Mijn (afschuwelijke) bevallingsverhaal.

Discussie in 'De bevalling' gestart door anja1969, 15 aug 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. anja1969

    anja1969 Actief lid

    29 okt 2006
    317
    0
    0
    Lisse
    Op 25 juni, 3 dagen voor de uitgerekende datum, ben ik bevallen van onze zoon Joost. De bevalling heeft mij bijna het leven gekost. Hieronder mijn verhaal. Waarschuwing: Het is behoorlijk heftig, dus misschien niet voor iedereen leesbaar.


    Op 25 juni mochten we om 6 uur het ziekenhuis bellen of er plek was op de verloskamer om ingeleid te worden. Dit was inderdaad zo. Om 7 waren we er en om 8 uur werden mijn eerst mijn vliezen gebroken, in de hoop dat het vanzelf op gang zou komen. Tot kwart voor 11 afgewacht en wat door het ziekenhuis gelopen. Ik kreeg wel wat activiteit, maar lang niet voldoende en ben om kwart voor 11 aan het infuus gegaan. Daarna kwamen de weeën al snel op gang en om 13.40 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Joost lag er niet helemaal goed voor en het kostte even moeite. Om 14.25 uur is Joost geboren. Als hij goed had gelegen, had hij er nog veel sneller geweest. Al met al een voorspoedige bevalling van goed 4 uur.
    Hij huilde direct, dus we waren erg blij. Fred heeft de navelstreng doorgeknipt en de verpleegkundige maakte wat foto's.

    Maar toen begon het drama pas. Ik kreeg een injectie om de placenta te laten komen, maar die kwam dus niet. Inmiddels had de verpleegkundige de matjes gewogen om het bloedverlies te bepalen en dat was 900cc. Dit was te veel en ik kreeg direct zuurstof toegediend omdat ik duizelig werd en werd de Operatiekamer ingelicht. Ik werd weggereden en Fred bleef met Joost achter. De bloeding was zo heftig dat ik al 2 liter bloed kwijt was voor ik op de o.k. kwam. Het laatste wat ik weet, is dat er aan mij werd gevraagd of mijn kleding kapot geknipt mocht worden en dat ik een kapje op mijn mond kreeg............

    Fred bleef dus machteloos achter met Joost. Er was ook nog een stagiaire bij de bevalling, die een beetje tegen Fred heeft aangepraat.
    Na ongeveer een uur kwam een arts vertellen dat ze bezig waren om mij stabiel te krijgen en dat ik opnieuw (net als bij Thijs) geëmboliseerd zou worden. Als er meer bekend was, zou hij het horen.
    Om ongeveer 16.00 uur kwam de verloskundige (die op de o.k. was geweest) bij Joost kijken of alles goed met hem was en hij scoorde gelukkig een 10. Zijn gewicht was 3500 gram.
    Fred had intussen zijn moeder en mijn broer gebeld. Die heeft mijn moeder en andere broer gebeld en die zijn naar het ziekenhuis gekomen.
    De dokter kwam om 17.00 uur naar Fred toe en vertelde dat ik geëmboliseerd was en op IC lag. Hij mocht zo naar me toe. Het duurde en duurde maar voor hij werd gehaald. Om 18.20 kwam de arts zeggen dat de embolisatie niet afdoende was geweest en dat ik dus nog steeds veel bloed verloor. Ik moest terug naar de OK en er was nog maar een oplossing: mijn baarmoeder moest eruit!

    Intussen waren mijn broer en schoonzus (Wim en Janneke) in het ziekenhuis aangekomen en heeft Fred het voorgaande aan hen verteld.
    Daarna zijn ze even bij Joost gaan kijken, die in een andere kamer lag (Fred had inmiddels een eigen kamer gekregen)
    Bij de balie op de afdeling kwam op dat moment een telefoontje binnen. De verpleegkundige kwam naar Fred toe en zei dat hij naar mij toe mocht op de IC. Fred vroeg verbaasd of de operatie dan al klaar was. Dat wist zij niet. Achteraf bleek het miscommunicatie te zijn, zij wist niet dat ik weer naar de OK was gebracht.
    Het was toen ongeveer 18.45 uur.

    Op de IC bleek dat er een gesprek moest plaatsvinden met een arts. W + J waren hier ook bij. Hij vertelde dat een baarmoederoperatie erg zwaar was en zeker voor iemand die in shocktoestand was. Fred, W. en J., waren dan ook bang dat deze operatie geen goede afloop zou krijgen. De arts kon hun ook niet veel hoop bieden, het was afwachten.
    Fred is teruggegaan naar zijn kamer, daar waren inmiddels ook mijn moeder, mijn andere broer (Peter) en schoonzus (Barbera) aangekomen.
    Fred z'n moeder ving onze twee jongens op, dus die kon er niet zijn.

    Toen begon het wachten. Fred wist niet meer wat hij moest en zag zichzelf alleen achterblijven met 3 kinderen. Hij kon het op dat moment ook even niet meer aan.
    Om ongeveer 21.30 uur kwam Dr. van Roosmaalen (mijn behandelend gyn.) zichtbaar vermoeid en bezweet uit de OK. Hij was ook enigszins opgelucht. In zijn armen droeg hij een soort kistje. Hij zei: "Hier zit ie in. Anja wordt op dit moment dicht gemaakt en je mag straks naar haar toe. Ik ga met een redelijk goed gevoel naar huis. Zoals het er nu uitziet is het bloeden gestopt, maar dat zal nog moeten blijken. Als het inderdaad zo is, dan zal ze redelijk snel weer aanspreekbaar zijn".

    Achteraf bleek dat hij helemaal geen dienst had, maar toevallig in het ziekenhuis was. Hij hoorde van de situatie en is gaan helpen. Ze hebben met z'n drieën geopereerd. Eentje heeft met de hand de wond in m'n buik dichtgedrukt, terwijl de anderen de baarmoeder verwijderden.

    Om ongeveer 22.15 uur werd Fred (met W.+ J.) gehaald om naar de IC te gaan. Ze schrokken behoorlijk van alle apperatuur.
    Ik lag ook aan de beademing en met infusen in armen en hals.
    Fred is tot 23.30 uur blijven zitten en is toen gaan proberen wat te slapen. W+J zijn naar huis gegaan, de rest was al eerder weg gegaan.

    Op dindagochtend om 5.30 uur is Fred teruggegaan naar de IC. Het bleek dat er nog bloed wegliep en dat dat steeds aangevuld moest worden. Het ging langzaam, maar gaf toch reden tot zorg. De HB waarde zakte in 2 uur tijd van 5.2 naar 4.2
    Mijn moeder kwam om 8 uur met de trein.
    Er is toen opnieuw met een van de artsen gesproken.
    Zij vertelde dat er inderdaad nog bloed sijpelde uit een wond in de buik en dat men hoopte dat dit vanzelf zou stoppen. Was dit niet het geval, dan moest ik opnieuw worden geopereerd en zou een oud middel worden ingezet. Ik zou vol met doeken worden gestopt om het bloeden op die manier te stoppen. Het risico op een infectie was in dat geval bijna 100% en de operatie was ook niet wenselijk omdat het de vraag was of ik dat zou overleven.
    Op advies van de arts zijn er foto's gemaakt van mij met Joost, terwijl ik slapend werd gehouden.
    Inmiddels waren ook alle andere familieleden gearriveerd.
    Rond 18.00 uur was er nog geen verandering in de situatie en werd er weer bloed gegeven.
    Later op de avond bleek mijn Hb 5.6 te zijn en dit was erg positief.

    Om 22.00 uur moest opnieuw mijn Hb gemeten worden. Bleef het hoog, dan zou het er op wijzen dat de bloeding gestopt zou zijn. De familie is toen naar huis gegaan en Fred is om 23.00 uur zijn bed op gaan zoeken in het ziekenhuis.
    Hij heeft uiteindelijk wat geslapen en zat om 6.30 uur weer naast mijn bed.
    Mijn Hb bleek gelukkig niet te zijn gezakt, dus de bloeding was gestopt.
    Ik was inmiddels minder diep in slaap en Fred kon wat tegen me praten. Ik schijn ja en nee te hebben geknikt ('k weet hier zelf niets van). Ik lag nog steeds met een beamdemingsbuis in mijn keel, maar volgens de verpleging mocht die er snel uit.
    Fred heeft met gevraagd of ik Joost wilde zien en ik heb ja geknikt. Toen Fred terugkwam met Joost, was de buis uit mijn keel weggehaald en was mijn moeder inmiddels gearriveerd.
    Ik was zover bij dat ik weer wat kon praten. Fred vroeg mij wat ik me wist te herinneren en ik vertelde dat ik wist dat ik op de OK was gebracht.
    Eindelijk was de ergste spanning eraf.

    Fred besloot Joost aan te gaan geven op het gemeentehuis, maar moest eerst naar Lisse om het trouwboekje op te halen. Daarna heeft hij zijn moeder en de andere jongens opgehaald en zij zijn naar het gemeentehuis in Leiden gegaan. Daar belde mijn moeder hem op om te zeggen dat ik van de IC af mocht. Dat was een verrassing, want ik zou daar nog een nachtje moeten blijven. (de verhuizing heb ik niet echt bewust meegemaakt)
    De jongens zagen mij toen voor het eerst sinds zondag. Coen vond het eng, maar Thijs niet en die gaf mij een dikke zoen. Coen wilde niet achterblijven en gaf een kus op mijn had. Mijn schoonmoeder en de jongens zijn met de bus naar huis gegaan.

    Om ongevver 17.00 uur kwam de gyn. vertellen wat er was gebeurd en dat mijn baarmoeder was verwijderd. Op zijn advies mocht Fred dat niet doen, omdat het voor een vrouw nogal emotioneel kan zijn.
    Ik had zoiets van: Nou en, ik ben er nog en we hebben 3 kinderen. Dat denk ik overigens nog steeds.
    Verder vetelde hij dat ik meer dan 20 liter bloed en bloedproducten heb gekregen.
    Ook heeft hij toestemming gevraagd om wat foto's te maken om in de collegezaal te laten zien dat bevallen niet altijd vanzelf gaat.

    Donderdag 28-06 was Fred al vroeg in het ziekenhuis. Ik was erg moe en had veel pijn, vooral omdat mijn darmen weer op gang moesten komen.
    Ik kreeg sondevoeding en vocht via het infuus.
    ´s Avonds werd ik erg misselijk en ben de hele avond, nacht en andere ochtend aan het overgeven geweest. Alle sondevoeding kwam er uit. Ik was toen ook echt behoorlijk ziek. Later bleek uit een darmfoto dat er een verstopping zat en is de sondevoeding gestopt. Ik mocht toen ook helemaal niets eten of drinken tot de darmen weer op gang waren.
    Dat heeft nog een paar dagen geduurd.

    Ook had ik het erg benauwd en lag aan de zuurstof. Later bleek dat er liters vocht achter mijn longen zaten, en kreeg ik vochtafdrijvers.
    Inmiddels was de sonde verwijderd en mocht ik weer gewoon drinken. Door al het vocht werd ik op vochtbeperking gezet en mocht ik maar een halve liter per 24 uur drinken.
    Dit heeft 3 dagen geduurd.
    Ook kreeg ik elke keer koorts. Dit kwam door al het bloed dat in mijn buikholte zat en dat door het lichaam moest worden afgebroken.
    Onder in je buik zit een spier, die tijdens de operaties behoorlijk was gekneusd. Daar had ik ook veel pijn van en dat is nog steeds niet helemaal weg.

    Langzamerhand kreeg ik ook steeds meer te horen over de ingreep. Er is met 3 gynaecologen geopereerd en er was behoorlijk paniek in de tent of ik het zou halen. Een van de gyn. heeft de wond in mijn buik met de hand dichtgedrukt om het bloeden te stelpen. Toen niets meer hielp, is mij uiteindelijk een middel toegediend dat alles in een keer laat stollen, zowel in de aderen als in de organen. Hierbij bestaat de kans op een trombose, ook in de hersenen met alle gevolgen van dien.
    Gelukkig is dit niet gebeurd.
    Dit middel is nog maar 3 jaar op de markt en kost tussen de 1500 en 3000 euro per ampul. Ik heb een aantal ampullen gehad.

    2 augustus moest ik terug voor controle. Deze was erg goed. De gyn. stond verbaasd over het herstel en hij had niet verwacht dat ik er zo bij zou lopen. Mijn Hb was inmiddels weer 8.2 en dat is erg goed. 10 augustus weer teruggeweest en een echo gehad. In mijn buik zit nog een bloeduitstorting van 6 bij 4 cm. Het kan maanden duren voor het lichaam deze heeft afgebroken. Het kan ook operatief, maar dat wil hij uiteraard liever niet. Verder is er bloed geprikt om mijn hormoonhuishouding te controleren.
    Door de heftige bloeding kan het zijn dat er een infarct in de hypofyse is opgetreden, waarbij een stukje afsterft. Hierdoor kan de hele hormoonhuishouding van streek zijn, en ook de schildklier. Dit heet het syndroom van Sheehan.
    Het zou dan dus kunnen zijn dat ik de rest van mijn leven aan de medicijnen moet.
    Ze waren in het ziekenhuis dan ook blij dat ik wel stuwing kreeg, dat hormoon werd dus in ieder geval gewoon aangemaakt.
    Verder gaf ik aan dat ik thuiszorg met een paar uur wilde afbouwen, maar daarvoor kreeg ik echt op mijn kop. Hij vindt dat ik er maar van moet genieten dat ik het heb en mijn energie van dit moment maar aan mijn kinderen moet besteden en eventueel een activiteit met ze moet ondernemen die ik aankan. "Je kunt je leven lang nog sloofje spelen" zei hij.
    Op dit moment gaat het eigenlijk goed (naar omstnadigheden) en zie ik heel langzaam maar zeker vooruitgang. Vooral mijn hoofd wil heel veel, maar mijn lichaam fluit me dan echt wel terug.

    Met Joost gaat het gelukkig erg goed.

    groeten,
    Anja
     
  2. Mowtom

    Mowtom Fanatiek lid

    22 aug 2006
    3.530
    0
    36
    Pedagogisch medewerkster kdv
    Omg eindhoven
    Poe wat een verhaal. Ik zou zeggen geniet gewoon heerlijk van je drie lieve kindjes! Zorg maar dat je er goed bovenop komt en laat die thuiszorg nog maar lekker even in huis komen. Doe het rustig aan en geniet en van! Ook sterkte voor je man want ik denk dat hij het ook idd erg benauwd heeft gehad!
    Liefs Mowtom
     
  3. Jo79

    Jo79 VIP lid

    6 mei 2007
    24.554
    3.456
    113
    Wat een heftig verhaal, wat zullen jullie allemaal geschrokken zijn! Heel veel sterkte met het herstel!
     
  4. Mist

    Mist Fanatiek lid

    18 dec 2006
    1.201
    1
    0
    Brabant
    Jee zeg wat een verhaal, heel veel sterkte met je lichamelijk en geestelijk herstel!
     
  5. Beccaatje

    Beccaatje Fanatiek lid

    29 mrt 2007
    2.958
    0
    0
    nou, wat je zegt, bevallen gaat niet altijd vanzelf!

    Ik hoop dat je het een beetje kunt verwerken. Vertellen werkt natuurlijk ook goed. Is er een oorzaak waarom het bloeden van de bm niet is gestopt of is het gewoon vette pech?

    En inderdaad, met 3 gezonde kindjes redt je het wel zonder bm natuurlijk. MAar kom je nu ook vervroegd in de overgang?
     
  6. runner

    runner VIP lid

    12 jan 2006
    5.387
    0
    0
    katwijk ZH
    oh jeetje! wat een verhaal!
    gelukkig is het goed afgelopen en gaat het allemaal weer de goede kant op.
    gefeliciteerd met je mannetje!
     
  7. Nynke

    Nynke VIP lid

    30 sep 2006
    8.087
    0
    0
    Frankrijk
    Jeetje meid wat een verhaal. Geniet van je drie kids meid.
     
  8. Lara11

    Lara11 Niet meer actief

    Mijn god, ik ben echt in shock, wat een vreselijk verhaal!

    Heel veel sterkte, hoop dat je er zowel fysiek als mentaal goed bovenop komt!
    en natuurlijk gefeliciteerd met Joost!

    Amber
     
  9. anja1969

    anja1969 Actief lid

    29 okt 2006
    317
    0
    0
    Lisse
    Beccaatje, Nee, gelukkig niet. Dit komt omdat mijn eierstokken zijn blijven zitten en die zorgen ervoor dat alles gewoon doorgaat. Afgelopen vrijdag was er bij de echo alweer een blaasje in de eierstok te zien, dus de eisprong komt eraan of is net geweest.
    Wat wel lekker is, is dat ik niet meer ongi word.

    groeten,

    Anja
     
  10. Dushi

    Dushi Niet meer actief

    Meis, ik ben blij dat je dit verhaal zelf hebt getypt.

    Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en uiteraard zorgt de kleine spruit voor de nodige afleiding.

    Geniet zolang het kan zeggen ze toch wel eens. Ik wens je heel veel geluk en een goede gezondheid.

    Gr.
    Danielle
     
  11. Lintje

    Lintje VIP lid

    9 okt 2006
    6.215
    1.422
    113
    Nederland
    :confused: Ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Mijn mond staat open.

    Ik ben in ieder geval blij dat je er nog bent.. en ik hoop dat alles goed zal gaan en dat je nog heel lang een heel gelukkig leven zult hebben met je man en kinderen. Je hebt je verhaal prachtig en indrukwekkend opgeschreven en ik vind dat je er heel positief mee omgaat. Heel stoer!

    Dikke knuffel
     
  12. Springboon

    Springboon VIP lid

    9 okt 2006
    8.278
    1.834
    113
    Vrouw
    Zorg
    Waar mijn liefjes zijn
    Jeetje..
    Heb met open mond je verhaal zitten lezen.

    Heb veel bewondering voor je.
    En vind het echt goed van je dat je het verhaal opgeschreven hebt.

    Ik hoop dat je snel lichamelijk als geestelijk weer hersteld bent.

    Dikke knuffel!
     
  13. Jucade

    Jucade VIP lid

    20 jul 2006
    18.229
    1
    36
    Assemblagemedewerkster
    Poeh. Idd een heel heftig verhaal.. Wat moet je man zich machteloos hebben gevoeld zeg.. Hoe is t nu met je man? Heeft ie t allemaal een beetje kunnen verwerken/een plaatsje kunnen geven? Doe rustig aan en geniet.. ;)
     
  14. alice

    alice Fanatiek lid

    16 aug 2006
    4.014
    0
    36
    Overijssel
    Wat vreselijk dat dit jou is overkomen! Ik vind het heel erg dat je dit hebt moeten doorstaan en ook voor je man! Gelukkig ben je er nog en kan je dit verhaal hier neerzetten. Meid ik wens je veel sterkt en een spoedig herstel en ontzettend veel geluk met je gezin!

    Liefs
     
  15. Marian

    Marian Fanatiek lid

    27 feb 2006
    3.648
    0
    0
    Op dit moment lekker thuisblijfmama
    Kampen
    Ook ik heb met open mond je verhaal gelezen...

    Wat fijn dat het uiteindelijk allemaal goed is afgelopen.
    Neem de tijd voor je herstel meid!

    Marian
     
  16. miekie82

    miekie82 Fanatiek lid

    8 jul 2006
    2.797
    28
    48
    noord holland
    jeempie! wat heftig!
    Geluukig ben je er weer, maar wat een toestand en enge dingen!

    sterkte met het verwerken ervan en geniet van je gezinnetje!
    kus miek
     
  17. hope43

    hope43 Fanatiek lid

    14 jul 2006
    2.255
    0
    0
    pfffffff wat een verhaal zeg, nou gelukkig heb je dit zelf na kunnen vertellen, maar wat zal je mannetje een angst hebben gehad zeg,..
    en wat zal je achteraf geschrokken zijn, maar ja gelukkig herstel je goed en gelukkig heb je 3 heerlijke kids dus ik zou zeggen, snel weer helemaal opknappen en dan genieten vh leven,....
     
  18. Miep en Miep

    Miep en Miep VIP lid

    27 mei 2007
    8.944
    0
    0
    zo wat een verhaal meid..
    Gelukkig ben je er nog!
    Geniet maar lekker van je gezinnetje hoor!
     
  19. Ally

    Ally Fanatiek lid

    22 nov 2005
    1.008
    0
    0
    Wat een verhaal.
    Ik hoop dat je snel herstelt .
    Ik ben blij dat je nog leeft,heb echt met open ogen je verhaal zitten lezen.

    Ally
     
  20. Iman

    Iman Bekend lid

    31 jul 2006
    987
    0
    0
    Zo ik ben dr helemaal stil van... wat een verhaal wat heftig.. en dat na een vrij normale bevalling staan we eigenlijk niet bij stil dat het na de bevalling alsnog zo mis kan gaan.. ik wens je heel veel sterkte toe en probeer van je kindjes te genieten! Gelukkig is het allemaal achter de rug.. lijkt me erg moeilijk om te verwerken allemaal maar gelukkig ben je er nog en kan je het met de tijd een plekje geven.. wat goed dat je het hier neergezet hebt, wat moedig! Zet ons toch wel aan het denken dat kindje krijgen lang niet zo makkelijk is als altijd wordt gezegd en gedacht!

    dikke kus Iman
     

Deel Deze Pagina