Zo'n twee maanden geleden hebben mijn man en ik besloten om te gaan scheiden. We hebben een tweeling van 5 jaar. Er is totaal geen sprake van ruzie, dit hebben we in onze relatie ook niet gehad en dat is nu ook nog steeds niet gebeurd. Alles gaat in goed overleg, en samen met hulp van een mediator hebben we een goed ouderschapsplan opgesteld en liggen de papieren inmiddels klaar. Als het goed is krijg ik rond half september de sleutel van mijn eigen huisje. Dit is perfect want dit is 1 straat verder dan waar wij nu wonen, dus ze kunnen ten alle tijde naar hun papa toe, houden dezelfde vriendjes en blijven op dezelfde school. Gisteren hebben we het aan hun verteld. Ik zag er als een berg tegen op, maar het is me 100% mee gevallen. D keek me met grote ogen aan, en vroeg vervolgens of hij dan ook nieuwe hond mocht in het nieuwe huis. J was een beetje stil, en begon later vragen te stellen. We hebben ze even meegenomen naar het nieuwe huis en uitlegt dat wij daar gaan wonen, en waar hun slaapkamer komt etc. Dat ze zelf hun nieuwe spulletjes mogen uitzoeken en al voor hun slaapkamer. Uitgelegd dat ze nu wel 2x hun verjaardag mogen vieren, Sinterklaas etc. Dus eigenlijk hebben we alles heel positief benaderd. Dat ze altijd even naar papa kunnen lopen, altijd mogen bellen etc. Daarna zijn we met z'n vieren nog het strand geweest. S' avonds mochten ze nog even buiten spelen en bleek dat ze hun vriendjes al even hadden laten zien waar ze komen te wonen. Ze pakken het dus heel erg goed op. Nu ben ik benieuwd of er meer kinderen zijn die het zo hebben opgepakt, en bij wie het goed bleef gaan. Ook toen jullie met de kind(eren) verhuisd waren
Ik zou wel duidelijke afspraken maken over "even naar papa lopen". Ook zou ik wel eerlijk zijn en alles niet alleen maar positief laten zien. Het is echt niet alleen maar leuk voor je kinderen natuurlijk!
Oja, ook ik ga nog "vriendschappelijk" om met mijn ex. Tijn is natuurlijk een stuk jonger als jullie kinderen. Tijn wil de laatste tijd vaker fotoalbums kijken, ik ga hier gewoon in mee. Het is en blijft zijn papa...
De afspraak is dat als papa er niet is de schutting op slot is, dus dan weten ze dat ze er niet heen kunnen gaan. En in welk opzicht wel eerlijk zijn en niet alles alleen maar positief in laten zien? Lijkt me juist wel dat je het positieve moet benadrukken?
Ja, zeker maar het is echt niet allemaal leuk voor een kind. Ja, hij krijgt twee keer cadeautjes maar op 5 december zijn ze of bij papa of bij mama. En de vakanties zullen ook niet meer hetzelfde zijn. Maar ik bedoel dus eigenlijk te zeggen dat je het wel realistisch moet vertellen . Succes
Hier net zo (vriendschappelijk uit elkaar) alleen wel naar een andere woonplaats, dus ook andere school, kdv, bso etc. Ben nu 3 weken verhuisd. En ik merkte dat mijn zoontje (5) het allemaal goed oppakte, TOT het definitief was/wij echt verhuisd waren. Nu praat ie gelukkig wel veel erover, hij benoemt ook bijv dat hij verdrietig is dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen en verzint ook allerlei 'oplossingen'. Maar door alle veranderingen merk ik ook dat hij soms verdrietig/boos is en dat verdriet niet goed kwijt kan. Dit uit zich dan in schoppen/slaan/krijsen maw een flinke driftbui. Daarna komen de tranen. Sterkte de komende tijd.
Jeetje Jada, ik lees nu pas je berichtje...heftig, wist ik niet... Heel veel sterkte maar zoals ik het lees,lossen jullie het heel positief op!