Ik had vanmorgen een duidelijke positieve test na twee lichtere testen gisteren en eergisteren. Nu twijfel ik heel erg of ik het al aan mijn ouders zal vertellen... Ik ben bewust alleenstaand en zwanger geworden door zelfinseminatie. Mijn ouders weten dat ik een kinderwens heb maar niet dat ik er serieus mee bezig was. Ik zal omdat ik geen relatie heb echt de laatste persoon zijn van wie ze een zwangerschap verwacht dus ze zullen zeer verrast zijn, om het zacht uit te drukken . Nu zegt mijn donor: vertel het ze als je zeker weet dat het goed zit, voor het geval er misschien iets fout gaat en we nog meer pogingen moeten doen. Maar de verloskundige waar ik me aan wil melden doet de eerste echo pas tussen de 10 en 12 weken dus pas dan weet ik echt of alles goed zit, en ik wil niet zo lang alles stil houden voor mijn ouders. Dat voelt niet goed. Net was mijn moeder hier en ik vond het vreselijk om mijn mond te moeten houden. Omdat ik alleenstaand ben heb ik verder geen man om dit geheim mee te delen. Mijn zusje weet overigens wel dat ik positief getest heb, zij is mijn vertrouwenspersoon in dit hele traject. Maar zij, buiten de mensen hier op het forum die mij toch niet kennen, is de enige met wie ik dit kan delen. Maar goed, wat nu? Nu al aan mijn ouders vertellen? Mijn moeder schrikt zich waarschijnlijk in eerste instantie een ongeluk, zij is een beetje een paniekvogel die altijd eerst overal beren op de weg ziet voordat ze iets leuk gaat vinden. Was ook zo toen mijn zusje zwanger was. Mijn vader gaat wel meteen blij zijn. Vanwege mijn moeder zou ik in principe wel willen wachten tot na een echo zodat ze er meteen een beeld bij heeft (echofoto) en het wat meer "echt" is voor haar. Maar dat duurt zo lang... Ik wil het ook niet tot de 10-12 weken geheim houden voor ze. Maar wanneer is dan het beste moment om het te vertellen? Ik denk dat geheimhouden makkelijker is als je een partner hebt om in ieder geval alles mee te delen. Dus ik vind het best moeilijk om niets te zeggen. Het blijven tenslotte mijn ouders voor wie ik eigenlijk geen geheimen wil hebben... Dus ja, tot zover mijn dilemma. Ik ben benieuwd naar jullie kijk hierop.
Alvast heel erg gefeliciteerd! Met je zwangerschap én met je moed dat je het alleen gaat doen! Ik had het ook heel moeilijk met zwijgen tegen mijn ouders en ik zou zeggen doe waar jij je goed bij voelt! Verrast zullen ze waarschijnlijk sowieso zijn ;D, en misschien is het wel fijn voor je dat je in die spannende eerste weken dingen kan delen met mensen die dichtbij je staan? Wat je ook doet geniet ervan!
Allereerst gefeliciteerd mijn laatste menstruatie was op 12 feb op 7 maart testen wij positief en 12 maart hebben wij het aan mijn schoonouders en moeder en opa verteld. wij hebben dit bewust vroeg gedaan omdat we willen dat ze alles mee krijgen van de zwangerschap goed ( zoals het er nu uit ziet zitten nu in week 15) of niet goed ( uiteraard hopende dat het gewoon allemaal goed blijft gaan ) mijn schoonouders hebben al een kleindochter maar die is geboren in china toen mijn zwager en zijn vrouw daar heen waren verhuist ze hebben dus niet heel veel echt mee gekregen alleen via skype en die dingetjes daarom vonden wij dat hun het zo vroeg mogelijk moesten weten en ja als je het de schoonouders verteld dan moet moeders het natuurlijk ook weten
Gefeliciteerd! Wij hebben het pas met 10 weken verteld omdat we zeker wilde weten dat alles goed zou gaan. Petje af trouwens dat je in je eentje ervoor bent gegaan. Waarom ben je bewust alleen als ik vragen mag?
Gefeliciteerd. Je kan eventueel een 7wekenecho aanschaffen en dan eerder duidelijkheid hebben. Zelf heb ik ook gewacht tot een goede echo voordat ik het mijn ouders vertelde... Persoonlijk gezien zou ik dus wel wachten tot je het zeker weet. Want helaas kan het mis gaan zonder dat je lichaam het afstoot en dan vertel je het met 7 weken en dan blijkt er later toch niks te zitten. Sorry klinkt wat doemdenkerig, maar dat zou een situatie kunnen zijn.
Dat is het ook hè. Nu deel ik dit met onbekenden op internet. Die kennen mij toch niet, dus wat maakt het uit? En met mijn zusje, die vanaf het begin van het traject mijn vertrouwenspersoon is geweest. Helemaal met niemand kunnen delen is ook een kwelling. Ik zie een beetje op tegen de reactie van mijn moeder. Die gaat echt eerst alle problemen waar ik tegenaan kan gaan lopen opsommen en in paniek raken dat ik dit helemaal alleen ga doen en waarschijnlijk ook roepen dat ik het nooit had moeten doen voor ze over een paar weken het stiekem erg leuk vindt, de paniek is gezakt en ze massaal babyspullen gaat kopen Zo ging dat bij mijn zusje ook. De paniekvogel, haha! Aan de ene kant fijn als het er gewoon uit is tegen haar en ze even de tijd heeft om eraan te wennen. En dat ik dan haar en mijn vader heb om het mee te delen voordat ik het aan de rest van de wereld bekend maak. Aan de andere kant wil ik liever wachten tot ik haar wat meer zekerheid kan bieden. Maar wanneer is dat als je niet wil wachten tot na een echo?
Aan de ene kant is het natuurlijk zo dat het nog mis kan gaan. En nogmaals: ik wil mijn moeder graag wat zekerheid bieden wanneer ik het vertel. Aan de andere kant: als het misgaat denk ik dat ik toch even bij mijn moeder ga uithuilen. Want bij wie anders als ik geen partner heb om bij verdrietig te zijn? Dus dan zal ze het toch weten. Zo lastig... Ik wilde net het liefst de test van vanmorgen uit de la halen en in haar handen gooien maar niet gedaan. Maar morgen komt ze weer om iets te brengen... Dus moeilijk om dan nog niets te zeggen. Had echt nooit verwacht dat het geheimhouden zo moeilijk zou zijn...
Ik wou het ook niet meteen vertellen tegen mijn moeder, toen kreeg ik een bloeding (bleef achteraf helemaal in orde te zijn) maar bij mij was het dus geen ik ben zwanger maar een huilende ik denk dat ik een miskraam krijg... Maar ik gebruik dan eerder mijn moeder als vertrouwenspersoon en jij je zusje, misschien kan je op 8a7 weken een pretecho laten doen? Dan kan je al een beebje zien en een hartje zien kloppen enzo en dan moet je maar een maandje zwijgen?
Hier heb ik volgende week dinsdag een eerste echo, ben dan rond de 8 weken. Als die goed is, gaan we het aan onze ouders vertellen. Maar kan me voorstellen dat het voor jou lastiger is; én alleenstaand én de echo later. Ik vind het deze paar weken al ontzettend moeilijk om te wachten!!
Gefeliciteerd. Als ik je verhaal zo lees zou ik t toch gewoon aan je moeder gaan vertellen. Langere tijd om eraan te wennen en voor haar denk ik ook heel fijn dat je t niet zolang geheim hebt gehouden. De kans dat het misgaat is natuurlijk klein maar als dat zo is dan kan je ook je verdriet bij haar kwijt want verdriet in je eentje "geheim houden" is lastiger dan zulk mooi nieuws!
Als ik jou was zou ik toch nog even wachten tot de eerste echo. Zo heb je ook nog even de tijd om wat hintjes aan je moeder te geven. Ik denk dat ze erg zal schrikken als je haar zo de zwangerschapstest in handen zou drukken. Misschien is het leuk om het via een cadeautje te doen. Ik heb het verteld door een rompertje te geven met een ooievaar en de tekst: verwacht in maart! Succes!
Gefeliciteerd ik zou wachten tot je een echo hebt gehad. Maar ik zou dan wel een echo bij een echo bureau laten maken rond een week of 8 zodat je weet of het goed zit ja of nee. tenzij je het niet erg vind om als het wel mis gaat (hopelijk niet natuurlijk) dat je ouders weten dat je bewust alleen bezig bent met zwanger raken. Als je dat niet erg vind te delen en je weet dat ze achter je zullen staan kun je het nu ook al wel vertellen natuurlijk.
Gefeliciteerd! Wat stoer van je en wat mooi dat het raak is Ik zou het wel vertellen aan m'n ouders, gewoon voor de steun.
Ik heb t altijd zo snel mogelijk verteld. Als t misgaat wil ik ook dat ze t weten. Maar dat is voor iedereen persoonlijk toch? Maar is je situatie nu anders denk je vanwege je bewust alleenstaande moederschap? Maakt dat t complexer, of zou je met hetzelfde dilemma hebben gezeten als je wel met een man was en ze ook niet wist dat jullie 'bezig' waren? En gefeliciteerd hè