Jeetje, wat mis ik mijn eigen moeder! Dat doe ik eigenlijk altijd wel, ik denk dagelijks aan haar, maar nu ik zwanger ben toch wel nóg meer! Ze is al lang geleden overleden, in 1995. Zij was toen 50, ik 18. Ze had een hartafwijking, die ze pas na haar overlijden gevonden hebben. Het was een hele verdrietige gebeurtenis en ze heeft veel te vroeg moeten gaan, maar ik weet wel dat juist die gebeurtenis me ook heeft gemaakt tot wie ik nu ben en dat is een vrouw op wie ik heel trots ben. Maar nu ik zwanger ben... G*d, wat zou ik het haar graag vertellen (dat doe ik natuurlijk wel, maar das toch anders) en haar kunnen bellen en tegen haar aan kunnen kletsen. Ik kan het gelukkig heel goed met de vriendin van mijn vader vinden, ze was vroeger verloskundige, dus dat is nog erg handig ook. En de moeder van mijn lief is ook een schat, maar het is natuurlijk niet hetzelfde... Mam, ik mis je zooooooo!!! Sorry, wilde dit ff van me afschrijven... Liefs, Caatje
Kan me heel goed indenken dat je juist met dit soort dingen je moeder mist! Dan maakt het niet uit hoeveel lieve mensen je in je omgeving hebt, je moeder is en blijft je moeder en daar wil je graag dit soort dingen mee delen! Sterkte meis, want ik vermoed dat dit gevoel nog wel vaker zal terug komen....maar wel lekker genieten van je zwangerschap! **knuffel**
Dank je wel mamavanjuul! Ja, ik ga zeker genieten van mijn zwangerschap, maar ik denk dat je inderdaad gelijk hebt, dat dit gevoel zéker vaker en misschien ook wel veel sterker terug zal komen... Maarja, gelukkig heb ik ook een lieve vriend die wel wat traantjes van me gewend is!
nou ik herken mezelf hier helemaal in, mijn moeder is bijna 10 jaar geleden overleden, ik was 17 zei 42, ik heb al een dochtertje en nu is mijn 2de op komst. Ik heb het ook vaak moeilijk, mijn moeder was mijn alles en toen ze nog leefde vroeg ze altijd of ze bij mijn bevalling mocht zijn. Voor mijn gevoel is ze hier wel bij geweest. Ik denk dat je het idd. vaak moeilijk zult hebben , maar denk ook maar zo dat ze het allemaal ziet, en over jou en je kindje waakt.
Caatjuh, ik wil je alleen even een hart onder de riem steken! Ik heb mijn papa en mijn mama nog, en ben daar heel gelukkig mee ( ookal botsen we wel eens , maar ook dat hoort erbij). Het lijkt me inderdaad juist als je zelf moeder wordt zo'n enorm gemis..... Heel veel sterkte, en heel misschien zie je straks in je ukkie wel weer wat van je moeder terug...Dat zou super zijn toch?
Ik ken het gevoel, ik was 12 zij was 41... al 11 jaar geleden. Is inderdaad extra moeilijk, ook voor mij tijdens de zwangerschap. Je wilt graag met je vragen bij iemand terecht kunnen waarmee je jezelf zou kunnen vergelijken. Af en toe is het echt wel confronterend. zaterdag nog op een verjaardag van mijn oma al mijn tantes, goh wat lijkt ze toch vreselijk op haar moeder he zo, ja die was ook altijd zo trots op haar buik. Voelde ik me nou ook niet direct prettiger door, is vast goed bedoeld, maar kwam nogal hard aan.
ik ben ook weer zwanger van de 2e en mijn moeder is 6 jaar geleden ook overleden aan maagkanker ik was ook 18 aan mn vader heb ik niks die kijkt niet naar ons om en ik mis haar ook ontzettend ik denk ook elke dag aan haar en dat gebeurt nog veel veel vaker dat je momenten hebt dat je haar verschrikkelijk mist zoals bv de 20 week echo of de bevalling dat waren voor mij momenten dat ik haar heel graag bij me had gehad om die mooie dingen met haar te delen maar ik weet zeker dat ze van boven mee kijken en alles meekrijgen!! heel veel sterkte! groetjes samantha p.s we zijn bijna gelijk zwanger ik ben 30 okt uitgerekend!
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties laslo, jannanas, Mlien en sampie24!!! Ja, zo zie ik het ook zeker. Ik weet dat ze bij me is en over ons waakt, dat is altijd een mooie, rustgevende gedachte. Jaaaaah, dat zou zeker super zijn! Als het een meisje wordt, wil ik haar ook zeker naar mijn moeder vernoemen. Ze had gelukkig een naam, die ook in Spanje goed uit te spreken is haha. Pfff, ja, dat geloof ik. Ik had dat ook überhaupt zelf na haar overlijden. Ik lijk zelf heel erg op haar, vroeger iets minder, maar nu steeds meer. Mensen vonden dat blijkbaar heel confronterend en zeiden dat ook gewoon tegen me. Nou... Fijn... NOT! Wat leuk dat onze zwangerschap zo gelijk loopt! En ja, ik weet ook dat ze meekijkt hoor. Dat voel ik gewoon! Ik heb gelukkig wel een heel goede band met mijn vader, maar ja, een man in deze situatie is natuurlijk niet hetzelfde. Bovendien gaat het fysiek nu niet zo heel goed met hem, dus dat is nog een klein stukje extra zorg. Liefs, Caatje
Bij mijn eerste zwangerschap vond ik het ook heel zwaar dat mijn moeder er niet was om alles mee te maken, ze zou zo'n trotse oma zijn geweest. Nu is het iets dragelijker. Maar in oktober is mijn schoonmoeder overleden, en ik merk aan mijn man dat hij er nu doorheen moet. En ik vind het ook heel moeilijk dat er geen enkele oma op kraamvisite zal komen hoor. Zo hoort het toch niet he?
Nee, daar heb je gelijk in melisa... Ik heb het geluk dat de ouders van mijn lief beiden nog leven en die zijn nog super fit. Ze wonen ook lekker dichtbij en zullen graag oppassen, dus dat is wel erg fijn. Ik kan het ook heel goed met hun vinden, maar ja... Mijn eigen mama, die mis ik wel en dat zal ook altijd wel zo blijven. Is ook niet erg, maar af en toe niet gemakkelijk... Liefs, Caatje P.S. Ben vandaag de hele dag werken (als gids (zie voor precieze werk de topic oktober-mama's in de bevallingenlijst)), dus kan vanavond pas weer reageren.
Ik ken het gevoel maar al te goed CaatjeM, ik ben mijn moeder vorig jaar februari verloren Ik had haar ook graag in levende lijve verteld dat ze oma wordt, maar helaas, ik mis haar ook nog elke dag en soms dan wordt het me even te veel. Ik kon over alles praten met haar ondanks dat we ook wel eens flink botsten. Wat ik vooral mis is het lekker shoppen met mams, kopje koffie bij de HEMA en dan gewoon de winkels afstruinen, ik ben dan ook al bijna een jaar niet meer naar het centrum van Valkenburg gegaan, de herinneringen zijn nog iets te vers en te pijnlijk. Een geluk; ik heb schatten van schoonouders en pap is gelukkig ook heel begripvol, ik ben niet alleen hierin, hoewel het soms wel zo oelt. En ik denk maar zo, zij is er niet meer, maar haar liefde leeft voort in ons.
@melisa Ja inderdaad! Die band is en blijft onvervangbaar!!! @sasjuh Wat mooi gezegd, daar heb je helemaal gelijk in. Ik was net 18 en heb gelukkig net mogen meemaken dat we in plaats van alleen maar moeder/dochter ook vriendinnen werden. Haar liefde leeft inderdaad in mij voort. Dat is wel een hele mooie gedachte. Liefs, Caatje
@ CaatjeM; er is onlangs een soortgelijk onderwerp geopend waar meiden hun verhaal over hun moeder hebben geplaatst. Ik weet alleen niet hoe ik nu de link van dat onderwerp moet kopieren. Het heet in ieder geval "eerste zwangerschap zonder moeders", en staat ook onder het onderdeel "zwangerschap". Het heeft mij in ieder geval veel goed gedaan om te lezen/reageren. Sterkte en een hele fijne zwangerschap!! X
Ik herken dit gevoel zo enorm, Ik ben vorig jaar bevallen van een zoontje mijn vader is nu bijna 5 jaar dood hij was 50 en ik 20 toen hij overleed aan de gevolgen van kanker, Ik voelde me vaak heel verdrietig tijdens de zwangerschap maar deed dit heel erg wegstoppen, alsjeblieft als ik een tip mag geven natuurlijk is iedereen anders maar praat er goed over, ik stortte na de bevalling helemaal in en heb enorm vaak lang en veel zitten huilen daarna en kon niets meer met mezelf man o man wat miste ik hem, heb inmiddels wel rouwverwerking gevolgd en nu valt alles wat meer op zijn plekje nog niet optimaal maar kan er beter mee omgaan, waar ik heel veel moeite mee heb ons zoontje (hij is trouwens ook vernoemd naar mijn vader waar ik ook heel trots op ben) gaat nu dingen doen die mijn vader ook deed tandenknarsen bijvoorbeeld en dan trekt hij precies hetzelfde gezicht als hij dit is soms confronterend, ook heeft hij precies dezelfde ogen als mijn pa had, ik ben er trots op maar soms maakt dit het niet makkelijker. sterkte succes en geniet van je zwangerschap.
Hey marilouise, dank je wel voor je reactie. Ik heb er altijd heel goed over kunnen praten en zal dat tijdens mijn zwangerschap zéker ook blijven doen. Thnx voor de tip in ieder geval! Liefs, Caatje
CaatjeM: ik herken het ook hoor! Mijn moeder is dit jaar 5 jaar geleden overleden zij heeft wel bewust oma kunnen zijn voor mijn neefje, maar door familieomstandigheden heeft mijn zus al zeker 10 jaar geen contact meer met mijn vader en kent hij zijn oudste kleinzoon ook niet. Daardoor was het voor mijn moeder ook geen leuk oma zijn. Ik mis mijn moeder ook, niet alleen om haar liefde maar vooral dat ik niet de dingen met haar kan delen nu ik zelf mama ben en vragen hoe zij haar zwangerschappen en bevallingen heeft ervaren. Ik ben blij dat mijn vader nu toch een kleinkind mag leren kennen en ervan genieten natuurlijk, maar ik zou het zo fijn gevonden hebben als hij samen met mijn moeder grootouders had mogen worden.