Ik ben moeder van twee zonen (2 en 4 jaar) en heb twee moeilijke zwangerschappen meegemaakt. Forse bekkeninstabiliteit die bij de laatste zwangerschap heeft geleid tot o.a. een acute hernia. Ik heb na de bevalling een intensief revalidatietraject moeten ondergaan. Na twee jaar weer in staat om mijn werk te hervatten. Nu voel ik me goed, maar het blijft kwetsbaar. Nog steeds soms uitstraling in mijn been. Ben erg geschrokken van de tweede zwangerschap. Ik schijn nogal een extreem geval te zijn geweest, dus het heeft een tijd geduurd voordat duidelijk was wat er fysiek en spiertechnisch allemaal aan de hand was ivm herstel. Maar goed, de kriebels voor een derde kindje blijft, maar fysiek kan ik het niet meer opbrengen. Langzaam kan ik het beter accepteren. Maar het voelt wel als een soort taboe onderwerp, nl graag een derde kindje willen, en hierover verdrietig zijn dat het niet goed mogelijk is, terwijl ik eigenlijk al gezegend ben met twee prachtkinderen. Mijn omgeving snapt het niet, en ik ken eigenlijk niemand die hier ook zo verdrietig over is. De prijs voor een nieuwe zwangerschap kan ik ( en mijn partner) niet meer opbrengen. Ik merk dat mijn omgeving het snel wegwuift dat ik blij moet zijn met twee kinderen. Zelf kan ik het ook wegrelativeren met allerlei gedachtes, maar het verlangen en ook het verdriet blijft.. Wie herkent dit?
ja hier... Ik wilde altijd meer kinderen, nog steeds wel een beetje. Maar mijn verstand zegt me heel erg hard nee! Ik heb redelijke zwangerschappen gehad, geen bekken problemen ofzo. Maar ik kan 9 maanden niets binnen houden en mijn honger gevoel gaat weg...met alle gevolgen van dien. slap,moe,niet naar wc kunnen, niet kunnen plassen, rugpijnen...enz enz..... En ik heb bijna 3 maanden niets gedaan meer, ivm hoge bloeddruk.... Ben ook ingeleidt met zwangerschapsvergiftiging...en is uitgemond in keizersnede. Wat dus inhoud dat ik niet meer normaal mag bevallen nu..... Allemaal dingen die me zeggen, nee nooit meer...maar toch....die wens blijft. Als ik dat probeer te vertellem in mijn omgeving..is het je hebt een dochter en zoon...ze leven beide en zijn redelijk gezond....wees blij en gelukkig met wat je hebt. Tsjah.....moet nog wat verder leren er mee om te gaan, zoon is nog maar zo jong...misschien over een tijd dat het beter gaat. Nu zit ik nog vollop in de hormonen....
Hallo Antares, Zo te horen heb jij ook een pittige zwangerschap gehad! Ik ken de wisseling tussen dankbaarheid en verlangen ook goed. Tuurlijk ben ik dankbaar voor wat ik heb, heel erg zelfs. Maar het is ook pijnlijk om te beseffen dat het beter is om niet meer zwanger te worden, terwijl het verlangen er zo sterk is. Ik ben een tijdje geleden naar een psycholoog gegaan, en heb hierover gesproken. Had niet het gevoel dat ik hierbij bij mijn omgeving kon aankloppen. Mensen vinden het toch moeilijk om gewoon te luisteren zonder een oordeel te vormen en dingen weg te bagataliseren. Ik merk nu dat dat verlangen langzaam afneemt en minder pijnlijk wordt.