6,5 jaar ben ik alleen geweest toen ik bij mijn ex ben gevlucht. Ik vond het ook allemaal prima. Toen heel onverwacht leerde ik iemand kennen. Heel huiverig en hij heel geduldig(wat vond ik dat fijn) Hij was de partner die ik altijd gezocht had. Attent, grappig, lief, geduldig en me nam zoals ik was. Na een jaar zoiets begon alles te veranderen , bij mij werd complexe ptss geconstateerd. Hij was vaker vervelend tegen mijn oudste (blijkt nu ADHD en ass te hebben) Hij heeft zelf diabetes, wat ik erg vind. Ik vond het moeilijk dat hij me eigenlijk helemaal vergat in de relatie alleen met zijn eigen bezig. Ik heb besloten toen aan mijn ptss te werken en wij namen even afstand. Eigenlijk na mijn therapie en hij ook aan zijn eigen had gewerkt, kwamen we weer bij elkaar. En het voelde weer hetzelfde als in het begin. Hij beloofde me ook niet te vergeten dat ik ook aan bepaalde dingen waarde hechte. Wat was ik gelukkig. Ik probeerde hem bij alles te steunen. Als hij een hypo had enz zo begripvol mogelijk. Toen we weer een tijdje samen waren vroeg ik hem een paar keer bij me te blijven slapen als we tijd voor ons alleen hadden en dat was maar 1x per maand. Telkens kreeg ik te horen, ja maar de hond of ja mam zeurt dan ( woonde in bij zijn moeder) Voor mij is dat iets wat toch echt bij een relatie hoort, in het begin van de relatie bleef hij ook na een tijdje elk weekend slapen. Hij keerde steeds meer in zich. Depressiviteit en raakte me nauwelijks aan. Dat probeerde ik ook niet persoonlijk op te vatten. Ikzelf heb natuurlijk ook stress door alle onderzoeken van bij zoon, hij heeft ADHD,ass en epilepsie. Als ik aangaf dat ik wat steun nodig had, dan was het kijk eens wat ik allemaal heb. En ik heb hier pijn en mijn suiker. Hadden we woorden was het eerst pffff begin je weer, je bent net mijn ex. En kort daarna kijk nu heb ik weer een hypo. We zaten naast elkaar op de bank compleet als broer en zus. Als ik hem vroeg ga je mee naar youz( onderzoeken van zoon), was het antwoord, wat heeft dat voor nut. Door zoon zijn ass kan hij niet goed tegen sarcasme en toch dagelijks daagde hem hiermee uit. Dan keek zoon boos. Kreeg ik te horen, nou hij is mijn zoon niet, dus ik kan niks. Naar anders had hij toch een pak slaag gekregen voor die minachtende blik. Ik was weer die leuke partner kwijt. Het was altijd ik, Ik. Vroeg ik zouden we wat leuks doen, nou daar heb ik geen geld en geen zin voor. Afgelopen week was zijn moeder jarig en hield een bbq. Zijn zoon vroegapa heb je al gevraagd of ze ook komen? Het antwoord schokte me. Ik weet niet wie oma wil uitnodigen, dat kan ik niet zomaar zeggen. Waarop ik dacht, huh wat, we horen toch bij elkaar. Ik ben toch je partner al 2,5 jaar? Toch geen vreemde? Ik heb zo gevochten. Maar nu een jaar later heb ik er toch weer een punt achter gezet. Vind zo erg dat hij gewoon niet kon blijven zoals hij was. Hij geeft nu ook toe, Ik ben je gewoon vergeten. Was met mezelf bezig. Mijn gevoelens zijn niet weg maar wil niet mijn leven met iemand zijn die 2 maanden opgewekt is en 10 maanden depressief. Ook mijn kids worden hier de dupe van als ze zien dat mama verdrietig is. Waarom is dit toch zo verdomd moeilijk. En vraag me af waarom het me toch niet gegund is, een partner die helemaal voor mij gaat zoals ik voor hem.
Zo jammer inderdaad. Maar je kinderen moeten voor gaan. Zoekt niet te hard en wie weet komt er ooit weer eens een stabiele man op je pad.