Pff weken, maanden loop ik er mee in mijn hoofd en ik krijg het er maar niet uit. Toen ik zwanger was van Dilano wilde wij graag een 2e kindje. En we wilde ook vrij snel naar de geboorte van Dilano het weer proberen. Maar dat is dus niet gebeurt vanwege twijfel en die twijfel is er na 2.1/2 jaar nog steeds, wanneer gaat die weg? Voordat we zwanger wilde worden hebben we van alles overwogen, financieel, woning, honden&katten, opvang etc. Een paar maanden na de bevalling kwamen we er achter dat het best wel zwaar was en of we wel voor een 2 kindje zouden moeten gaan. Er over gehad met stiefvader en die kwam met goede argumenten om het niet te doen. Maar dat gevoel gaat niet weg. Zo graag een 2e kindje, een broertje of zusje voor Dilano. Ik weet dat het verstandelijk niet kan en lichamelijk zijn er ook vraag tekens cts gehad en aan geopereerd, 2 ma en syndroom van asherman, mooie maar vrij zware zwangerschap. Ik werk niet en dat wil ik graag zo houden, zou het dan ook niet eerlijk vinden tegenover een 2e kindje. Financieel weet ik niet of we het reden, we hebben natuurlijk al van alles maar kinderen worden ook ouder. En dan nog ze moeten met zijn tweeën op 1 slaapkamer. Ik denk dat iedereen wel twijfelt maar bij ons speelt er nog een belangrijker factor mee. Ondanks dat we al jaren stabiel en geen hulp krijgen of dergelijke hebben we allebei een psychiatrische ziekte. Man werkt en dat zal hij ook blijven doen want hij heeft een super leuke baan volgens hem zelf. Dan nog twijfel over dat je nooit meer tijd voor jezelf heb het grootste deel rust op mijn schouders wat logisch is dat geeft niet. Ik zit wel is te overwegen om weer te gaan werken maar dan ook nog Dilano en huishouden en dieren hmm dat trek ik niet. Dat wil niet zeggen dat mijn man niets doet maar ik ben gewoon iets netter dan hem en wil het graag netjes hebben niet tot het overdreven. Als ik het zo schrijf dan weet ik wel maar waarom gaat het gevoel niet weg.
tja, ik snap dat je financieen allemaal op orde wilt hebben, maar zo´n kleintje heeft alleen warmte, voeding, een paar luiers en een lieve papa en mama nodig. soms moet je naar je gevoel luisteren, 2 kindjes op 1 kamer kan prima, dus dat is geen argument. als je steeds blijft verlangen, dan zou ik eens een heel duidelijk ´ja´ en ´nee´ lijstje maken. die beslissing kunnen alleen jullie 2 maken, niemand anders, 2 kindjes is wel drukker, maar ook heeeel leuk. sterkte met het maken van je beslissing
Moeilijk. Financiele aspecten zou ik niet meewegen persoonlijk. Tenzij je dakloos bent of zo. Ik ben zelf niet rijk, wij moeten het van 60 euro per week doen maar ik kan je zeggen, ons kleintje zal het aan niets ontbreken. Vooral niet aan liefde en aandacht. Andere zaken is iets anders misschien. Mag ik vragen welke psychische ziekten het hier over gaat? (gaat mij niets aan hoor dus voel je vooral niet verplicht). Het hangt er natuurlijk vanaf in hoe enrstige mate zo'n aandoening er is. De andere dingen heb ik helaas weinig verstand van. Ik weet alleen wel dat als je van dat gevoel ongelukkig wordt, je misschien toch eens dingen moet heroverwegen. Soms zijn dingen minder erg dan ze zijn en in alle eerlijkheid, ik ken kerngezonde mensen waarvan ik denk 'die hadden nooit kinderen moeten krijgen'. En ik ken mensen die minder gezond zijn waarbij de kinderen een hemels leven hebben. Financieel gezien ken ik vanuit mijn kindertijd een jongetje dat elke maand voor zo'n 600 gulden kleding en schoenen kreeg. Elke maand he!!. Maar liefde en aandacht had ie niet. Jongetje was diep ongelukkig. Wij daarentegen hebben regelmatig een droge boterham moeten eten maar oh oh wat heb ik een zalige tijd en lieve moeder. Zo veel liefde tot op de dag van vandaag. Tegelijkertijd kan ik, juist omdat ik zo ben opgevoed, nu veel makkelijker accepteren dat ik het niet zo breed heb. Twee jaar terug had ik alleen van mijn eigen salaris netto zo'n 2300 te besteden. Nu 60 euro per week. Toch valt me dat helemaal niet zo moeilijk. Het is allemaal zo relatief soms.
Nog iets anders. Maar dat is voor iedereen persoonlijk. Het is voor jullie kindje natuurlijk geweldig om met een broertje of zusje op te groeien. Ikzelf ben daar absoluut een voorstander van omdat ik van mening ben dat het goed voor ze is. Maar nogmaals, dat is een persoonlijke mening.
Ik hoor wel meer mensen zeggen dat financieën niet belangrijk is. Maar wat als je kind of kinderen op schoolreisje wil en het kan niet want er is niet genoeg geld. Wij hebben het breed gehad en leven nu omdat ik gestopt ben van minder inkomen. En dat gaat super hoor daar niet van we gaan 1 p/j weekje weg ned. 1 of 2 x met opa&oma mee. Maar dat kost bijna niets. Liefde dat hebben we gelukkig en warmte natuurlijk ook. EN ook voor elkaar want dat vind ik ook belangrijk. Ik wil over onze ziekte niet te veel uitwijken is wel belangrijk maar het beheerst allang niet meer ons leven. Ik ben sinds de geboorte van Dilano gelukkig dan ooit ik kan weer voelen, daarvoor had ik daar heel veel moeite mee. Na mijn man blijf ik enigzins wel wat gereserveerde. Maar dat is al zoveel beter geworden ik vind onze relatie na de geboorte beter van ooit. Ik denk dat het voor DIlano ook leuker is om een broertje of zusje te hebben, al moet ik dan niet naar mijn eigen ervaring kijken met mijn zus (geen contact) hij heeft wel 2 neven maar die zijn 14 en 18 dus tja en hier verder weinig kinderen van zijn leeftijd maar dat kan natuurlijk komen als hij naar school gaat. note: en ik zie ook mensen waarvan ik denk jij had geen kinderen moeten willen/nemen. Wij denken mss te veel na???
Wij zagen ook heel veel beren op de weg en besloten te wachten. Kinderen op 1 kamer, financieel trokken we het allemaal niet, enzovoort. En toen raakte ik ondanks condooms zwanger. Mijn tweede mannetje is een heerlijk kind en wat ben ik blij dat hij er bij is gekomen! Ik vind twee kinderen niet zwaarder dan eentje. Financieel is onze situatie sterkt verbeterd. Je moet ook niet vergeten dat er nog 4 jaar tussenzit he, tussen geboorte en naar school gaan
tja ik zou zeggen.. ga ervoor.. voor t geld hoef je het niet te doen.. je kan alles zo duur of goedkoop maken als je zelf wilt.. (je kan altijd nog halve dagen gaan werken als ze straks allebei op de basisschool zitten) maarja aan de andere kant.. ik weet niet wat die psychische aandoeningen van jullie zijn.. hoe ernstig het nu is? of ooit weer kan worden?... dus echt goed advies kan ik niet geven.. dat kunnen alleen jij en je man beslissen
Jullie zullen zelf de keuze moeten maken natuurlijk. Ik heb ook lang zitten dubben dan wel over een 4e. Maar we hebben nu gewoon besloten om de natuur zijn gang te laten gaan. De wens zit toch dieper dan ik dacht, krijg het echt niet uit me weg. Heb vanalles verzonnen om te denken nee het kan niet, heb het elke keer weer aan de kant gewuifd maar het komt steeds maar weer terug. Ik wil gewoon heeeeeel graag en voor alles is wel weer een oplossing te vinden. Financieel kan het hier wel anders deed ik het sowieso niet. We hebben zeker nog liefde, aandacht en warm plekje voor een kleintje over dus we gaan er gewoon voor en zien wel of het ons gegeven word of niet....... Succes met het maken van je keuze! Luister na je hart!
Sluit me aan bij hierboven. 2 kinderen kunnen gerust op 1 kamer, alles kost zoveel je wilt (je kan ook op rommelmarkten leuk speelgoed vinden en de kleertjes van de oudste hergebruiken ed). Kindjes hebben liefde nodig, en om de paar uur een fles melk en een luier. Als dat er is dan kom je al ver (tenzij je echt dakloos bent of zo). En ik weet ook niet wat jullie aandoeningen zijn, maar als 1 kindje goed lukt, waarom het dan niet overwegen. Ik heb er 2 nu en bij het 2e gaat alles vlotter, en een derde gaat waarschijnlijk mee met de rest. Maar jullie moeten beslissen natuurlijk. PS: ooit eens zien voorbijkomen op een onderschrift hier: je hebt nooit spijt van de kinderen die je hebt, alleen van die die je niet hebt.
Voor een schoolreisje kun je desnoods nu al 5 euro per maand opzij zetten. Tegen de tijd dat het zover is, kun jij dat reisje wel betalen Als je je geestelijk verder ook gelukkig en in orde voelt.... dan zou ik echt alles nog eens heroverwegen. Misschien zie je bergen die er helemaal niet zijn of in ieder geval niet zo hoog dat je denkt. Dat je nadenkt vind ik overigens wel heel goed van je. Geeft mij des te meer het gevoel dat een kindje bij jullie heel goed zit.