Arrrggggg, zo'n cliche, maar ik heb het gevoel dat ik in een midlife crises ben beland. Zonder al teveel details weg te geven, ik ben begin 40, doe al bijna 20 jaar hetzelfde werk en vraag me soms of of ik het een beetje beu ben. Het probleem is dat ik lang heb moeten doorleren voor mn werk (opleiding/soort stage tot 28; tel ik mee als werken overigens) en inmiddels veel zekerheden en een mooi salaris heb. Ik het is ook niet eens zo dat ik m'n werk echt haat. Ik kom de dag door zonder al teveel negativiteit of stress, maar ik denk steeds vaker, wat als ik begin 20 een andere weg in was geslagen... Een klein punt is dat de andere dingen die ik leuk vind niet bepaald dingen zijn, waarmee een gemiddeld persoon een boterham kan verdienen (schrijven, schilderen/tekenen). Daarnaast ken ik zoveel jonge mensen die een moord zouden doen voor mijn functie met alle zekerheden erbij en welke idioot zou zo'n baan opzeggen voor iets wat misschien leuk is, maar wat redelijkerwijs nooit wat zal opbrengen? Ik werk momenteel part-time, maar nu de kinderen ouder worden, merk ik dat er wel aan mij getrokken wordt om fulltime te gaan werken. Ik merk ook dat al m'n collega's veel ambitieuzer zijn en doelen voor zichzelf stellen, die mij totaal niet kunnen motiveren. Ik probeer dan enthousiast te doen, maar voel me soms fake. Het boeit me zo weinig. Ik vind het gezellig en ik doe wat ik moet doen, maar that's about it. Aan de ene kant denk ik laat dit maar zo lang mogelijk maar -parttime!- uitzingen. Dan kan ik misschien stoppen tegen de tijd dat we ons (veel te dure) huis hebben afbetaald en een spaarpotje hebben opgebouwd (hopelijk over 10 jaar). Aan de andere kant hoor ik af en toe een klein, zwak stemmetje zeggen 'maar wat als je een sprong in het diepe waagt?. Wie weet is je leven dan veeeeeel leuker en beter!'. Ik zou m'n leven nu een mooie 8- geven, maar dan misschien wel een 9.5. Of een 5. Dat is een beetje het dilemma. Misschien moet ik gewoon als hobby een schrijfcursus on teh side gaan doen en eens kijken waar dat toe leidt. Blablabla...Sorry, voor het lange epistel. Moest het even van me afschrijven. Zijn er hier andere dames eind 30, begin 40 of welke leeftijd dan ook die dit misschien herkennen?
Ja ik herken het helemaal. Ben nu 34 maar doe mijn werk al ruim 15 jaar en ben het zo beu. Het is de bedoeling dat ik over 1 of 2 jaar weer ga studeren en van die gedachte word ik heel blij. Ik wil proberen de studie naast mijn huidige werk te doen zodat ik niet meteen alles overboord gooi.
Wat stoer dat je op nieuw durft te gaan studeren! Is het dan ook de bedoeling dat je daarna een hele nieuwe carriere gaat beginnen? En hoe reageert je omgeving hierop?
Heel herkenbaar, ben nu 44 jaar en ik vraag me steeds vaker af of ik op deze manier verder wil blijven gaan qua werk. Ben me ook aan het oriënteren op andere vacatures dus wie weet. Ik kan wel een uitdaging gebruiken want soms een beetje te voorspelbaar allemaal.
Ik heb er nog geen ervaring mee, moet de 30 nog passeren, maar zou je niet naast je parttime baan iets kunnen gaan doen waar je echt plezier in hebt en voldoening uithaalt?! Hetzij betaalt, hetzij onbetaald, het gaat er nu denk vooral om dat je er gelukkig van wordt. Dus als je hobby's schilderen of schrijven zijn zou ik daar iets mee gaan doen!
Oehhh ja snap je hoor! Heb zelf deze leeftijd niet maar goh je hebt deze twijfels niet voor niks. Je gevoel kun je niet ontkennen! Om op safe te spelen en toch toe te geven aan je gevoel is een cursus naast je huidige baan toch prima? Kun je het op jouw tempo uitbouwen en wie weet durf je dan op een dag wel de stap te maken om je baan volledig vaarwel te zeggen! Stap voor stap..
Ik ben begin 30 en was m'n baan en sector beu. Ik heb het roer omgegooid en heb een nieuwe baan én ik ga naar school!
Nou een hele nieuwe carriere weet ik niet maar ik wil HBO-V gaan studeren en het liefst daarna nog specialiseren. Het is wel echt heel anders dan wat ik nu doe (creatieve sector). Ik ben van plan de studie deeltijd te gaan doen dus in het begin behoud ik mijn huidige werk en hopelijk komt er een punt dat ik in de zorg aan de slag kan. Mijn omgeving reageert wel positief. Mijn man staat helemaal achter me, mijn beste vriendin ook super enthousiast. Heb je een partner met wie je deze gedachtes bespreekt? En zoja, wat vindt jouw partner er van?
Wel beetje herkenbaar. Ben ook rond de 40, deed ook al jaren hetzelfde werk wat me steeds meer tegen ging staan en heb vorig jaar een sprong in het diepe gewaagd, vaste baan opgezegd en iets anders gaan doen (wel nog gerelateerd aan mijn studie). Baan plus opleiding. Geen moment spijt van gehad. Sterker nog, had het veel eerder mogen doen, alhoewel dan had ik bepaalde kansen niet gehad. Wat mij hielp was heel erg uitzoomen en denken: wat wil ik over 20, 30 jaar of aan het eind van mijn leven gedaan hebben? Welke leerervaringen wil ik nog meer hebben gehad? Hoe groot is het risico, als dit niks is, kan ik dan wel weer iets vinden? En als ik de angst opzij zet, wat wil ik dan? Financieel was het een terugstap, ook omdat ik minder ben gaan werken dus nog even kijken hoe lang dat goed gaat. Maar heb het gevoel dat ik nu al heel veel nieuwe ervaring heb opgedaan. Wat houdt je tegen, financiën? Is dat op te vangen? De zekerheid? Hoe groot is je kans om evt weer terug te gaan mocht het tegenvallen? Vaak vallen de risico’s wel mee, helemaal als je al zon lange werkervaring hebt. Oja (ik blijf editen wat mij ook hielp was bedenken dat hoe langer ik wacht, hoe lastiger het wordt om iets anders te gaan doen. Over 10 jaar ben je toch weer een stuk ouder. Volg je instinct! Succes!
Herkenbaar! Ik ben nu 39.. doe ook vrij specialistisch werk, wo-nivo, wat lekker verdient... bijna 20 jaar dezelfde baan nu. Ik heb het allemaal wel een beetje gezien, het is niet vreselijk, maar het geeft ook niet echt energie. Ik zou wel wat uitdagenders/inspirerenders willen, maar ik weet niet wat. En ik ben bang om te verliezen wat ik nu heb ook: de zekerheid van een flink inkomen. Mijn werk is niet echt in minder uren te doen dan ik nu doe, dus iets ernaast is niet echt haalbaar. Stiekum droom ik weleens van het onderwijs in te gaan alsnog... of arts heb ik ook weleens van gedroomd. Maar een hele nieuwe wo-studie nog oppakken naast mijn werk zie ik niet zitten. Onderwijs zou kunnen, maar als ik op school al die mondige ouders zie die altijd verhaal komen halen bij de leerkracht, dan ben ik ook weer genezen eigenlijk.
Ik denk er weleens over na en ik ken ook wel mensen die dat gedaan hebben. Maar ik weet niet of ik assertief genoeg ben om echt overwicht te hebben in een klas. Ik een paar zij-instromers die na een paar maanden huilend de klas uit zijn gerend. Ik geloof niet dat ik in dat diepe bad durf te springen
Ik doe het nu ik kan het je echt aanraden! En je mag zelf kiezen welke bouw je wilt beginnen, je zou kunnen starten in de onderbouw? En als je het heel erg eng vind, kan je ook vragen om het eerste half jaar naast iemand te gaan staan ipv gelijk helemaal alleen een klas?
Ik loop tegen de 30 en herken het, al is mijn situatie iets anders. De overeenkomst is dat ik een prima baan heb waar ik een fatsoenlijk salaris mee verdien maar waar ik gewoon niet dolenthousiast over ben. En ik heb ook niet het gevoel dat ik dat wel zou worden van een promotie, andere functie o.i.d. in mijn huidige vak. Ik heb 2 jonge kinderen en overzie momenteel niet echt hoe ik een studie naast mijn werk (i.v.m. financiën zal dit toch door moeten gaan) en gezin zou moeten doen zonder mezelf gigantisch te overvragen. Maar ik wil ook niet over 10-20 jaar spijt hebben dat ik nu de sprong niet gewaagd heb.. In jouw geval lijkt mij een schrijfcursus naast je huidige werk wel een goed idee. Ik ben nogal risicomijdend ingesteld en ik zou zeker als jouw inkomen ook echt nodig is om rond te komen, niet zomaar ontslag nemen en een boek gaan schrijven en hopen dat je daar rijk van wordt bijvoorbeeld..
Mensen zijn vaak opzoek naar reuring in hun leven. Zou je de hectiek weer op willen zoeken? Ik ben halverwege de 30 vorige week gestart met een master opleiding, 2 jonge kinderen thuis, 3 honden, 36 uur werkweek, een man en een verbouwing. Oh en ergens ook een sociaal leven Soms zou ik willen dat ik eens dacht goh wat is mijn leven een sleur. Maar ik ben helaas een adrenaline junkie... en functioneer het beste op stress en deadlines
Laat ik je een beetje uit je droom helpen. Er zijn maar een paar schrijvers, die van hun werk kunnen leven. Maar je werkt part-time, ga lekker schrijven in de overige uren. Geef het een jaar, en als je blijkt dat je een best-sneller kan schrijven, dan kan je altijd een carrière switch doen! Overigens, dat kan je doen ook met andere beroepen. Probeer het uit naast je huidige baan! Of je vind je nw baan zo leuk, dat je huidige baan opzegt. Of het blijkt toch tegen te vallen, maar je hebt nog je huidige baan. Win-win situatie.
Ik heb mijn baan opgezegd vorig jaar en ben nu een jaar thuis. Ik was totaal ongelukkig op mijn werk. Ik weet ook nog steeds niet wat ik wel zou willen
Ik heb een klein beetje overlap met jou en wel het volgende: ik denk dat ik een vergelijkbare opleiding/specialisatie (als ik goed tussen de regels door lees) heb gedaan als jij. Ik ben vrij snel daarna met werken gestopt (ik had overigens ook al wat andere dingen daarvoor gedaan), maar bij mij was de reden meer dat ik langdurig last had van overbelasting‘s klachten en ik weinig energie uit mijn werk halen. Ik had tijdens mijn promotie onderzoek al eens een thriller geschreven, toen als hobby, en dat heb ik wel het afgelopen jaar opgepakt (tweede boek is af!). Verder werk ik een halve dag als ZZ pr voor mijn man (dit is meer vergelijkbaar met mijn oude werk) en ben ik een beetje aan het uitzoeken wat ik op de lange termijn wil doen. Ik heb wel nog een kleine en die gaat nog niet naar de opvang dus voor mij is het echt tussendoor werken, als hij slaapt of als mijn man thuis is of op zaterdag. Andere situatie dan jij dus, maar ik ben wel heel blij met mijn keuze! Wat betreft het financiële stuk: dat zijn echt keuzes. Je kunt er altijd voor kiezen om te verhuizen naar een kleiner huis. Rondkomen van inkomsten als schrijver zal heel lastig worden. De meeste schrijvers krijgen van hun uitgever 5 tot 10% van de opbrengsten. Als je bedenkt dat een boek tussen de 15 en € 20 per stuk kost, hou je dus als beginnende schrijver meestal net iets onder de één euro per stuk over, daarna kan het wat hoger worden. De oplagen zijn ook vaak vrij laag, daarbij krijg je ook nog een heel klein beetje inkomsten van de bibliotheek elk jaar voor uitgeleende boeken, maar ook dit soort bedragen zijn zo ontzettend laag, dat waarschijnlijk de totale opbrengsten van zon boek na enkele jaren vergelijkbaar zijn met twee weken werken in je huidige baan… Dit is denk ik dus wel even een reality check. Als ik jou was zou ik vooral pt blijven werken en in de tijd die je nu vrij hebt, wat andere mogelijkheden eens gaan exploreren. Afhankelijk van wat daar uitkomt, zou je altijd kunnen beslissen om de grote keuze maken om te stoppen met werken, maar wees dan wel realistisch dat jij waarschijnlijk ook op andere zaken zult moeten Bezuinigen. Succes met je keuze!
Heb je ook geen mogelijkheid bij je werkgever om dingen te veranderen? Aan te geven dat je wat nieuwe uitdaging zoek?