onze dochter van 19 maanden oud is sinds kerst al aan het spoken in de nacht. We hebben verschillende manier geprobeerd, van troosten en terugleggen tot elke keer 10 min of iets langer laten huilen en enkel in bedje troosten (dit accepteert ze eigenlijk niet). Nu zaten we vorige week met onstoken oogjes, en nu is ze serieus niet lekker, 40,5 koorts en drinkt/eet bijna niet (vandaag nog bij huisarts langs geweest). Maar nu heb ik voor het eerst haar in deze 19 maanden een keer in de nacht voor een paar uur bij me gelegd...ze wilt overdag enkel nog maar in je schoot slapen. Gisteravond wel gewoon in bedje gaan slapen, halverwege de nacht begon ze...maar goed ze had dan ook 40,5 koorts dus dan troosten uiteraard. Ik ben zo bang voor komende nacht...heb ik haar nu al verwend? Ik wil haar nu ook niet laten huilen, hoe gaan jullie hiermee om?? Weet het na een kleine 2 maanden niet zo best meer...nu ze ziek is helemaal niet.
Ik slaap altijd bij m'n zoontje als ie ziek is. Matras naast z'n bedje. Dat doe ik dan als ie in de nacht wakker word, hij begint de nacht gewoon normaal in z'n bedje. Hier is van gewenning geen sprake, zodra ie weer beter is slaapt ie de nacht weer door. Volg gewoon je gevoel.
Hier eindigen we regelmatig samen in het (logeer)bed. Ziek, tanden, verstopte neus, etc. Ik heb liever dat we allemaal wel/zo goed als mogelijk slapen dan niet. Ze begint trouwens wel altijd de nacht in haar eigen ledikant. Zoals @Panter zegt. Zodra de tanden door zijn, ze weer adem kan halen of beter is, is de ellende weer voorbij en slaapt ze gewoon lekker door in haar eigen bed. Ik doe er niemand een plezier mee als ik probeer om haar twee uur lang te troosten.
Samen in 1 bed slaapt iedereen hier zo mogelijk nog minder, dochter leent zich er niet echt voor. T is me 1x gelukt in 2 jaar tijd. Ik slaap op een stretcher in haar kamertje, in elk geval altijd met koorts en doorgaans bij kommer en kwel. Ook daar is ze niet gewend aan geraakt, gaat t goed ben ik weer uit haar kamertje dat gaat zonder morren. Worst case verwen je dr, dan ben je weer een dag of 4 bezig om weer de grenzen terug te leggen (een paar meer voor hardnekkige gevallen). Als je intussen wel kan slapen en zij geborgen is dan is dat t risico denk ik op zich wel waard. t Loopt echt zo'n vaart niet vermoed ik en dan nog, t is dan even vervelend maar zeker niet onomkeerbaar. Ze blijven echt niet tot hun 15e bij je liggen Zolang ze ziek zijn gelden er soms nu eenmaal andere regels, zo zat die van ons om 03:00 een keer bumba te kijken, was een noodgreep in de hoop dr rustiger te krijgen en dat ze beter ging ademen (rs en bronchiolitus, ook bumba kan dat niet wegtoveren) Volgende nacht thuis, ze had een nachtje in t ziekenhuis geslapen voor observatie, was t uiteraard "neden pelen, umba" (oftewel beneden spelen, bumba kijken). Is ook maar 1 keertje geweest en daarna nooit meer over gehoord. Ja "uit" kan ze goed roepen om vervolgens te gaan mopperen als je "nee, nacht, slapen" zegt, maar dat doet ze al tijden ook daarvoor al.
Als jullie dan allemaal kunnen slapen zou ik het zeker doen. Ik kruip ook bij de kinderen in bed als ze ziek zijn. Dan ben ik er meteen bij en slaapt iedereen het beste. Als ze weer beter zijn slapen ze gewoon weer zonder mij. Sowieso hebben we hier altijd samen geslapen tot ze 3 waren. Nooit problemen gehad om ze daarna alleen te laten slapen.
Hier liggen ze bij ziek zijn ook vaak bij ons in bed, de oudste sliep zonder problemen weer in eigen bed als hij beter was. De jongste is al maanden ziek, bij haar ook vanaf het begin de makkelijkste weg gekozen met als gevolg dat het nu wel gewenning is. Maar goed, vind veiligheid bieden op dit moment belangrijker. Komt hopelijk ooit allemaal weer goed.
Ik herken je amgst dat je er na niet meer vanaf komt. Onze zoon is ouder maar wanneer hij ziek is mag hij op zijn matrasje naast ons bed. Zodra hij beter is gaat hij naar zijn eigen bed. We geven dat al eerder aan die dag, wanneer hij ziek is wil hij heel veel knuffelen en heeft heel veel behoefte aan vast gehouden worden en kusjes. We geven daar ook aan toe, hij mag alleen niet in ons bed slapen, ik kan er niet tegen als iemand tegen mij aan slaapt. Ook veel te warm voor een kind met koorts.
Zaterdag ook (met wat schrik in mijn hart) dochter bij ons laten slapen. Veel hoesten en tandjes die doorkomen. Ze begon in bed, maar iedere keer als ze hoestte, werd ze wakker. Ze viel dan direct in slaap in m'n armen als ik haar oppakte. Dus doodop haar dan bij mij in bed genomen (papa naar de zetel), iedere keer als ze weer wakker werd, tastte ze in het rond en als ze me gevonden had, sliep ze weer verder. Deze twee nachten slaapt ze weer in eigen bedje. Wil er ook geen gewoonte van maken, maar als ze me zo hard nodig heeft, zal ik er wel aan toegeven.
Waarom is iedereen zo “bang” voor samen slapen? Zeker met een ziek kind? Wat je laat zien aan je kind is empathie, ze letterlijk laten voelen dat je er voor ze bent. Wat kan dat nou kwaad doen?
Omdat ingehamerd wordt dat je dan er nooit vanaf komt, nadat eerst "veilig slapen" voorbij gekomen is. Komt een dag dat we het hetzelfde gaan beschouwen als dat "(hard) huilen kan geen kwaad, is alleen maar goed voor de longetjes". Hier slaapt er niemand meer als je probeert samen te slapen in 1 bed, dus we houden t op logeerpartijtjes op eigen bedden dat werkt wel. Toen ze nog innie minnie was en met enorme krampaanvallen kampte door de lactose sliepen we wel veel samen, nou ja slapen...we kwamen de nacht door maar vraag niet hoe.
Ja precies inderdaad. Ik snap dat als jij (of de kinderen) dan juist niet slaapt je het dan ook niet doet! Ik vind slaap zo belangrijk dat ik altijd de gemakkelijkste weg kies. Bij ons was dat toevallig samen slapen. Bij iedereen is dat anders! Mijn 8 en 11 jarige slapen prima in hun eigen bed hoor. Maar bij ziekte vragen ze het tegenwoordig zelf. Dan ben ik er voor ze. De jongste van 4 heeft het nog wel eens vaker nodig maar niet meer dan 1x in de 3 weken een nachtje.
Ik maak bij ziekte (koorts etc, niet een snotneusje) altijd een uitzondering. Dan slapen we waar iedereen zoveel mogelijk slaap heeft. Weer beter? Dan weer de normale situatie. Hier nooit echt problemen gehad daarmee. Dus doe vooral wat goed voelt op het moment
Mijn vriend wil het niet, en ik zou dan de schuld krijgen als ze niet meer in dr eigen bed zou slapen. Die twee houden elkaar gewoon wakker en hij is bang dat hij haar pijn gaat doen. Mocht ik geen miskraam gekregen hebben, en als het een meisje was geweest, had ik ook het idee om de tweede grote slaapkamer in te richten en de twee dan samen in een groot bed te laten slapen, maar daar wilde mijn vriend ook niets van weten, elk kind hoort in zijn/haar eigen bed (mits uitzonderingen)
Als een van de kinderen ziek is, slapen wij op een matras/bed in hún kamer. Zo zijn we lekker dichtbij, bieden we geborgenheid, maar is de stap naar daarna weer ieder in eigen bed erg klein. Werkt perfect. Ik snap eigenlijk nooit dat niet iedereen dat doet
Behalve dat je met liefde niet kan verwennen. Wel met bijvoorbeeld speelgoed. Maar daar lijkt niemand zich druk om te maken Ik snap niet dat veel mensen zo bang zijn dat kinderen dan nooit meer in hun eigen bed willen slapen. Die angst is sowieso hoogstwaarschijnlijk ongegrond. En als het wel zo is, tja jammer. Ik vind dat een kind zich ten aller tijden veilig en geboren hoort te voelen. Ja ook 's nachts. Mama/papa ben je 24/7. En als je kind 's nachts bij je wil liggen heeft dat natuurlijk een reden. Het is echt niet zo dat hij op zijn 16e nog bij mama wil liggen hoor . Maar goed, iedereen zijn eigen mening. Maar ik denk altijd, waarom slapen volwassenen altijd samen en een klein kind, wat nog klein en kwetsbaar is "hoort" alleen in bed te liggen de hele nacht.
Mijn zoontje heeft ook zo zn fases van slecht slapen. Als dit het geval is, haal ik hem uit bed snachts (als hij wakker is) leg ik hem tussen ons in, en dan slapen we verder. Soms doe ik dit een paar dagen, soms een paar weken, en van de één op de andere dag is het nachtbraken over en dan slaapt hij weer net als tevoren, de klok rond. Heb me er nooit zorgen om gemaakt, en trouwens, wat aan te leren is, valt ook weer af te leren. Maar mijn ervaring leert dat het met het afleren wel meevalt. Hier gaat het altijd uit zichzelf wel over. Tips etc heb ik dus niet voor je, behalve aan toegeven.
Ik heb mijn kinderen tot op het bot verwend, in de babyperiod de eerste 6 maanden sliepen ze in ons bed. Als ze eenmaal kruipen en bewegen waren ze toe aan eigen bed, zonder problemen. Als ze ziek zijn slapen ze bij ons, of op een matrasje ernaast. Ik heb er 4, jongens, meisjes en guess what, ze slapen allemaal heerlijk in hun eigen kamer, vallen met gemak in slaap, zijn nooit vroeg wakker, nooit bang in bed, doen graag tot 4 jaar een middagdurje. Slapen is geen enkele strijd. Ik denk omdat we altijd heel flexibel zijn geweest. Slapen en eten zijn twee zaken waarin strijd keihard afgestraft wordt in jouw nadeel.
Hier slapen ze geregeld bij ons in bed. Als ze 's nachts wakker worden, halen we ze op en slapen ze bij ons verder. De oudste is altijd een makkelijke slaper geweest en wordt zelden 's nachts wakker. De middelste en de jongste waren van baby af aan al wat moeilijkere slapers. De middelste slaapt meestal gewoon door, maar ze wordt ook wel eens wakker en dan mag ze bij ons. De jongste heeft tot bijna een jaar bij ons op de kamer gelegen, meestal in haar eigen bed. Eenmaal op haar eigen kamer werd ze 9/10 keer wakker en sliep ze bij ons verder. En nu slaapt ze al een aantal nachten door in haar eigen bed.