Hebben jullie dat gevoel weleens? Je wordt maar niet zwanger, terwijl om je heen iedereen zwanger lijkt te worden. Hartstikke leuk natuurlijk, maar waarom jij niet? Hoe hou je vol om te blijven proberen? Netjes temperaturen, ovulatietesten... netjes op en rond de ovulatie klussen met je partner en dan telkens weer hopen dat het deze maand raak zou zijn. Hebben jullie ook weleens de neiging om maar op te geven of blijven jullie onverminderd enthousiast? Ik vind het af en toe heel moeilijk hoor. Ik ga eind van de week weer testen, maar ik weet nu toch al dat ik weer niet zwanger ben. Ik kan pas in januari bij de gyn terecht, maar ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat het voor ons niet is weggelegd. En dan slaan mijn gevoelens gelijk op hol... wat doen we dan nog in ons nieuwe grote gezinshuis...? Dit hoeft niet over mij te gaan hoor... gooi je twijfels en frustraties er in dit topic gerust uit. Je moet je verhaal toch ergens kwijt... Liefs, Thauma
He Thauma, Wat naar dat je je zo voelt! Ik voel het hier eigenlijk net zo.. En wat je zegt.. 'het zal deze maand ook wel weer niet zo zijn'.. ik herken het helemaal! Ik ben blij voor een ieder om me heen, maar wil zelf ook zo graag dat streepje, het mag alleen elke keer niet baten. Jammer dat het nog zo 'lang' duurt, maar wel fijn dat je naar de gyn kan.. Anders voel je je helemaal zo 'machteloos' of niet? Hoelang zijn jullie al bezig? Maar hier dus nog iemand die je gevoel herkend
Heel herkenbaar meis en denk niet dat mensen hier elke maand weer met goede moed doorgaan Heb al tegen me vriend gezegd ik laat me baarmoeder dr uit halen Was weer ongesteld geworden dus zeer verdrietig Elke maand weer een teleurstelling en elke keer weer dat verdriet terwijl iedereen om je heen zwanger lijkt te worden
Lieve Thauma, Las je onderwerp en wil je zeggen: geef alsjeblieft nog niet op!!!! Zou je graag eens uitnodigen om eens onder het topic 'vruchtbaarheidsbehandelingen' te komen kijken... Daar zitten meiden die al jaren bezig zijn en ook al jaren in de medische malle molen zitten... En nog steeds niet opgeven. En zo zijn er prachtige verhalen van meiden die na 9 ICSI-behandelingen toch zwanger zijn geworden. Als de wens er is, is iedere maand die het niet lukt veel... Meestal mag je pas na een jaar proberen naar de gyn, maar zie dat jij in jan al mag. Ik hoop voor je dat er toch een wonder gebeurt en dat de medische malle molen je bespaart blijft. Tipje: doe de komende tijd eens ovulatie testen om zicht te krijgen op je cyclus (misschien doe je dat al), maar dan kun je ook 'beter timen'. Succes in elk geval!
Thauma, Klinkt jammer genoeg inderdaad bekend... Elke keer opnieuw die teleurstelling, en ondertussen hoor je bijna continu dat 't andere mensen wel lukt. Maar, moed blijven houden, niet zomaar opgeven. 't Is zoals Juulzon zegt, er zijn ook heel veel succesverhalen, zelfs na járen proberen. Succes meis!
Ik geef de moed nog niet op, maar het vertrouwen dat het zonder externe hulp gaat lukken is deze ronde wel zomaar erg gedaald. Ik heb deze ronde bijvoorbaat al geen vertrouwen in dat het gaat lukken, waarom? Geen idee. Als ik FF mag geloven heb ik sinds het tempen elke keer een goede tot hoge kans gehad qua timing, helaas dat mocht niet baten Verder denk ik aan vanalles: is het uberhaupt wel voor ons weggelegd? En als we een jaar bezig zijn, gaan we dan direct naar de huisarts, wil ik dat allemaal wel? Maarja voor hetzelfde geldt is het iets kleins en heb je maar een klein beetje hulp nodig. En als het nooit lukt wil (kan?) ik evengoed een leuk leven hebben, zonder continue het gevoel te hebben dat je iets mist? @thauma Ik kan me wel voorstellen dat je op een gegeven moment denk ik geef het op. Ik hoop dat je toch de moed erin kan houden. Het zou tenslotte iets leuks moeten zijn. Maar de romantiek gaat er op een gegeven moment wel een beetje af ja. Sterkte! En het is superfijn dat er succesverhalen zijn na jaren proberen, maar dat moet je wel kunnen. Ik vind het knap hoor, dames die zich door elke teleurstelling weer heen slaan. Ik wil enkel niet dat mijn leven alleen maar gaat draaien om zwanger worden. Het zou een prachtige aanvulling op je leven moeten zijn. (sorry voor m'n lange geklets)
hai thauma, ik geef t iedere maand weer op als ik ongi ben geworden. heb dan een aantal dipdagen maar daarna word ik toch weer positief hoe dichter de eisprong in de buurt komt! elke maand is het weer afwachten en hopen en inderdaad : iedereen in je omgeving is al zwanger of hebben al kids. ik ben al veel geld kwijt aan zwangerschapsvitamines, ovulatietesten en zwangerschapstesten. hoe lang moet je hoop houden vraag ik me ook wel eens af, maar dan denk ik aan de andere kant: mijn tijd komt heus wel! succes he
Wat een lieve reacties. En ja, natuurlijk begrijpen jullie mij. Ik ben (helaas) niet de enige die lang moet wachten. Ik heb wat cycli in mijn handtekening staan, maar we zijn al veel langer bezig, maar dan zonder het exact bij te houden. Ik dacht dat het net iets meer dan een jaar was, maar ik heb teruggekeken in de agenda en tis inmiddels al sinds eind 2009. Langer dan ik zelf dacht zelfs al. En inderdaad... al die testen en vitamines kosten ook een hoop geld. Mijn man vraag weleens: heb je nou alweer een test gekocht? Maar ja, je wil zo graag he...?! Maar ondertussen ben ik al wel 34 en ben ik niet de slankste. Ik heb veel meegemaakt en ben gewoon bang dat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd ofzo, waardoor het nu niet meer lukt. En ik ben nog niet in de fase dat ik wil weten dat mijn leven ook wel doorgaat als het niet lukt. Ik wil gewoon zo graag en er gebeurt gewoon niets. En dat maakt me heel moedeloos en verdrietig. En ondertussen wel de ongemakken van het niet kunnen gebruiken van mijn medicijnen, wel telkens ongesteld. Maar ja, jullie weten wel wat ik bedoel. Dank voor jullie lieve reacties. Hoe houden jullie moed?
echt super vervelend meid.. hoe je moed houd? ik denk dat het per persoon verschillend is.. als ik niet binnen een jaar zwanger ben, (wij zijn nu 7 maanden bezig) dan ga ik wel naar de ha.. ik wil gewoon weten waar het aan ligt.. anders blijft het gissen! de wens is bij mij zooo groot dat ik alles zou doen voor een beebje....
Ik blijf doorgaan met temperaturen & ovulatietesten... Maar enthousiast doe ik dat niet. Bij mij zakt ook de moed in m'n schoenen, maar ja... Waarschijnlijk zullen wij donderdag onze doorverwijzing krijgen. Hopelijk kunnen we nog dit jaar bij de gyn terecht, maar daar ga ik maar niet vanuit. Zal wel flink tegenvallen! Geef de moed niet op, meid..!!! Doen wij ook niet!
Heel vaak dat gevoel gehad. Twaalf jaar geleden had ik mijn eerste miskraam met ruim 4 maanden. Vanaf die tijd staat het leven in het teken van een kindje krijgen. Vanaf 2006 in de MMM (onderschrift) en inmiddels super trotse ouders van een knap chinees jongetje, ons allesje.. Wij hebben vaak pauzes ingelast. Vaak genoeg zelfs gezegd dat ik geen kinderen meer wilde. Dat ik het gehad had, dat er veel meer in het leven is dan kinderen.. In mijn geval hield ik mezelf voor de gek. Toen we ons zoontje in onze armen sloten vielen alle puzzelstjes op zijn plek. Ben overigens 33 jaar, dus sinds mijn 20e bezig.
Herkenbaar meid.. Intussen ook 2 jaar bezig en intussen begin ik de moed een beetje te verliezen. Had ik in het begin elke maand het gevoel dat het raak was, intussen heb ik dat niet meer. Ik ga er vanuit dat het toch niet raak is. We gaan er nog wel voor, maar ik geloof niet meer zo dat we zonder hulp zwanger raken (de hoop is er nog wel). De eerste maand dat we probeerden was ik er van overtuigd dat ik zwanger was en ik had de datum bekeken dat ik zou zijn uitgerekend. Dit was mei 2010.. soms sta ik er wel eens bij stil hoe oud het kindje zou zijn als het wel raak was geweest, daar word ik wel verdrietig van. Nu heb ik momenteel ook nog een kleine terugval, want mijn nicht is bevallen afgelopen week.. Ik vind het geweldig voor haar natuurlijk, maar oooooooh wat ben ik jaloers! Hopen dat het deze maand wel raak is!
Geef nooit op meis... Zolang de gyn's er nog in geloven moet je de moed niet proberen te verliezen... Lees idd eens bij de "vruchtbaarheids behandelingen" ik lees en schrijf daar zelf ook geregeld... En tja je ziet toch geregeld weer een mooi verhaal voorbij komen... Persoonlijk heb ik hier meer positieve einden van de MMM gezien dan negatieve einden...
Dat vind ik een verdomd mooie zin en zeer zeker waar Heb dr nog een voor je The moment you think about giving up, Think of the reason why you held on so long...
wauw ja indd meiden! mooie zinnen en dat vind ik ook een goede flippo, dat er in de mmm meer positieve einden zijn dan negatieve!!
Ik heb nog een paar: Winners never quit, and quitters never win. Pain is temporary, glory lasts forever!
@bouwjaar1979 Begrijp wel dat je zegt dat je niet wil dat je hele leven in het teken van zwanger worden komt te staan, dat wil niemand!!! Het liefst hopen we hier allemaal dat zodra we het willen, het ook raak is!!! En het liefst ga je de hele MMM niet in. Maar wat ik ervaar en heb ervaren, is dat de wens heel diep zit. Een soort oer-gevoel, geen idee hoe ik het moet noemen. En dan verleg je de grenzen toch. Ons verhaal: Wij gingen in 2006 hoopvol van start, zelf proberen. Iedere maand spannend... Maar helaas... Uiteindelijk tóch voor onderzoeken gegaan en kwam zo uit bij Clomid (een pilletje dat je vijf dagen slikt, je heel humeurig maakt en dat voor een regelmatige eisprong zorgt. Had er iedere maand een en iedere maand volgens de gyn een mooi ei. Maar 12 maanden verder, helaas. En dan... Dan vallen ineens woorden als 'IUI' en hormonen spuiten... En daar verleg je de 1e grens. Een miskraam en 7IUI's verder nog met lege buik... Maar met een hart vol onvervuld moedergevoel... Ik had zelf het gevoel: ik wil alles, alles geprobeerd hebben, want anders zou ik een onrust blijven ervaren; hadden we maar dit... of als we dan dit hadden geprobeerd, dan misschien wel.... Dus ja, dan ga je voor IVF. Wat inderdaad een hele test is voor je relatie, met alle ups en downs. En met alle hoop en teleurstelling, angst en verdrietig. Emoties en hormonsters, puncties en pijn. Bij ons was get de 3e IVF-poging, de tweede echt IVF-behandeling, raak. Hoe blij we niet waren. Maar, teleurstelling volgde hard met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Weer met lege buik en een eileider minder. Inmiddels lopen we in Gent, waar mijn bloed ook op op chromosomen is onderzocht, omdat je toch naar oorzaak zoekt waarom het niet lukt. Althans, dat vonden wij belangrijk. ook om ALS je het op een dag 'opgeeft' , je weet dat je alles hebt geprobeerd... Er is geen duidelijke rede gevonden, dus we gaan nu voor de 4e behandeling en dat wordt ICSI, met alle Gentse technieken die er toegeast kunnen worden (hiervoor verwijs ik naar mijn eigen topic, want dat gaat wel enorm de details in!). We hebben voor onszelf gezegd dat we het hierna (ALS het mislukt, we gaan van het positieve uit!) in principe nog 2x willen proberen, want heb ergens gelezen dat na 6 IVF/ICSI behandeling rond de 92% (? ongeveer) zwanger is. Dus tja, mijn ervaring is dat je grenzen verlegt. Voor mij persoonlijk omdat ik geen rust zou kunnen vinden als ik zelf niet het idee heb dat we alles geprobeerd hebben. En natuurlijk liggen die grenzen voor ieder stel ergens anders, dat weten alleen jullie zelf! Onze grens is in de loop der jaren opgeschoven. Toen ik voor het eerst moest spuiten, zat ik echt met tranen in mijn ogen. Vond het reuze eng en ook zó erg om mezelf te moeten injecteren. Inmiddels ben ik een volleerde junk die haar shots zo zet. En vriendlief maakt de spuiten klaar . Dus tja, zo zie je maar weer. Ik houd me zelf vast aan de verhalen die ik hier lees en sommige meiden ken ik inmiddels persoonlijk. Hou het ook vol door mijn lieve vriend, familie en vooral ook de forumvriendinnetjes hier. Hoop oprecht dat meiden met dit gevoel de MMM nooit in hoeven en dat jullie een spontaan wondertje over komt! En zo niet, dan zou ik zeggen: gelukkig wijst de statistiek uit dat het merendeel middels de MMM tóch zwanger raakt. Maar volg je eigen gevoel en verleg de grenzen tot waar jullie gevoel dat zegt! Succes allemaal lieve meiden!!!