Bijna een week geleden kregen wij de sleutel van ons nieuwe huisje. Superleuk, superspannend, wat hadden we hier lang naar uitgekeken! Misschien keek ik er zelf nog wel het meeste naar uit: eindelijk konden we aan de babykamer gaan beginnen! Toen we de sleutels kregen en voor het eerst in het huis gingen kijken, sloeg de vreugde bij mij gelijk om in teleurstelling, onbegrip en ergens ook in woede/verdriet. De vorige bewoners hebben het ronduit smerig achtergelaten (remsporen in de wc, kruimels en schillen in de keukenkastjes, plakkende vloeren/muren/plinten/fornuis/oven/etc, een penetrante schimmellucht uit de badkamer en zo kan ik nog heel lang doorgaan) en we kwamen erachter dat er ook een aantal ramen niet open kunnen en een aantal deuren weer niet dicht... Ondanks dat we al bijna niet wisten waar we moesten beginnen, zijn we er met zijn tweeën tegenaan gegaan. Manlief was een dagje vrij van zijn werk en we hebben zoveel mogelijk schoongemaakt. De tweede dag moest ml gewoon weer werken, maar gelukkig kwam een vriend van ons helpen met schoonmaken. 's Avonds zat ik er flink doorheen, maar ook toen maar weer even terug gegaan om nog wat schoon te maken. De derde dag kon ik werkelijk waar helemaal niks meer.. Ik werd er door mijn vader op gewezen dat ik echt een dagje rustig aan moest doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik voelde me wel schuldig, want ik had echt veel kunnen doen die dag, maar het was gewoon even klaar.. Vrijdag heb ik hulp gehad met het behang trekken, superfijn! Kwamen alleen achter de volgende enorme tegenslag: er zat een dubbele laag behang in de slaapkamer en daar weer onder blijkt een laag stucwerk of verf (geen idee) te zitten, dat op veel plekken afbladdert. Helaas zat er niks anders op dan dat af te gaan steken, omdat je het probleem niet oplost door er een nieuwe laag behang overheen te plakken; je blijft de randen eronder zien. Afsteken is een vervelend klusje: je maakt al gauw putjes in je muur en er komt ongelooflijk veel stof vrij. Daarbij komt dat het absoluut niet snel gaat.. Zaterdag was m'n mannetje vrij en zijn er 2 vrienden komen helpen. Helaas keek 1 niet zo nauw: hij liep maar te gooien met onze spullen en riep van tevoren overal verstand van te hebben, maar dit viel echt vies tegen. Hij deed gewoon maar iets en dat is goed te zien.. Dit maakt(e) me echt boos en verdrietig. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met alle hulp, maar wij zijn erg perfectionistisch en uiteraard voorzichtig met onze spullen.. En dan komt iemand in jouw huis en die kwakt alles op de muren, alsof het niks kost en we toch genoeg tijd hebben. Vervolgens was die jongen OPEENS weg, hij had alles gewoon voor mij laten staan.. Emmers met verf, kwasten, sopje, verfspetters op de vloer.. Ik liep alweer op m'n laatste adem en kon wel janken. Gelukkig zijn we op zaterdag ook wel een heel stuk opgeschoten. Gisteren kwamen meerdere mensen helpen, ook weer superfijn! Schoonmoeder ging als een speer, die heeft de badkamer en het gasfornuis voor mij onder handen genomen.. Zonder klagen en met opgeheven hoofd is ze het huis doorgegaan en haar optimisme deed me goed. Manlief heeft, samen met een vriend, de babykamer geschilderd. Beneden is de vloer gelegd en wij hebben boven met zijn 3en de muur verder afgestoken. Naderhand kwam ml onze slaapkamer ook schilderen. Wederom was er weer iemand bij, die alleen maar kon klagen en die alleen dingen wilde doen die zij leuk vond om te doen. Ondanks dat ik vrolijk blijf doen, knaagde dit wel aan mij. Vandaag ben ik 33 weken zwanger en er moet nog een hoop gebeuren. Ml is weer aan het werk en overdag komt er veel op mij neer.. Maar echt, ik heb mijn limiet bereikt. Ik ben net wel even naar het huis gegaan om maar weer verder te gaan met die muur, maar na 1,5 uur kon ik al niks meer: ik barstte in huilen uit. Alle stress, alle lichamelijke werkzaamheden, alle gedoe, alle tegenslagen: het knaagt enorm aan me. Vóór zaterdag moet die muur klaar zijn, want dan worden de spullen oververhuisd.. Maar het gaat écht niet lukken; het is teveel werk. We zijn erachter gekomen dat er in de babykamer ook zo'n muur is waar nog van dat dikke behang op zit en waar datzelfde vervelende spul onder zit. Normaal gesproken is het echt not done om meerdere lagen over elkaar te behangen, maar wij hebben geen keuze.. De situatie nu: thuis moeten er nog spullen ingepakt worden, maar ik heb geen idee meer wat ik wanneer kan doen (zijn zoveel spullen die nog niet ingepakt kunnen worden). In het nieuwe huis moet er nog meer schoongemaakt worden (ja, zó vies was het!), die muur moet afgestoken, er moet boven nog een muur geschilderd worden en alle plafonds boven moeten nog gewit worden.. Behangen komt nog, zodra we echt over zijn. Beneden moeten alle muren nog geschilderd en er staan overal spullen, die ik ook weg wil hebben (schoonmaakspullen, gereedschap, noem het maar). Morgen komen ze de nieuwe bank brengen, dus dan wil ik de vloer beneden ook schoon hebben. Maandag is de oplevering van onze huidige woning en voor die tijd moet ik ook dit huis helemaal schoon hebben.. Er zijn gelukkig wel een aantal mensen die ons kunnen en willen helpen, maar ik ben er nu maar weer achter dat je in zulke situaties gauw ziet wie echt je vrienden zijn. En omdat manlief gewoon fulltime werkt, net zoals de meeste mensen, heb ik het gevoel dat ik er voor het grootste gedeelte alleen voor sta. Ik voel me enorm schuldig, maar ik kan gewoon niet meer.. Ik ben huilend naar huis gereden, ik ben doodop en zit er echt doorheen. Al die tijd was ik de optimist, zei ik dat het allemaal wel goed zou komen.. We hebben al klussen uitgesteld (kozijnen schuren en schilderen, halletje schilderen, trap schilderen, overloop boven); het hoeft niet allemaal in 1 keer.. Maar de gedachte dat er nog zoveel moet gebeuren in zo'n korte tijd, maakt me echt helemaal gek. Ik kan niet meer en ik wil niet meer, kan dit niet gewoon voorbij zijn?! Geen idee wat ik precies wil met dit topic, misschien gewoon even een hart onder de riem.. Want op dit moment kan ik alleen maar janken.
Misschien kan je man nog wat verlofdagen opnemen om je te helpen. Dan kun jij wat rustiger aan doen. Daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen, zeg, je bent 33 weken zwanger. Je lichaam geeft duidelijk aan waar de grens is, probeer die dan ook te accepteren.
Het lastige is, dat hij geen vrije dagen meer heeft.. Daarbij zijn er al een paar collega's met vakantie en het is heel erg druk op het werk, dus hij werkt veel over en kan absoluut niet eerder weg..
Ik heb je verhaal even snel gelezen. Oh jemig ik zou ook niet weten waar te beginnen. Maar wat ik niet helemaal uit je verhaal begrijp is of het een koop of huurhuis is. Is het een huurwoning dan MOET de woningbouw het leefbaar opleveren. Dus laat hun maar een schoonmaakploeg sturen. Je moet zelf het behang misschien verwijderen maar de woningbouw Moet het stucwerk doen. Ik zou zelf kiezen om in elk geval je eigen slaap- woonkamer en keuken op orde te maken en de babykamer even te parkeren. En de baby lekker op jullie slaapkamer te laten slapen in het begin. Heel veel sterkte en zou als het een huurhuis is even extra zielig doen bij de woningbouw. Zet em op!
Bedankt voor jullie reacties! Babykamer hoeft voor nu bijna niks meer aan te gebeuren, dus dat is in ieder geval fijn! De muren zijn geschilderd en de meubels worden vrijdag bezorgd. Het is een koopwoning! Dus heb helaas niks aan de woningbouw..
Wat balen zeg! Kan goed begrijpen dat je er soms even doorheen zit! Hier moest ik de babykamer doen toen ik 33 weken zwanger was en dat alleen al was heel pittig. En ik had opzich ook nog wel aardig wat hulp. Probeer het een beetje los te laten en de belangrijke dingen af te krijgen, zoals de babykamer, slaapkamer en woonkamer. Wij zijn verhuist doen ik 3mnd zwanger was en wij hebben nu ook de hal en de badkamer enzo niet gedaan. Dat komt straks wel. En dan heb je wat meer rust in je hoofd. Sterkte meid!
Heerlijk he die hormonen en nesteldrang Meisje, denk alstublieft aan je baby en aan jezelf. Wat niet gaat, gaat simpelweg gewoon niet. Als je een koophuis hebt, en er zijn zoveel verborgen gebreken, aangeven hoor! Wij zijn 10 weken geleden verhuisd en wij liepen ook tegen een aantal zaken aan. Simpelweg aangeven, ramen MOETEN namelijk open kunnen, dat is een serieus gebrek! Dit is waarschijnlijk niet wat je wil lezen, maar het allerbelangrijkste is dat jullie slaapkamer af is, samen met je babykamer. En dat de badkamer schoon is. Voor de rest... heb je eigenlijk niets nodig. De rest kan allemaal later nog. Verhuizen gaat helaas niet op 1 dag en helaas zijn er altijd tegenslagen Wat betreft de hulp van je vrienden. Van tevoren roept iedereen: wij komen je helpen, geen probleem. Op het moment dat je ze nodig hebt zijn ze er er vaak niet. Dat hebben wij ook ervaren. Gelukkig kun je altijd bouwen op manlief en familie. Voor de rest heb je eigenlijk ook niemand nodig Heel veel sterkte, probeer jezelf erdoor te slaan... denk aan je lijf, en probeer te denken: over een aantal weken heb je een wolk van een baby in je armen en ben je dit allemaal allang weer vergeten.
Nou inderdaad.. je bent 33 weken zwanger. Vergeet niet om je rust te pakken. Ik zou me richten op je oude huis, zorgen dat alles daar in kannen en kruiken is zodat het op tijd opgeleverd kan worden. Ik neem nu even aan dat het beide koopwoningen zijn. Als je al in je nieuwe huis zit hoef je ook niet meer heen en weer te reizen wat ook weer tijd en energie kost. Dan zorgen dat jullie eigen slaapkamer af komt. Ik neem dan ook maar aan dat jullue kleintje in het begin bij jullie op de kamer zal komen. Behangen op de babykamer zou dan ook nog kunnen als de baby er al is.. oke niet helemaal wenselijk waarschijnlijk maar een verhuizing is al keihard werken als je niet zwanger bent dus dat is dan maar eenmaal niet anders denk ik dan. Heel veel sterkte iig!
Jeetje wat een toestand! Ik kan me je frustraties echt goed voorstellen! En ook al is het misschien heel normaal dat je met 33 weken zwangerschap echt niet meer de hele dag kan hollen, ook dat is een frustratie op zich! Ik snap dat het moeilijk is om dat ook los te laten, zeker als het niet bij je past! Ik heb er helaas geen goede tips voor hoe je dat op een goede manier kan doen voor jezelf, want ik vind dat ook één van de meest frustrerende dingen! Je schoonmoeder klinkt als een engel, is zij misschien nog beschikbaar? En verder: inderdaad, maak prioriteiten, wat is straks ECHT nodig? Mij lijkt schoon sanitair, je slaapkamer en de babykamer op orde prioriteit nr 1. De rest echt even uit je hoofd proberen te zetten, dat kan ook al rust geven... Maak een planning op papier (met ruimte voor onvoorziene toestanden) en vink af wat er is gedaan, kan ook helpen om rust in je hoofd te brengen! En kan je misschien ook helpen te accepteren wat jij wel en niet kan doen, en wat je vriend bijvoorbeeld wanneer doet, zodat jij er niet tegenaan zit te hikken... Verder: ik vind het ook schandalig klinken voor de sleuteloverdracht van een koopwoning... kan me voorstellen dat je daar nog wel wat mee kan... misschien eens de notaris bellen, of rechtsbijstand inschakelen? Ik weet niet of dat kan wachten tot je het wat rustiger hebt (zo ja, DOEN!), maar een telefoontje moet misschien wel lukken? In elk geval heeel erg veel succes!!!
Hebben jullie voordat je ging overschrijven bij de notaris geen opleveringsronde gelopen met de makelaar? Dan was dat gegarandeerd opgevallen en had je ze direct kunnen aanspreken. Ik zou het ook zeker niet hierbij laten. Ramen moeten idd open kunnen en je mag verwachten dat ze het schoon opleveren. Zou ze zeker ingebreke stellen. Maar om terug te komen op jouw verhaal; als je man geen vrij kan nemen, zou ik het even goed nog rustiger aan doen. Kijk heel kritisch naar het hoognodige en laat het daarbij. Als er toch meer af komt, omdat je hulp krijgt is dat mooi meegenomen. Maar luister naar je lichaam, dat is hard bezig je kleintje te laten groeien!
Je kan niet meer dan je kunt. Als je lichaam zegt STOP, moet je daar gewoon naar luisteren. Je hebt zorg voor je eigen lichaam, maar ook voor een kindje. Peiger jezelf niet af, over een paar weken heb je een hummeltje in je armen dat al meer dan genoeg energie gaat vragen. Pak de hoognodige dingen aan en doe inderdaad niet meer dan nodig. Als je maar kunt eten, douchen en slapen in je eigen huis ben je ver genoeg. Dan alles inpakken in je oude huis. Gewoon ergens beginnen. Verhuizen is toch wel chaotisch. Over een paar maand komt alles wel weer op de pootjes terecht. Denk nu aan je lichaam en aan de kleine.
Misschien samen met je man een lijstje maken wat er nog ECHT moet gebeuren voor je overgaat? Als je kritisch bent kom je erachter dat je veel minder nodig hebt dan je denkt. Wij zijn een paar jaar terug erg snel verhuisd en hebben toen een week zonder keuken en maanden op een vloer van beton geleefd... Het is misschien niet ideaal, maar op dit moment is het beter dan doorgaan tot je echt niet meer kan. Ik ben dit jaar rond dezelfde termijn als jij verhuisd en de hygiene in het huis viel me toen ook aardig tegen (al was het gelukkig niet zo'n drama als wat jij nu omschrijft). Gecombineerd met nesteldrang zorgde dat er dus voor dat ik VER over mijn grenzen ben gegaan. Op een gegeven moment zo'n pijn in mijn rug en bekken dat ik bijna niet meer overeind kwam tijdens het stoffen. Het heeft daarna nog lang geduurd voor die pijn weer uit mijn lijf was... Ik bedoel maar te zeggen: luister naar je lijf, ook al schreeuwt alles in je om het niet te doen, doe het! Verder sluit ik me ook aan bij wat al eerder gezegd is: de vorige bewoners kun je ingebreke stellen. Van die ramen hadden ze moeten melden. En waren er afspraken over de oplevering? Zo ja dan zou ik inderdaad via de rechtsbijstandsverzekering regelen dat je op kosten van de vorige eigenaar een schoonmaak-/klusploeg in kan huren.
Bedankt voor jullie lieve reacties, doet me erg goed! Afgelopen zaterdag, met die lompe vriend, voelde ik me nog even ongemakkelijk.. Ik vroeg hem of hij het schilderen van een muurtje even kon overnemen (die in de babykamer). Hij vond dit geen probleem, maar.. 'Wat ga jij doen, dan?!' Pfff! Jullie hebben gelijk, ik ben AL 33 weken, ik moet niet zo hard zijn voor mezelf ('ik ben PAS 33 weken, dus..'). Is zo moeilijk voor iemand die de lat zo hoog legt voor zichzelf! Na de verhuizing komen m'n ouders terug van vakantie en ik heb gelukkig een hele handige vader, die heel erg veel kan.. Dus dat is een fijn vooruitzicht. Dat komt ook allemaal wel goed, dat weet ik wel, maar het is gewoon zo frustrerend.. Ik wil ook laten zien dat we het best zelf kunnen! Maarja, misschien is het niet het geschikte moment daarvoor De oplevering ging nogal chaotisch eigenlijk, maar dat was niemands schuld. We zouden een halfuur vóór de afspraak bij de notaris nog even een inspectie doen.. Maar op het allerlaatste moment moest ik met spoed met onze hond naar de dierenarts (bloedende poot en een overstuur beestje). Mijn man is toen alleen gegaan en die werd daar ontvangen door de vorige bewoners en een makelaar. Hij heeft wel rondgekeken, maar is gewoon niet kritisch genoeg geweest, denk ik. Er is ook zoveel waar je al op moet letten.. Toen ik (ná de notaris) voor het eerst binnenkwam, heeft ml ook even een snauw gekregen, haha, arme vent.. Maar we gaan er zeker nog wel even achteraan hoor! Ik moet er maar niet teveel over nadenken, dat maakt het allemaal alleen maar frustrerender. Waar moet je dat eigenlijk aangeven?
Ah dat dubbele behang, dan ken ik..hier drie lagen gehad met verf op elke laag. Wat is gedaan heb uiteindelijk was met een speciale roller gaatjes in het behang gemaakt. Hier behangvreter van albastatine , niet van hg die werkt niet zo goed, opgespoten, even in laten werken en dan krijg je het zo los.. Pff wat een gedoe zeg als je al zover zwanger bent
Thanks voor je tip.. Behang is er gelukkig wel allemaal vanaf, dat ging heel makkelijk! Alleen op de muur zelf, op het beton, zit nog een laag verf of stucwerk ofzo, geen idee wat het is eigenlijk.. Echt een rotklus, supertijdrovend en het hele huis is wit door de deeltjes die eraf komen! Zelfs met mondkapjes op krijg ik het stof nog binnen.. Ook niet echt bevorderlijk in de zwangerschap. Ik denk dat ik de meest losse delen nog ga proberen los te wrikken en dat ik het daarbij laat. Het is echt een onmogelijke opgave in dit tijdsbestek..
heb je dan geen rondje gelopen met de oude bewoners om alles te checken enzo? wij heben iig alles met de makelaar bekeken! en heb ook alles gemeld wat me niet beviel je hebt een hoop werk verzet! knap!
haha.. dr dachten er meer t zelfde als ik.. laat maar ik was hoogzwanger toen we ons huis in gingen, en heb alles schoongemaakt, troep op zolder gekwakt, babykamer in orde gemaakt en ben gaan bevallen. had zo geen zin in nog meer troep in het huis! nu, binnen 2 jaar hebben we 2 kamertjes naar onze zin, tuin klaar.. volgend jaar doen we onze slaapkamer, en als we voor een 3e kindje gaan, gaan we eerst de zolder opknappen. waar ik heel boos van werd, is dat het huis VOL bleek te zitten met zilvervisjes! heb 3 dagen voor mn bevalling 2 spuitbussen met gif t huis door gejaagd, man was nog op zn werk ( boot) want ik ben zo vies van beestjes
Het zal aan mijn eigen ervaring liggen, maar wat ik niet snap is dat jullie niet wisten hoe de vorige eigenaar de woning heeft achtergelaten. Het is dus blijkbaar niet de gewoonte van jullie makelaar om vòòr de sleuteloverdracht nog met jullie door het huis te lopen om te kijken hoe de woning er voor staat? Wij hebben ook sinds 1 september een nieuwe woning, maar een half uur voor de tijd zijn wij nog door de woning heen gegaan om alles te checken. Dacht dat dat een gewoonte was... In ieder geval: heel veel sterkte!