Waarom Sam 10 weken te vroeg geboren moest worden (lang)

Ik ben Daphne, 28 jaar (op 24 februari wordt ik 29 en op 25februari zou ik zijn uitgeteld) en op 18 december 2006 bevallen van onze mooie dochter Sam na een zwangerschap van 30weken en 1 dag. Momenteel ligt zij nog in het ziekenhuis omdat zij ook NEC heeft ontwikkeld en nu twee stoma's heeft die nog aan elkaar gemaakt gaan worden. En haar conditie moet wat beter worden.

Mijn hele zwangerschap was een ramp, in het begin was ik erg misselijk tot bijna uitdroging aan toe. Dit ging later (na een bezoek aan de gyn in week 16 en medicijnen) weer over. Toen een maandje rust gehad en toen begon ik ziek te worden. Heel moe constant. Bij de laatste controle door vk was alles nog goed, alleen was mijn buik wel even groot als die keer ervoor, maar de kleine groeide goed, mijn bloeddruk was ook goed.
En ik voelde me op een gegeven moment gewoon niet meer lekker (in de 27e week). Het werd een periode van ziek melden, werken, ziek melden etc etc. In de 28e week ging ik ook vocht vasthouden, maar dit hoort er toch bij vond mijn huisarts, ik had last van rare buikpijn en dacht aan een blaasontsteking en toen is mijn urine alleen daarop gecontroleerd (natuurlijk controleren ze niet op eiwitten).

In de 30e week ging het ineens wel heel hard, ik kreeg een gigantische migraine aanval en bleef maar een vervelende hoofdpijn houden. Ik kon door de pijn niet meer op mijn linkerzij liggen, maar ja... dit komt toch door die buik?

Ik naar de bedrijfsarts op maandag, ik heb nadrukkelijk gevraagd om mijn bloeddruk te meten, en voor mijn doen was deze al iets hoger dan normaal, maar voor andere was deze keurig.

Op dinsdag wordt ik zeer beroerd wakker, ik kan ineens rechts onder niets meer zien, ik kan op msn geen hele zinnen meer lezen. Ik raak in paniek. Huisarts kan ik weer eens niet bereiken, dus moest ik wachten op het beluur van de vk. Ik mocht gelukkig meteen komen, daar aangekomen was mijn bloeddruk 150/95 en ik had eiwitten in mijn urine. Ik moest dus meteen naar de gyn.
Wij daar middag verbleven (ik en schoonmoeder), bloed geprikt, opnieuw urine test, en bloeddruk. De eiwitwaarde van mijn urine was 6 (ondergrens is 0,3 daarna is het niet goed, maar de waardes hoorde ik pas veeel later). Ik moest 24 urine gaan sparen en ik moest rust houden. Mijn bloeddruk was weer iets gedaald (voelde me altijd al 's avonds lekkerder, dus dat was niet zo heel gek) dus ik mocht naar huis. Ik moest aan de bel trekken als mijn handen tintelden, bij erge hoofdpijn, en bij bandgevoel (bleek ik allang te hebben, maar dat realiseerde ik me gewoon niet).

Op woensdag deden mijn handen zoooo'n pijn, maar 's avonds werd dat wel weer beter. Ook mijn gezicht begon echt pijn te doen van het vocht.
Donderdagochtend ging ik de urine inleveren en omdat ik toch in de buurt was ben ik even langs de gyn gelopen om te vragen of ik nu met mijn handen aan de bel moest trekken. Ik had verwacht dat ik me geen zorgen moest maken en dat ik gewoon naar huis toe zou kunnen, maar niets was minder waar. Hij ging mijn bloeddruk 2x testen en toen mocht ik niet meer van het onderzoekbed af, ik werd met spoed opgenomen. Ik ging met de rolstoel naar mijn prive kamer (erg gezellig), ik wist eigenlijk niet eens waar ik lag. Meteen kreeg ik een infuus en medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Ik moest ook snel aan het CTG, maar omdat het kindje nog zo klein was kostte dat veel pijn en moeite.

's Nachts had ik nog steeds zo'n hoofdpijn en ik had zo'n moeite met slapen van de pijn in mijn zij/rug (het bandgevoel dus, maar dat had ik nog steeds niet door). Die nacht hebben ze me geloof ik zo'n beetje elk uur geprikt, en op een gegeven moment bleken mijn reflexen te actief te zijn en kreeg ik mijn eerst bolus met Magnesium Sulfaat. Deze was redelijk rustig ingebracht (weet ik door de volgende) ik kreeg het wel warm en langzaam werd het rustiger in mijn hoofd. De pijn in mijn zij werd veel minder en mijn hoofdpijn ging even weg.

De vrijdag was redelijk rustig. Ik mocht alleen van de gyn geen tv kijken en ik mocht niet te veel prikkels, ik kon echt wel janken want die tv was mijn afleiding. Ik heb ipv tv maar een boek uitgelezen. De gordijnen bleven veel dicht want dat gaf mij veel meer rust (dat voelde ik zelf nog wel).

Tegen mij werd verteld dat ze de bevalling wilde rekken tot 32 weken maar dat eigenlijk alle dagen mooi waren. Maar ik vond 32 weken een beter idee, mooi op nieuwjaarsdag.
Op zaterdag heb ik vreselijk veel aan het ctg gelegen, en volgens mij de nacht van vrijdag op zaterdag ook (maar dat weet ik niet zo goed meer). Ik kreeg voor het eerst harde buiken. Het was echt heel vervelend. Ik had ook weer hoofdpijn en ik had ook weer die pijn in mijn zij en rug. Mijn man heeft ondertussen al mijn eigen kussen meegenomen want zo kon ik misschien wat lekkerder slapen.

Hij ging weer naar huis, en zou 's avonds nog eventjes komen.
En toen kwamen de artsen weer, en weer, bloed afnemen, en weer artsen aan mijn bed. Ze gingen weer mijn reflexen testen en ik zag zelf al wel dat het wel beetje erg overdreven reageerde (ze tikte op mijn arm en die vloog omhoog). Ik moest ondertussen mijn man bellen dat ie moest komen. Ik had eigenlijk niet goed door dat ze me gingen overplaatsen naar het Radboud. Maar de ambulance was al gebeld. Iedereen leek daar een beetje in paniek. En ik kreeg weer een bolus met Magnesium Sulfaat, en dit keer moest het kennelijk nog wat sneller mijn lijf in, maar ik werd er in 1 minuut wel even strontziek van. Heet heter heetst en daarna overgeven. Ik vond het echt gemeen!

En toen kwam mijn man, die ging snel spulletjes inpakken. En ineens kwamen de ambulance broeders, ik mocht nog wel met mijn eigen kussen mee en ik mocht niet recht op mijn rug liggen, dat was ook niet zo heel erg fijn. En toen in een kwartiertje was ik bij het Radboud aangekomen. Ik kwam op een kamer ergens daar in het ziekenhuis (mijn man grapte op de 7verdieping en ik geloofde het gewoon wel), het bleek de 1e verdieping te zijn. Een drie persoonskamer speciaal voor vrouwen met zwangerschapsvergiftiging die nog niet mochten bevallen. Een soort van High Care (en dat bleek het echt te zijn). Weer werd er bloed afgenomen, mijn bloeddruk werd continue gecontroleerd, ik kreeg nog meer bloeddrukmedicijnen. Voor het eerst gingen ze twijfelen over de 32 weken, maar he... ik ging voor nieuwjaarsdag!

Op de zondag is wederom meerdere malen bloed geprikt en voor het eerst gaven ze toe dat ik HELLP had, dat wisten ze in het CWZ ook, maar daar vertelde ze het niet. Ik had maar liefst een eiwitgehalte van 26! (Ondergrens was 0,3 dus het was wel heeel erg hoog, maar ook dat begreep ik later pas). Ik werd ondertussen steeds dikker (van het vocht). Op zondag heb ik veel aan het CTG gelegen en de kleine was niet echt heel erg actief dat vonden ze niet zo prettig. (maar ik zou de 32 weken gewoon halen vond ik zelf nog steeds mijn man die dacht het niet, die wist al dat het niet zo lang ging duren, die voelde nattigheid bij de overplaatsing). Om de kleine wat actiever te maken kreeg ik een ander soort vocht toegediend, wat dikker zodat deze niet door mijn aders naar buiten konden. Ik plaste ook te weinig, dus moest ik alles bijhouden, hoeveel ik dronk en hoeveel ik plaste. De Magnesium Sulfaat werd weer afgekoppeld.

Op maandag wederom veel aan het CTG gelegen, ik kreeg weer extra vocht. Ook kreeg ik weer een echo, altijd leuk om de kleine te zien. Ze zou zo rond de 1400gr zijn. Mijn verloskundige kwam nog even langs en die schrok erg van hoe ik eruit zag( dit deden veel mensen hoorde ik). Omdat ik zo weinig plaste en ik zoveel eiwit in mijn urine had moest ik een katheter in, dat vond ik echt vreselijk, heb een paar uur pijn gehad.
Mijn man kwam nog even maar wilde niet te lang blijven hij was erg moe van het werk. Hij ging dus weer naar huis, kreeg ondertussen nog eventjes te horen dat hij zijn mobieltje 24 uur per dag bij de hand moest hebben.

Om 22 na weer een hele lange tijd aan het CTG te hebben gelegen moest ik hem gaan bellen dat ie niet mocht gaan slapen omdat ze gingen bedenken of ze tot de keizersnede zouden overgaan. (Ik dacht nog eigenlijk dat ze dat dan pas een dag later zouden doen). Ik kreeg weer een echo en het kindje bewoog bijna niet, in een half uur tijd heeft ze 3x bewogen nadat ze daartoe gedwongen werd.

Om 10 over half 11 was de gyn er en zij besloot dat het echt tijd was, dat zowel ik als de baby niet meer verder konden. Snel mijn man gebeld en die was er binnen het kwartier, ik kreeg mijn mooie blauwe operatiehemd aan. Met bed en al ging ik naar de ok. En ik kreeg nog op mijn bed de ruggeprik. Voor mij leek dit mee te vallen, maar ik hoorde van mijn man dat ze toch we een aantal pogingen hebben moeten wagen voor het lukte. (dit voelde ik 2 weken later wel erg goed) Ik werd met mijn eigen kussen op het operatiebed gelegen, ik werd niet vastgebonden volgens mij, kreeg het zuurstofbrilletje op, en plakkertjes voor mijn hartslag etc. Toen ik ervan overtuigd was dat het geen pijn meer zou doen is de chirurg begonnen met snijden. Om 1minuut voor 24uur is Sam geboren. Ze werd meteen onderzocht en in een reiscouveuse gedaan. Ik heb haar nog eventjes gezien en toen gingen zij en mijn man naar de NICU. Op dat moment werd ik nog even schoongemaakt en dichtgemaakt. Dit was niet echt fijn, ik voelde constant geduw en getrek. Maar het deed geen pijn! Na zo'n 1,5 uur was ik klaar en mocht ik naar de uitslaapkamer, ik kreeg de morfine pomp en wat uitleg. Ook kreeg ik nog extra morfine en paracetamol. Weer een uur later mocht ik terug naar de afdeling en kon ik mijn ouders gaan wakker bellen om te vertellen dat ze opa en oma zijn geworden. En Mark belde zijn moeder op om zijn te informeren. De morfine pomp mocht ik gebruiken als ik vond dat dat nodig was. Heb het wel gebruikt maar niet zo heel veel. Na 48 uur is de pomp verwijderd en kreeg ik nog een aanvullende pijnstillen bovenop de paracetamol.
Mijn buik was best raar, echt pijn deed het normaal niet, behalve bij beweging. Ik kon in het begin niet rechtop lopen, en ik kon niet op mijn zij liggen, en ook niet helemaal plat. Omhoogkomen deed ik met de papagaai, dat hielp wel iets. Dag voor dag ging het wel weer beter met bewegen. Slapen kon ik pas na 3 weken weer op mijn zij.
Hersteld van HELLP ben ik nog niet, ik ben erg moe en ik kan me heel moeilijk concentreren, ik heb een geheugen als een vergiet, en huilen kan ik bijna zonder aanleiding. Ik moet nog elke dag naar het ziekenhuis op visite naar onze dochter, die het moeilijk heeft gehad, en nog een operatie tegemoet gaat.

Ik heb het gevoel dat ik weken in het ziekenhuis heb gelegen maar het is maar een paar dagen, maar wat een dagen. Inmiddels ook weer op controle geweest, mijn bloeddruk is weer (bijna) normaal. Maar dat is voor mij geen verassing aangezien ik een week na thuiskomst al weer in het ziekenhuis zat omdat ik flauw bleef vallen, was mijn bloeddruk ineens wel heel erg laag. Dus medicijnen toen al afgebouwd (eigenlijk eigenwijs gestopt na een paar dagen omdat ik het niet vertrouwde).

De reden dat Sam eruit moest: mijn navelstreng was al erg klein, zo’n 50% van wat het normaal is. En door de pre-enclampsie/HELLP is een gedeelte van de navelstreng afgestorven (25%), dus ze kreeg nu ineens te weinig voeding binnen. De reden waarom ik ziek ben geworden wordt nog onderzocht over zo’n 4 maanden van nu. Dan krijg ik ook een prognose te horen wat de kans is bij een volgende zwangerschap of eventueel in mijn verdere leven (bij gevonden afwijkingen in bijvoorbeeld mijn vaten)

Mocht je meer willen weten over Sam kijk dan op haar website.

ps: Sam doet ook mee voor baby van de maand (een opstekertje hebben wij wel verdiend vinden wij)