dag allemaal, we zijn net weer terug vn 4 weken vakantie met onze kleine meid van 9 maanden. Heerlijk gehad maar door al die aandacht en dat dingen toch anders gingen dan 'normaal' nu ontzettend veel moeite om de kleine weer overal aan te laten wennen. Op de eerste creche dag ging het ook niet zoals altijd. mevrouwtje wou constant op schoot of gedragen worden. En o wee als ze in de box of op de grond werd gezet om zelfstandig te spelen...Thuis is het ook een drama met slapen. Overdag leggen we haar in bed waarna ze na een halfuur / driekwartier weer wakker wordt...huilend en niet meer verder willen slapen... Ik weet niet of dit ook te maken kan hebben met een sprong of dat het puur te maken heeft met het weer wennen aan de normale gang van zaken???? Zo vermoeiend. We zijn zelfs bang om haar s'aonds in bed te leggen, bang dat ze weer achter elkaar blijft huilen en niet wil slapen.... Wie herkent dit? En hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Groetjes, Desperate moedertje
Ik denk dat het even weer wennen is. Mijn zoontje is 10 maanden en moest na slechts een weekje vakantie ook weer wennen thuis en op KDV. Thuis was hij na een paar daagjes weer als vanouds (beter zelfs; hij slaapt nu iets langer uit). Op KDV duurde het een paar weekjes, maar er waren ook andere leidsters vanwege de vakantie. Maar KDV is nu ook weer goed. Ik zou zeggen; heb geduld; het komt weer goed (maar is wel erg vermoeiend he?)!
Zeker herkenbaar. Als ze nog zo klein zijn dan hebben ze tijd nodig om te wennen aan de veranderingen. De meeste kinderen zijn een aantal dagen van slag als ze aankomen op het vakantieadres en velen ook als ze weer thuis zijn. De één heeft er meer last van dan de ander. Ik vind het begrijpelijk. Maar het is ook vermoeiend inderdaad, even stug volhouden en een duidelijk ritme in de dag brengen en het gaat weer over. Probeer jezelf niet teveel te irriteren eraan, ik heb dat ook gehad met mijn eerste dochter. Uiteindelijk werd ik daar zelf alleen maar chagrijnig van en had ik een kort lontje naar mijn dochter toe. Maar toen bedacht ik mij dat het maar een klein hummeltje is wat mijn liefde en aandacht nodig heeft. Een mooi compliment eigenlijk dat ze jou roept, dat jij degene bent die haar weer een fijn gevoel kan geven. Toen ik mij daarom voornam mijzelf niet meer te irriteren hierover, werd het huilen en drammen ook veel makkelijker te dragen en was het zo voorbij. Want hoe liever en vrolijker mama is, hoe sneller de kleine natuurlijk ook weer in haar velletje zit.
Hier hetzelfde. Op de vakantie kreeg ze lekker veel aandacht (vooral van papa ) Lekker spelen en gek doen. Nu zijn we weer thuis, papa is aan het werk en ik ga mevrouw echt niet de hele dag entertainen.... Maar daar is ze het niet mee eens. De hele tijd achter me aan kruipen en 'piepen'. Pfff daar wordt je best moe van. k probeer het maar te negeren, en juist op haar te reageren als ze leuk bezig is. Hopen dat het snel voorbij is....