Hoi dames! Sinds 4 dagen ben ik mama van mijn tweede zoon. Mijn eerste zoon in nu 2 jaar en negen maanden. Overdag helpt ie mee met luiers pakken, flesje maken e.d. Ook proberen we zijn ritme vast te houden, en samen en apart met hem te spelen. Alleen vanaf de eerste dag wordt mijn oudste zoon hysterisch als de baby huilt. Hij gilt zelf dan nog harder als de baby en is half in paniek. Als de baby dan ophoudt is hij ook stil. Hij komt dan een van ons halen of roepen dat we naar de baby moeten. Echter de baby huilt natuurlijk over de dag verspreid, en krijgt nu last van krampjes. Gevolg dat we nu echt periodes hebben met twee huilende Kids. Inclusief de avond en nacht. We gaan er van uit dat de oudste moet wennen maar toch. Heeft iemand tips om dit gedrag bij mijn peuter te stoppen?
Ik zou sowieso veel uitleggen. Dus dat baby's niet kunnen praten en dat ze daarom huilen. Dat je altijd probeert om de baby te troosten maar dat dat soms niet meteen lukt. En verder zou ik boekjes over baby's/broertjes/zusjes zoeken en voorlezen.
Zijn leven staat op zijn kop. Huilen is best een rot geluid. Het is sowieso even wennen. Hij heeft zich nou eenmaal niet zo goed kunnen voorbereiden als jullie. Wat hier hielp was gek doen. Gekke bekken, mee huilen, zingen, afleiden. De eerste dagen was het heftig, maar het zwakte al snel af. Het leek hier een beetje zo te gaan van 'hey wacht eens even, als de baby heel hard huilt dan stormt mama er op af. Goh dat zou ik ook wel willen'. Dus we zijn ook aan de slag gegaan om duidelijk te maken dat dat niet altijd zo werkt. Dus als de baby huilde op een jammerende manier. En hij er stil onder bleef dan was het toch even zijn momentje. Of als hij heel hard mee ging doen dan negeerde we hem een momentje. Ook mee nemen naar de speeltuin (vl) deed wonderen. We wisselde gewoon zo vaak af van aanpak dat hij er geen link meer tussen kon leggen. Maar het is best lastig als je alleen bent en twee echt over de toeren zijn. Want ja wie troost je als het nog niet tegelijk lukt.
Ik zou ook vooral zijn gedrag niet zien als iets negatiefs. Negatieve aandacht bijvoorbeeld. Zijn wereldje staat idd ook op zn kop en uiting daaraan gevenis juist heel belangrijk. Lastig. Dat wel natuurlijk. Uitleggen is een goede inderdaad. Bedenk je dat verdriet er ook mag zijn. Ook al is dat soms heel vermoeiend met ook nog een klein babytje erbij en alles wat daarbij komt kijken. Als ik naar mezelf kijk heb ik ook heel veel meegehuild met mijn huilende baby zoon. En nu nog soms. Verdriet kan bij sommige mensen iets harder binnenkomen.
Mijn oudste was even oud als jouw oudste toen haar zusje geboren werd en reageerde ook heftig op huilen. Bij haar was het gewoon echt oprechte emotie en had het niets met aandachtvragen te maken. Ze vond (en vindt) het gewoon moeilijk om haar zusje te zien huilen. Gelukkig ging ze niet hard gillen of huilen, maar we moesten er wel iets mee. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat babytjes veel huilen en dat dit niet altijd betekent dat de baby pijn heeft of verdrietig is en dat het huilen vanzelf minder wordt naarmate ze groter zou worden. Dit heeft dochter geaccepteerd, hoewel ze nog steeds best van streek kon zijn bij heftige huilpartijen. Ze is nu 4,5 en heel af en toe als haar zusje echt hard huilt, bijvoorbeeld tijdens een woede aanval (is bijna 2), zie ik nog steeds aan haar hoofdje dat ze van streek is. Ze is ook altijd zichtbaar opgelucht als ik zusje troost en laat soms haar eigen spel staan om het zelf te doen als ze vindt dat ik niet snel genoeg ben. Dus ik denk dat je het moet zien als iets positiefs. Je kindje is emphatisch en vindt het moeilijk om het gehuil aan te horen. Hopelijk werkt praten en uitleggen bij jullie ook goed! overigens neem ik aan dat er sowieso- ook als je niks zou doen- vanzelf gewenning op zal treden en het huilen zal stoppen. Zo zitten mensen nou eenmaal in elkaar .