Pas besloten voor een tweede kindje te gaan, en direct zwanger. Helaas nu een miskraam, ik verlies veel bloed en stolsels en voel me al ongesteld. Zal spoedig het vruchtje verliezen, althans volgens mijn eerdere ervaring. Heb al eerder miskramen gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Allemaal zonder aanwijsbare oorzaken helaas. Ik word er zo moedeloos van, zwanger worden is niet leuk maar eng en onprettig. Elk kriebeltje is spannend, elk krampje geeft angst. Ik moet nu ga kiezen of ik het op m'n werk wil vertellen, en aan m'n familie. Ik vind dat moeilijk, ik schaam me er voor, voel me minder omdat ik elke keer een kindje verlies. Hoe ervaren jullie dit? Kiezen jullie ervoor om het te vertellen? Ik deed het bij de eerste en tweede keer niet, bij de derde ging mijn afwezigheid opvallen dus vond ik het nodig.
Wat enorm vervelend dat je weer een miskraam hebt gehad. Ik zou het juist wel met familie en collega’s delen. Dan weten ze ervan en hoef je ook geen smoes te verzinnen mocht je prikkelbaar reageren. Het is niet zomaar even iets wat je naast je neer legt en weer verder gaat. Ik heb het toen wel bewust gedeeld en heb dat wel als prettig ervaren. Sterkte ermee.
Bedankt! Is misschien wel fijn om het te vertellen, krijg je ook wel meer begrip. Ik ben sinds gisteravond geen bloed en stolsels meer verloren, heb sowieso geen vruchtje verloren. Heb om 11.40 een afspraak bij de verloskundige voor een echo, ik weet niet zo goed wat ik moet denken. Ik voel wel een wat drukkend en vol gevoel in mijn buik, maarja of dat wat zegt.
Wat akelig meid, wat jammer dat t steeds mis gaat. Ik had t bij de eerste zwangerschap aal mijn vrienden en familie verteld en iedereen was zo blij en toen ging het mis. Ik had ook dat gevoel van schaamte ( goh schiet er gewoon vol van nu) en falen. De tweede keer heb ik t niet aan iedereen verteld. Ook dat ging weer mis. En nu de derde keer, weer mis. Mocht ik weer een keer zwanger raken dan ga ik dat niet meer vertellen. Ik vind het zo afschuwelijk te moeten melden dat t weer mis is ( en schaam me inderdaad en voel me een enorme loser ) Ik had van te voren niet kunnen bedenken dat het pschische effect van miskramen zo heftig zou zijn. Rationeel gezien weet ik dat het mis gaat omdat er iets structureel mis is met t vruchtje maar emotioneel gezien vind ik het een heel ander verhaal.
OH wat herkenbaar wat je schrijft. Ik geef je even een digitale knuffel! Ik heb het er ook moeilijk mee. Heb wel eens aan m'n man gevraagd of hij zich schaamt voor me of boos is dat we door mij zo moeilijk kindjes kunnen krijgen. Kun je nagaan hoe ik er mee bezig ben he. Ik zit nu bij de verloskundige...
Echt vervelend! jij heb zelf helaas al meerdere mk gehad en zo voel ik me al na 1. Heb ook al meermaals sorry tegen me man gezegd. Ik ben benieuwd hoe het bij de vk is gegaan.
Helaas niet goed. Hartje was gestopt, dus nu wachten tot het hopelijk natuurlijk opgelost wordt. Anders maandag andere opties bespreken.ik ben er gewoon nog even stil van. 4 x.....
Meid wat vreselijk verdrietig. Wat onwijs naar. Ik zit momenteel midden in nummer 3 die maar niet los komt. Heel veel sterkte gewenst
Vreselijk. Hele dikke knuffel. Qua vertellen.. doe wat goed voelt. Het falende gevoel herken ik, je voelt je gefaald als vrouw.. Kan je lichaam nu potverdikke nu gewoon eens een keertje doen waar het voor bedoelt is? Maar echt, het is niet jouw schuld. Jij kan hier niks aan doen. Zelf vind ik op fb veel steun in een herhaalde miskraam Facebook. Misschien dat jou dat ook helpt. Heel veel sterkte!
Bedankt voor jullie steun. Het moet echt z'n plekje nog vinden merk ik, ik ben echt een beetje apatisch hiervan.
Ik weet sinds 28 februari dat het foute boek is, en op 15 maart de officiële missed abortion diagnose gehad. Ik kies er zelf voor om een spontane miskraam af te wachten, en ik denk dat die ergens de komende twee dagen gaat doorzetten. Ik ben twee weken terug gestopt met utrogestan, dat spul heeft zn werk goed gedaan en ben sindsdien wel elke x wat bruin verloren maar sinds vanochtend meer rood en wat stolsels.
Je zult straks merken als je hcg afneemt en je weer in je “ gewone” doen raakt dat het beter te verhapstukken wordt. Het blijft echt verdrietig en naar maar t wordt echt beter strakjes. Wees maar even lief voor jezelf en probeer te accepteren dat hoe je je ook voelt, dat daar geen goed of fout in is
Ohja stom natuurlijk, ik denk niet dat ik dan lid wordt. Ik heb niet iedereen om mij heen verteld hoe of wat en dat wil ik zo houden. Maar wel bedankt voor je tip!
OH meid, wat een lange strijd al voor jou. Knap dat je het al zo lang vol houd. Wordt je wel regelmatig gecontroleerd?
Dat gaat wel komen ja, ik ken het klappen van de zweep. Deze pijn gaat ook minder diep doordat ik al een kindje heb. Klinkt misschien heel stom, maar het leed wordt daardoor echt verzacht. Ook een stuk afleiding en dingen in perspectief zetten