Hai, Vorig jaar september ben ik via een spoedkeizersnede bevallen van mijn zoontje Ruben. Hij was dysmatuur (te klein en te licht voor de zwangerschapsduur van 38 weken en 1 dag). Hij heeft eerst een week op de kinderafdeling gelegen, maar gelukkig gaat het nu heel erg goed met mijn lieve ventje en heeft hij een week geleden zijn 1e verjaardag gevierd. Reden voor de spoedkeizersnede was dreigende zwangerschapsvergiftiging, een zeer slechte placenta en Ruben die bijna niet meer bewoog en verslechterende hartactiviteiten had. Nu willen wij graag zwanger worden van een tweede kindje, maar ik ben best wel bang voor een nieuwe zwangerschap vanwege alle complicaties die ik heb gehad. Zijn er meer dames die na een eerste moeilijke zwangerschap zwanger proberen te worden en hoe voelen jullie je daarbij? Liefs Stephanie
Ik heb inmiddels al een 2de...Na een verschikkelijke eerste bevalling! Ik was 42 weken en een dag zwanger en ben ik ingeleid omdat ik haast geen vruchtwater meer had, met een slangetje hebben ze geprobeerd vocht in mijn baarmoeder/placenta te spuiten, nadat ze mijn vliezen braken. Ik had een verschrikkelijke weeënstorm die niet weg te puffen was. De ctg toonde een dip toen ik net begon met persen, toen ik net het hoofdje van mijn zoontje eruit geperst had, begon iedereen te roepen haal de kinderarts, zet de reanimatietafel klaar. Mijn zoontje is "met een ruk" eruit getrokken en nog een 15 seconden later was hij weg. Vervolgens hoorde ik pas 7 uur later dat alles goed met hem was. Een verschrikkelijke ervaring, maar toch wilde ik een 2e... Na overleg met de huisarts en mijn ervaringen met de eerste heeft hij ervoor gezorgd dat ik streng gecontroleerd werd, ik kreeg een verloskundige toegewezen waar ik mee kon lezen en schrijven. Toen ik 40 weken was werd ik erg bang, mijn verloskundige heeft toen, omdat ze merkte dat ik het geestelijk niet meer zag zitten opzettelijk mijn vliezen gebroken. Om 23.00 kreeg ik mijn eerste weeën en om 2.41 was mijn dochtertje. Wel weer een weeënstorm, dit keer kreeg ik er spuiten voor om mijn weeën af te zwakken, en het ging ook sneller dan mijn verloskundige had verwacht, maar het was een bevalling die bij mij in de boeken ging als, geweldig. Ik denk dat je je angst duidelijk kenbaar moet maken! Ze houden er, in mijn ervaring dan rekening mee! Ik ben hierdoor wel wijzer geworden! Als er een derde komt, dan ben ik in ieder geval niet meer zo bang! Sterkte! xxx Dees
Ook ik heb een nare zwangerschap gehad, en uiteindelijk nu 2 maand geleden mijn zoontje verloren met bijna 38 weken..Erg verdrietig om het verlies en gemis van onze Kylian is nog steeds onze kinderwens aanwezig, maar de angst voor nog zon zwangerschap met zon einde was/is sterk aanwezig, na gesprekken met vk, gyn, docter en maatschappelijk werkster, blijkt in de praktijk dat het het beste is om gewoon weer snel proberen zwanger te raken, nu zijn we daar ook bewust mee bezig, dit is mijn eerste ronde na de bevalling, de angst is aanwezig, maar ik wordt nu ook streng gecontroleerd mocht het zover zijn en mag als ik dat wil tegen het einde ook elke dag een echo en ctg komen maken en mag ook ingeleid worden als blijkt dat ik het bij 37 weken niet meer uithou. Ik moet zeggen dat naast de angst het ook weer ontzettend kriebeld! Liefs Petra
het verhaal van Daisy had net zo goed de mijne kunnen zijn, hier alles precies hetzelfde (moest ingeleid worden en weeën waren niet meer weg te puffen etc) met dat verschil dat ik de kleine na een klein half uurtje gelukkig alweer terug had, die had wat zuurstof nodig.... daarna ging alles gelukkig hartstikke goed met hem, en ondanks dat het niet de "droombevalling"was waar je op hoopt heeft het me op geen enkele manier belemmerd om aan een 2e te willen beginnen, en in tegenstelling tot de 1e was dit wel een "droombevalling"die je iedereen gunt dus het zegt gelukkig totaal niets over hoe een eventuele 2e bevalling zou gaan... succes
Bij mijn twee zwangerschappen heb ik de laatste 2 weken in het ziekenhuis moet bivakkeren vanwege hoge bloeddruk en de grote kans op zwangerschapsvergiftiging. Bij de eerste hebben ze ook de vliezen gebroken en ging alles vrij snel, maar bij de tweede ben ik ook ingeleid en kon net als Smoek en Daisy de weeen niet meer weg puffen. Mijn zoontje had gelukkig geen complicaties maar een prettige bevalling was het niet. Maar ook mij belemmerd het niet om aan een 3e te beginnen. Alhoewel ik wel eens denk, ben nu 34, zou zo'n bevalling dan nog moeilijker gaan, of juist niet. Liefs Nies
Mijn eerste is met 32 weken geboren.... Dus ik ben heel lang bang geweest om nog eens aan een zwangerschap te beginnen. Inmiddels heb ik een nieuwe vriend, al zo´n jaar of 6....en ik zou het zo graag nog eens over doen. Maar alleen hopen dat de zwangerschap niet zo kort is dan.... En dat het zwanger worden gaat lukken...