Hey Carina, Wat lief en fijn dat je dat zegt. Dat ik ook verdrietig mag zijn. Soms word je gék van iedereen die zegt dat dat niet mag omdat het slecht is voor de baby :x. Alsof je nu voor je "nieuwe" kind moet kiezen, daar alleen je aandacht op moet vestigen, en je andere kind schuif je maar ff aan de kant . Grrr mensen snappen er echt niks van. Wat erg dat jij dat ook hebt met vrienden, dat ze je me rust laten. Daar was ik ook zo boos om! Sommigen spreek ik ook niet meer hoor. Lekker makkelijk denk ik dan. Gelukkig zijn er heel veel wel gebleven, missch komt dat ook omdat ik er ook heel open over ben. Maar anderen schrikken dan ook weer van. Een vriendin zei, je bent er zo "expliciet" over . Ja hallooool het is mijn kind! Mijn schoonouders zwijgen vaak ook maar ik heb mijn schoonmoeder wel utigelegd dat we juist wél over haar willen praten. Dat wist ze echt niet, ze dacht, ik zeg maar niks want anders doe ik haar pijn. Mensen denken echt oprecht dat ze het beste doen (soms). Nou, ik heb twijfels over nalatigheid omdat ze me niet meer gecontroleerd hebben na 36.2. Toen kreeg ik een doppler en alles was goed en de volgende afspraak was de ks, want ze lag in een stuit. Dus drie weken niks. En ze was klein. Veel kleiner dan ze dachten. En mijn buik was klein. Iedereen zei het ook. Maar gyn zei "niets om je zorgen over te maken" en ik had nooit klachten dus ik maakte me ook geen zorgen. Later kom je erachter dat kleine babies (ze werd met 36 w geschat op 2400 maar was met de geboorte, 38.5w woog ze maar 2140g) soms niet te lang moeten blijven zitten. Ze had eerder gehaald moeten worden en ik denk ook vaak: als die 2400g een schatting was, hadden ze er toch ook rekening mee moeten houden dat ze er 20% naast konden zitten (de officiële marge dat ze ernaast "mogen" zitten)? Als ze dat hadden gedaan, en er rekening mee gehouden hadden dat ze ook kleiner kon zijn dan de schatting, dan was ze wel dysmatuur geschat (te klein voor de duur van de zwangerschap; intrauterine groeivertraging). Dan hadden ze zeker wekelijks controles moeten doen. Om de groei in de gaten te houden. Nu hebben ze dat helemaal gemist, en is ze wrsch helemaal niet meer gegroeid op het laatst. Als ze dit hadden gezien, was ik wrsch ingeleid en was ze er nu nog geweest (bevestigd door de gyn). Verder was mijn gyn altijd heel gehaast, praatte supersnel, alles snel snel snel. Nu hebben ze hier in Spanje superveel mensen op een arts omdat ze zorg gratis is. Maar ja, geen excuus voor mij natuurlijk. Na Noa's dood heeft ze dingen afgewuifd als het was wiegendood, kan gebeuren, dikke pech, ect. Ook de placenta was "perfect". Later hoorde ik van andere gyn dat ze echt "te" klein was, de placenta was in goede staat, maar hoort niet zo klein te zijn. Maar ze hebben "protocol" gevolgd. Ik weet het niet, heb het idee dat ze het wel heel erg vindt, ze was erg aangedaan etc maar ik heb toch het gevoel dat die controles hadden moeten plaatsvinden. En een betere uitleg daarna. Heb niet het gevoel dat ik serieus ben genomen. Ik moest een keer huilen om iets (was tijdens zs) en toen moest ik stoppen omdat ik iedereen op de gang liet wachten . Het is ook echt een andere cultuur hier hoor. De techniek en ontwikkelingen zijn heel ver en hele goed, maar artsen leggen nooit iets uit, het is nog veel hiërarchischer. Je machteloosheid is zo goed te begrijpen! Ik denk dat ik daarom ook hele boos bleef op de gyn want dan kun je het ergens op richten. Het is gekmakend he. Ik heb het geluk dat ik nu weer zwanger ben en alles goed gaat en dat helpt wel. Na de 20 weken voel ik me veel rustiger. Ik hoop dat jij ook snel weer zwanger wordt meid! Hier wel snel zwanger maar in totaal drie miskramen gehad. Ook dat nog pfff. Maar nu gaat alles gelukkig goed, veel controles, heparine, en eerder ingeleid straks. Ben benieuwd hoe het met je gaat. Mag ook pb. Dikke knuff
Ik ben helemaal stil van de verliezen die jullie hebben geleden. Hoe pak je je leven weer op. Ik vind het zo knap... Carina, dat je in een jaar tijd 2 kindjes verliest....mijn hemel. Dat moet een hele zware aanslag op jullie zijn. Ikzelf zit nu midden in een MA ( de zoveelste) en voel me al erg down dus kan me niet voorstellen wat jullie niet al doormaken. Los van het verdriet van jullie kindjes, wat al erg genoeg is, is t ook de verbazing, niet weten waar t aan ligt, de fysieke en emotionele vemoeidheid maar je krijgt er niets voor terug, de reacties van de mensen om je heen. Je leert idd echt je vrienden kennen en dat kan vies tegenvallen. Tenminste dat is mijn ervaring. En ik wil me niet bemoeien met je situatie maar het kan toch niet zo zijn dat dit toeval is? De vaak gehoorde 'dikke pech' die de gyns in NL zo graag als reden gebruiken daar ben ik wel wat klaar mee. Ik heb vandaag tegen de gyn gezegd dat ik het opmerkelijk vind dat artsen die graag wetenschappelijk redeneren ineens 'toevallig en pech' als argument gebruiken in de obstetrie. Ze was het met me eens en zei dat je idd alle middelen moet gebruiken als ze de reden niet weten. Ik was verbaasd... Ik wil je echt op het hart drukken bloedverdunners te gebruiken de vlgde keer, het kan geen kwaad en het zou zo maar je kindje kunnen redden. Ook de cellen vd baarmoeder en chromosomen. Ik heb zelf de 'herhaalde miskramen cocktail' geslikt, utrogestan, Prednison en aspirine en het is de enige zs die is voldragen. Ik ben in Gent geweest en daar geloven ze niet echt in pech na 2 keer. Ze geloven er eerder in dat er iets is maar gewoon niet kunnen achterhalen wat dat dan is. Deze keer heb ik niks geslikt of gebruikt en het is toch misgegaan dus hierna pak ik alles weer aan. Ook is het dan goed onder controle te blijven vd gyn en regelmatig de bloed doorstroom te meten. Dat zal een niet makkelijke zwangerschap zijn met alle moeite en angst maar dan heb je er alles gedaan in ieder geval. En neem je tijd voor verwerking, je bent 2 kindjes verloren in zo'n korte tijd.... Heel veel sterkte en geluk toegewenst!
Hoi skye81 Bedankt voor je berichtje. Wat ontzettend verdrietig dat je weer een miskraam hebt gekregen. Je zegt "de zoveelste"... Vreselijk, sterkte voor jullie. Pech of geen pech, de uitkomst blijft voor ons hetzelfde. We doen alles wat in onze macht ligt om de oorzaak te achterhalen. Als daar op een gegeven moment geen uitsluitsel over komt, ligt bij ons de taak om de situatie te accepteren hoe het is. Dat is heel moeilijk en het zal een lang proces worden om zover te komen. Er staan nog een aantal onderzoeken gepland, dus we hebben nog een klein beetje hoop op antwoorden. Eind november krijg ik bloedtesten (bloedstolling + immuun) Januari gaan we voor second opinion naar Maastricht Tevens gaan we in januari naar Gent (op eigen verzoek) We zitten dus nog wel even in de molen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het ook wel goed is dat de onderzoeken pas in januari zijn. Al zou ik het liefst weer snel zwanger willen worden, het is voor mij wel goed om m'n lichaam even rust te geven. Wat jij zegt over de aspirine, ga ik zeker doen bij de volgende zwangerschap. Eigenlijk wilde ik dat bij Owen ook al doen, maar het ziekenhuis was daarop tegen. Tjah.. Wat doe je dan? Nu kies ik voor mijn eigen gevoel en ga ik doen wat mij het beste lijkt. Moederinstinct heet dat denk ik, toch? Jij bent in Gent geweest.. Heb jij het gevoel dat ze daar verder zijn in de medici dan in Nederland? Ik ga er met hoge verwachtingen naartoe, maar ben ook zo bang voor de terleurstelling. Sterkte met het verwerken van al het verdriet.. Hopelijk hebben we beide meer geluk in de toekomst.