatieve spiraal en dat is zo moeilijk te doorbreken. Dwingen en afstraffen werkt volgens mij nooit. Misschien is ze nog niet helemaal toe aan school of spelen er andere factoren wat maakt dat ze nog niet wil voldoen aan de "eisen" die bij haar leeftijd horen.

Ik vind haar verzet wel zo groot dat ik zou adviseren er iets mee te doen. Het klinkt niet als een kleuter die af en toe geen zin heeft om te luisteren.
Misschien kan een kindercoach of psycholoog jullie begeleiden (klinkt misschien groots of alsof je kind niet goed is, zo bedoel ik dat zeker niet). Maar je dochter lijkt niet te bloeien en dat is zo zonde! En de maatschappij is zo gericht op gemiddelden en standaard. Daar past niet elk kind in, dat merk je dan vooral op school.

 

hoe doet ze dat thuis dan?
luistert ze naar jullie wel?
en zitten er consequenties aan haar acties?
je zegt dat ze goed kan volhouden.... tja ze moet toch weten dat ze niet altijd haar zin kan krijgen

 

Ik zei toch dat ik niet bedoel dat de juf je kind maar moet opvoeden?

Maar als je er niet bij bent, wat moet je dan doen? Je kleuter 's avonds straffen omdat hij of zij niet naar de juf geluisterd heeft?

 

Het lijkt me voor een kind wel lekker duidelijk als de ouders en juf een beetje dezelfde aanpak hebben. Daar heb ik in ieder geval de school op uitgezocht. Verschil is er toch wel, maar bijv; Als je thuis vaak toch nog toegeeft, en juf doet dat niet is school al snel vervelend.

 

Van wat ik begrepen had, is dat hier zeker niet het geval.

Ik heb overigens nooit afspreken met school gemaakt over hoe om te gaan met mijn dochter. Andere plek, mogelijk andere regels. Ik zie daar geen problemen in. Kinderen zijn slim genoeg om dat te begrijpen.

 

Dit is zo ongeveer wat ik bedoelde, maar dan duidelijker

 

Andere regels is ook geen probleem. Logisch, want een klas vs gezin is een andere situatie. Maar als ze thuis gewend is soms haar zin te krijgen na een half uur mopperen, dan zal ze dat op school ook proberen. Daar heeft juf geen tijd voor. Dat soort gedrag kun je thuis ook wel bijsturen lijkt me?

 

Klopt. Maar in de OP ging het enkel over moeilijk gedrag op school, niet thuis.

 

Misschien over het hoofd gezien maar hoe consequent ben je, doe je wat je zegt?

Dit heeft zoals andere zeggen ook invloed op school. Bij kinderen die zo koppig zijn kun je ze een een keuze laten maken. Niet meer dan 2.

Op school kunnen ze zeggen maak je het werkje smorgens of smiddags. Als het echt belangrijk is dat ze het moeten doen en ze doet niks laat haar maar niks doen. Misschien helpt een persoonlijk planbord. Kan ze zelf de "moet" werkjes inplannen. Meer overzicht en dus zelf "controle".

Verder uitzoeken waar het gedrag vandaan komt en in gesprek gaan met de leerkracht voor een plan van aanpak.