Vriendin... wat zouden jullie doen?

Ik zou het opengooien. Dus een mailtje ofzo sturen en daarin aangeven dat je haar zo graag wil steunen maar dat je het gevoel krijgt dat ze zich afsluit. En haar gewoon vragen wat ze van jou nodig heeft of van jou verwacht. Je kunt hier wel vragen wat wij zouden willen, maar alle mensen zijn anders. Persoonlijk zou ik wel contact willen met mijn beste vriendin nu, maar dat heb ik ook zelf aangegeven dus voor mijn vriendin was het makkelijk. Ik ben heel open. Maar misschien werkt het voor jouw vriendin anders, en het beste is denk ik om aan haar te vragen wat zij wil, zodat ze dat zelf kan aangeven. Heel veel sterkte ermee, het is allemaal lastig!

 

Ik heb na mijn twee miskramen mij ook volledig afgesloten voor iedereen.
Ik wilde dat iedereen mij gerust liet en wilde er met niemand over praten.
Ik kon het niet, het deed teveel pijn.
Of het goed is geweest ik weet het niet want ik kamp nog steeds met huilbuien omdat ik het allemaal heb opgekropt.
Mijn vriendinnen weten denk ik niets af van de twee miskramen en maken zich ook zorgen om mij omdat ik alles afwimpel.
Ik wil geen afspraken maken om samen te komen en zoek steeds uitvluchten om niet te moeten gaan. Ik weet dat er dan over baby's wordt gepraat.
Ik reageerde zo omdat na mijn eerste miskraam ik te horen heb gekregen van mijn moeder dat ik al een redelijke leeftijd heb om zwanger te worden en daardoor misschien miskramen krijg.
Ze bedoelde het waarschijnlijk niet slecht maar bij mij is dat toch raar overgekomen.
Zoiets is natuurlijk ook het laatste wat je wil horen. Iedereen die ervan wist en die er iets over zei was nooit datgene wat ik wilde horen.
Vaak commentaren die je liever kwijt was dan rijk.
Na mijn tweede miskraam heb ik duidelijk tegen alle mensen die het wisten gezegd dat ik er niets meer over wil zeggen, met niemand over wil praten.

Mijn gezin heeft het heel moeilijk gehad met mij en nog.
Heb gaan praten met psychologe maar ook dat zonder veel resultaten.
Heb een paar daagjes anti depressiva genomen maar ben er mee gestopt want ik wil dat eigenlijk niet nemen, je komt er kilo's van bij en dat kan ik best missen.

Misschien is het voor je vriendin een beetje hetzelfde dan bij mij.
Heeft ze ook al commentaren gekregen die ze liever niet hoort of die haar gekwestst hebben.
Daarom heeft ze misschien besloten om zich af te slutien van iedereen.
Hoe je iets moet doen om haar te helpen weet ik niet.
Ik denk moest ze toch willen praten dan moet je vooral heel veel luisteren en zelf weinig vertellen. Want iedereen verwerkt het anders en je kan moeilijk gaan vergelijken alhoewel je wel hetzelfde hebt meegemaakt. Iedereen verwerkt het anders, op zijn manier.
Woorden zeggen als ik begrijp het, het heeft tijd nodig, doe het rustig aan,... mogen wel.
Ik zou het zo doen, of probeer dat eens, je bent nog jong, ..... kan iedereen missen natuurlijk.

Ik zou haar laten weten dat ze steeds bij jou terecht kan maar dat ze jou moet contacteren en dat je ze nu even de rust en de tijd gunt die ze nodig heeft.
Zeg haar dat ze moet weten dat je altijd voor haar klaar staat en dat ze altijd mag bellen of afspreken.
Maar dat je weet dat ze het nu even niet wil en dat je daar begrip voor toont.

Ik hoop dat jij en je vriendin er zullen uitgeraken na verloop van tijd.
Tijd heelt alle wonden zeggen ze, hoewel ik dit soms toch moeilijk kan geloven.

Veel steun en succes voor de toekomst
miesje

 

Wat doen jullie normaal als je samen bent? Lekker de stad in of iets anders? Misschien een idee om dat nu ook te doen, zonder de druk van moeilijke onderwerpen. Wie weet begint ze er zelf over... Soms helpt het bij verlies juist er even niet mee bezig te zijn... Hoop dat ze eruit komt!

 

miesje de reactie die jij geeft had ik precies hetzelfde. Heb ook mijn telefoons uitgezet en niet gereageerd op mail en belletjes. Had er totaal niet de behoefte aan en wilde alleen maar aan mezelf denken.. Denk dat je het gewoon moet respecteren! Ieder doet een verwerking weer anders. Kan me voorstellen dat als je toenadering blijft zoeken dat het gaat irriteren. (had ik hier juist).

Kaartje waarop staat dat je voor der bent is een goede optie!

 

Ik ben zelf ook het type dat zich afsluit van de wereld, dus ik zou het meest behoefte hebben aan een brief van jou, waarin jij kenbaar maakt dat je het enorm verdrietig voor haar vind, dat je met haar meeleeft, en dat je begrijpt dat ze tijd voor zichzelf nodig heeft, maar dat jij voor haar klaarstaat als ze het nodig heeft. Dat je er ook in schrijft dat je het even laat rusten tot zij er zelf behoefte aan heeft om contact te zoeken.

Ik persoonlijk zou helemaal gek worden als ik tijd voor mezelf zoek, er constant gebeld wordt, of naar me gevraagd wordt. Ik heb bij mijn eerste mk zelfs een week lang alle telefoons uitgehad.

Ik hoop dat je wat aan mijn advies hebt. Ik denk dat zij het nu ook extra moeilijk heeft omdat jij nu zwanger bent en zij net een mk heeft gehad, ookal was ze al in ronde 4 zwanger en zit jij in de MMM, zij heeft geen weet van het verdriet wat je ervaart als je al lange tijd in de MMM zit en heeft nu gewoon haar eigen verdriet. Waarschijnlijk dat als zij wat opgekrabbelt is, je best met haar hierover kunt praten. Maar ik denk dat haar verdriet te vers is. Ik heb ruim een half jaar echt heel veel verdriet gehad na de eerste mk, dat ik heel veel verjaardagen en sociale contacten vermeed. Zelfs nu, na twee jaar en 2 miskramen verder, vermijd ik nog bepaalde mensen, of situaties, gewoon omdat ik er niet goed mee om kan gaan als mensen er met mij over willen praten, ik praat er wel over, maar dat is maar met een heel klein groepje mensen...

 

IK herken het gedrag van je vriendin heel erg. Een vriendin van mij is ook zo. Die heeft dan geen miskraam gehad, maar heeft wel een hele moeilijke tijd doorgemaakt. In die tijd heb ik ook regelmatig geprobeerd contact met haar te krijgen. Bellen, mailen, Hyven, smsen, voicemails ingesproken, maar geen reactie. Nu is de moeilijke tijd bij haar voorbij en nu kan ze er wel over praten. Nog niet helemaal, maar wel wat.

Komt er op neer, ze heeft uitgelegd dat zij juist geen contact enzo wilde. Niet alleen met mij niet, maar met niemand. Normaal is ze een super sociaal persoon, dus ik stond er wel van te kijken. Maar zo wilde ze het en zo heeft zij het op haar eigen manier doorstaan.

Mijn advies is dan ook: Je hebt nu laten weten dat je er voor haar bent, wanneer ze daar behoefte aan heeft. Laat haar maar naar jou komen wanneer ze wil. Misschien gebeurt dat wel niet en hoor je alles achteraf. Of helemaal niet en stopt ze het weg. Iedereen doet het op haar/zijn eigen manier. Het belangrijkste is dat ze weet dat je er bent als ze je nodig heeft.

Trouwens, niet iedereen vind het fijn om leed te delen met iemand. Veel mensen hebben juist zoiets van: Ik heb nu zelf genoeg aan mijn kop. Ik kan het leed van een ander er nu even niet bij hebben. Misschien dat zij dat ook heeft.

In ieder geval veel sterkte, met alles.

 

Oei, da's wel lastig ja....
Een vriendin van me mag vanwege haar medicijnen nog niet zwanger worden. Eerst kijken of ze het zonder medicatie kan (één voor één wordt ze er afgehaald) en dan mag ze heel misschien zwanger worden. Ze zei al tegen mij dat als ik zwanger zou zijn, het voor haar heel dubbel is. Nou ja, MIJ gunt ze het ten minste nog. Een ander persoon in haar naaste omgeving rookte en dronk tijdens de zwangerschap, stond raar te kijken dat het bijna mis ging bij de bevalling en was het kindje na 2 weken effectief thuis al beu... En dan loopt ze te klagen tegen mijn vriendin!

Maar goed, ik dwaal af, want zo ben jij vast niet