Angst pubertijd kind...

Nee ik maak mij geen zorgen en ik was echt een ramp als puber. Achteraf gezien is mijn gedrag heel goed te verklaren. Ik voelde me ongezien en had veel last van spanningen in ons gezin. Die spanningen hebben wij in ons huis niet. En de relatie met mijn kinderen is hecht. Een kind dat zich afzet doet dit omdat het zich los wil maken uit een veilige omgeving. Ik maak me eerder zorgen als een kind dit niet doet! Maar een kind dat echt doorslaat, mist vaak begeleiding en liefde afgestemd op de behoeften van dat kind. Uitzonderingen zoals stoornissrn daargelaten. Maar nee ik vind pubers juist erg leuk en heb er vertrouwen in dat wij onze zoons een veilige en stabiele basis meegeven. En dat de puberteit vast normaal gaat verlopen met hier en daar geknetter waarna ze eruit zullen komen als mannen waar ik nog steeds trots op kan zijn.

 

Mijn jongste lijkt verschrikkelijk op mij maar is in alles een stukje erger....
Nu ben ik een extreme puber geweest en weet ik dat zij ook heel erg zal gaan puberen maar.... Ik kan het nu heel goed vinden met pubers, regelmatig heb uk ze hier over de vloer met hun problemen omdat ik de begrijp, ik was vroeger net zo! hoop dat dat tegen die tijd nog steeds zo is!

 

Jullie die nu schrijven dat ze een vreselijke puber waren geven mij juist rust als ik aan de pubertijd van mijn kinderen denk. Soms kom ik mensen tegen die rustig netjes en beschaafd zijn en dan vertellen dat ze vreselijk waren als puber. Als mijn kinderen enge dingen doen zal ik zeker bang zijn. Maar als het moeilijk is zal ik altijd denken aan al die moeilijke pubers waar het uiteindelijk toch goed mee is gekomen.
Maar dat ts juist tegen de pubertijd opziet ?? Ik denk dan: Dan weet je misschien hoe je met het beste met je kinderen om kan gaan dan? In elk geval lees ik: Nooit in de steek laten, er altijd zijn voor ze...
Maar ze zullen ook natuurlijk moeten voelen dat ze niet zomaar alles kunnen doen. Wijsheid is dus nodig..

 

Ik heb echt geleerd om tot 10 te tellen toen onze dochter in de puber zat.
Zij ging ook uit in het weekend en dronk te veel, pakte mobiel niet op als ik haar belde en nog heel veel andere dingen. Blijf houden van je kind en echt soms kan je ze wel wat doennnn... Nu is het weer een aardige meid, die geen spat alcohol neemt en erg veel sport en een echte gezondheidsfreak is geworden. Met onze zoon nooit last gehad, is ook altijd een rustige jongen geweest. En blijven praten wat er in hun omgaat.

 

Ik maak me af en toe ook wel zorgen om de puberteit en dan vooral bij mn dochter. Ze lijkt heel erg op mij en ik heb ook echt wel dingen gedaan waarvan ik hoop dat mn dochter ze niet gaat doen. Geen extreem gekke dingen, maar ik had niet de meest stabiele vriendengroep zeg maar.
Ik vind het loslaten van mn kinderen best lastig soms en doe mn best om ze daarin niet te beperken. Ik mocht zelf vroeger vrij weinig en ik was daardoor in mn puberteit vaker bij vriendinnen dan thuis omdat er thuis veel regels waren. Ik hoop ook dat ik daar wat makkelijker in kan zijn en dat mn kinderen juist vaak hun vrienden mee naar huis nemen.
Uiteindelijk ben ik er zonder al te veel kleerscheuren doorheen gekomen en heb ik nu een gelukkig en stabiel leven. Dat is wat ik ook voor mn kinderen wil.

 

Ik heb eerder wel eens m'n hart vastgehouden als ik aan de puberteit van onze kinderen dacht. Ik ben niet zo'n babymoeder en riep dus steeds dat het zo fijn is als je die tijd achter de rug hebt, en dan riep iedereen: Wacht maar tot ze gaan puberen...
Nouja, op dat punt zijn we inmiddels wel beland en tot nu toe valt het gigantisch mee en heb ik liever pubers dan baby's
Oudste is een heel rustig en gemakkelijk kind, tweede is wat feller en zal de komende jaren nog wel eens streken uit gaan halen, maar de basis die we ze meegeven is vrijheid waar het kan en sturing waar nodig. Willen ze zelf beslissen? Prima, maar dan willen we van je zien dat je het kunt. Ze dragen dus echt zelf verantwoordelijkheid en hoeven zich niet knallend los te vechten. Zij maken keuzes en wij ondersteunen daarin door met ze mee te denken, de juiste vragen te stellen, enz.
Mijn ouders deden dat bij mij ook en ik kan niet anders zeggen dan dat het werkt als een tierelier

 

ik heb wel eens horen zeggen dat je kinderen net iets erger worden dan dat je zelf was..
nou ik mag hopen van niet..
ik ging er stiekem vandoor..
rookte al heel jong en kwam regelmatig dronken thuis..
ik werd wel behoorlijk vrij gelaten zolang ik maar op tijd thuis was en ik thuis mijn verplichtingen deed.
ik heb niet een heel fijne jeugd gehad en best wat meegemaakt dus misschien was het ook wel afzetten en mijn eigen ik ontdekken.
ik hoop dat de oudste blijft zoals ze is.
op de leugentjes om domme dingen na en hier en daar de grote mond is ze eigenlijk een heel braaf kind.
ik verwacht dat het met haar wel mee zal vallen eigenlijk.
met de jongste kan ik het nog niet zeggen

 

Soms maak ik me ook wel zorgen en hou m'n hart vast als ze naar de middelbare gaan. Oudste is 6 en jongste 4, dus nog lang niet aan de orde.
Vooral omdat je steeds vaker leest dat er weer 1 in mekaar geslagen is, omdat diegene bv verkeerd keek ofzo.

Ik zelf was als puber veelste braaf, altijd verstandig, max 2 alcoholische drankjes op een avond, thuis helpen, netjes naar school en huiswerk maken.
Als mijn jongens weer met mekaar klieren, brutaal zijn en het met mekaar in t vet hebben, denk ik weleens: had ik 't mijn ouders maar eens zo moeilijk gemaakt.

 

Ik maakte me vroeger ook zorgen. Inmiddels is mijn oudste bijna 14 (een jongen die flink voor loopt op zijn leeftijd) heb ik er het volste vertrouwen in dat het allemaal wel los zal lopen.

De basis die je je kinderen mee geeft is belangrijk. Als dit een goede basis is zal een puber daar altijd naar terugkeren als hij/zij zich geen raad meer weet.

Ze komen op een leeftijd dat ze eigen keuzes gaan maken, lastig maar een kwestie van loslaten. Ik heb inmiddels een goede manier gevonden om met onze puber om te gaan en ja soms botsen zijn keuzes of houding met hoe ik het graag zou zien maar ik de basis blijft het hetzelfde mannetje van vroeger met dezelfde normen en waarden waar hij toch steeds naar terugkeert.

Ik moet heel eerlijk zeggen, vroeger zag ik op tegen deze leeftijd, maar nu vind ik hem geweldig, soms een hele uitdaging maar een ook een heerlijke leeftijd.

 

Ik werk met pubers en ook ik zeg: liever een groep met pubers dan een baby. met pubers kan ik het communicatief beter af. Natuurlijk is het anders om moeder te zijn van een puber dan te werken met pubers! Ik hoor vaak: dat gezeur over mijn kamer opruimen! Dan probeer ik het met humor af te doen: "bij jou moet je dus niet op bezoek komen, want dan zouden de platjes je bespringen" we praten er even over en geef mama dan groot gelijk. Uiteindelijk zij ook wel hoor, maar dat zullen ze niet snel tegen mama zeggen, maar ineens is hun kamer opgeruimd. Zeg dan niet:"je hebt nu dus éíndelijk je kamer opgeruimd?!" Nee...zeg: wat ziet je kamer er netjes uit. Fijn hoor!" Of zeg gewoon niets Pubers nemen de complimentjes echt wel op (al lijkt het vaak niet zo: 'ja ja!' En kijken weer op hum telefoon). Complimentjes hebben ze hard nodig maar hebben wat moeite om het te ontvangen.

 

Ik kijk er naar uit zou ik bijna zeggen, lijkt me heerlijk. Gaat, als ze op mij lijken, vast behoorlijk pittig worden, maar ik zie ze er zeker niet tegenop.