Hallo dames, De titel zegt het eigenlijk al een beetje. Ik zit eigenlijk een beetje met een luxe probleem. Ik heb twee hele lieve en gezonde kindjes, maar toch is de wens voor een derde heel erg groot. Deze wens heb ik overigens altijd al gehad. Ik heb altijd al gezegd dat (als het me gegund is) graag 3 kinderen wil, dus het is niet nieuw voor mijn man. Maar mede door mijn psychische problemen wil hij het op dit moment nog niet en misschien wel helemaal niet meer. Hij weet het gewoonweg nog niet. Nu ben ik de laatste maanden weer erg stabiel, maar slik nog wel medicijnen hiervoor. Wat voor mij vooral moeilijk te verkroppen is is dat ik niet weet waar ik aan toe ben. Als hij nu gewoon zou zeggen: "schat, ik wil geen derde meer", dan weet ik dat en kan ik me er bij neer gaan leggen, maar hij laat het vooralsnog in het midden en wil hier volgend jaar op terug komen en dan een beslissing maken. Voor mij duurt dat te lang, ik wil het nu gewoon weten. Ben ik hier onredelijk in? Begrijp me niet verkeerd, het is een luxeprobleem en ben ontzettend blij met mijn twee gezonde jongens, maar het is gewoon niet compleet voor mij. Wat zouden jullie in mijn situatie doen en hebben jullie goede tips om hier mee om te gaan?
Ik zou in jou situatie, hoe moeilijk het ook is, toch echt proberen respect te hebben voor je man en zijn twijfels. Laat het rusten tot volgend jaar, en gun hem de tijd erover na te denken. Elk kind is een hele verantwoordelijkheid en daar zul je samen achter moeten staan. Dus als je nu door blijft drammen, zeuren en druk zetten, zegt hij zometeen 'en nu is het klaar, ik wil GEEN derde' om van jou gezeur af te zijn. Terwijl hij gewoon zijn mening hierover nog niet heeft kunnen vormen (omdat jij hem daar geen kans voor geeft). Geef hem dus de ruimte, hou op met erover zeuren, vragen en druk zetten, en leg je er voorlopig bij neer. Drang negeren is lastig, maar de kans dat hij er straks toch voor wil gaan omdat jij stabiel blijft, en hem de ruimte geeft, is toch echt wel aanwezig! Ik wens je wel heel veel sterkte, maar probeer je in hem te verplaatsten en te bedenken hoe jij je zou voelen als iemand je iets heeeeel belangrijks probeert op te dringen terwijl jij er nog niet aan toe bent en er nog tijd voor nodig hebt om er een beslissing over te nemen!
Ooh ik herken het helemaal! Zo zitten wij hier namelijk ook. Na de geboorte van de jongste, bleek mijn schildklier het bijna niet meer te doen, waardoor de symptonen die ik had, ik het beste kan omschrijven als een depressie. Nu zit ik ook een jaar aan de medicijnen en voel me sinds 6 mnd weer echt mezelf. De wens voor een 3de is hier ook, ook bij mijn man, maar hij wil eerst nog een jaartje wachten, omdat hij dan kan genieten van mij. Aan de ene kant snap ik dat wel...maar oei oei....die hormonen van mij! Die denken er heel anders over. Heb vanavond ook gezegd dat ik het echt niet zie zitten om nog een jaar te wachten. Als het aan mij had gelegen was ik allang zwanger geweest...
Heel herkenbaar! Hier liet mijn vriend mij ook bungelen, vreselijk. Hoe moeilijk ik het ook vond, ik heb het laten rusten en ben er een paar maanden daarna weer over begonnen. Hij wist het nog steeds niet maar weet wel hoe graag ik het wil. We hebben nu besloten om gewoon te vrijen zonder condooms en wel zien hoe het loopt.
Zo zat ik ook, ik wilde wel maar manlief niet. Hij heeft twee kinderen, waarvan 1 uit een vorig huwelijk. Hij wilde absoluut niet nog een kind, maar ik durfde mijn kinderwens nog niet uit te spreken. Tot twee maanden geleden.... Ineens kwam mijn man met stiefzoon mij vertellen dat mijn stiefzoon nog een broertje of zusje mocht.... Mijn man zat er al een tijdje over ma te denken..... Ik had me er eigenlijk bij neer gelegd Dat we er niet meer voor zouden gaan, hoe erg het ook kriebelde! En uiteindelijk..... Het is moeilijk als je zelf wilt, maar de ander niet. Mijn partner zei wel, alleen als ik denk het aan kan ivm mijn lichamelijke klachten. Ik heb zelf de beslissing genomen het aan te kunnen, omdat mijn dochter nu wat groter is en een hoop zelf kan doen.
Ik denk dat je gewoon geduld moet hebben en je man de tijd moet geven om zijn mening te vormen. Het lijkt me ook geen ideale situatie als je aan de medicijnen zit om dan zwanger te raken? En uiteindelijk als je hem gaat pushen zegt hij misschien ja om jou gelukkig te maken, maar dat zal hem ook geen goed doen.. Ik ken natuurlijk jullie situatie verder ook niet, maar mijn tip is om eerst alles helemaal voor jezelf op te lossen en op dat moment nog eens kijken naar wat jullie samen willen.
Thanx dames voor alle input. Ik weet verstandelijk ook wel dat ik gewoon geduld moet hebben en hem zeker niet een richting in moet pushen. Niemand wordt er gelukkiger van als hij een keuze maakt waar hij niet achterstaat. Kinderen krijgen is toch wel een hele grote beslissing, maar ik ben zo bang dat die derde er nooit meer gaat komen en dat zou ik heel moeilijk te accepteren vinden, terwijl het natuurlijk gewoon een luxeprobleem is.
Ik zou ook niets forceren want dat brengt alleen maar spanningen en als je psychische problemen hebt dan zijn spanningen niet zo goed. Bij mij heeft mijn man tijdje moeten zeuren voor een derde. Ik wou gewoon wat tijd ertussen na ons twee wonderjes. Ik wou absoluut gewoon genieten van de zwangerschap wanneer ik het wilde en wanneer de kids wat groter waren. En kijk, eind oktober verwachten we ons volgend meisje. En weet je welk gevoel ik nu heb.... ik wil ook nog wel gaan voor een vierde eigenlijk........ (en nu kijkt mijn man verschrikt hihi)
Ik vind het zoals jij het zegt geen luxe probleem,maar een verlangen naar,het voel hebben dat je gezin nog niet compleet is,en dat is normaal... Sommige vrouwen willen 1 kind anderen 5,en jij nu je 3e... Wij hebben dit ook gehad,mijn verlangen naar een 3e kindje werd steeds groter en ook omdat ik nog maar 1 zwangerschap mag hebben (lichamelijk vanwege 2ks en andere medische dingetjes ) Mijn man wilde eerst ook niet,maar zag na een tijdje dat ik echt heel graag zou willen en uiteindelijk na mijn onderzoek eind juni waarvan de uitslag positief was en ik groen licht van de gyn kreeg zei hij zelf,we gaan ervoor!! Mijn jongste word bijna 2 oudste is 4 en ik hoop zelf snel een positieve test in handen te hebben,maar je weet nooit hoelang dit gaat duren... Als ik je advies mag geven,zou ik eerst naar de huisarts gaan om dit bespreekbaar te maken ivm je medicijngebruik,daarna eens te kijken hoe of wat en je mannetje overal bij betrekken en misschien ziet hij dan ook iin hoe graag jij wenst en hopelijk gaat hij dan hier met je mee in. Hij moet er wel achter staan dat jullie nog een kindje op de wereld zetten. Succes meid en hoop op een mooie toekomst met nog een klein wondertje!!
En daarom zou ik op het moment dat het beter gaat dit ook eerlijk aangeven bij hem. Dat je het fijn vind als er nog een derde kindje mag komen. Dan kun je elkaars voors en tegens tegen elkaar afwegen en zo een overwogen beslissing maken zonder dat iemand er later spijt van krijgt!
Ik heb het luxe probleem dat we allebei graag een derde willen, maar dat we het oneens zijn over wanneer. Van mij mag het nu wel, van hem volgend jaar...
Ik zou zo graag ook een derde willen ondanks dat ons oudste zoontje zeer waarschijnlijk een vorm van autisme heeft en het best pittig is. Het verschil bij mij is dat ik er niet eens over durf te beginnen tegenover mijn vriend omdat ik gewoon bijna zeker weet dat hij het niet wil. Ik moet het dus echt uit mijn hoofd zetten en dat is best moeilijk en hopelijk kan ik gewoon snel accepteren dat we compleet zijn zo. Ik hoop natuurlijk voor jou dat hij het ook snel echt wilt en het ook snel raak is.
Hoi Ik heb ook twee kinderen (eentje van 9 en eentje van bijna 7). wij dachten klaar te zijn en hebben dan ook alle babyspullen weggedaan toen de jongste 4 was. En daarna begon de twijfel bij mij. Ik was 24 toen ik de eerste kreeg. Ik wilde eigenlijk nog wel een derde. Mijn man niet. Ik ben een controlfreak en snel gestresst en hij dacht dat ik 3 niet aan zou kunnen zonder overspannen te raken. Na een tijdje wilde hij wel en toen begon ik te twijfelen. Ging weer een hele tijd overheen en toen wilde ik wel en hij weer niet (kan het nog ingewikkelder??). Uiteindelijk heb ik me er bij neergelegd. Ik wist dat als ik lang zou doorzeuren hij wel overstag zou gaan maar ik wilde hem geen kind opdringen. It takes two to tango nietwaar. Dus paar weken geleden waren we op vakantie in het buitenland. Was al beetje aan het denken waar we volgend jaar naar toe zouden gaan toen hij uit het niks zei dat we volgend jaar dan niet op vakantie zouden kunnen. Want ja misschien hadden we dan al net een baby of zou ik misschien op het laatst lopen. Viel nog net niet van mijn stoel af. We hebben er nog goed over gepraat want ik wilde nu wel duidelijkheid. Het was niet dat hij geen derde wilde maar hij zag veel beren op de weg. Bv als ze gaan studeren (euh ja maar er zit straks minimaal 10 jaar verschil tussen de oudste en de jongste dus die laatste komt wat kosten betreft overal achteraan). Hij dacht ook, net als ik, dat als we het niet zouden doen vanwege praktische bezwaren we er later als het echt niet meer zou kunnen om zwanger te raken er spijt van kregen. Dus bij thuiskomst ben ik gestopt met de pil en hoop ik dat het snel raak is!
Pfffff ik zou ook zo graag nog 1 keer zwanger zijn, zo'n heerlijk klein mensje bij je te hebben, groter te zien groeien! Maar manlief vindt twee genoeg, eigenlijk meer mbt de financien. We verdienen prima maar toch is de maand eigenlijk altijd net t elang.... ik wil de babyspullen niet wegdoen omdat ik hoop blijf houden dat de economie weer aantrekt en we financieel iets meer overhouden aan het eind vd maand. Hopelijk wil hij er dan nog eens goed over nadenken.... maar wat is het moeilijk om je gevoel en je wens 'uit te schakelen'.... Mijn oudste is vier en de jongste bijna twee... Herkennen jullie dit? Liefs
Hier ook een enorme hunkering. We hebben beide een kind en zijn nu bijna 3 jaar samen. Met ups en downs, dat wel. Mn vriend voelt zich vreselijk genaaid door ex, die is er vandoor gegaan met zn dochter en na vechten mocht hij dr eindelijk weer zien. Als ik er over begin, mijn wens, zegt hij meteen: ja en dan, haal ik het ene weekend hier een kind en het andere weekend daar een kind. Dat doet mij vreselijk pijn want ik ben ervan overtuigd dat wij niet uit elkaar gaan ( alles kan, i know) ik snap zijn pijn wel, maar het leven gaat toch door? Je moet toch verder kijken. Hij zegt dat hij dat doet en gelukkig is zoals zijn leven nu is. We doen het al 2 jaar zonder bescherming (iets met zingen en een kerk ) en elke maand hoop ik weer ..... en elke maand huil ik tranen met tuiten als het niet zo is ....