Hallo lieve meiden, Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen, want ik kan het nog steeds niet verwerken en eerlijk gezegd praat ik er erg moeilijk over, dus ik dacht miss helpt het als ik het hier doe.. Er is erg veel gebeurd de afgelopen periode en mijn partner en ik waren uit elkaar toen het gebeurde..Dit klinkt miss erg raar, maar het is een lang verhaal.. Ik heb er niet veel over gepraat en ben gewend om dingen weg te stoppen. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan..Het was allemaal behoorlijk heftig.. Ik begon eerst te bloeden en kreeg ook buikpijn. 2 dagen later was ik voor een echo geweest en toen was alles nog goed.. Ik huilde van blijdschap natuurlijk, maar toch voelde het niet goed.. Een paar dagen later ben ik eerst smiddags naar de huisartsenpost geweest, omdat de pijn erger werd en ze dachten aan een blaasontsteking, maar dat was het dus niet. Ik maakte me zo verschrikkelijk veel zorgen, want het hield niet op het bloeden en de pijn. Later op de dag werd het steeds erger en ik ben toen op advies van de verloskundige met spoed 'snachts naar het ziekenhuis gegaan omdat ik een soort weeen kreeg. Heb toen weer een echo gehad. Ik zag mijn kindje en dacht dat alles goed was, maar toen ik goed keek zag ik het hartje nog maar heel erg traag kloppen..Het was dus niet goed en mijn gevoel klopte.. Ik heb eigenlijk gwn mijn kindje langzaam op zien geven.. Dat gevoel is niet te omschrijven..Ik was kapot en storte letterlijk helemaal in..Ik moest eigenlijk blijven, maar wilde naar huis, want wilde in mijn eigen omgeving dit kunnen verwerken. De boodschap was afwachten.. Er was bijna geen kans meer dat het goed zou komen, dus ik moest wachten tot de volgende echo een aantal dagen later. Met lood in mijn schoenen en met mn hart in mn keel op trillende benen ben ik daarheen gegaan en toen bleek dat het kindje was overleden..Dan is de klap nog groter..Ik was er kapot van en storte weer helemaal in. Ik had medicijnen meegekregen om het vruchtje af te stoten, maar dat durfde ik niet, want ik had al erg veel pijn en bloedverlies en had zwaar ondergewicht en durfde het gwn niet aan met hoe mijn lichaam op dat moment er aan toe was. Ik wilde wachten tot het er vanzelf uitkwam..Maar na een week kon ik het niet meer opbrengen en heb ik een curretage aangevraagd. Het gevoel met een dood kindje in je buik rond te lopen is verschrikkelijk..echt waar ik kan dat niet omschrijven..Een week nadat ik te horen kreeg dat het hij of zij niet meer leefde heb ik een curretage gehad onder narcose. Gelukkg mocht ik dezelfde dag weer naar huis. Maar ik heb dit hele proces dus alleen moeten doorstaan en elke x kom je weer terug in een leeg huis zonder iemand die je opvangt..Dit is erg moeilijk voor me geweest en dat is het nog steeds..Nu ik dit allemaal opschrijf merk ik pas hoe ontzettend veel pijn het me doet...
Lieve schat, wat heftig! En helemaal omdat je alleen bent en je kindje hebt zien sterven hoe klein hij of zij ook was. Alsjeblieft, praat er over! Hoeveel weken was je zwanger? Ik wens je heel veel sterkte toe!
Heel veel sterkte meis, het is altijd verschrikkelijk een miskraam. Maar helemaal erg dat je het allemaal alleen hebt moeten doorstaan. Je was vast een hele lieve mama geweest, je hield al zo veel van je kindje. Heb je een vriendin met wie je kan praten? Lijkt me verschrikkelijk om alleen te moeten verwerken.
Heel veel sterkte.... Verschrikkelijk ...... Hoeveel weken was je zwanger??? Heb je wel andere mensen in je omgeving die er nu voor je zijn??? Liefs
Lieve Schat, ik wil je heel veel sterkte wensen. En wat erg dat je je kindje zo heb moeten zien vechten en alsnog heb moeten los laten. Geen armen om je heen als je thuis komt. Heb het erg met je te doen en geef je een flinke digitale knuffel. Heel veel sterkte en goed dat je hier je verhaal komt doen en blijf dit doen zolang je het nodig hebt.
Lieve meid.. Heel veel sterkte en wat is het erg da je dit alleen moet doen.. Het helpt om er over te praten..ik ben nu aan het wachten op een spontane miskraam dus ken het gevoel dat je kindje in je zit maar dat niet leeft.. Het idee is eng en het maakt verdrietig.. Ik hoop dat je lichamelijk goed hersteld en dat je alles in je eigen tempo een plekje kan geven..het is fijn datum te weten dat alle vrouwen hier op dit forum er voor elkaar zijn..em dat je je niet uit hoeft te leggen..we weten helaas wat het is.. Ik hoop dat je het wel met iemand kan bespreken.. Want een arm om je heen Een een schouder om uit te huilen is in deze tijd erg fijn. Heel veel sterkte!
Lieve meiden, dank je wel voor jullie lieve warme reacties. Doet me erg goed dat er vrouwen zijn die me begrijpen, ook al is het natuurlijk verschrikkelijk dat jullie weten hoe het voelt... Dit wens je echt niemand toe. @paparo ik was 9 weken zwanger.. en ik kan er wel over praten met mn beste vriendin, maar zoals ik al zei ik ben niet zo'n goeie prater en stop het zelf ook erg weg. En heb wel wat mensen om me heen, maar er was niemand om me op te vangen elke x als ik thuis kwam in dat lege huis.. Ben ook vaak wel op mezelf en wil dan ook wel alleen zijn op dat soort momenten, maar aan de andere kant is het toch wel fijn een arm om je heen of een schouder om op te huilen. Maar wat het voor mij erg moeilijk maakte was dat bijna niemand in je omgeving het helemaal zal begrijpen hoe het voelt en daarom vond ik het ook erg moeilijk om er over te praten..
@Corien wat verschrikkelijk wat je nu doormaakt. Ik wens je ontzettend veel sterkte meid.. Lieve knuffel